Het beste beentje voor!

Maandagochtend: als ik naar de H.E.B. supermarkt wil rijden en via de achterpoort het complex verlaat, zie ik een zwarte hond los rond lopen. Geen riempje, tong uit de bek. Hij ziet er verdwaald uit. Ik aarzel even maar rijd dan achter hem aan, want hij loopt richting de I35 en dat is heel gevaarlijk. Op een parkeerplaats probeer ik hem te lokken. Hij laat zich makkelijk aanhalen, maar wil niet in de auto stappen. Want ik denk, dan breng ik hem naar de Pet Shelter. Na een paar keer proberen, bel ik Gail om haar hulp in te roepen. Zij zegt dat zij eraan komt, met wat hondensnoepjes. Intussen rijd ik de hele tijd achter de hond aan, die nu weer de andere kant op loopt. Bij een appartementencomplex achter dat van ons, loopt hij de parkeerplaats op. Er komt net een klusjesman aan en ik vraag of hij de hond kent. Ja, die hoort hier, is waarschijnlijk van het balkon gesprongen. Gelukkig, ik vraag of hij de eigenaar wil waarschuwen. Gail komt net aanrijden, maar hoeft dus niet meer te helpen!
Bij de supermarkt koop ik een hele grote zak kattenvoer voor alle zwerfkatten die intussen bij ons komen eten. Ik maak ditmaal gebruik van de inlaadservice: een jonge knaap genaamd Cody helpt met het in de auto zetten van de grote zak voer. Hij wil ook wel mijn wagentje rijden. Prima, zeg ik tegen hem: dit is de eerste keer dat ik van deze service gebruik maak dus ik wil wel de maximale service!! Ik voel me een heuse Amerikaanse als ik de parking weer af rijd!!
Dinsdag breng ik een bezoek aan een zgn. Consignment Store. Dat is een tweedehands winkel waar je dingen kunt inbrengen voor verkoop. Als ze iets van je verkopen, krijg jij 60% en zij 40%. Deze winkel wordt gerund door vrijwilligers van de Methodistenkerk er vlakbij. De moeder van Gail heeft er gewerkt en de hele familie was er zeer positief over, dus ik ga er maar eens een kijkje nemen. Ik heb een oud lampje en een paar jurken bij me. Omdat ik eerst bij de kapper ben geweest, is het even na half vier als ik de deur binnenkom. Daar staat een bordje dat spullen inbrengen maar tot half vier kan, omdat zij om vier uur dicht gaan. Als ik iemand aanspreek om te zeggen dat ik wel een andere keer zal terugkomen, komt er vanachter iemand aanhollen. 'Hello Ann, how are you doing?' Het is Marianne, een vriendin van Mary, die ik bij de parkconcerten ontmoet heb. Zij ontfermt zich over mijn spullen terwijl ik rond kijk. Ik pas wat dingen en ga met een witte broek ($8) en een zwart/rode maxijurk (uit het Clearance rek: $1 !!) naar de kassa. Daar blijkt dat je met cash of check moet betalen en aangezien ik geen van beide heb, ren ik naar de overkant van de straat naar een pinautomaat. Intussen heeft Marianne mijn jurken netjes opgehangen en wij confereren over de prijs. Je spullen hangen 1 maand in de winkel voor de afgesproken prijs, daarna worden ze langzamerhand steeds meer afgeprijsd. Een geinig systeem, dat schijnt te werken, want in juli heeft deze winkel $5000 gedoneerd aan een aantal charities, en dat is dus alleen hun deel ! Ongelooflijk.
De volgende dag ga ik terug om nog eens wat meer rond te kijken. Aangezien wij vanavond naar The Broken Spoke, een dance hall in Austin gaan, heb ik nog wat dingetjes nodig, zoals een cowboy riem en een klein tasje dat je over je schouder kunt hangen tijdens het dansen.

Ik vind beide en nog een gloednieuwe jeans ook ($8), de riem kost $ 4,50 en het tasje $ 2. Zo kun je nog eens shoppen!!
Om 7 uur zijn wij bij Mary en rijden wij met haar naar Austin. Jack gaat nooit mee naar The Broken Spoke, want hij noemt het een 'death trap'. Als wij naderhand binnen zijn, snappen wij wat hij bedoelt. Deze dance hall is 50 jaar oud en stond eens aan de grens tussen twee counties, net buiten Austin. De ene county had een alcoholverbod, The Broken Spoke niet!! Het is nog steeds een zeer bekend adres en grootheden als Willie Nelson en George Strait traden hier op. Eens lag The Broken Spoke ergens in de weilanden, nu heeft Austin 'm ingehaald en staat ie wat verwezen tussen twee flatgebouwen!
Mary zet ons om kwart voor 8 voor de deur af, want zij gaat nog even bij haar dochter, die in de buurt woont, wat spullen afgeven. Daarna komt zij naar ons toe. Wij lopen de deur door en komen in een kleine ruimte met een aantal tafeltjes. Een bandje staat in de hoek te

