Flash Flood Warning!

Omdat wij zo laat naar bed zijn gegaan, blijf ik woensdagochtend lekker uitslapen. Arnold neemt de auto mee en komt tussen de middag thuis om te lunchen. Dan breng ik hem weg en ga alsnog naar de bib. Ze zijn heel blij om me te zien, waren al bang dat ik niet meer zou komen. Als ik klaar ben en nog even bij de Walgreen’s wat boodschappen doe, word ik gebeld door The Palazzo. Of er iemand thuis is. Want er is bij de bovenbuurman een waterleiding geknapt en ze willen zien of er bij ons ook schade is. Ik zeg dat ik er zo snel mogelijk aan kom. Als ik bij ons appartement aan kom, staat er een dame van kantoor mij op te wachten. De technische dienst is al binnen, redden wat er te redden valt: ‘it’s bad’, zegt ze. Wij gaan de deur door en ik kan mijn tranen niet inhouden: de gang staat blank, overal druipt water van het plafond en in de slaapkamer heeft Chris van de technische dienst het bed helemaal uit elkaar gehaald. Het matras staat op het zeiknatte tapijt, het beddengoed ligt in een hoek, nat en wel. De plafondlampen zijn allemaal volgelopen met water. In de studeerkamer heeft Chris snel het bureau leeggehaald want het water druipt daar van de plafondlamp en ventilator. Alle papieren en andere spullen die op het bureau lagen zijn doornat. Het is een rampgebied. Ik loop verdwaasd rond en vraag: ’ waar moeten wij nu naar toe, hier kunnen wij niet blijven. Er is geen droge plek in het hele huis.’ De dame van kantoor prevelt wat over Renter’s Insurance en droogmachines. Ik zeig neer aan de keukentafel en bel Arnold: ‘je kunt maar beter hierheen komen’. Hij is er binnen 10 minuten, heeft een lift gekregen van een collega.
Wij rapen wat spullen bij elkaar en stoppen ze in een rolkoffer. Arnold maakt overal foto’s voor de verzekering. Als wij de verzekering

bellen, zeggen ze: ga maar naar een hotel. Arnold regelt een kamer bij het gloednieuwe Mariott Courtyard Hotel aan de I35. De mannen van de technische dienst, Chuck en Chris, sjouwen onderwijl met waterstofzuigers. Maar professionele hulp is onderweg. Ineens staat een jonge knaap voor onze neus, gewapend met allerlei grote blaasmachines. Hij is van een tapijtreinigingsbedrijf en moet ons tapijt drogen. Het ondertapijt wordt weggehaald want dat is volledig doorweekt. Steve, de bovenbuurman komt even later ook langs, enigzins wit om de neus. Hij heeft geen verklaring voor wat er gebeurd is; een pijp in de master bathroom achter de wc is gewoon uit de muur gebarsten en heeft zijn appartement onder water gezet. Het water kwam er gewoon uitgolven. Alleen zijn 3 honden waren thuis. En ik was er ook niet, dus geen idee hoelang het heeft kunnen spuiten. Hij kwam tegen drieën thuis en heeft toen meteen hulp gehaald. Maar toen was het al te laat. Hij maakt zijn verontschuldigingen en gaat dan weer verder met redderen boven.

