Cowtown

Het duurt echt een paar dagen voordat wij ons weer thuis voelen in ons appartement. Iedere keer als de bovenbuurman de WC doortrekt, schiet ik in de stress! Maar al gauw is alles weer bij het oude en maken wij plannen voor het volgende uitje. Dat is uitgesteld door alle besognes, maar dit weekend gaat het er toch van komen: een tripje naar Fort Worth, dat ligt vlakbij Dallas en is zo'n 3 1/2 uur rijden hiervandaan.
Dinsdagmiddag zoek ik alles op op de computer en boeken wij hotel en concerttickets.
Intussen zijn Gaby en Chris, onze Belgische 'expats', gearriveerd in San Marcos met poes Cathy. Ik zoek ze woensdagmorgen even op in hun nieuwe huis in New Braunfels, als de verhuiswagen net is gearriveerd. Het is snikheet en uiteraard staat alles vol met dozen. Hen opzoeken is nog niet zo eenvoudig, want hoewel ik de woonwijk snel weer kon terugvinden, is het eenmaal binnen niet zo makkelijk. Ik moet hen bellen om mij te helpen hen te vinden, hetgeen het verrassingselement enigszins teniet doet! Maar ze vinden het toch erg leuk dat ik langskom en ik nodig hen uit om de volgende avond bij ons te komen eten. Dat is weer heel gezelllig, net als de volgende keer, en ik bied aan om Gaby te helpen op vrijdag, want dan komt een team de keukenspullen uitpakken.
Als ik vrijdagmorgen tegen tienen aankom, is het team al bezig. Gaby heeft een prachtige grote keuken met keukeneiland, maar die staat vol met dozen en twee mannen en een vrouw die aan het uitpakken zijn. Intussen staat het keukeneiland al vol. Ik ga aan de slag met het glaswerk: afspoelen, afdrogen en in de kast. Gaby vraagt hen om kruiden en dergelijke meteen in een diepe keukenkast te plaatsen maar dat mag niet: ze mogen alleen uitpakken, niets inruimen!! Typisch weer zo'n Amerikaanse 'cover your ass' politiek: als ze iets verkeerd neerzetten of breken, kunnen ze claims verwachten! Dus wordt alles, zeer inefficiënt, op alle horizontale vlakken neergezet en als die vol zijn, gewoon op de vloer! Gaby en ik werken ons uit de naad om alles weg te werken, maar tegen drie man kunnen wij niet op. Wij zijn zeer opgelucht als ze rond elven vertrekken en zijn het hardgrondig met elkaar eens: dit is niet voor herhaling vatbaar. Je kunt het beter zelf doen!
Als de keuken helemaal ingericht is, even na de middag, beginnen we aan de eetkamer die ook vol staat met dozen. Wij maken zulke goede vorderingen dat wij aan het eind van de middag al wat meubelstukken op de juiste plek kunnen zetten en dan ziet het er ineens bewoonbaar uit. Gaby wil ook graag op zaterdag intrekken. Ze is dus erg blij met mijn hulp en ik vond het erg gezellig haar te

