Friends

Het weer begint geleidelijk aan wat milder te worden. De temperaturen komen nu niet meer boven de 35 graden uit en wij hebben deze week zelfs een paar dagen met weldadige temperaturen beneden de 30 graden! 's Nachts koelt het ineens ook af en wij slapen voor het eerst sinds maanden met het raam open. Het duurt maar kort die pret, want dan stijgt de temperatuur weer wat en wordt het toch te heet. Maar je kunt merken dat er verandering in de lucht zit. De winkels staan ook alweer vol met herfstspullen: pumpkins, Halloween versiering en snoep, namaak herfstbladeren etc. etc. Ik heb ook wat herfstversiering gekocht en decoreer er ons appartement mee.
Donderdagavond gaan wij naar een concert in het Performing Arts Center van de muziekfaculteit van de Texas State University hier in San Marcos. Wij zijn sinds kort Friends of the Fine Arts, een organisatie die geld inzamelt om daarmee beurzen voor muziek- en dramastudenten te bekostigen. Als je 'friend' bent, krijg je gratis kaartjes voor twee concerten. Dit concert markeert het begin van het seizoen en heet 'Faculty Artist Showcase'.
Om half 8 begint het concert, dus om 7 uur trippelen wij tussen wat buitjes

door het Performing Arts Center binnen. Zoals veel hier op de universiteitscampus is dit gebouw bekostigd door allerlei rijke donateurs en het is dan ook zeer luxe. Het is spiksplinternieuw, want in februari 2014 is het pas geopend en het heeft ruim 40 miljoen dollar gekost! Er zijn twee zalen: een recital zaal voor muziek met ca. 300 plaatsen en een theaterzaal met 400 plaatsen. Wij staan in de rij voor de recital zaal en wachten tot de deuren opengaan. Het ziet ernaar uit dat wij vanavond de enige 'friends' zijn, want 80 % van het publiek is student, en de andere 50 plussers die aanwezig zijn, zien er uit als docenten! Wij vallen dus wel op, temeer daar wij in vergelijk met de rest van het publiek erg netjes gekleed zijn (ik in een zomerjurkje met vestje, Arnold in broek en overhemd). De studenten staan in sommige gevallen in het short waarmee zij net op de rivier getubed hebben, velen hebben hun rugzak bij zich.
Deze mate van down dressing is op het podium niet te bespeuren. De optredende artiesten zien er allemaal netjes uit, heren in het pak. De artiesten zijn allemaal docenten aan de universiteit. Vaak zijn het part time docenten, want de meesten treden over de hele wereld op of zijn bezig met plaatopnames bij labels als Deutsche Grammofon, Naxos en Harmonia Mundi. Wij krijgen een uitgebreid programmaboekje waar dit allemaal in staat, ook al erg luxe, full color, glanspapier!
De avond wordt even over half 8 geopend door de directeur van de Faculteit Muziek, een gedrongen Texmex figuur, keurig in pak met stropdas. De zaal zit voor 90% vol, zo'n