Wij pakken onze spullen bij elkaar en vertrekken naar het hotel. Wij installeren ons in de kamer en ik stuur appjes naar iedereen. Daarna rijden wij naar de overkant van de I35 voor een steak dinner bij de Outback. Wij zijn allebei totaal overrompeld door deze gebeurtenissen en slapen slecht.
De volgende dag ga ik naar het appartement terug omdat Noé, de tapijtenman, de boekenkast leeg wilde hebben. Ik koop verhuisdozen bij de Lowe’s (een soort Karwei) en ga aan de slag. Er is nog niemand, de blazers staan te blazen en het voelt net als een regenwoud, zo vochtig. Als Noé komt, tegen tienen, blijkt dat mijn inspanningen overbodig waren: het is bij nader inzien niet nodig de kast te verplaatsen omdat het vocht nooit zover gekomen is. Gode zij dank, want het is Tania’s kast en die is niet makkelijk te verplaatsen. Ik laat Noé de intussen gevulde dozen toch maar naar de keuken brengen. Hij zegt dat de vloer onder wasmachine en droger voldoende gedroogd is en dat ik dus kan wassen. Goed nieuws, want al het beddengoed is kleddernat en ligt op de grond in de kleine badkamer. Dus was ik alle het beddengoed behalve het sprei, dat kan niet in de wasmachine, en die breng ik later naar de stomerij. Terwijl ik in het appartement bezig ben, komt Mary langslopen en ik spreek haar aan. Ze heeft al gehoord van de lekkage en hoopte maar dat wij gespaard waren gebleven. Ze is vol medeleven en vraagt of ze iets voor mij kunnen doen. Even later ontmoet ik ook Wayne, die loopt te sjouwen met versterkers. Hij weet er ook al van, geeft me een hug en nodigt mij uit om straks naar het kantoor te komen, want hij geeft een concert voor de dames van het kantoor. Een is er jarig! Er is ook pizza! Omdat ik toch niets beters te doen heb en het in de flat niet uit te houden is, beloof ik dat ik kom. Ik smeer een paar boterhammen voor Arnold en breng hem een lunchpakket, want hij heeft niets bij zich en er is op de zaak ook niets te eten.
Dan loop ik naar het kantoor. Het is 12 uur. Wayne heeft in de gemeenschapsruimte versterkers en een microfoon opgesteld en begint te spelen. Hij heeft vroeger met Bread en David Gates gespeeld en met allerlei bands plaatopnamen gemaakt. Zingen kan hij niet, maar gitaarspelen wel. Hij speelt wat zelfgecomponeerde liedjes (op teksten van een ex-gevangene!!) en liedjes van Alan Jackson, Keith Urban en James Taylor. Hij heeft ook een electrische gitaar bij zich met een prachtige klank, die hij via een lid van de band van Paul McCartney heeft kunnen bemachtigen! Hij zit vol met allerlei anecdotes en alles bij elkaar is het een schitterend schouwspel. Ik zit helemaal alleen in de gemeenschapsruimte, de dames werken door tot 1 uur en applaudisseren op afstand!! Het ‘mystery audience’ noem ik hen! Dan arriveert de pizzaman en zetten wij ons aan tafel om te eten. Ik vind de pizza vreselijk: net een dikke witte boterham met zeer weinig smaak. Er is ook een pot met een soort dipsaus waar de dames hun pizza in dopen (brrrr). Ik

bedank hen hartelijk voor de invitatie en wil net aan mijn stutten trekken als ik gebeld word door de verzekeringsmaatschappij. Ze moeten een heleboel gegevens hebben over de claim. Wij krijgen gelukkig $2000 voor verblijf in hotel en eten. Hopen dat wij dat halen, want dit weekend is het Memorial Day weekend en hotelprijzen stijgen dan. Ik probeer daarom om een kamer bij de Candlewood Suites te krijgen, waar wij ook zaten toen wij hier aankwamen. Wij zijn nl. niet echt onder de indruk van de service van het Mariott. Vroeger waren wij daar altijd zeer over te spreken, maar de receptie is niet echt meelevend. Verder is er geen complimentary tea op de kamer, wij worden verzocht theezakjes te kopen bij het cafetaria in de lounge! En van badmatten hebben ze ook nooit gehoord. Kleine dingen, maar ze tellen wel mee in je comfort. Het grootste minpunt is echter het personeel.
Bij de Candlewood Suites zijn ze daarentegen vol medeleven maar ze hebben pas zondagavond weer ruimte. Vanwege het Memorial Day weekend met de graduation ceremonies van de scholen en universiteiten en allerlei sportevenementen, zijn de hotels hier volgeboekt. Ook gaan veel mensen nu met zo’n lang weekend een tripje maken. In de krant staat dat zo’n 37 miljoen Amerikanen dit weekend zich verplaatsen!! Dus boek ik voorlopig van zondag t/m woensdag . Maar als ik bij de Mariott Courtyard aankondig, dat wij zondag willen uitchecken, blijkt dat ze zaterdagavond ook geen plek hebben. Na een telefoontje naar de Candlewood Suites blijkt iemand

