Canyon of the Eagles

Vrijdagmorgen zitten wij al om even na half 9 in de auto. Het is bewolkt vandaag! Maar ik tover de nieuwe CD van Alan Jackson uit mijn tas en begeleid door Good Ol' Countrymusic rijden wij in vakantiestemming San Marcos uit. Tegen tienen zijn wij op onze eerste bestemming: LBJ Johnson State Park, tussen Johnson City en Stonewall, TX in. Dit State Park staat op de vroegere ranch van Lyndon Baines Johnson, President van de Verenigde Staten van 1964 tot 1969. Hij nam het roer over toen J.F. Kennedy vermoord werd. In het park is van alles te zien en te doen. Er is een historische ranch, die vroeger aan de familie Sauer-Beckmann, een Duitse immigrantenfamilie, toebehoorde. Dit waren de buren van de familie Johnson. De boerderij van de Johnsons staat aan de andere kant van de Pedernales rivier en die is ook te bezichtigen.
Maar eerst moeten wij een (gratis) ticket halen voor park en ranch bij het Visitor Center. Daarna gaan wij naar de Sauer-Beckmann ranch, waar het hele jaar door mensen in historische kleding werken en precies doen wat men rond 1900 ook op een ranch deed: voedsel verbouwen en verwerken, dieren houden en verzorgen (en slachten), etc. Het is al behoorlijk heet en wij zijn bijna de enige gasten, dus wij hebben alle tijd om rond te kijken en te praten met de 'reenactors', twee jonge vrouwen in historisch kostuum. Ze zijn bezig groenten uit de moestuin te bereiden voor hun avondmaal. In de inmaakkeuken staan ook tientallen potten met ingemaakte bonen, okra, tomaten, wortels, en ook jam en moes. Er lopen schapen rond, en kippen en een kalfje. Twee grote kalkoenen zoeken de schaduw onder een kar. En een grote haan maakt de schuur onveilig! Het huis bestaat uit twee gedeelten: een woongedeelte met twee slaapkamers en een

zitkamer en een prachtige veranda met schommelbank. Dit gedeelte is middels een 'breezeway' of 'dogrun' gescheiden van de keukenvleugel om de hitte van de keuken met zijn grote oven buiten het woongedeelte te houden. Ook zorgt de breezeway (een overdekte gang) voor een constante luchtstroom tussen de twee blokken, waar je dus lekker kunt zitten in de schaduw. Er staat een primitieve koelkast: een rek met daaromheen natgemaakte doeken. Door de wind die er doorheen blaast, zakt de temperatuur binnenin een aantal graden. Voldoende voor het frishouden van net geoogste groenten en fruit bijvoorbeeld!
In het huis is het verrassend koel, want alle deuren staan open. Maar de plafonds zijn hoog en alle ruimtes zijn voorzien van bovenluikjes die openstaan en voor een luchtstroom zorgen. Ondanks dat heb ik bewondering voor de pioniers die hier in de 19e eeuw aankwamen en hard moesten werken in de kokende hitte zonder enige vorm van afkoeling. En dan vaak ook nog in hun Europese kleding (corset, veel rokken, dikke pakken) want dat hoorde zo!!
Nadat wij de ranch helemaal bekeken hebben, lopen wij een gedeelte van een rondwandeling rondom de ranch. Dit zou moeten leiden naar een omheinde weide met bisons, longhorns en allerlei herten, maar die zitten vanwege de hitte helemaal tussen de bosjes en er valt niets te zien. We lopen een bruggetje over en zien ineens in de droge rivierbedding een armadillo lopen!! Dit zijn prehistorisch uitziende dieren met een soort pantser en een puntige

snuit. Ze komen in heel Texas voor, maar wij hebben er nog geeneen gezien. De armadillo loopt naar een nog vochtig plekje in de verder droge rivier en rolt op zijn gemak uitgebreid door de modder, net als een varkentje! Hij ligt op zijn rug met zijn pootjes in de lucht. Verbazingwekkend is hoe snel en flexibel hij beweegt, je zou denken dat het heel trage dieren zijn met zo'n pantser, een beetje als een schildpad. Maar deze kan echt hollen! Na veel gerollebol, krult hij zich even op als een balletje (normaal hun verdedigingshouding) en dan loopt hij doodgemoedereerd de bosjes in. Hij heeft ons niet eens gezien.
Wij lopen het bos weer uit en zoeken een picknickplaatsje. Dat is niet echt heel erg moeilijk, want daarvoor is goed gezorgd in dit park. Daarnaast zijn wij de enige picknickers, dus keus genoeg. De tafels zijn overdekt en zelfs uitgerust met een BBQ! Ik heb allemaal lekkere dingetjes in de koelbox gestopt: kleine ciabattabroodjes, radijsjes, kaasjes, een salamiworstje en balsamico uitjes. Als dessert stukjes

