UP, naar ‘Lieve I’

Manlief bracht me naar de bus en ging daarna ‘gemakkelijk’ eten kopen voor zichzelf, hij redt zich wel.
Op Schiphol stond broerlief me al op te wachten met een enorme koffer bij zich, terwijl ik met een handbagage koffertje aan kwam zetten. Als ik dat geweten had, had ik wat extra schoenen mee kunnen nemen. Volgende keer beter.
We passeerden erg snel de security en onze camera’s moesten weer aan een grondiger onderzoek ontworpen worden.
Daarna kochten we voor onze gastvrouw, een liter Bobbi’s gin (de lekkerste), Delfts blauwe blikjes gevuld met stroopwafels en een Delfts blauw kookei dat oud Nederlandse liedjes afspeelt bij respectievelijk, een zacht, halfzacht en een hard ei. Leuk voor een Nederlandse dame in den verre.
Goed geslaagd, zegen we neer in een enorm gezellige Ierse pub, ‘Murphy’s’ geheten.
Mijn broer dronk er gulzig 1 liter ‘stout’ en ik een wijntje.
Ons vliegtuig was klein, een Boeing 737, we zaten vrijwel achterin en.....er was wederom geen catering, want.......weer staking. We kregen een bakje water en een koek, een stroopwafel dit keer.
Na een uur landden we op Bristol Airport en namen daar de bus naar het centrum. We hadden een app op onze mobiel gezet en kochten online de buskaartjes met onze visa, ideaal, dit gaan we de hele tijd doen hier.
We zaten in een dubbeldekker, helemaal bovenin op de eerste rij. Geweldig, dat uitzicht, ik keek mijn ogen uit en vond het links rijden ronduit raar. Maar het werd nog vreemder, de bus reed regelmatig een soort sleuf in, omdat de weg erg smal was en we tegenliggers hadden.
Mijn broer vertelde me dat de bus bij de wielkassen, kleine zijwieltjes heeft, zodat de bus er lekker door kan ‘rollen’. Ze noemen het hier ‘Guided Buses’.
In het centrum van Bristol stapten we over op een stadsdienst, na weer online kaartjes gekocht te hebben. Het was loeidruk in de bus (weer een dubbeldekker, en hoog dat die dingen zijn).
We reden door het spitsuur naar de wijk van ‘lieve I’ en moesten van daaruit nog een behoorlijke heuvel op en weer af. De stoepen zijn niet echt veilig, dus het is beslist geen omgeving voor manlief hier. Het verkeer vind ik vreselijk, ik wen maar niet aan het feit dat het gevaar van rechts kan komen, als ik keurig naar links heb gekeken voor het oversteken. Zebrapaden zie je hier niet en er is vaker geen dan wel een voetgangerslicht. Gelukkig let mijn broer goed op me. De huizen vind ik een gezellige uitstraling hebben met erkers,

ornamenten, trappen en dergelijke, een beetje Harry Potter stijl. En dan die pubs, die zien er zo gezellig uit, ze trekken hoor. We besloten om op de eerstvolgende regenachtige dag een ‘pubdag’ te houden, goed plan.
Het huis van ‘lieve I’, ligt boven op een heuvel, je moet een stijle trap op om bij haar voordeur te komen. Het uitzicht is adembenemend, mooi zicht op Bristol.
‘Lieve I’ voorzag ons na de omhelzingen en de cadeautjes, meteen van een drankje en...de pret kon beginnen....Ciao.