Een klap in het gezicht

Wat een nacht, wat een nacht, ik heb bijna niet geslapen.

Broerlief snurkt ook, iets minder luid dan manlief, maar toch voldoende om er telkens wakker van te worden en we hadden 3 ramen open, lekker qua temperatuur en frisse lucht, maar erg veel verkeerslawaai.

Vannacht ga ik een chemische nacht nemen, oordoppen vind ik wat pijnlijk in mijn gevoelige oren.

Om 5 uur ben ik van ellende maar opgestaan, broerlief ronkte vredig verder.

Gelukkig heb ik koffie meegenomen, dus na 2 koppen voelde ik me weer helemaal het vrouwtje, de dag kon beginnen.

We vertrokken beiden fris en fruitig richting oude stad, ‘Gamla Stan’, maar daar kom je niet zomaar, want Stockholm, behorend bij de Scherenkust, bestaat uit 14 eilanden, het heeft vele hoogteverschillen, is vergeven van de bruggen en er vinden vele (TE) bouwwerkzaamheden plaats.

Maar gelukkig rijden er treinen, trams, bussen en de metro en er zijn boten en veerdiensten.

Maar….wij wilden gaan lopen, dan zie je tenminste wat en je leert de stad beter kennen.

Het begin van de wandeling was hectisch met grote drukke wegen en het voetpad loopt vlak tegen het fietspad aan en zo nauw nemen de fietspad gebruikers het niet, je wordt regelmatig bijna overreden door mountainbikers, elektrische steps, elektrische skateboards en meer van dat elektrische geweld. Een ding is opvallend, allen dragen een helm, ook de ouderwetse fietsers.

Eenmaal op het eiland ‘Södermalm, werd het leuk, maar eerst doken we een ontbijtgelegenheid in, het was inmiddels al 10 uur.

We aten er een lekker broodje Lax (gerookte zalm).

We hadden weer energie en liepen verder langs het water, soms waande je je midden in de natuur aan een liefelijke rivier met veel groen. We zagen typische houten, kleurrijke huizen en woonboten en in de verte zagen we het statige stadhuis op het eiland ‘Kungsholmen liggen.

Het was een hele mooie tocht.

Bij het eiland ‘Gamla Stan’, is het een gekkenhuis, een enorme rommelige en vooral lawaaierige bouwplaats, echt verschrikkelijk, maar je moet er langs en door om in de oude stad te komen.

Eenmaal daar waan je je in de middeleeuwen, smalle straatjes, lommerrijke pleintjes, klinkers, steegjes op en af, trappen, maar ook graffiti en heeeeeel veeeel toeristen. Dus de grote pleinen hebben we gemeden, in de steegjes en dergelijke loopt de massa niet.

Uiteraard ook veel toeristenmeuk en helaas, broerlief moest er echt regelmatig naar binnen voor ansichtkaarten, koelkast magneten, kerstballen en dergelijke. Uiteindelijk schafte hij 1 magneetje aan, hij had graag wat kerstballen gehad, maar nam het risico niet dat ze zouden breken tijdens de reis.

De prijzen zijn er torenhoog, dus wij besloten hier niets te gebruiken, we zaten toch nog vol van het ontbijt.

Uren hebben we rondgedwaald en gefotografeerd, een belevenis hoor.

Hoewel ik niet van de kerken ben, vond ik de koninklijke kapel wel indrukwekkend, ondanks al het goud en de gouden engelen.

Na Gamla Stan stond de ‘Fotografiska’ op het programma, HET fotomuseum in een prachtig industrieel pand aan het water.

Het was wel een helletocht om er te komen door de vele bouwwerkzaamheden en omleidingen, we liepen ons regelmatig vast in het zicht van de haven, ik denk dat we wel 5km te veel hebben gelopen hierdoor.