helpen. Iemand anders verhuizen is lang zo erg niet als jezelf verhuizen!! :)
Ik ben vrijdagavond wel moe en ga vroeg naar bed, want zaterdagochtend vertrekken wij om half 9 naar Fort Worth. Je moet eigenlijk gewoon de I35 naar het Noorden afrijden. De reis gaat ongelooflijk gladjes: geen opstoppingen bij Austin, helemaal niets. Even na Hillsboro, zo'n 50 mijl voor onze eindbestemming vorkt de weg en moeten wij de I35 west nemen richting Fort Worth, de I35 East gaat naar Dallas. Het is dan net of je een knop omdraait: ineens is het landschap anders: meer agricultuur, glooiende velden met maïs en tarwe. Het is dunner bevolkt, geen malls en bedrijventerreinen meer langs de weg maar hier en daar lege panden en reclamevlaggen die kapotgeslagen wapperen in de wind. Wij krijgen sterk de indruk dat het hier een stuk minder welvarend is dan bij ons in de buurt.
Om kwart voor 12 zijn wij in Fort Worth en wij rijden meteen naar het Stockyards district. Dit was vroeger het veemarktterrein en de overslagplaats voor vee. De Stockyards werden in 1866 geopend en kwamen tot grote bloei na de opening van de spoorlijn in 1876. Hoewel het land destijds geteisterd werd door de Burgeroorlog, had Texas veel rijkdom in handen in de vorm van de miljoenen longhorn koeien, die wild rondzwierven over de prairie. Deze longhorns werden bijeengedreven door zgn. drover teams, die de koeien naar bijv. Fort Worth dreven waarna ze per trein naar Chicago, naar de vleesverwerkende industrie gebracht werden. In Texas brachten de koeien maar 1 dollar per stuk op, maar op de veemarkten in het dichtbevolkte noordoosten, gingen ze voor 40 dollar per stuk van de hand!! Zo werden in twintig jaar tijd zo'n 6 miljoen longhorns naar het noorden getransporteerd, een reis van alles bij elkaar een maand of drie. Fort Worth verdiende hier een goede dollar aan, omdat de drover teams hier hun uitrusting kochten voordat ze de wildernis in trokken en na afloop konden ze hier uitrusten en hun welverdiende

dollars weer uitgeven!!
We parkeren op een braak terrein tussen gebouwen in waar je de hele dag kunt staan voor 5 dollar. Het is al erg heet, want het moet vandaag 33 graden worden. Wij lunchen in een saloon in de hoofdstraat, waar even later een aantal cowboys anno 1870 komen binnenwandelen! Er wordt nl. tweemaal daags een kudde longhorns door de hoofdstraat gedreven door authentiek geklede 'drovers'. Dit is al sinds 1999 traditie en uiteraard een grote toeristische attractie.
Na de lunch halen wij eerst treinkaartjes voor een ritje met een stoomtrein. Daarna hebben wij nog even tijd. Arnold brengt een bezoek aan het Stockyards Museum, maar ik heb mijn zinnen gezet op een western outfit en ga de winkeltjes af. Het Stockyard Museum zit in het vroegere Livestock Exchange Building, de vroegere veemarkt. Het werd de Wall Street van het Westen genoemd. Er staan allerlei parafernalia uit een vervlogen tijdperk van cowboys, indianen, veehandelaren en spoorweglui. Een van de highlights is

een 'bad luck wedding dress' die dood en verderf bracht aan een ieder die hem droeg.
Ik koop na veel vijven en zessen een tweedehands giletje van zwart fluweel met allerlei western applicaties, en een blousje met oprolbare mouwen. Het is opvallend dat er veel winkels over de kop zijn: een mall vlak naast de hoofdstraat staat voor de helft leeg en wat er wel open is, heeft niet veel soeps te bieden.
Opvallend is ook het grote aantal bruidjes dat hier rondloopt om gefotografeerd te worden. Het zijn allemaal latino meisjes in de meest opvallende suikerspin-robes, compleet met cowboy boots!!
Wij lopen naar de depot, vanwaar de trein vertrekt om kwart voor 3, een bandje oldtimers staat met veel vuur te spelen!
De trein is wat te laat maar komt dan eindelijk binnenrijden. Deze trein vertrekt 's morgens uit Grapevine, een klein plaatsje ten noordoosten van Fort Worth. Men komt dan in Fort Worth aan en heeft even de tijd om dat te bekijken. Intussen maakt de trein een