watermeloen, goed voor de dorst!! Het is intussen wel weer 37 graden of zoiets! Als wij zitten te eten zien wij in de bosjes achter ons een groot hert liggen, een mannetje met groot gewei. Hij ligt in de schaduw te relaxen en neemt aan ons geen aanstoot, maar wel aan een paar motorrijders die op een gegeven moment langsbrommen. Dan staat hij langzaam op en loopt statig de coulissen in, uit het zicht.
Na de lunch rijden wij naar de Johnson ranch aan de overkant van de Pedernales rivier. We komen eerst langs een klein schoolgebouwtje met 1 klaslokaal. Hier ging LBJ naar school. De ranch is nu een museum. In de vliegtuighangar ernaast is een gift shop en kun je tickets kopen voor de tour ($3 p.p.). Wij kunnen nog net mee met de tour van 13 uur. Een stoere Texaanse met 'southern drawl' neemt ons mee op sleeptouw door het huis. De Johnsons hadden heel veel grond in Texas, want LBJ kwam uit deze buurt (geboren in Johnson

City, even verderop, genoemd naar een oom). Deze ranch kochten zij in de vijftiger jaren van een familielid en toen LBJ president werd in 1964 kwamen ze er heel vaak. Omdat het witgeschilderd was, noemde men het the Texas White House. Het oorspronkelijke huis bleek te klein om alle entourage te herbergen, en het werd steeds verder uitgebreid. Met name toen LBJ de gewoonte had om zelfs 's nachts medewerkers aan zijn bed te nodigen om dingen te bespreken, als Ladybird er naast lag!! Toen liet zij een aparte vleugel aanbouwen met aparte slaapkamers voor hen beiden! Ladybird was een heel bijzondere vrouw als je de verhalen moet geloven en zij en haar man hebben bijzonder veel gedaan voor de natuur in Texas en in Amerika. In veel opzichten waren zij hun tijd ver vooruit. Maar door de Vietnamoorlog werden dat soort onderwerpen altijd ondergesneeuwd. Ladybird was trouwens een bijnaam, het betekent lieveheersbeestje in het Texaans, haar echte naam was Claudia!
LBJ was een echte workaholic en ook tijdens zijn tijd op de ranch ging het presidentiële leven gewoon door. Hij had secretaresses en medewerkers bij zich en overal stonden 3 televisies om de drie televisiekanalen die Amerika toen rijk was, in de gaten te houden. Die stonden dus de hele dag aan: in zijn studeerkamer, in de living en in de slaapkamer. Vanaf zijn plek aan het hoofd van de eettafel kon hij de televisies in de zitkamer in de gaten houden!
Het huis is smaakvol ingericht, wel enigszins in de stijl van de zestiger jaren uiteraard. De keuken is geheel citroengeel/limoengroen.
LBJ gebruikte de ranch vaak om gasten uit te nodigen waar hij iets van wilde. Ze konden dan bij hem thuis logeren, maar waren tevens aan hem overgeleverd (hij was een grote, imposante man). Hij liet ze niet gaan voor hij hen daar had waar hij ze wilde hebben. Ook het kabinet kwam vaak overvliegen voor beraad. Als ze dan de hele dag vergaderd hadden, liet LBJ tafels beneden bij de rivier zetten en werden de gasten getrakteerd op een Texaanse BBQ!
Als wij nog even in de giftshop kijken en daarna weer naar buiten lopen, regent het zowaar! De temperatuur zakt meteen 20 graden. Maar dat is maar kort, dan breekt de zon weer door. Wij rijden nu naar de Canyon of the Eagles, aan Lake Buchanan, iets boven Burnet. Als wij vlakbij het natuurpark zijn, loopt er ineens een Roadrunner over de weg! Net als in de tekenfilms. Hij rent snel over, dus wij kunnen hem niet fotograferen. Deze vogel, familie van de koekoek, kan wel degelijk vliegen, maar rent liever en vangt zo hagedisjes, slangetjes, en insekten.
We komen om vier uur aan bij het hotel. Dat bestaat uit een hoofdgebouw en kleine gebouwtjes van vier cabins aan elkaar. Wij krijgen nummer P2, helemaal aan de buitenrand, met een fantastisch uitzicht over Lake Buchanan. Wij installeren ons en rusten wat uit van de belevenissen en de hitte. Wij hebben een koffiezetapparaat, dus kunnen wij een kopje thee zetten.
Om een uur of zes gaan wij naar het hoofdgebouw. Daar is een bar, genaamd het Eagles Nest, en wij bestellen een glaasje wijn. Buiten ligt een eekhoorn op een boomtak te loungen, helemaal uitgespreid: hij heeft het ook heet!
Om half 7 gaan wij naar het restaurant, The Overlook. De naam zegt het al: je hebt een prachtig uitzicht, en wij krijgen een raamtafeltje. Een driegangen diner zit bij ons arrangement in en wij genieten van een mahi mahi cocktail en een tortilla met geitenkaas. Daarna krijg ik een tonijnmoot met wijnsaus en Arnold een wildzwijnsteak. Dessert

