Twee keer swingen!

Het is moeilijk om na zo'n fantastische reis de draad weer op te pakken. Wij zijn allebei moe en hebben tijd nodig om weer aan Texas te wennen!
Het volgende weekend halen wij nog wat slaap in en dan gaat het weer wat beter. De hele week is het ontzettend slecht weer, met hevige regen- en onweersbuien en regelmatig staat alles hier blank. Wij zijn in Nederland tegenwoordig wel tropische hoosbuien gewend, maar dit is nog een graadje erger. Het terrein is er ook op gebouwd: de weg fungeert als afvoerkanaal, en het water stroomt dan als in een snelstromende beek het terrein af in de naastgelegen greppel.
Zaterdag is het gelukkig weer droog, want er is het 23e Swing on the

Square, a Western Swing Heritage Festival. Wij hebben geen idee wat dat precies inhoudt, maar het klinkt gezellig en wij willen gaan kijken. Tegen een uur of half 12 komen wij op het plein in San Marcos aan, waar het courthouse ook staat. De straat is op een kant afgezet en daar staat een podium. Ervoor staan allemaal stoeltjes, ook op het grasveld voor het courthouse, onder de bomen. Het is half bewolkt, en wij vinden twee stoeltjes op het grasveld, in de schaduw.
De muziek is een grote verrassing: het is zeer ouderwetse country muziek, zoals mijn vader die vroeger draaide. Het moet onderdehand muziek uit zijn jeugd zijn! Er zijn verschillende liedjes die ik herken zoals:' I'm an old cowhand from the Rio Grande' en 'San Antonio Rose'. Het is ongelooflijk dat deze muziek hier nog gespeeld wordt. Het is nu nog niet druk, maar er komen steeds meer mensen bij, die met plaids en vooral vouwstoeltjes op het gazon komen zitten. Ze hebben honden, kinderen en eten bij zich. Over het algemeen is het

publiek toch wel 50+, je ziet bijna geen studenten, maar het is wel een familie 'fest'.
In de zon voor het podium dansen verschillende koppels, een soort two step. Erg leuk om te zien. Sommigen zijn er verdraaid goed in.
Als wij op het punt staan te vertrekken en bij de CD-stand een disc staan uit te zoeken, word ik aangesproken. Het is Mary Seaborne, die ik maanden geleden bij de bib ontmoette tijdens de franse les. Zij wilde mij steeds in contact brengen met een Nederlandse vriendin, maar pogingen daartoe strandden tot dusver. Zij danst ook vandaag en neemt ons mee naar een kroeg in een kelder net naast de town square waar een ander bandje speelt. Wij drinken wat en gaan dan naar huis, met de belofte om 's avonds terug te komen, want het is echt leuk!
's Avonds gaan wij gewapend met onze eigen klapstoeltjes en een fles rosé in een koelzak weer naar downtown San Marcos. Voor het podium zijn nu tafels neergezet. Plaatsen daar moet je betalen. Maar

je kunt ook gewoon weer (gratis) op het gazon voor het courthouse gaan zitten en dat doen wij dus maar. Het is kwart voor 7 en wij zijn net op tijd voor het begin van de Texas Western Swing Hall of Fame show met Al Dressen's Super Swing Revue met allerlei gasten. Dit spektakel duurt tot kwart over 9. Tussen de muziek door worden er een aantal mensen geinaugureerd in de Swing Hall of Fame, middels een toespraakje door Al Dressen himself en de overhandiging van een plaquette in de vorm van Texas.
Om half 9 is er een danswedstrijd met twee categorieen: onder 55 jaar en 55+. Mary danst ook mee in de tweede categorie, maar valt helaas niet in de prijzen. Het ziet er erg leuk uit en er zijn een paar zeer goede paren bij. Ik ontmoet een stel uit Fort Worth dat speciaal voor dit festival hierheen gekomen is. Zij dansen geweldig en winnen de tweede prijs in de categorie onder de 55 jaar.
Om half 10 is de Al Dressen band uitgespeeld en begint een andere

band. Zij hebben echter niet zo'n beste geluidsinstallatie en wij vinden dit een goede gelegenheid om huiswaarts te gaan. Een enige avond!
Zondag sms ik naar Mary dat wij zo genoten hebben en om mijn medeleven te uiten dat zij niet gewonnen heeft. Ze sms't later terug dat zij het ook leuk vond en of wij zin hebben om bij haar te komen eten. Natuurlijk hebben wij dat. Het is best bijzonder om bij Amerikanen thuis uitgenodigd te worden, zij zijn vaak erg op hun privacy gesteld, dus zo'n opening kun je niet laten gaan! Wij spreken af voor komende vrijdag. Hartstikke leuk!

