Happy Texas Anniversary!!

Maandagochtend heel vroeg vertrekt Arnold naar Somerset N.J. Als hij op Newark Airport een kop koffie met een broodje bestelt, krijgt hij opeens 10 % employee korting. Omdat hij zijn NYPD poloshirt aanheeft? Dat heeft hij gekocht tijdens ons verblijf in New York City, maar iedereen kan toch zien dat het een souvenirshirt is?? Of niet???
Intussen blijf ik alleen achter, maar ik heb voldoende bezigheden om me niet te vervelen. Dinsdagmiddag ga ik naar een acupunctuurkliniek hier vlakbij. Mijn eeuwig opstandige dikke darm, een chronische klacht, speelt weer op en aangezien ik in het verleden met acupunctuur de klachten kon laten verdwijnen, wil ik dat hier ook wel eens proberen. Het kliniekje zit in een klein bedrijvencentrum. Bij binnenkomst word ik ontvangen door een aardige jonge vrouw, die mij inschrijft en dan in een aparte ruimte mijn klachten door neemt. Daarna word ik naar een grotere ruimte geleid. Daarin staan 6 luie stoelen, met van die voetsteunen eraan. Je neemt plaats op zo'n stoel, installeert je met dekentjes, kussentjes en wat dies meer zij, de acupuncturiste plaatst de naalden en zo blijf je 45 minuten liggen. Ondertussen komen en gaan andere patiënten. Waarschijnlijk is dit de Chinese methode, want bij een Nederlandse acupuncturist ben je altijd de enige patiënt. Er is echter niets op tegen, iedereen ligt rustig en als je de acupuncturist nodig hebt, kuch je beleefd, en komt zij vanuit de ontvangstruimte , die middels een gordijn van de behandelingsruimte is gescheiden, naar je toe.
's Avonds heb ik met Gail afgesproken en gaan wij samen naar Ricki and the Flash, de nieuwe film met Meryl Streep, waarin zij een wat verlopen rockster speelt. Ze speelt zelf gitaar en zingt ook! Fenomenaal!
Vrijdag is onze huwelijksverjaardag, de 28e alweer! Arnold komt om half 5 in Austin aan, en ik haal hem op van het vliegveld. Thuis kleden wij ons in zwempak want het is de bedoeling om naar het zwembad te gaan voor een 'poolside BBQ'!! Zijn wij Amerikanen of niet? Arnold heeft echter op het vliegveld een fles champagne gekocht en dus borrelen wij thuis eerst met champagne en zelfgemaakte taramasalata, want flessen mogen niet bij het zwembad en om nu champagne over te gieten in een plastic fles........dat gaat ons te ver!
Na de borrel trekken wij eerst een rondje in het zwembad. Er is nog een gezin, een veteraan met 1 been die trouwens goed kan zwemmen, met vrouw en kind. Ik heb hamburgers en worstjes met Saint Arnold bier erin, aardappelsalade en groene salade. Daarbij