klein ritje van een uur Fort Worth in en uit en aanvaardt tenslotte de thuisreis naar Grapevine. Wij hebben voor het kleine ritje kaartjes, eerste klas in een prachtige coupé, met plafondventilatoren en zelfs airco!! (Dat zal wel niet authentiek zijn:) ). De bankjes hebben een rugleuning die je heen en weer kunt bewegen, zodat je altijd met de rijrichting mee kunt rijden. De stoomlocomotief wordt met water bijgevuld en dan verliezen wij hem uit het oog. Even later vertrekken wij, maar groot is onze verbazing als wij langs de stoomloc rijden. Wie trekt ons dan?? Dat blijkt dus de dieselloc te zijn, maar dat hadden ze er niet bij gezegd. Wij zijn niet de enigen die ons enigszins bekocht voelen naar het gemor om ons heen te oordelen! Later blijkt dat de stoomloc niet op tijd klaar kan zijn voor dit kleine ritje, dus vooruit maar. Het is ook niet de meest romantische treinrit die wij ooit maakten want hij voert dwars door allerlei bedrijfsterreinen heen.

Een uur later stappen wij weer uit, precies op tijd voor de Cattle Drive!
De stoep staat al vol met afwachtende toeristen, gewapend met telefoons en camera's. Er loopt iemand langs de rijen om iedereen te waarschuwen toch vooral rechtop te staan en niet op de stoep te gaan zitten. Dan komt de stoet van drijvers en kudde langzaam aangelopen. Het is een prachtig gezicht en hoewel het maar een stuk of 20 koeien zijn, kun je je makkelijk voorstellen hoe het geweest moet zijn toen er honderden tegelijk opgedreven werden.
De Texas Longhorn is een afstammeling van Spaanse koeien die al sinds Columbus naar Mexico gebracht werden. Het is een mengeling van drie Spaanse koeienrassen. Daarvan ontsnapten koeien of ze werden vrijgelaten en konden zich in het wild in tweehonderd jaar ontwikkelen tot een stoer ras, dat tegen droogte en weinig voer bestand was. De vroege pioniers die zich in Texas kwamen vestigen vingen de wilde koeien en het ras mengde zich met vee uit de oostelijke staten. Dit had invloed op de kleuring, die nu uit allerlei variaties bestaat. Toen Texas bevolkter raakte en het niet meer zo interessant was om longhorns te fokken, die met weinig voer toe konden, maar ook relatief mager waren ten opzichte van echte vleeskoeien, stierf de longhorn langzaam uit. In 1927 wierpen een aantal ranchers zich op om het ras te redden en sindsdien gaat het weer goed met de longhorn. Ze worden nog steeds als vleeskoeien

gefokt maar meestal uit een soort nostalgie. Hun horens kunnen tot 2 meter breed worden.
Na de cattle drive winkelen wij nog eventjes en dan pikken wij de auto weer op om in te checken in ons hotel. Dat is een Scottish Inn aan de I35. Een goedkoop motel, maar het heeft een bed en een douche en dat is het voornaamste. Wij rusten even uit, nemen een douche en kleden ons dan in western outfit want vanavond gaan wij naar Billy Bob's, de grootste honkytonk ter wereld, voor een concert van Clint Black. Dat is een country zanger/acteur die wij nog uit onze Californische tijd kennen. Hij was toen een van de groten, is nu 53 en nog steeds actief.
Wij komen rond half 8 bij Billy Bob's aan, die zich vlakbij de Stockyards bevindt. Het is een enorme hal, een vroegere department store, en daarin bevindt zich een cafetaria, een giftshop, een biljarthoek, verschillende bars, een dansvloer met klein podium en een groot podium met tafels ervoor. Allemaal in 1 ruimte, zonder