spelen. Je kunt hier ook een hapje eten: de Chicken Fried Steak is beroemd. Maar wij hebben al gegeten en nemen dus maar een pilsje. Als de band klaar is, gaan wij verder kijken. Er is een ruimte genaamd The Tourist Trap, een klein kamertje met allerlei parafernalia van de sterren die hier optraden: hoeden, bandana's, foto's, etc.
En daarachter bevindt zich de eigenlijke dance hall. Een dansvloer in het midden en aan weerszijden, iets verhoogd, tafeltjes. Het is eigenlijk helemaal niet zo groot. En Jack heeft gelijk: het plafond is laag en bolt en kromt overal. Er is 1 nooduitgang achterin. Het ziet er allemaal uit alsof er in die 50 jaar nog nooit iets aan onderhoud is gedaan. De tafeltjes zijn wankel, de stoelen ook. Als ik naar het toilet ga, is dat ook een verrassing: er zijn drie WC's afgeschot, maar omdat de ruimte te klein is voor deurtjes, hebben ze er douchegordijnen voorgehangen. Met de Amerikaanse vlag, dat dan weer wel! Maar er vlak naast staat een enorme ventilator, en de douchegordijnen wapperen alle kanten op!! Gelukkig is er niemand als ik ga plassen, maar evengoed....
In Nederland, trouwens in Europa, zou dit absoluut door geen enkele ballotage komen!!
Om half 9 begint de dansles waar wij speciaal vroeg voor gekomen zijn. Je betaalt een zgn. cover charge (voor de band eigenlijk) en voor de dansles iets extra. Voor ons $13 p.p. Gelukkig heb ik ditmaal wel cash bij me! De dame die hiernaast rechts op de foto staat,

dochter van de eigenaar, James White, geeft de dansles. Het is een zwaar geblondeerde, gespraytande en gespierde dame van in de 50 met neptieten (volgens Mary!). Zij heeft er de wind goed onder. Er is een groep van zo'n 24 man die mee doen, waaronder een groepje tieners. Die krijgen het zwaar te verduren! Wij leren een Broken Spoke versie van de Texas Swing en doen er een uur over om de basisbeginselen hiervan onder de knie te krijgen. Het lukt wel een beetje, maar Arnold zijn ritmegevoel (of liever het gebrek eraan!) zit ons nogal eens in de weg ;(
Om half 10 begint de band te spelen, vijf oude knakkers, met grote baarden, Heybale genaamd. Het is zeer dansbare country en iedereen stort zich op de dansvloer. Mary is intussen ook gearriveerd en danst met allerlei heren die hier regelmatig schijnen te komen. De sfeer is ontspannen en wij passen in onze outfits helemaal in het plaatje! Very authentic, volgens Mary!! Om half 11 houden wij het

voor gezien, Arnold moet de volgende dag weer vroeg op!
Vrijdagmorgen is het GARTH-time!! Ik zit om 8 uur al achter de computer want om 9 uur gaan de kassa's in Cleveland open. Tania zit in Wageningen ingelogd en intussen skypen wij tot de kassa's opengaan. Je zit in een online wachtrij en wordt er op goed geluk uitgeplukt om kaartjes te bestellen. Ik verwacht dat dat uren kan duren, omdat er per optreden 20.000 plaatsen zijn, maar het gaat ontzettend hard. Wij hebben zowel ingelogd voor de vrijdagavond als voor de zaterdagavond, dus met zijn tweeën hebben wij vier kansen om aan de beurt te komen. Ik ben het eerste aan de beurt voor de zaterdag. Maar ik krijg al meteen plaatsen voorgeschoteld achter het podium. Als ik dat wil veranderen, word ik van de site afgekukeld. Dan is Tania aan de beurt, die komt erin voor de vrijdagavond. Zij krijgt mooie plaatsen maar als ze die wil afrekenen, is de tijd om. Het duurt te lang voordat de credit card gegevens geverifieerd zijn. Dit gebeurt haar nogmaals en de schrik slaat ons om het hart: straks hebben wij geen kaartjes!! Ik ga weer terug naar de homepage en zie ineens ook optredens om 22.30 uur staan, die van 19 uur zijn waarschijnlijk al vol!! Ik zit supersnel weer bij de kassa, krijg redelijke plaatsen maar de laatste minuut is killing: de credit card gegevens duren weer eeuwig. Intussen klikt de stopwatch door: je hebt in totaal 4 minuten om alles af te ronden en ik heb nog 34 seconden over! Gelukkig hij doet het............!! Met een bloeddruk van 250 en trillende handen print ik de confirmatie!! Zaterdagavond 10

