Je kunt een kanon afschieten!!

Het Labor Day weekend begint goed! Het is erg heet weer, de temperaturen zitten weer rond de 100 graden (37 graden Celsius). Zaterdagmorgen rijden wij naar Wimberley, naar de maandelijkse antiek- en rommelmarkt aldaar. Wij willen wat cadeautjes kopen voor diverse mensen, al voor de kerst. Het is gezellig druk, maar moordend heet tussen de kraampjes en wij zijn om 12 uur alweer thuis. Arnold gaat naar de kapper, ditmaal ook naar Janaa, want ik vind nog steeds dat Megan er niets van bakt en dat vindt Janaa ook ! Intussen haal ik nog een paar dingetjes bij de H.E.B., want vanavond komen Bob en Mary Whalin eten, het bejaarde stel dat achter ons woont. Ik kom Scott Morse tegen, de man van Melisa, mijn lerares Spaans. Hij groet mij uitbundig en roept: 'ik dacht al dat jij het was, want je ziet er zo Europees uit!' Ik kijk naar mijn kleding en ben even sprakeloos: alles wat ik aan heb, van mijn fitflops tot mijn oorbellen heb ik hier in San Marcos gekocht!! Het zal wel mijn Europese stijl van combineren zijn dan! ;)
Om even na zessen komen Bob en Mary aangehobbeld. Ze lopen allebei erg moeilijk, maar ja, ze zijn ook al op leeftijd (Bob is 80, Mary 88). Wij schenken Californische champagne. Ik heb kaaskoekjes gebakken en wij laten hen ook wat van de taramasalata proeven, maar dat is niet zo'n succes geloof ik. Omdat zij er de vorige keer bij hen thuis zo ontzettend veel werk van gemaakt hebben, heb ik mij vanavond ook uitgesloofd. Een linnen tafelkleed, en kristallen glazen van de Twice Blessed tweedehandszaak!
Vooraf heb ik gemarineerde asperges (groene) met Italiaanse ham (is hier een delicatesse), daarna Poulet à la Champagne met aardappelkroketjes (Potato Puffs heet dat hier). Toe zelfgemaakt vijgenijs met chocoladesaus. Het gaat er allemaal goed in en het is erg gezellig. Om kwart over 10 gaan zij weer naar huis.
De volgende dag is het weer zo heet, maar wij hebben ons voorgenomen om een kleine excursie te maken en vertrekken dus toch maar om een uur of half 12. Eerst langs Katy, de Braunfelse poes, en daarna door naar Gonzalez, een klein stadje hier zo'n klein uur rijden vandaan. In Gonzalez vond in 1835 de eerste revolutionaire handeling plaats in de Texaanse onafhankelijksheidsoorlog.
In 1831 hadden de inwoners van Gonzalez de Mexicaanse overheid om een klein kanon gevraagd om hun stadje te beschermen tegen aanvallen van de Indianen. Texas maakte toen deel uit van het Mexicaanse rijk. Maar in 1835 ontstond er steeds meer onrust onder de pioniers, die veelal uit Europa kwamen (Duitsland, Tjechië) en de Mexicanen wilden hun kanon terug. De pioniers weigerden beleefd. De Mexicanen werden boos en op 29 september 1835 kwamen zij met 100 man soldaten om het kanon terug te vorderen. Achttien dappere inwoners van Gonzales, nu bekend als 'the Old Eighteen', weigerden het kanon op te geven. Gedurende de volgende twee dagen sloten steeds meer mannen uit de omgeving zich bij de achttien aan. Een van hun vrouwen naaide een witte vlag met daarop een zwart kanon en de woorden 'Come and Take it'. Met deze vlag staken 170 pioniers de rivier over en in de ochtend van 2 oktober schoten zij het kanon af. De Mexicanen sloegen op de vlucht! Het eerste schot voor de Texaanse onafhankelijkheid was een feit.
Gonzales onderscheidde zich nogmaals een jaar later, toen 32 man aan de oproep van Captain Travis gehoor gaven om de Alamo te ondersteunen. Zij reden erheen en kwamen om in de slag om de Alamo.

Kortom, zo'n historische plaats willen wij wel eens van dichtbij bekijken. Als wij om half 2 aankomen bij Gonzales, zien wij bordjes naar het Pioneer Village, een openlucht museum. Wij zijn blijkbaar de enige gasten want de P is leeg. Wij kloppen op de deur van de Office, maar er is niemand. Wij zien alleen een zwerfkat. Dus lopen wij naar het kerkje ernaast om in de schaduw de plattegrond te raadplegen. Dan staat ineens een vrouwtje voor ons, die blijkbaar hier het heft in handen heeft. Arnold gaat mee naar het kantoortje om te betalen en komt even later terug en vraagt: 'ben je klaar voor de tour?' Welke tour? Ik wist niet dat er een tour was! We worden op sleeptouw genomen door het bejaarde dametje (ze vertelt dat ze 5 was toen de oorlog uitbrak dus moet ze nu 80 zijn, maar dat geef je haar niet. Ze is slank, wat tanig en donkerbruin van de zon!). Ze heeft een grote map onder de arm waarin alles staat over het museum, maar naar ze zelf zegt: dat is meer voor de show want ze heeft die niet meer nodig.
Daar kunnen wij het niet helemaal mee eens zijn, want dit is de meest hilarische tour die wij ooit meemaakten. Ze gaat ons voor naar de smidse en zegt: 'dit is de smidse'. Ja, dat zien wij ook wel. 'Waar die apparaten voor zijn, dat weet ik niet'. 'Hoe oud dit huis is, weet ik niet', 'welke familie hier woonde, weet ik niet'. En zo gaat het maar door. We zouden graag willen dat zij de map die zij angsvallig vastklemt in haar bruine armen, eens zou raadplegen! Wij stekkeren door de bloedhitte van het ene naar het andere gebouwtje. Alles is slecht onderhouden, de kamers zijn vuil, overal hangen spinnenwebben en het heeft veel weg van een ghost town. Vaak worden dit soort musea door vrijwilligers gerund, maar zij vertelt dat ze betaalt krijgt. Ondanks het gebrek aan informatie, de bloedhitte en de onverzorgde staat van de gebouwen, heeft het dorpje iets schilderachtigs. Arnold maakt mooie foto's .
Wij zijn blij als wij uiteindelijk weer in de, even bloedhete, auto kunnen plaatsnemen. Wat een tante! Vraagt ze ook nog hoe wij de