wanden. Op het moment dat wij binnenkomen, speelt een bandje op het kleine podium bij de dansvloer. Wij eten eerst een BBQ dinner in het cafetaria (worstje, kipfilet, brisket en varkensvlees met bonen, potato salad of coleslaw). Daarna maken wij een rondje door het hele complex. Er is een grote Wall of Fame, waar beroemde countrysterren hun handafdruk hebben achtergelaten. Bij de giftstore koop ik een portefeuille met westernmotief voor Arnold, alvast voor Vaderdag. Hij mag hem wel zelf uitzoeken!
Daarna zoeken wij onze plaats aan een van de grote tafels voor het podium op. Je boekt een genummerde plaats als je reserveert. Kaartjes waren tussen de 21 en 55 dollar. Om half 10 stipt betreedt Clint Black het podium. Zoals altijd in het zwart gekleed, ziet hij er nog prima uit en vergast hij ons op al zijn grote hits: Killing Time, Better Man, No Time to Kill, Like the Rain, State of Mind, enz. Het publiek is erg enthousiast. Opvallend is dat er veel jonge mensen,

twens/dertigers, zijn. Zijn muziek blijft dus aanspreken! Om 11 uur krijgen wij nog twee toegiften en dan is het concert afgelopen. Fantastisch, wat een sfeer. Doodmoe vallen wij in ons bed na een ritje van 20 minuten.
De volgende ochtend worden wij om 9 uur wakker. Wij hoefden niet vroeg op te staan, want uitchecken hoeft pas om 11 uur en downtown gaan de musea en andere zaken pas tegen twaalven open. Alleen: in het hotel kun je maar tot 9 uur gebruik maken van een zgn. continental breakfast (zoete broodjes, cereal en koffie). Jammer, maar wij gaan wel naar Denny's voor een echt Amerikaans ontbijt van spiegeleieren en spek. Even verderop aan de I35 zit er eentje. Ik bestel de special: de Banana Bread French Toast Slam, dat is toast op basis van bananenbrood, met daaroverheen bananenschijfjes en pecannoten, geserveerd met gebakken eieren, spek en hash brown aardappels. Arnold neemt de Red, White en Blue Slam (twee blueberrie pancakes met stukjes aardbei erop, met

eieren, spek en hash browns). Heerlijk!! Voorlopig kunnen wij er weer tegen.
Wij rijden nu downtown in , het is er nog uitgestorven. Wij kunnen zo ergens langs de straat parkeren, dat is op zondag gratis. Parkeergarages zijn nu gesloten!! Het is wel enigszins provinciaals. Wij lopen naar de centrale plek in Fort Worth: Sundance Square. Dit prachtige plein middenin een geheel gerenoveerde buurt dateert uit de tachtiger jaren. Vlakbij het plein staat een sculptuur van twee grote vleugels. Je kunt ervoor gaan staan en dan een foto nemen, lijkt net of je vleugels hebt. Het heet Wings of the City. Er staat een spreekgestoelte en een microfoon naast en later blijkt dat het vandaag geopend wordt door de Consul Generaal van Mexico, die het geheel doneert, en de Burgemeester! Het maakt deel uit van een tijdelijke openlucht tentoonstelling van werken van de Mexicaanse beeldhouwer Jorge Marín.
Arnold neemt een kop ijskoffie bij de Starbucks en wij bepalen onze

strategie. Wat gaan wij nu bekijken? We lopen eerst naar het grote Court House dat er ook weer mag zijn! Dan gaan wij naar ons doel van vanochtend, het Sid Richardson Museum. Daar is een tentoonstelling met schilderwerken van Frederic Remington (1861-1909) en Charles Russell (1864-1926). Beide schilders zijn beroemd geworden door hun afbeeldingen van het Wilde Westen. Remington werd geboren in New York en woonde maar een paar jaar in het Westen toen hij in 1883 in Kansas een schapenfarm poogde op te zetten. Charles Russell werd geboren in St. Louis, maar reisde als 16-jarige jongen naar Montana om daar bij cattle drives te helpen. Beiden hielden veel van het Oude Westen en hielpen de mythe van het Wilde Westen te vereeuwigen, Remington ook middels sculpturen.
Hieronder werken van Remington:
Buffalo Runners (1909) Among the Led Horses (1909)
Self Portrait on a Horse (1890) Rounded Up (1901)