intussen gecanceld te hebben, en kunnen wij daar nu wel op zaterdag terecht! Gelukkig. Ik rust even uit en ga dan weer op weg om Arnold op te halen. Wij eten bij ‘the Taste of China’, het buffetrestaurant waar wij al eerder waren. Erg lekker is het allemaal, maar ik heb na afloop wel wat last van mijn maag.
Vrijdag ga ik weer naar het appartement om onze normale was weg te werken. Als ik aankom hangt er een briefje op de deur van Bob en Mary: ‘Dear Ann and Art (sic!), We are so sorry about the flooding of your apartment. Let us know if there is anything we can do to help. Our phone is…., Mary and Bob Whalin’ . Het is zo lief, dat ik om half 11 even bij hen aanloop, om hen te bedanken voor hun medeleven. Ze zijn laat vanochtend, en lopen allebei nog in hun peignoir! Maar ik word als een verloren dochter binnengehaald, geknuffeld en ik moet alles vertellen over deze toestanden. Ik zit er bijna drie kwartier en ga dan snel weer terug naar mijn was. Ik strijk in de keuken, de enige ruimte waar de vloer niet opbolt!
Ik breng Arnold weer zijn lunchpakketje en ga dan naar de nagelsalon. Wil mezelf verwennen met een pedicure en een manicure, om alle stress te bestrijden. Het is druk: alle meisjes zijn druk aan het werk. Ik mag plaatsnemen op een leren fauteuil, die als massagestoel dienst blijkt te kunnen doen. Vooral de shiatsu-stand is adembenemend! Mijn voeten worden gewassen, gescrubd, gevijld, ingesmeerd met gel en voetmasker, gemasseerd en gelakt. Daarna zijn mijn handen aan de beurt. Een zeer relaxte twee uur later sta ik

weer op straat. ’s Middags komt de technische dienst weer langs, met een schilder genaamd Hugo. Ze willen morgen beginnen met schilderen en dus de boel alvast afplakken met plastic. Ik ruim zoveel mogelijk weg, red papieren, kussentjes en schemerlampjes voor het aankomende geweld. Wij gaan morgen naar de Candlewood Suites verhuizen en wij willen de computer dan meenemen, dus die zet ik alvast klaar in de woonkamer. Hugo is Hispanic, dus schrijf ik een briefje in het Spaans om hem te waarschuwen dat hij de computer niet moet inpakken omdat wij die morgenochtend komen afhalen. Even later staat Hugo echter weer voor de deur. Ik geef hem het briefje en vraag of hij snapt wat het betekent. Met een grote grijns schudt hij ja! Alleen mijn Spaans heeft niet te lijden onder deze misère!!
Om vijf uur haal ik Arnold op en ik breng hem stante pede naar de nagelsalon. Hij mag van mij ook even verwend worden met een stoelmassage en pedicure. Enigzins rozig komt hij zo’n drie kwartier later weer naar buiten. Wij rijden naar het appartement en wij pakken nog wat kleding in. De flat lijkt intussen op een decor van een science fiction film. Zo eentje waarin alles afgeplakt is vanwege de uitbraak van een dodelijk virus. Je verwacht ieder moment iemand in een ruimtepak om de hoek van de deur!!
Wij eten bij de Italian Garden downtown maar zijn enigzins teleurgesteld over de kwaliteit. Wij hebben er wel eens lekkerder gegeten!!
Zaterdagmorgen zijn wij redelijk vroeg weer op. Arnold moet de schilders binnenlaten en de computer e.d. ophalen. Die zetten wij voorlopig even in de auto totdat wij in de Candlewood Suites kunnen. Arnold heeft niet goed geslapen en heeft geen honger dus ontbijt ik alleen in het cafetaria van het hotel. Je moet je bestelling opgeven bij de balie en dan wordt het uitgeserveerd. Het lijkt wel een McDonalds. Het is een formule die ik nog nooit in een hotel gezien heb. Arnold had ook een kapperafspraak maar zijn kapster stuurt een SMS’je dat zij ziek is. Daarop bel ik Janaa, mijn kapster, en zij heeft nog een gaatje om kwart voor 11. Aangezien het net kwart over 10 is, gaat Arnold meteen maar op weg. Als hij terugkomt, heb ik alles ingepakt en checken wij uit. Het is bijna 12 uur. Ik mocht de Candlewood Suites bellen of wij daar eerder in konden, want officieel kun je pas na drieën inchecken. Helaas, de zaak is volgeboekt en de huishoudelijke dienst heeft het heel druk, dus er is nog niets klaar. Wij besluiten daarom maar naar de gemeenschapsruimte van The Palazzo te gaan. Daar kun je tenminste koel zitten, er is koffie/thee. De dienstdoende dame verwelkomt ons en laat ons onze gang gaan. Arnold ontdekt een poolbiljart in een andere ruimte en om de tijd te doden, spelen wij een aantal spelletjes. Hilarisch, de laatste keer dat ik een biljartkeu vasthad, is zeker 25 jaar geleden!!
Om 2 uur mogen wij eindelijk komen en wij nemen meteen nog wat victualieën mee, voor ontbijt en lunch. Wij zitten in een kamer op de