tour vonden. Ik zeg: 'Amazing'' en dat meen ik ook, want ik heb nog nooit zoiets meegemaakt!
Wij rijden naar downtown Gonzales en daar is meteen duidelijk: je kunt hier een kanon afschieten!!! Het stadje is uitgestorven. Met wat moeite vinden wij het Gonzales Memorial Museum. Voor een stadje van deze grootte, is het enorm. Het lijkt op een mausoleum. Het is gebouwd voor de 100e verjaardag van het kanonschot, in 1936, ter nagedachtenis aan de 'Old Eighteen' en aan diegenen die omkwamen in de Alamo. Het museum bestaat uit twee kleine vleugels die je vanuit het midden betreedt. De rechterkant, die wij eerst bekijken, is een ware vergaarbak van historische junk. Iedereen in Gonzales die nog iets van zijn grootouders over had, heeft dat gedoneerd! Er staan kristallen schaaltjes, een oude bandrecorder, oud kinderspeelgoed, er hangt een herenzwempak uit 1920 en een Victoriaanse bruidsjurk. Enige chronologie of onderling

verband is ver te zoeken.
De andere vleugel toont eindelijk het felbegeerde kanon. Dit bleek na het befaamde schot verstopt te zijn en werd 100 jaar later ergens in een rivierbedding weer aangetroffen nadat een grote overstroming de bedding had opengereten. Het hele verhaal van het kanon en de Alamo wordt d.m.v. originele brieven en gebruiksvoorwerpen uit de doeken gedaan.
Aan de achterkant van het museum is een amphitheater waar blijkbaar ieder jaar het kanonschot wordt nagespeeld!
Wij rijden langs het Courthouse dat , net als in veel andere Texaanse stadjes, enorm groot en opvallend is. Arnold ziet een bordje 'Masonic Cemetery' en wij gaan even kijken. In 1847 is de loge hier opgericht en in hetzelfde jaar overleed een vrijmetselaar, waarbij de behoefte gevoeld werd voor vrijmetselaren en hun families een aparte begraafplaats te creëren. In 1903 werd nog wat land bijgekocht en nu is de begraafplaats 9.8 acres groot, bijna 4 hectare. Ook werden

en worden hier veteranen van diverse oorlogen begraven.
Bij een benzinestation kopen wij iets te eten en te drinken, want ik val haast om. Wij sluiten de trip af met een steakmaaltijd bij de Texas Roadhouse in San Marcos!!
Maandag is het Labor Day en dus een vrije dag. Het is de 1 mei van Amerika. Vandaag moeten wij wel aan de slag want Philips heeft ons opgedragen om prijzen van allerlei zaken te noteren. Ons salaris hier hangt samen met de zgn. Cost of Living quotiënt. De dollar is het afgelopen jaar meer waard geworden en dus is ons salaris in Euro's minder geworden. Daar is door expats in Amerika blijkbaar nogal over geklaagd, dus vandaar dit onderzoek. Wij gaan naar de H.E.B. en zijn twee uur bezig om allerlei prijzen te noteren, van koffie tot babyluiers, van melk tot tahoe, en van ananas tot tandpasta. Wij hebben een brief bij ons om eventuele vragen van het winkelpersoneel te pareren, maar ondanks het feit dat Arnold pontificaal met een clipboard rondloopt, worden wij niet aangehouden!
Ook op internet moeten wij allerlei dingen opzoeken, zoals prijzen van theatertickets, kleding, huurprijzen in de omgeving, huishoudelijke apparaten, en nog veel meer. Wij zijn er uren zoet mee, en dan moet ik alles nog ingeven in een Excel sheet!! Nu maar hopen dat het een gunstig effect op de berekening van ons salaris heeft!!
Ondertussen heeft Tania in Nederland er ook een zeer spannende week op zitten. Ze heeft per 1 november een baan bij Perstorp, een Zweeds bedrijf in Waspik dat supplementen maakt voor diervoeder. De hele procedure was nogal zenuwslopend en ze moest nog even onderhandelen over het salaris, maar op maandag krijgen wij een seintje dat alles in orde is en het contract ondertekend kan worden. Wij zijn natuurlijk vreselijk blij voor haar, dat is een zorg minder!! Ze kan nu rechtstreeks vanuit Texas aan de slag!