oktober om half 11 's avonds zien wij Garth! Tania en ik zijn er beduusd van. Het is 9.40 uur! Binnen drie kwartier is bijna alles uitverkocht! (4 x 20.000 kaartjes!). Niet normaal. Het duurt even voordat het bezonken is, maar dan zitten wij allebei te juichen. Het duurt tot bijna 12 uur voordat mijn adrenalinegehalte gezonken is.
Tania had mij deze week opmerkzaam gemaakt op de Groupon site: er zijn ook allerlei dingen in San Marcos te koop. Dat klopt: als ik ga kijken zie ik goedkope tours op het Spring Lake alhier. Je kunt daar met een boot met glazen bodem over varen want het water is kraakhelder. Zaterdagochtend besluiten wij dit te proberen. Gewapend met Groupons (eigenlijk 2 voor de prijs van 1!) melden wij ons bij het loket. Wij kunnen meteen mee met de boot van 11 uur. Een aantal studenten is bezig een boot aan te meren, en er zijn inmiddels zoveel gegadigden dat er twee boten worden klaargemaakt. Wij nemen plaats in de oudste: een met een canvasdak en open zijkanten. Wel zo lekker want het is weer 35

graden of daaromtrent. De tour duurt maar een half uurtje, maar is erg leuk. Wij zien white tail herten aan de kant drinken! In het midden van de boot is een glazen plaat ingebouwd waardoor je naar de bodem kunt kijken. Wij zien zelfs een duiker zwemmen, want in het Spring Lake is een duikschool.
Het gebied rond Spring Lake is een van de oudst bewoonde gebieden in de hele Verenigde Staten. Tijdens een archeologische opgraving in het meer in de tachtiger jaren zijn er sporen gevonden van beschavingen van meer dan 13.000 jaar oud. Dit meer wordt gevoed door een zgn. aquifer, een ondergrondse waterhoudende grondlaag. Hieruit borrelt voortdurend water op, waardoor het meer steeds aangevuld wordt met zeer vers en schoon water. Het heeft een zuurtegraad van 7, is dus volledig neutraal en is zeer goed te drinken. In de vijftiger jaren was hier een hotel waarbij de gasten in het meer baadden omdat dat geacht werd goed te zijn voor de gezondheid. Nu is het beschermd gebied, en het meer behoort tot de

Texas State University. Er is veel te doen over de aquifers in Texas, want er wordt volop water uit getrokken voor een steeds uitdijende bevolking (met name in ons gebied!) en er moet dus zuinig mee omgegaan worden. Gelukkig begint dat concept nu wat meer terrein te winnen.
In het meer zitten een aantal bijna uitgestorven diertjes, die dus zwaar beschermd zijn. Zoals de San Marcos salamander en de Texas blind salamander, een beetje griezelig, wit, oogloos beestje waarvan er een paar te bewonderen zijn in het museumpje naast het meer. Ook de Fountain Darter, een klein visje, is een bedreigde diersoort die hier voorkomt en verder Texaanse wilde rijst, die in het water groeit. Na de tour gaan wij even in het museum kijken. Er zijn allerlei aquaria met vissen die hier voorkomen. En waterschildpadden. Die zijn ontzettend mooi! De tekening op hun pootjes en kop lijken wel met inkt getekend. Meest voorkomend zijn de Texas River Cooter en de opmerkelijke Red-eared Sliders, met rode vlekken op hun wangen.
Om 1 uur zijn wij weer thuis. 's Avonds komen Mary en Jack eten. Ze hebben een bosje zonnebloemen bij zich (de Nederlandse gewoonte krijgt aanhang!) en een fles witte wijn. Die maken wij bij het hoofdgerecht, Penne al Salmone, soldaat. Dit gerecht moet geflambeerd worden met cognac, maar omdat ik geen cognac heb, gebruik ik whisky. Die schijnt echter beter te flamberen, want een steekvlam schiet uit de pan en roostert mijn pony! Als ik aan tafel zit, valt er een plukje haar op mijn bord!! Het smaakt er niet minder om.

Zondag rolt Arnold zijn mouwen op voor project 'kattenbed'. Hij heeft in het asiel kattenbedjes gezien van waterleidingpijp. Doordat de katten in kleine kooien zitten, hebben zij een soort bedje op poten, waaronder hun kattenbak en voerbakjes staan. Zo hebben zij wat meer ruimte tot hun beschikking. Arnold wil die bedjes gaan nabouwen, want de officiële bedjes kosten ca. $60 per stuk en het asiel kan dat niet betalen. Dus heeft niet iedere poes een bedje. Ik vind het een lief idee, maar wel een beetje problematisch. Wij hebben hier immers geen schuur of garage, dus dit project moet midden in de woonkamer uitgevoerd worden. Op internet heb ik een instructiefilmpje gevonden van een andere pet shelter, waar vrijwilligers hondenbedjes hebben gemaakt met een canvas bekleding. Omdat wij bij de Lowe's (een soort Karwei) niet alles hebben kunnen krijgen, hebben wij het originele ontwerp een beetje moeten aanpassen maar het lukt allemaal wonderwel en binnen twee uur hebben wij een proefbedje klaar. Als het asiel dit goedkeurt kunnen wij er nog wel meer maken. Materiaalkosten zijn minder dan de helft van de prijs die het officiële bedje op internet kost!
(het blauwe bedje is het officiële bedje van het asiel!)