vierde (tevens hoogste) etage en zien vanuit het raam ons appartementencomplex!! Het weer is vreselijk, iedere keer hevige regenbuien. Arnold moet vanavond naar een banket van de loge, in een restaurant in Martindale, hier een kwartier rijden vandaan. Het is in smoking, dus hij heeft zijn hele outfit mee moeten nemen naar het hotel. Om kwart voor 6 zet hij mij af bij de Wiener Schnitzel (in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden serveren zij hier alleen hotdogs en corndogs!!) waar ik mijn eenzame avondmaal zal nuttigen. Het is de enige eettent op loopafstand van het hotel. Hij heeft immers de auto mee! Ik eet een (redelijke) hotdog met (heerlijke!!) frietjes en loop dan nog even langs ons appartement. Ik zet eten voor de poezen buiten en controleer of er post is. Dan loop ik langzaam terug naar het hotel. Het begint weer te druppen en even later hoost het weer onbehoorlijk maar dan zit ik gelukkig al binnen.

Arnold intussen zit aan aan het banket in The Cottonseed Cafe in Martindale, waar broeder Richard Vickery geacht wordt een lezing te houden over ‘Esoteric Christianity’. Broeder Vickery is echter niet in staat zijn oprit af te rijden in verband met de hevige regenval en de daaropvolgende Flash Floods die hele straten en wijken onder water zetten. De broeders moeten het dus zonder het voordeel van zijn uitgebreide kennis doen en vermaken elkaar wat met wetenswaardigheden na een maaltijd van salade, steak en baked apple. De flash flood warnings die op hun mobieltjes binnenregenen, jagen iedereen alweer snel naar huis en Arnold is om kwart over 9 alweer terug.
Zondag: wij proberen te skypen met Dad en Tania maar dat lukt eerst niet; het verdeelstation van de internetprovider staat ook onder water. Later blijkt dat in noord San Marcos een hele straat onder water heeft gestaan vannacht en een collegaatje van de bib heeft zichzelf in redding moeten brengen door het huis uit te zwemmen!! Wij ontbijten met scrambled eggs en bacon, zelf klaargemaakt. Het keukenblokje beschikt niet over een spatel, dus ik kan geen gewone gebakken eieren serveren!
Wij hebben allebei een pokkehumeur: opgesloten zitten op een hotelkamer en niets kunnen doen behoort niet tot onze favoriete bezigheden. Om 12 uur gaan wij naar de stad: ik laat Arnold de bibliotheek zien en wij zoeken boeken en DVD’s uit. Wij hebben een

