A tropical heatwave........

We're having a heat wave, a tropical heatwave.....The temperature's rising, it isn't surprising......want we wonen in Texas!
De temperatuur stijgt de laatste weken gestaag en komt nu bijna iedere dag in de 'upper nineties' terecht, d.w.z. tussen de 35 en 37 graden Celsius. Dus we zijn zeer van de airco afhankelijk. De dagen rijgen zich soepeltjes aaneen, en het begint bijna op een sleur te lijken! ;) Als afwisseling gaan wij weer eens een keertje uit eten, ditmaal bij de Root Cellar, een beetje alternatief restaurant in een kelder downtown. Wij hebben er ooit een keer ontbeten tijdens onze House Hunting trip. Het eten is voortreffelijk, met een aparte twist en ze brouwen hun eigen bier. Zeker voor herhaling vatbaar.
We gaan naar de bios met Gail, de buurvrouw, naar de 'Minions'. Er zitten misschien 30 mensen in de zaal (hoofdzakelijk volwassenen) en we eten popcorn en lachen ons een deuk!
Omdat Chris en Gaby een weekje op vakantie zijn, ben ik catsitter en tour ik om de andere dag naar New Braunfels om Katy de poes, van gas, licht en water te voorzien. Katy is een poes met gebruiksaanwijzing, ze is zeer wantrouwig tegenover vreemden, maar ze is toch blij om mij te zien. Ik breng natuurlijk ook wel

wat lekkers voor haar mee!!
In het weekend besluiten wij dat wij wel aan een korte vakantie toe zijn. Het is tenslotte al ruim een jaar geleden dat wij echt op vakantie zijn geweest en wij zijn allebei een beetje prikkelbaar. Dus verzin ik een trip naar een natuurgebied hier een uur of twee vandaan: de Canyon of the Eagles. Wij boeken een hotel voor over twee weken.
Omdat het Rozenweek is bij de H.E.B. supermarkt, krijg ik een boeket rozen van Arnold. Het is werkelijk schitterend en redelijk betaalbaar! ($12 voor 20 langsteel rozen). Het is een hele tijd geleden dat ik zo'n mooi boeket bloemen heb gehad. Ik mis het hier erg, maar bloemen zijn onbetaalbaar en vaak van slechte kwaliteit. Je mag blij zijn als een bosje hier een week staat! Wat zijn wij op dat gebied toch verwend in Nederland....................
Als ik 's woensdags op het punt sta de deur achter mij dicht te trekken om boodschappen te doen, sta er opeens een onbekende vrouw voor mij. Ze vraagt of ik degene ben die de wilde poezen voert. Als ik dat beaam, vertelt ze dat zij dat eerst ook deed, maar ze is verhuisd naar Kyle en heeft haar poezenbakjes en een zak voer aan een buurman gegeven, die echter nalatig is op dat gebied. Ze wil mij haar bakjes en voer geven om de katten te helpen. Ze is er speciaal voor uit Kyle, een dorpje verderop, gekomen. Uiteraard vind ik het prima en ze zal de bakjes op mijn balkonnetje neerzetten. Als ik later weer thuiskom, staat er al een poes te eten van het voer dat

ze heeft neergezet! Zo helpt de ene kattenvrouw de andere ;)
Een ander hoogtepuntje deze week is het feit dat ik mijn borduurwerkje met longhorns, dat ik voor Moederdag kreeg, af heb en wij laten het inlijsten bij de Hobby Lobby, dat is een grote hobbyzaak. Dit is een aanwinst voor de Texas Wall, die al behoorlijk gevuld begint te raken!
Dan is het alweer donderdag en gaan wij weer naar het park, waar wij ditmaal Debbie en Margaret ook weer zien, samen met Mary en Jack. Act is nu Soul Track Mind (een variatie op One track mind....) en het is een geweldige band, met zeer dansbare muziek in de R&B sfeer. Ondanks de hitte (het is bijna 100 graden F, dus 37 Celsius) dansen wij de hele avond als een stel uitgelaten tieners! Wat een