Dinsdag is het D Day: wij hebben tickets voor het concert van The Eagles in Austin. ‘The History of The Eagles’, ze zijn er al de hele globe mee over geweest en sluiten nu af in de States. Het leek ons wel geinig om dat hier mee te maken. Dus rijden wij ’s avonds om 6 uur via de ‘achteringang’ naar Austin, want de I35 staat weer vast op

verschillende punten. Wij moeten even zoeken, want downtown is overal opgebroken, maar uiteindelijk vinden wij een parkeerplaats niet ver van het Frank Erwin Center. Wij betalen 12 dollar aan een paar studenten met gele hesjes aan, die de parkeerplaats bemannen, en lopen dan naar het Frank Erwin Center. Dat is een grote sporthal die ook voor concerten gebruikt wordt. Hele drommen mensen komen samen bij de arenavormige zaal maar wij vinden moeiteloos en redelijk snel onze plaatsen, tien hoog achter. Het is een reusachtige zaal, heel hoog. Het podium staat helemaal beneden ergens, maar er hangen ook grote schermen dus alle actie op het podium is goed te zien. Plaatsen vlak voor het podium waren bijna 350 dollar, wij hebben 110 p.p. betaald inclusief tax e.d. maar zitten dus helemaal bovenin. Wij schatten dat er zo’n 6 à 7000 man zijn vanavond, het is helemaal vol!
Om kwart over 8 dimmen de lichten en op de schermen staat ‘the

show is about to begin’. Glen Frey en Don Henley verschijnen op het podium en zingen samen een paar liedjes, gewoon met gitaar. Ze vertellen tussen de liedjes hoe ze ooit begonnen zijn, zo’n 45 jaar geleden!! De geschiedenis van The Eagles loopt als een rode draad door onze eigen jeugd heen, veel liedjes zijn met voorvallen in onze puberteit en latere leven verbonden, het is leuk om dat alles weer terug te horen. Dan voegen Timothy Smith en Joe Walsh zich erbij en ze spelen een hele reeks van hun meer rustigere nummers (Johnny come lately, Witchy Woman, One of these Nights, Tequila Sunrise,etc. ). Ze hebben een uitgebreide begeleidingsband bij zich en er staan zeker 10 man op het podium. Het publiek is nogal braaf, iedereen zit rustig op zijn plek en er wordt niet zichtbaar meegejoeld of zo.
Na de pauze verandert dat: dan kondigt Glen Frey aan dat het afgelopen is met de rustige nummers en dat er nu gerock ’n rollt gaat worden. Ze spelen nu ook een paar nummers die wij helemaal niet kennen, maar die door het publiek luidkeels meegezongen worden. Opvallend: ze spelen geen enkel nummer van hun laatste CD uit 2007, Long Road out of Eden. Wij brullen ook zoveel mogelijk mee. Officieel mag je geen foto’s nemen en de meeste mensen houden zich daaraan tot op het einde: dan wordt er toch nog wel wat afgeflitst. Ik neem ook een paar foto’s, zonder flits, maar kijken of het wat wordt!
Als toegift spelen ze ‘Hotel California’ en dan gaat de zaal helemaal uit zijn dak. Er volgen nog een paar toegiften en dan nemen de bandleden van de hele zaal afscheid door op iedere hoek van het podium te buigen en te zwaaien. Ze zijn allemaal boven de 65 maar ze hebben wel ruim 3 uur gespeeld met nauwelijks 20 minuten pauze!! Bravo!!
Enthousiast lopen wij de zaal uit en volgen de drommen naar buiten en naar de parkeerplaats. Het valt mee: wij zijn een van de laatsten en kunnen zo de I35 oprijden. Helaas zijn ze met de weg bezig en wij doen er ruim anderhalf uur over om weer thuis te komen. Het is half 2 eer wij ons kussen raken!

Eagles selfie!