Toen we er bijna waren, besloten we een drankje te doen op een mottige cruiseboot, de wijn was bagger en het bier was uitmuntend volgens broerlief, hij vond het wel tof daar, ik niet zo. Het uitzicht op de stad wordt teniet gedaan door vele drijvende en vooral vervuilende, flatgebouwen, echt verschrikkelijk, er lagen er wel 5.

Eenmaal in het museum, kregen we een klap in ons gezicht, we werden geconfronteerd met de beelden van fotograaf ‘James Nachtwey’, broerlief wilde eigenlijk meteen weg, zo heftig zijn de beelden van oorlogsslachtoffers, vluchtelingen, misdaad, Afghanistan, Kunduz, Genocide, etc etc. Hij gelooft in de kracht van informatie, de mensheid moet geconfronteerd worden met de verschrikkingen, we moeten ‘zien’ wat er gebeurd, we mogen onze ogen er niet voor sluiten.

De beelden kwamen heftig bij ons binnen, rauw, indringend en ongecensureerd.

Ongelofelijk hoe de beelden alle ellende bij je binnen brengen, dit moet gezien worden, zodat het niet weer gebeurd. Ongelofelijk wat mensen elkaar aan kunnen doen.

Hierna bezochten we de tentoonstelling van Scarlet Hooft Graafland, een Nederlandse fotograaf.

Schitterde, bizarre, kleurrijke beelden, waar enorm over nagedacht is, geënsceneerd met een boodschap. Hier werden we vrolijk van, was wel nodig hoor.

En als afsluiter bezochten we de tentoonstelling van Charlize Theron, zwart wit portretten, helemaal in mijn straatje, dus ik heb er veel inspiratie opgedaan, mijn ‘huis’ model zal er aan moeten geloven hoor.

Moe en voldaan dronken we op de bovenste verdieping, waar zich een restaurant en bar bevindt, met prachtig uitzicht op Stockholm en helaas ook op die shit cruiseboten, een drankje. En hier waren de prijzen echt ‘Zweeds’, het biertje kostte 6 euro en mijn wijntje 15 euro, dus ik deed er maar 1 en broerlief mocht er twee. De wijn was overigens subliem.

In de museumwinkel kocht ik een theedoek met het logo en letters van de Fotografiska en broerlief een…..koelkast magneetje.

Tja, gezien de hoge drankprijzen besloten we om een staats drankwinkel te bezoeken en wat drank in te slaan voor thuis. Deze winkels liggen verspreid over de stad, hier kun je alleen alcoholische dranken kopen, dus in de supermarkt kun je niet terecht voor een flesje wijn of een lekker biertje.

Opvallend was dat er vele grimmige bewakers in de winkel rondliepen.

Met de buit liepen we een knus restaurant binnen (het was

inmiddels al 18:00 uur) en aten frietjes met een hamburger en ja, toch maar een drankje erbij, gelukkig lagen de prijzen hier beduidend lager omdat we in een volkswijk zaten.

Er stond nog een ding op het programma, de zonsondergang aanschouwen op een magistraal en vooral hoog uitkijkpunt.

Het viel echter tegen, de zon zat achter de wolken, de bouwputten lagen het en der als rotte kiezen de zaak te verpesten en fotograferen is moeilijk hoor, met al die hekwerken om ’springers’ te ontmoedigen.

Maar…..we raakten er in gesprek met een Rus, die vloeiend Frans sprak, hij bezat ook een Nikon en was architect en hij wilde voor me poseren omdat ik zijn karakteristieke hoofd wilde hebben. Het

zijn mooie en hilarische beelden geworden omdat hij uit ongemakkelijkheid de slappe lach kreeg. Deze beelden moeten jullie echter te goed houden.

Later kwamen we hem nog tegen in de Metro, leuke kerel vonden we.

Moe, maar voldaan kwamen we thuis, waar broerlief meteen de fles wijn en wat biertjes in de diepvries legde voor nog een afzakkertje op de valreep.

We hebben 22 km gelopen vandaag, Ciao.