250 man publiek. Dat valt niet tegen.
De avond wordt geopend door een pianist, Michel Ippolito, die zelf zijn stukken componeert. Het is een zeer modern stuk, gebaseerd op gedichten over 'Blackbirds'. De pianist staat zo nu en dan op om aan de snaren van de vleugel te plonken en bij de laatste variatie fluit hij mee met de muziek. Het is niet echt voor mij weggelegd.
De rest is gelukkig toegankelijker: muziek van Astor Piazzolla, Spaanse dansen, Joodse dansen, een stuk van Carl Maria von Weber. Een van de docenten is eerste klarinettist bij het Austin Opera Orkest, het is een Bulgaar, Vanguel Tangarov en ik ben weg van de manier waarop hij zijn klarinet bespeelt. Zeer virtuoos, dan weer zacht strelend, dan weer vrolijk robuust en hij staat er ook nog bij te swingen. Hij wordt begeleid door zijn vrouw op piano, ook een Bulgaarse.
De avond wordt afgesloten door een jazzcombo! Allerlei stijlen muziek dus en een goede proeverij van wat hier allemaal bedreven wordt. Het peil ligt erg hoog, zo te horen en het concert smaakt naar meer.
Zaterdagavond gaan wij weer naar de bios met Gail en haar zus Jody. Ditmaal een film van Robert Redford, samen met Nick Nolte, Emma Thompson en Mary Steenburgen: Walk in the Woods. De film is naar een boek van Bill Bryson, een Amerikaanse auteur, die veel komische reisverhalen heeft geschreven. Hij maakte met een vriend een tocht over de Appalachian Trail, een wandelpad van zo'n 2500 km dwars door het noorden van de States heen. Het is een hilarisch verhaal en wij lachen ons rot. Het is leuk dat er tegenwoordig zoveel films zijn die speciaal voor onze generatie gemaakt schijnen te worden, met acteurs die in de zeventiger en tachtiger jaren al topfilms maakten!

De week erna is het tamelijk rustig, alleen ik ben niet rustig! Ik maak me al zenuwachtig voor mijn rijexamen op 21/9!
Gaby is weer terug uit België en komt gezellig op zijn Hollands op de thee om bij te kletsen. Ze heeft allemaal lekkere dingen meegenomen om ons te bedanken voor het poes-zitten: Belgische chocolade, Hollandse kaas en o, zaligheid: een ontbijtkoek!! Je kunt na maanden onthouding soms zin hebben in de gekste dingen!
Zaterdagmorgen kom ik Bob en Mary bij het kantoor tegen en Mary wenkt: 'Bob is vandaag 80 geworden!'. Ik hol naar hem toe en geef hem een verjaarsknuffel die hij trots lachend ondergaat. Als wij boodschappen doen haal ik een verjaarskaart met 80 erop en hang die op zijn deur!
Omdat ik zenuwachtig ben voor mijn examen wil ik in het weekend niet de hele tijd binnen blijven zitten, dus gaan wij zaterdag in de namiddag naar de vernissage van een nieuwe galerie downtown. Rio Claro (Heldere Rivier, naar de San Marcos River) heet ie en hij wordt gerund door een kunstenaarsechtpaar: Gigi Mederos (van oorsprong Argentijns) en Stevie Black. Ze maken leuke dingen met allerlei technieken, soms meerdere in een kunstwerk: houtsneden, fotocollages en aquarellen. Verder kunnen ze tegels, zijden stropdassen en sjaals en spiegeltjes bedrukken. Ook verkopen zij kunst van Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse kunstenaars, zoals sieraden en kaarsen, via een internationale organisatie.
Als wij om kwart over 5 binnen stappen (de receptie begint om 5 uur), staan er een stuk of vijf mensen rond een tafel met hapjes. Wij worden met open armen ontvangen en krijgen meteen een alcoholische versnapering. Als Gigi hoort dat wij uit Nederland komen, roept ze: 'ik heb Hollandse kaas!' Gigi en Stevie woonden tot voor kort in Massachusetts, hadden al langer plannen om naar het Zuiden af te zakken maar de laatste zeer strenge winter was voor hen de druppel die de emmer deed overvloeien. Zij hebben familie in Houston, dus ze kenden Texas al goed en kozen voor San Marcos. Ze komen hier het culturele leven versterken in deze boomtown. Wij ontmoeten ook hun huisbaas, een aardige kerel van onze leeftijd, die verschillende panden rond de markt bezit en politieke ambities heeft. Hij wil het karakter van San Marcos behouden en oude panden hergebruiken maar wel in stijl. Daar kunnen wij het alleen maar mee eens zijn. San Marcos is de laatste tijd ontzettend aan het groeien en in de tijd dat wij er zitten hebben wij al diverse nieuwe appartementencomplexen en hotels uit de grond zien stampen. Enige vorm van historisch bewustzijn in de oude wijken is daarom zeer gewenst.
Wij kopen een paar prachtig gedecoreerde Afrikaanse kaarsen en zijn daarmee de allereerste echte klanten. Wij beloven om weer eens binnen te wippen en wandelen dan richting de Root Cellar Cafe, voor ons diner. Het is nog vroeg, kwart over 6, dus kunnen wij zo een plaatsje krijgen op een van de antieke keukenstoelen (op het menu staat: Please note, our furniture is all antique. Please be gentle and sit at your own risk!!) . Wij genieten van de uitstekende schotels, respectievelijk gegrilde kip met blauwe kaas en groene boontjes (ik) en kip met Bourbonsaus, aardappelpuree en gefrituurde asperges (Arnold). Als dessert doen wij ons tegoed aan een stuk breadpudding (1 stuk voor ons tweeën) vergezeld van een kop groene thee. Ze komen zelfs nog langs om te vragen of wij nog wat heet water willen hebben!! Heerlijk relaxed eten hier, hoewel de wachtrij met de benen buiten hangt. Geweldige tent.
Zondagmiddag willen wij naar een fototentoonstelling in de Albert B. Alkek Library op de universiteitscampus. De campus ligt op heuvels ten noordoosten van het