DVD speler op de hotelkamer! Ik waarschuw de bibliothecaresse dat ik misschien niet in staat ben om woensdag te komen.
Daarna naar de supermarkt voor wat verse waar. Wij moeten toch ontbijten en lunchen nietwaar. Ik koop een groot stuk chocoladetaart als comfort food. Wij zoeken mooie rozen uit voor Mary Seaborne, waar wij vanavond gaan eten. Zij heeft de afspraak moeten verzetten van vrijdag naar zondag omdat ze vergeten was dat er een graduation ceremony was van haar neef op vrijdagavond. Wij verheugen ons erop om een tijdje uit de hotelkamer te zijn, dus deze afspraak komt als geroepen. Ik laat twee bossen roze rozen mooi inpakken als boeket. De rozen zelf zijn voor Amerikaanse begrippen betaalbaar: $7,99 per bos, maar het inpakken kost maar liefst $6 !!! Dat is in Nederland gratis! Als ik ze even later kom ophalen is het wel een prachtig display: de rozen liggen allemaal plat in een mooi papier met een roze strik eromheen.

Om 6 uur rijden wij naar een mooie wijk op de heuvel achter de campus. Het is even zoeken, maar dan vinden wij de Mimosa Circle. Als wij uitstappen bij het huis van Mary zien wij drie herten staan grazen in het gazon van de buren. Ze staan er alsof het huisdieren zijn, en ze lopen uiterst rustig de straat over. Ik maak snel een foto. Dan komt Mary al de deur uit. Ze hebben een apart huis met een soort binnenhofje met fonteintje bij de voordeur. Ze laat ons vol trots de prachtige tuin zien, die grenst aan een nog wildbegroeid gebied. Naast het huis staat een oeroude boom met prachtige knoestige takken. Daaronder staat een tafeltje waar wij een apéro geserveerd krijgen. Maar niet voordat Mary en haar man Jack ons een rondje hebben laten maken over de hele Mimosa Circle. Zoals de naam het zegt is dit een cirkelvormige straat met prachtige huizen. Volgens Mary is dit gebied al millenia bewoond, de Indianen hebben hier pijlpunten en andere zaken achtergelaten. Wij zien een kardinaalsvogel vliegen. De herten grazen overal de voortuinen leeg,

daarom zetten Mary en Jack niets meer neer!
Wij drinken witte wijn met franse kazen en crackers als apéro onder de oude boom. Hummingbirds vliegen af en aan bij de hummingbird feeder! Mary blijkt net zo oud als ik te zijn, Jack is een paar jaar ouder. Ze hebben twee dochters van 26 en 29, die allebei in Austin wonen. Mary is geboren in Texas, in San Antonio, maar heeft op veel plaatsen gewoond. Jack komt uit Pasadena, CA. Ze hebben lang in Minneapolis gewoond en zijn pas drie jaar geleden terugverhuisd naar Texas. Wij gaan aan tafel en Mary serveert een uiterst smakelijke maaltijd van salade met grapefruit en meloen, daarna spaghetti met een garnalen crèmesaus met sherry en cheesecake toe. Het is ontzettend gezellig. Het zijn interessante mensen. Hij is architect en heeft in Minneapolis zijn eigen architectenbureau gehad. Wij praten over van alles en nog wat: reizen, onze kinderen, relaties, eten, wat niet. Het is tegen elven als ik zie hoe laat het al is, en wij snel naar het hotel terug rijden. Mary sms’t onderweg of wij wel safe zijn: ze hoorde sirenes net nadat wij wegreden! Ze belt ook nog als wij in het hotel terug zijn en wij zijn het erover eens dat het zeer voor herhaling vatbaar was. Zodra wij weer thuis zijn, zal ik hen een tegenuitnodiging doen.
Maandag is het Memorial Day. Arnold staat vroeg op om de schilders binnen te laten. Hij neemt een doos zoete broodjes voor hen mee. Het is tenslotte een feestdag. De hele dag regent het dat het giet. Soms ziet de lucht aardedonker, onweer, hagel,