sfeer.Het is een echte party en er dansen meer mensen dan ooit. Ik koop een CD en laat 'm signeren door de lead zanger Donovan Keith. Op avonden als dit voel ik me niet meer 60- meer 20 +!!!
In het appartement naast het onze komen nieuwe bewoners en dat blijkt de property manager van ons complex te zijn: Suzanne, een hispanic vrouw van midden dertig, gokken wij. Wij maken kennis met haar en haar man Jessy, aardige mensen, maar ze komen wel met 4 kleine kinderen in de leeftijd van 1 tot 8 jaar en een teckeltje!! Ben benieuwd hoe dat werkt in zo'n appartement. Je hebt 3 slaapkamers, ok, maar de leefruimte is toch vrij klein voor zo'n grote familie. Positief puntje is wel dat er iemand van management in het complex woont, misschien dat er nu iets gedaan wordt aan al het achterstallige onderhoud hier! Van de week sloegen de sprinklers aan, en bleken wij een Old Faithful onder het eetkamerraam te hebben, die met volle kracht water naar buiten spoot!
De week erna hebben we weer autoproblemen. De leiding van de stuurbekrachtiging lekt weer. Dit hebben wij drie maanden geleden ook gehad en dat is toen, naar wij weten, gerepareerd door een garage in Cedar Park, een wijk ten noorden van Austin. Omdat dat erg ver weg is, krijgen wij van Jack het adres van een repair shop downtown. Een werkplaats, gerund door hispanic vader en zoon, allebei genaamd Adam. Zaterdag rijdt Arnold er heen en ze bestellen een nieuwe leiding. Woensdagochtend breng ik de auto naar hen toe en krijg van Adam sr. een lift naar de bib. Hij vertelt mij dat de

monteurs allemaal gekke afkortingen hebben voor de automerken. Zo staat Saab voor 'Sorry Auto Always Broken', Ford voor 'Found On Road Dead' en Fiat voor 'Fix It Again, Tony!' Hij zet mij keurig voor de deur af, afspraak is dat de auto gerepareerd wordt terwijl ik mij van mijn taken kwijt en tegen de middag word ik dan weer opgehaald. Maar om 12 uur krijg ik een gestresste Adam sr. aan de lijn. De bestelde leiding blijkt niet te passen en ze zijn al de hele ochtend aan het mailen en faxen om te proberen een andere slang te vinden. Gelukkig krijg ik een lift van mijn collegaatje Kathy. Ze heeft even niets te doen en biedt het zelf aan!
De hele middag hang ik aan de lijn met de garage die steeds weer andere informatie nodig hebben. Uiteindelijk besluiten ze de garage in Cedar Park te bellen, maar dan blijkt dat die over de kop is. Ze bemachtigen echter wel de benodigde info: ook die garage kon geen goede leidingen vinden en heeft toen zelf maar een koppeling gemaakt, waardoor de nieuwe leidingen nu niet meer passen.
Arnold wordt 's avonds opgehaald en krijgt een oude pick-up truck mee! Bedoeling is dat de werkplaats nu ook een koppeling laat maken en de volgende dag moet de auto dan klaar zijn. Dat is wel de bedoeling want vrijdag vertrekken wij naar de Canyon of the Eagles!
Omdat ik geen boodschappen heb kunnen doen, nodigt Arnold mij uit om buitenshuis te eten en wij besluiten eens een Texaanse BBQ pit te bezoeken. Wij hebben al eens Texaanse BBQ gegeten maar zijn nog nooit in zo'n BBQ restaurant geweest. Wij rijden naar Kent Black, downtown en dat blijkt een golfplaten hangar te zijn, middenin een woonwijk. Buiten staan picknicktafels naast de rookschuur. Texaanse BBQ wordt nl. gemaakt van vlees dat uren, soms dagen gerookt wordt en pas daarna op de grill gelegd wordt. Het vlees is daardoor extreem mals en heeft een rooksmaak.
Als wij het restaurant binnenkomen, lijkt het nog het meeste op een cafetaria. Er is een counter waar je zelf de bijgerechten kunt pakken (aardappelsalade, bonen, coleslaw, en zoete pudding). Bij de hoofdcounter kun je je vleesbestelling plaatsen, die dan uit warmhoudpannen gepakt wordt. Wij nemen wat rundvlees (brisket), wat varkensribjes en een worstje. Dit gaat allemaal per gewicht, je bestelt dus 1/3 lb, een halve lb of een hele. Wij nemen uiteraard de kleinste hoeveelheid, dat is meer dan genoeg. Het vlees wordt op tinnen dienblaadjes, belegd met vetvrij papier, gelegd. Geen borden, eigenlijk ook geen bestek, hoewel je plastic bestek kunt pakken. Je kunt er sneden Amerikaans brood bij eten (niet echt bi!). Op de houten tafels staan keukenrollen om je handen aan af te vegen en flessen rode saus. Bij de bar kun je iets te drinken halen van een pilsje tot een whisky! Als wij om half 6 binnenkomen is het nog rustig, maar hele families komen later binnen om te eten. Het smaakt voortreffelijk en dit is zeker voor herhaling vatbaar. Het doet inderdaad nog het meeste denken aan een Hollands cafetaria. Je doet je bestelling en eet met je handen!!
(Op de foto zie je Kent Black en zonen Barret en Eric).
Daarna doen wij met de pick-up truck onze boodschappen bij de H.E.B. . Wij voelen ons nu echte Texanen!
De volgende ochtend brengt Arnold de pick-up weer terug, samen met een doos donuts voor de monteurs. Diezelfde middag is de auto klaar en kunnen wij op reis naar de Canyon of the Eagles!