is een Tarte Tatin voor Arnold en chocolade dessert voor mij. Intussen zien wij de zon ondergaan. Het is een prachtige avond.
Na het eten rijden wij naar het Eagle Eye Observatory, een sterrenkundig observatorium, geheel gerund door amateurs, in samenwerking met de Universiteit van Austin. Als wij aan komen lopen worden wij welkom geheten door ene Jim, een enthousiaste man van onze leeftijd. Ik vraag of het een goede nacht is om sterren te kijken, en hij antwoordt: nee, waarschijnlijk een van de slechtste! Het is nl. volle maan en verder een beetje nevelig. Als straks de maan op komt, wordt door het schijnsel de sterrenhemel onzichtbaar. Even later komen collega's Joy en haar man John aanlopen. Het zijn allemaal ontzettend aardige en spontane lieden. Wij mogen door een van de twee kijkers naar Saturnus kijken en je ziet haarscherp de ring van Saturnus en een aantal manen. Dan komt er een groep jongeren aan, waaronder een paar Oostenrijkers! Jim laat een paar

animaties zien over de sterrenhemel op een scherm, het is allemaal zeer educatief. Onder meer over de relatieve grootte van de planeten van ons zonnestelsel . Als de maan opkomt, mogen wij die met de andere kijker aanschouwen. Prachtig. Ondanks dat het een zeer 'slechte' avond is, genieten wij volop van de sterren, want hier is het verder pikkedonker. Om tien uur nemen wij afscheid van de enthousiaste crew en gaan wij bedwaarts!

De volgende ochtend word ik al om half 6 wakker. De bedoeling was om heel vroeg te gaan wandelen, in de schemering, in de hoop wat wildlife te zien. Ik wacht tot kwart voor 6 en maak dan Arnold wakker. Wij gooien koud water in ons gezicht, kleden ons snel aan en rijden dan naar het beginpunt van de trails. In deze tijd van het jaar is het grootste deel van de wandelpaden afgesloten omdat er allerhande zeldzame vogeltjes broeden. Wij kiezen daarom voor het lakeside trail. Het is nog donker als wij starten. In de struiken hoor je soms

geritsel van grote dieren, maar wij zien alleen een paar whitetail deer in de coulissen. Wel zien wij zo'n 50 konijnen. Ze zitten overal midden op de paden tot je er bijkans over struikelt. Pas op het allerlaatste moment rennen ze weg! Wij lopen zo'n twee uur en genieten van de rust en het getwiet van kleine vogeltjes. De temperatuur is nog aangenaam, tegen achten is het een graad of 25. Behalve een halve slang, aangevreten, en veel vogels waaronder witte reigers, zien wij niet veel wildlife helaas.
Wij douchen, en ontbijten in het hoofdgebouw met roerei en spek. Daarna installeren wij ons op onze front porch in de schommelstoelen, gewapend met verrekijker en leesboek. Wij hebben een prachtig uitzicht over het meer. Wij zien grote haviken hoog boven ons op de luchtstromen rondcirkelen. Beneden in de bomen fladderen kardinaalsvogels en groene kolibri's en nog tientallen andere vogels, die zelfs niet in ons speciaal in de