centrum en het is daar altijd een doolhof. Er staan borden met pijlen naar de diverse gebouwen maar die hebben de onhebbelijke gewoonte om ineens te verdwijnen. Omdat ik eerst nog even wilde oefenen met achteruit insteken bij de DMV (iets dat ik vorig weekend ook al gedaan heb, daarvoor staan speciale paaltjes!), zit ik achter het stuur. Maar na dertig minuten rondcruisen in de campus zonder enig resultaat ben ik het beu. Wij krijgen ruzie in de auto, nadat ik ergens bij iemand de weg gevraagd heb en het dan nog niet kan vinden! Ik geef het stuur aan Arnold, die zoals gewoonlijk het er niet bij laat zitten en na nog eens tien minuten een parkeergarage vindt waar wij a. in kunnen en b. gratis kunnen staan! Dat is nog niet zo eenvoudig op de campus!
Wat wij willen zien is de Wittliff Collections, genoemd naar de oprichter Bill Wittliff. Bill is een bekend Texaans schrijver, filmer, fotograaf, scenarioschrijver en regisseur. Het doel van de collectie is als volgt : Founded in 1986, the Wittliff Collections are devoted to collecting and preserving the creative legacy of the Southwest and to fostering “the spirit of place” in the wider world through the acquisition of significant archives and works of the Southwest’s literature, film and music, as well as the photography of the Southwest and Mexico. The Wittliff Collections welcome visitors, tours, and classes, host lectures, readings, and symposia, assist researchers, and present major exhibitions year-round from their archival repositories in over 6,600 square feet of viewing space.
Deze collecties zijn te zien op de zevende etage van de Alkek Library die ook op zondag open is. Dat klopt want er lopen studenten in en uit.
In de expositieruimte is steeds weer iets anders uit de archieven te zien. Nu is dat materiaal over films die ooit in de Hill Country hier gemaakt zijn, denk dan aan Butch Cassidy and the Sundance Kid (Robert Redford & Paul Newman, Places in the Heart (Sally Field), Terms of Endearment (Shirley Maclean, Jack Nicholson), The Texas