Dit zijn werken van Charles Russell:
A Quiet Day in Utica (1907)
When Cowboys get in Trouble (1899)
Man's weapons are Useless when Nature goes Armed (1916)
The Scout (1907)

De tentoonstelling is prachtig en wij genieten er echt van. Na de aanschaf van een paar reprodukties voor onze Texicana Wall thuis, lopen wij de hitte weer in en rijden wij naar het Cultural District, onze laatste stop vandaag. Dit is ook een heel nieuwe wijk met een aantal grote musea die vlak naast elkaar staan. Wij gaan naar het Museum of Science and History want daarin zit het Cattle Raisers Museum. Wij zitten tenslotte in Cowtown, zoals de bijnaam van Fort Worth is. Onderweg komen we langs een enorme stenen kolos, dat het logebouw van Fort Worth blijkt te zijn! We rijden ook langs de zgn.

Pioneer Tower, dat bij een groot complex staat waar nu nog steeds grote veeshows gehouden worden in februari.
Het Cattle Raisers Museum geeft een goed beeld van wat er bij een cattle drive komt kijken. Alles bij elkaar heeft het drijven van zulke grote kuddes maar 20 jaar geduurd, omdat toen het prikkeldraad in zwang kwam en ranchers hun grond gingen afbakenen. Vrije doorgang was toen niet meer mogelijk. Na een ware oorlog tussen ranchers en veedrijvers, waarbij de laatsten scouts vooruit stuurden om het prikkeldraad bij drenkplaatsen door te knippen, legde men zich bij de situatie neer en werden de Cattle drives als zodanig gestopt. Een Drovers Team bestond uit een man of 8: een hoofdman (trail boss) met een aantal drovers, waarvan de jongsten vaak een jaar of 16 waren en dus achteraan de kudde werden gezet, een kok en een zgn. wrangler, die voor de paarden zorgde. Goede paarden waren natuurlijk van het grootste belang en iedere cowboy had er zeker twee. De kok zorgde met zijn Chuckwagon voor de beste maaltijden, want als cowboys hongerig waren konden ze niet goed werken!! Je kunt zelf op een houten paard met een soort videospel proberen koeien in de stockyards te brengen!
Zelf worden wij ook hongerig van al deze verhalen, maar als wij bij het museumcafé aankloppen, blijkt het al gesloten. Om half 4 zetten wij er dan maar een punt achter. Het is nog ruim drie uur rijden terug!
Dat dachten wij ja, maar het valt tegen. Overal is men aan de I35 bezig en staan er lange rijen traagrijdend verkeer. We sloffen langzaam vooruit. Stoppen onderweg bij een Texas Roadhouse, want door al die verhalen over rundvlees willen wij ook wel weer eens steak! Het smaakt prima en de service is uitstekend. Gesterkt door de maaltijd rijden wij weer verder maar wij doen er uiteindelijk 5 uur over om thuis te komen! Maakt niet uit: het was een fantastisch weekend waarin wij weer veel geleerd hebben over het Wilde Westen.



Terwijl Arnold en ik door Forth Worth slenteren, zijn Tania en Opa met zijn tweeën een weekendje naar Den Haag. Daar bezoeken zij de Tong Tong Fair, de grote Indische jaarmarkt. Ze slenteren langs de kraampjes, eten saté en andere lekkere zaken en kijken naar voorstellingen van dans en muziek. 's Avonds logeren ze in een hotelletje in Den Haag en de volgende ochtend gaan ze op bezoek bij een oude vriendin van Opa in Scheveningen. Ze snuiven de zeewind op op de boulevard en keren dan naar Groningen terug via de afsluitdijk, want Tania rijdt!
Na afloop zijn ze allebei zeer enthousiast en wij vinden het enig dat Opa en kleinkind samen dingen ondernemen................;)