bibliotheek geleende vogelboek terug te vinden zijn! Zo zitten wij tot een uur of twaalf want dan wordt het te heet en retireren wij naar onze cabin.
Het is tijd om te kleuren! Ik heb via internet kleurboeken voor volwassenen gekocht, dat is hier een grote rage. Met een mooie set kleurpotloden van de Hobby Lobby gaan wij aan de slag. Arnold heeft een boek met bosgezichten, ik eentje met gekke kattentekeningen. Het is een heel werk, en volgens de verhalen moet het zeer stressverlagend zijn. Dat klopt wel, want we merken dat je er niets anders naast kunt doen en ook aan weinig andere dingen kunt denken, behalve dan: wat wordt mijn volgende kleur?
Na ruim een uur kleuren hebben wij allebei een tekening af en dan wordt het tijd voor een siësta, want wij zijn natuurlijk heel vroeg opgestaan!
Om kwart over vijf vertrekken wij, uitgerust en wel, naar het vertrekpunt van de dinner cruise die wij geboekt hebben op Lake

Buchanan. Dat ligt even buiten het park. Je moet inchecken in een kleine giftshop. Er zitten al heel wat mensen te wachten, sommigen gewapend met koelboxen, want hoewel je aan boord een maaltijd kunt krijgen, mag je ook zelf iets meenemen. En trouwens: BYOB oftewel Bring Your Own Bottle, want alcohol is er niet. Wij hebben een gekoelde fles rosé bij ons. Na een minuut of vijf mogen wij aan boord en wij kunnen nog net een tafeltje bij het raam bemachtigen in de benedenlounge, die airconditioned is. Er is ook een open bovendek.
De boot vertrekt om 6 uur en even later begint al het uitdelen van het eten. Iedereen heeft een gekleurd kaartje gekregen en als je kleur wordt omgeroepen mag je een bord eten bij het buffet gaan afhalen. Het is basic maar boven verwachting lekker: Jamaican Jerk Chicken, wilde rijst, gestoomde groenten, garlic bread en chocolate chip cookies als dessert. Wij laten het ons goed smaken en de fles rosé

overleeft het niet. Intussen varen wij over Lake Buchanan, een stuwmeer, dat tussen 1929 en 1937 gebouwd werd om de Texaanse Colorado rivier in te dammen. Hierbij gingen een aantal dorpen verloren, die onder water kwamen te staan. Verzet was er dan ook van alle kanten, maar na veel vijven en zessen kwam de dam toch tot stand. De dam bracht echter wel elektriciteit naar deze regio en uiteindelijk een mate van welvaart. De canyons vormen een van de laatste toevluchtsoorden voor een heleboel wildlife. Er leven minstens 54 soorten zoogdieren, 68 soorten reptielen en 346 soorten vogels in dit gebied. Er groeien 74 verschillende soorten bomen waaronder pecans en zgn. live oaks (groenblijvende eiken) en 152 bloeiende planten en struiken.
In de winter komen de bald eagles hier nestelen.
Na het diner lopen wij naar het bovendek. Daar is het inmiddels best uit te houden. Een gitarist speelt allerlei Amerikaanse songs en de zon zakt langzaam in het water. Heerlijk. De gids, die uitleg geeft over de omgeving, maakt een foto van ons twee. Het is genieten geblazen. Nu vinden wij de combinatie eten en boottocht altijd leuk, maar dit is ook zo'n mooie omgeving.
Rond 8 uur leggen wij aan en na de kapitein de hand geschud te hebben, verlaten wij het schip. Het is nog niet donker als wij weer bij onze cabin aankomen en wij hebben nog zin om een rondje te maken. Bij het hoofdgebouw aangekomen blijkt ook hier een gitarist klaar te zitten om zijn kunstjes te vertonen. Onder een prachtige sterrenhemel (die mooier is dan gisteravond!) luisteren wij naar liedjes van George Strait, Santana en Don Mclean. Een mooie afsluiting van een prachtige dag.