Chainsaw Massacre (yep!), Bonnie & Clyde (Warren Beatty en Fay Dunaway ),Kramer vs Kramer (Meryl Streep en Dustin Hoffman), Paris, Texas (van Wim Wenders) etc. etc. Dus niet alleen maar westerns! Ook een zeer bekende Amerikaanse tv serie over het Wilde Westen, Lonesome Dove, is hier geschoten. Er hangen foto's, scripts, stills, soms kostuums. Erg leuk. Je kunt een quiz doen door de antwoorden in de diverse vitrines op te zoeken.
Ook is er een tentoonstelling met allemaal schitterende dierenfoto's, sommige nog uit begin 20e eeuw. Wij brengen er ruim een uur of anderhalf zoet.
Ik ga zondag vroeg naar bed maar word maandagochtend niet echt uitgerust wakker. Dan moet ik nog tot half 4 wachten tot ik mag afrijden! Een eeuwigheid. Gelukkig moet ik wassen, boodschappen doen en ik heb ook nog Spaanse les, dus de tijd gaat wel voorbij. Mijn lerares Spaans, Melisa, bidt samen met mij dat het examen goed zal verlopen. Alle kleine beetjes helpen!
Om tien voor half 4 meld ik mij bij de balie van de DMV (Department of Motor Vehicles). "Prima", zegt een zwarte man met een lichtgevend vestje aan: " zet de auto maar onder de overkapping, then we're set to go". Met kloppend hart parkeer ik de auto onder de overkapping, alwaar je lichten gecontroleerd wordt en je claxon e.d. Maar de man is net in de auto voor mij gestapt en er is geen examinator te zien. Zo zit ik ruim een kwartier te wachten, in een inmiddels stikhete auto. Het doet niet veel goeds voor mij stressniveau. Ik ben getraumatiseerd door mijn ervaring in Californië, twintig jaar geleden, waar ik de rijtest de eerste keer niet gehaald heb. Natuurlijk zou je goed moeten kunnen rijden na 30 jaar, maar het gaat er niet om of je goed rijdt, het gaat erom of zij vinden dat je goed rijdt! Ik betwijfel ook ten sterkste of ik in Nederland nu weer zou slagen voor een rijtest, want in de loop der jaren ben je natuurlijk steeds pragmatischer gaan rijden en dat wil zeggen niet altijd 100 % volgens de regeltjes. En dat is nu net wel de bedoeling.
Dan staat ineens de zwarte man weer voor mijn neus en ik moet toeteren, mijn lichten en knippers bedienen en de verzekeringspapieren ter controle overhandigen. Sofar, so good. Dan gaat hij bij me in de auto zitten en vertelt wat hij allemaal gaat controleren: of je de auto goed onder controle hebt, of je goed observeert, of je goed richting aangeeft, etc. Dit doet ook niet veel goeds voor mijn stressniveau! Maar goed, ik mag beginnen met parallel parkeren tussen twee paaltjes. Die staan goed ver van elkaar af, dus het is niet al te moeilijk. Onbegrijpelijk is meer waarom dit hier een onderdeel van het examen is, want ik kan me geen enkele situatie in Texas indenken waarin je parallel moet parkeren! Dat is hier nooit nodig. Enfin, ik kom door de ballotage en mag dan een stukje achteruit rijden voordat ik Frontage Road op ga. Wij rijden een stukje door een rustige wijk, linksaf, rechtsaf door rood (dat mag hier), voorsorteren, knipper aan, etc. Dan weer terug op Frontage Road en terug naar de DMV. Alles bij elkaar duurt de test nog geen 12 minuten. Op de snelweg zijn wij niet geweest hoewel wij daar naast rijden. Let wel: dit is de rijtest die iedere nieuwe rijder moet afleggen!! Geen wonder dat hier zoveel ongelukken gebeuren.
De examinator laat mij parkeren voor de DMV en somt vervolgens alle fouten op die ik gemaakt heb. Het valt nog mee: het zijn er vier: voornamelijk niet goed genoeg om je heen kijken bij het afslaan. Het zal wel, maar het belangrijkste is: IK BEN GESLAAGD! Ik mag me