rosé (ditmaal wel uit een plastic fles ;) ). De hamburgers zijn net gaar als de gasfles op blijkt te zijn, net op tijd! Het smaakt allemaal voortreffelijk en het voelt nogal decadent.
Zondagavond doen wij het nog eens dunnetjes over en gaan wij uit eten bij een tent in New Braunfels, die ons aangeraden is door Mary Seaborne: Huisache Grill. Het is een grappige tent, met allemaal verschillende ruimtes. Het eten is heerlijk, maar wordt wel geserveerd op Amerikaans tempo! Wij bestellen een kaasbordje (!!!) vooraf als appetizer, niet slecht, wel alleen Amerikaanse kazen, met nootjes, druiven en crackers. Maar dat is nog niet half op als de salades al arriveren en die zijn nog niet op als het hoofdgerecht al dampend voor ons staat. Ik kies voor forel, gepaneerd gebakken op de huid, Arnold neemt een steak met blue cheese saus. Wij nemen zelfs een toetje, iets met kersen en ijs. Na een uur staan wij weer buiten. Jammer, een wat meer relaxte aanpak zou beter zijn voor de spijsvertering!
Aangezien Chris en Gaby op vakantie zijn naar België, zorg ik weer voor poes Katy. Dus ga ik om de andere dag naar New Braunfels, om Katy van vers voer en water te voorzien en even met haar te spelen. Ze is veel rustiger dan de eerste keer, maar je merkt dat ze haar baasjes mist en in de loop van de week wordt ze onrustiger.
Donderdagavond ga ik naar een diner van de Central Texas Medical Center Women's Council van San Marcos. Dat is een liefdadige instelling, alleen voor vrouwen. Het is gelieerd aan het ziekenhuis bij ons in de straat. Iedere vrouw die mee wil doen, moet $250 inbrengen en de Council bekijkt dan over welke charities dat geld verdeeld wordt. Debbie Harvey, een vriendin van Mary, die wij kennen van de parkconcerten, had mij via Mary gevraagd om ook te komen. De avond is bedoeld om leden en niet-leden te informeren over de activiteiten in het afgelopen jaar, het diner is gratis en het verplicht tot niets. Ik ben uiteraard nieuwsgierig om dit weer eens van binnen te zien, dus zeg ik graag ja.
Mary komt mij donderdagavond ophalen met een buurvrouw van haar, ene Lisa, die ook lid is van de Council. Het diner vindt plaats in een Event Center niet ver van ons huis. Het ziet er van buiten uit als een hangar, een nissenhut of zo. Dit gebouw kun je huren voor allerlei 'functions' zoals bruiloften en partijen, en het fungeert ook nog als kerk! Van binnen is het niet echt boeiend, maar er staan een stuk of 10 tafels en er ruikt er zalig naar knoflook als wij binnenkomen. Zo'n 60 vrouwen hebben zich aangemeld en het is al gezellig druk. Ik zie Debbie en ook Kris, ook een parkconcert-kennis (de 'moeder' van Chester, de kaneelkleurige poedel!!). Dankzij Mary zit ik al goed in de kennissen hier!! Om kwart over 6 gaan wij aan tafel, de avond wordt geopend door de voorzitster en na een gebed mogen wij aanvallen. De pot schaft kip in knoflooksaus (dat roken wij al) met boontjes en warme bietenblokjes en aardappel. Het is wat lauw, maar het smaakt opperbest. De kok van het ziekenhuis heeft hiervoor gezorgd! Water en iced tea worden aan tafel geserveerd, wijn (geschonken door een van de leden) moet je halen aan een bar. Het dessert staat al op tafel, stukken key lime pie en chocoladetaart. Bij mijn bord staat een groot stuk chocoladetaart en een knappe jongen die dat weg haalt!!
Na het eten zijn er presentaties van de diverse goede doelen die dit jaar geld hebben mogen ontvangen. In totaal is er dit jaar $15.000 geschonken aan diverse doelen. Er is een organisatie die kansarme

(Mexicaanse) jongeren opvangt en hen bijschoolt, zodat ze hun high school diploma kunnen halen en verder kunnen leren. Er is een opvangcentrum voor drugs- en alcoholverslaafden. En een organisatie, School Fuel, die voor jonge kinderen voedselpakketten samenstelt voor in het weekend. Door de week krijgen kinderen hier nl. een warme lunch op school, maar sommigen hebben dan in het weekend niets te eten! Op dit moment worden bijna 500 kinderen in San Marcos op die manier bijgevoed! En er zijn er nog wel meer, maar daarvoor zijn nog geen fondsen. De verhalen zijn schrijnend en ik word daardoor gesterkt in mijn voornemen om hieraan mee te doen.
Het lijkt me ook erg interessant om zo'n organisatie eens van binnenuit mee te maken. Charity is hier een groot onderwerp, waarschijnlijk omdat de mensen hier weinig belasting betalen en de overheid dus weinig op dit soort gebieden kan en wil betekenen.

De avond wordt afgerond met het nemen van een foto van alle leden, en ik word ook meteen op de foto gezet, hoewel ik mijn cheque nog niet eens ingeleverd heb! De sfeer is amicaal en ontspannen. De dames hebben zich wel opgetut maar het is niet overdreven of bekakt.
Ik ga met een goed gevoel de deur weer uit.
Vrijdagmorgen sta ik zenuwachtig op: vandaag ga ik nogmaals proberen mijn Texaanse rijbewijs te halen. Wij hebben nu een copie van onze huwelijksakte binnen, dat was vorige keer het breekpunt: ik kon niet aantonen dat ik getrouwd was met de heer Stout! Om half 9 zijn Arnold en ik bij de DMV (Department of Motor Vehicles) in San Marcos. Wij moeten drie kwartier wachten voor ik aan de beurt ben want het is druk met studenten die hun rijbewijs moeten laten overschrijven naar Texas. Het is nog even spannend of mijn Social Security Card door de beugel kan, maar het lukt en dan mag ik de computertest doen. Hoewel de vragen heel anders zijn dan in de online tests waarmee ik heb zitten oefenen, slaag ik met 5 fout (30 vragen, je mag 9 fout hebben). Nu moet ik wachten tot 21 september voor de rijtest. Brrrrrrr..................