De volgende ochtend willen wij uitslapen. Slapen hier is nogal een uitdaging. De airco staat nonstop te blazen, naar ons gevoel omdat zijn afmeting wat aan de kleine kant is voor de inhoud van deze cabin, dus hij heeft er bij een buitentemperatuur van zo'n 38 graden

best moeite mee. Ik slaap dus met mijn hoofd op 1 kussen en een ander kussen op het bovenste oor! Desondanks slapen wij vannacht goed en ik word tegen half 9 wakker. Arnold pas met de wekker, die wij veiligheidshalve op half 10 hadden gezet. Wij hebben de tijd want wij willen gaan brunchen in het restaurant en dat kan pas vanaf 11 uur. Punctueel staan wij klaar en de serveersters zijn net bezig de laatste hand aan het buffet te leggen. Aan de ene kant staan de ontbijtgerechten (roerei, spek, french toast e.d.) , aan de andere kant de lunchgerechten (kip, pasta, aardappelgratin en gemengde groenten). Er is ook een saladebar. Wij beginnen met een bordje roerei en spek en als wij dat net zitten op te peuzelen, komt er een groep binnen van een man of 20. Even later nog een groep van 20 personen! Iedereen stort zich op het buffet en dat is in tien minuten totaal leeggegeten. Probleem voor de keuken: je hoeft nl. niet te reserveren voor de lunch, zelfs niet voor zulke grote groepen, en hoewel 1 groep wel gereserveerd heeft, is de keuken hier niet tegenop gewassen. De koks staan nu hun haren uit hun hoofd te trekken. Wij wachten een half uur, maar dan is nog steeds bijna niets bijgevuld. Dus besluiten wij het maar voor gezien te houden. Het bedienend personeel heeft alle begrip voor onze houding en brengt ons slecht 1 kindermenu in rekening!! Zij kunnen het met zijn tweeën ook niet aan. Enigszins teleurgesteld pakken wij de laatste dingen in en checken wij uit tegen twaalven. De enige smet op een verder fantastisch verblijf in the Canyon of the Eagles.
Wij rijden richting Marble Falls, want wij willen op de terugweg de Longhorn Cavern bezoeken, tussen Burnet en Marble Falls . Dat is een klein uurtje rijden. Wij komen precies op tijd aan voor de tour van 13 uur. De Longhorn Cavern is een grot ontstaan door de werking van een rivier die millenia lang door de kalkstenen ondergrond stroomde.
Onze gids is Ally, een gepensioneerde onderwijzer, die als een majoor de grote groep door de gangen heen dirigeert. Er zijn veel

kleine kinderen bij, waarvan er een aantal continu jengelen, zodat je dicht bij Ally moet blijven om zijn uitleg te verstaan.
Tijdens de Prohibition werd een deel van deze grot gebruikt als Speakeasy, d.w.z. bar met alcohol. Via een houten trap daalde je af in een grote ruimte en daar werd muziek gespeeld, er was een bar en je kon er een hapje eten! Omdat de rook van een fornuis de atmosfeer onleefbaar zou maken, werd het eten van bovenaf naar beneden, de grot in, getakeld!
Tijdens de tijd van F.D. Roosevelt werd de grot schoongemaakt door honderden jonge mannen, die hier in een werkverschaffingsproject werkten. Daarna werd het een State Park.
Een opmerkelijk voorwerp is een figuur van een hond, die door de natuur geschapen is. Deze figuur hing ergens aan het plafond en is losgemaakt en op een steen gezet. Het lijkt op een hond en wordt de Queens Watchdog genoemd, omdat ie vlakbij een troonvormige formatie staat.
Onderweg komen wij een groep enthousiastelingen tegen die in een niveau onder ons door de grotten heen kruipen. Hier kom je niet schoon uit, want je waadt door okselhoog water van 10 graden en je kruipt door lage gangen. Ook wij moeten wel erg bukken als wij door Lumbago Alley komen (de Spit Steeg), die niet hoger dan 1.40 m. is.
De grotten zijn erg mooi en iedere gang is verschillend van vorm.
Wij zien zelfs nog een vleermuisje, een van de ca. 60 die hier rondhangen. Ze zijn piepklein, niet groter dan mijn duim, hoogst merkwaardig voor Texaanse begrippen!
Na anderhalf uur komen wij weer boven water. De hitte is overweldigend hoewel de temperatuur in de grotten niet eens zo erg laag was. Een vestje was niet nodig. Wij eten een ijsje in de schaduw en zetten dan koers naar San Marcos, waar wij tegen vijven aankomen. Wij ruimen onze spullen op en sluiten dit fantastische weekend af met een steakdinner bij de Texas Roadhouse! Yeehaw......