binnen bij de balie melden, waar ik een papieren voorlopig rijbewijs krijg, het echte pasje komt binnen twee weken over de post! Er valt een kilootje of tien van me af en ik rijd in feeststemming naar huis.
Op de radio had ik gehoord dat je naar een gratis concert kon in The Marc op de markt downtown en daar heb ik nu wel zin in. Ik haal Arnold op, wij eten snel een hamburger bij de Whataburger en rijden dan naar het centrum, want de deuren gaan om 6 uur al open. Wij zijn er even na zessen, er staat een rij voor de deur, maar geen grote massa mensen. Het is nl. zo dat er vanavond tv opnames gemaakt worden van twee artiesten: Kyle Park en Kevin Fowler. Dit zijn lokaal blijkbaar grootheden, maar wij hebben nog nooit van hen gehoord. De eerste honderd bezoekers zouden een t-shirt krijgen, zeiden ze op de radio en inderdaad, er staan meisjes t-shirts uit te delen. Wij krijgen er allebei ook eentje en mogen dan naar binnen. Je krijgt een papieren armbandje om en dan mag je de zaal in. The Marc is een concertpodium voor (vaak) countrybands en popgroepen. Nu is de benedenverdieping met crime tape afgezet, want daar staan allemaal camera's opgesteld, deels op dollies, deels op verhogingen. Er is een reusachtige arm met camera, die helemaal bovenin kan zwenken.
Boven is ook nog een bar en daar staan uiteindelijk zo'n kleine honderd man. Wij hebben eigenlijk geen idee waar wij nu weer in terecht zijn gekomen, maar het is allemaal heel spannend. Een wat dikke, blonde vrouw die naast Arnold staat, spreekt ons aan. Ze blijkt Donna te heten en heeft een Engelse moeder! Nadat de eerste band,die van Kyle Park, klaar is met opstellen, mogen wij voor het podium naar beneden komen, om daar als publiek te fungeren voor het filmpje. Samen met Donna en haar man installeren wij ons achteraan.
De regisseur geeft het publiek aanwijzingen: wij moeten heel hard gillen en met onze armen zwaaien als de artiest gaat zingen. Take one: de camera's draaien en wij gillen dat het een lust heeft. Als Kyle

Park langs het publiek loopt, reiken wij hysterisch met onze armen, alsof het Mick Jagger is! Kyle is een kleine Texaan van een jaar of dertig, met een grote cowboyhoed en hij speelt lekkere muziek. Deze opnamen zijn bedoeld om zijn nieuwste CD te promoten die in oktober uit komt. Wij hebben dus de première! De song moet drie keer over, want we gilden nog niet hard genoeg of Kyle vindt het nog niet goed genoeg. Wij hebben intussen de grootste lol met Donna en haar man. Het publiek is zeer gevarieerd, er zijn studenten van een jaar of 20 maar ook een groot aantal 50 plussers!
Er worden in totaal drie songs met Kyle opgenomen en dan is het pauze. Zijn band moet afbreken en die van Kevin Fowler moet opbouwen. Kevin Fowler is ook een echte Texaan die redelijk beroemd schijnt te zijn als je Donna en haar man moet geloven. Hij sluit met zijn band altijd de rodeo in Austin af, een groot evenement hier!
Wij drinken een pilsje en kletsen wat en wij nemen deel aan de Meet & Greet met Kyle Park. Wij laten ons met hem op de foto zetten. Ik vertel dat wij uit Nederland komen en hij is naar behoren onder de indruk!
Het is allemaal echt een stunt. Dan mogen wij weer voor het podium gaan staan en bestijgt Kevin Fowler het podium. Het is een enorme kletskous, die zijn publiek meesterlijk bespeelt. Hij zegt: "Y'all go to

Hell, drinking on a school night!!" Daarna zingt hij allemaal liedjes over bierdrinken! Hier moeten wij drie keer overnieuw starten omdat bandleden de fout in gaan! Ik dans tot ik erbij neer val en wij zijn schor van het gillen! De regisseur roept dat het er allemaal keurig op staat, maar Kevin geeft nog wat toegiften voor het publiek. Wij gaan om half 10 naar huis, want ik ben bekaf van alle emoties!
O what a night.........