windstoten. Het flash flood alarm op Arnold zijn telefoon gaat geregeld af! Internet is nog steeds wankel en de TV doet het niet. Wij hebben allebei een baaldag: de hele dag binnenzitten en niet veel kunnen doen :(
Volgens de autochtonen is dit een enorm nat voorjaar zoals het al in jaren niet is geweest. Dit weer is echt extreem. Als wij op internet gaan kijken, zien wij allemaal verontrustende filmpjes van weggespoelde SUV’s in wilde rivierstromen, en foto’s van tornado’s. Dit soort dingen zie je meestal op TV in Verwegistan landen, en niet dichtbij waar je zelf woont! Er komt ’s middags een gigantisch front over dat urenlang voor regen zorgt. Pas tegen zessen is het droog en duiken wij snel de auto in om te gaan eten. De schilders zijn intussen klaar. Wij hadden onze zinnen gezet op Las Tres Hermanas, een Mexicaans restaurant op Hunter Road, dat wij wel eens uit willen proberen, maar het blijkt dicht te zijn vanwege Memorial Day. Er blijken meer restaurants gesloten. Ook zijn wegen afgezet en na een enorme omweg komen wij uiteindelijk bij de Red Lobster terecht. Vooruit dan maar. Het is daar uitgestorven, maar het eten is prima en tegen achten zijn we weer terug. De hele avond en nacht is er weerlicht en gerommel, maar het regent gelukkig niet meer zo erg.
Als ik de volgende ochtend tegen half 11 naar het Animal Shelter rijd, zie ik in de buurt van River Road allemaal afgezette wegen. Hele wijken van appartementsgebouwen zijn daar getroffen door overstromingen! Overal ligt huisraad buiten: kinderspeelgoed, hele slaapkamermeubilairs, matrassen, alles bedorven door de modderstroom. In het dierenasiel is alles gelukkig gespaard gebleven, maar ik hoor wel dat het in verschillende buurten in San Marcos heel erg geweest is. Het Activity Center downtown fungeert nu als opvangcentrum voor de getroffenen, die geen dak meer boven hun hoofd hebben, Lorenzo, de schoonmaker, heeft daar het hele weekend gewerkt. En Shannon van het Animal Shelter heeft gisteren de hele dag huisdieren opgevangen en verzorgd. De Blanco rivier, die langs San Marcos loopt, was zo’n 4 meter hoger dan normaal en heeft in zijn stroom alles meegesleurd. Er schijnen nog 30 mensen in Hays County, het gebied waar wij wonen, vermist te zijn. Zo erg is het sinds 1926 niet geweest. Als ik tegen half 2 het Animal Shelter verlaat en River Road de andere kant oprijd, zie ik nog veel meer schade. Daar staan grote stacaravans, die bijna van hun plaats geduwd zijn. Ook daar veel verzopen huisraad langs de kant van de weg. Ik stap de auto uit en maak wat foto’s van de puinhopen. Vreselijk.
Als ik, na een snelle lunch bij de Whataburger (mijn warme maaltijd van vandaag, want Arnold gaat vandaag in de loge eten), bij The Palazzo aankom, is daar nog niet veel gebeurd. Ik wacht een uur op de tapijtenman, die eindelijk tegen kwart over 4 komt. Het is een tapijtenechtpaar, die samen het ondertapijt gaan vervangen, het tapijt weer rechtleggen en dan reinigen. Ik geef ze nog wat instructies en ze beginnen meteen met meubels te slepen, dus neem ik maar snel de benen.
Gaby had intussen ook gemaild en gevraagd hoe het in San Marcos nu was, blijkbaar zijn in de plant ook een twaalftal mensen dakloos geworden. Als ik Arnold bel, weet hij nog van niets, maar even later rolt een mailtje van Personeelszaken binnen, die vragen om hulp bij het schoonmaken van dingen en om geld en materialen. (Drinkwater, Gift cards voor de supermarket en de Wal-Mart, en chlorox doekjes).
Wat een ellende allemaal, hierbij verbleekt onze eigen overstroming, want die is tenminste verzekerd en dat kunnen die arme mensen op River Road waarschijnlijk niet zeggen.