Via een mailtje, kregen we te horen dat de broer van Maurice stervende is, er stond bij dat hij geen bezoek meer wil.
Dit bericht hakte er behoorlijk in.
‘Geen bezoek’, betreft ons, zijn zussen gaan geregeld.
Het bericht kwam van de jongste zus van manlief, zij had besloten om ons uiteindelijk toch in te lichten, dat waarderen we, anders viel zijn dood nog rauwer op ons dak.
De broer, die ik J zal noemen, is al een paar maanden ziek, heeft chemo gehad, is geopereerd en heeft een lichte hersenbloeding gehad en wij wisten van niets.
J is al langere tijd ‘boos’ op manlief, we hebben geen idee waarom, waarschijnlijk een onuitgesproken kleine trigger die een eigen leven is gaan leiden.
We hebben verscheidene pogingen gedaan om het contact te herstellen, maar op een gegeven moment hebben we de knop omgedraaid en besloten af te wachten.
Maar toch hoopte ik dat het uiteindelijk goed zou komen, manlief vond het best zo.
De familieleden van manlief zijn binnenvetters en dat is heel moeilijk om doorheen te breken.
Aanvankelijk waren we alleen diep bedroefd, maar nu zijn we ook boos, we voelen ons buitengesloten, juist nu heb je je familie nodig.
Manlief is er gelaten onder en ik heb mijn gevoelens kunnen uiten tijdens een telefoongesprek met de jongste zus, zij houdt me nu op de hoogte verder.
De vriendin van J heeft niets laten horen, dat hebben we te accepteren.
We kunnen aan niets anders meer denken en voelen ons machteloos, een gezamenlijk verleden trekt aan ons voorbij.
Ooit was J de vriend van mijn zus, hun relatie werd door haar beëindigd op de avond voor ons verlovingsfeest, zou dat de trigger zijn?
Ik vind het onbegrijpelijk dat iemand tot aan zijn dood rancuneus kan zijn en vind het triest dat de broers elkaar niet meer in de ogen kunnen kijken.
Ik kan jullie vertellen dat we het zwaar hebben nu.

En of het niet zwaar genoeg is, een teek of een spin, heeft me in mijn onderrug weten te bijten. Ik heb hem meteen vermoord en dacht dat ik er met een sisser afkwam, maar nu, na een week heb ik een enorme rode vlek. Geen kring, maar toch heb ik de huisarts gebeld, wat te doen.
Ik moet het nog even aanzien, zie ze, maar ik maak me wel zorgen.

Wat een ellende.
Ciao.