wat een slappeling was ik

Het was weer tijd voor een familiebezoek in Antwerpen.
Als je bijtijds online een ticket boekt op NS internationaal, ben je voor een enkeltje maar 9 euro kwijt, niet duur gelukkig.
Dus...daar gingen we, gewapend met een geprint ticket op naam.
Het was loeidruk in de trein, veel blije mensen die op vakantie gingen.
We konden niet naast elkaar zitten, Maurice zat naast een jongeman die ging solliciteren in Brussel en ik zat naast een dame die met haar kids naar Luxemburg ging voor een familiebezoek.
Je komt diep onder de grond aan in Antwerpen en moet dan 3 roltrappen omhoog, om uiteindelijk in een droomhal, vol marmer uit te komen, Daar hebben we telkens weer het WoW gevoel.
Het eerste wat je er ruikt, zijn mierzoete wafels, ik nam me voor dit maal niet voor de bijl te gaan.
In een half uur liepen we naar het huis van mijn hooggeleerde broer op de Oever.
We werden allerhartelijkst ontvangen, ook door een heuse landgoed eigenaresse, zij bezit een enorm kasteel met een lap grond in Zuid Frankrijk, je zal maar zo’n vriendin hebben hè?
Op hun dakterras, groener dan groen, hebben we heerlijk bijgepraat, vooral over de familie in Kroatië waar zij recentelijk waren. Zij hebben de oude dame daarheen gebracht en vertelden dat de familie heel blij was met de oude dame, zij hebben een avond, met de urn in hun midden, gedronken, gelachen en gehuild.
Fijn om te weten dat de oude dame op haar lievelingsplek is, ze zal worden bijgezet in de catacombe, bij mijn zus en haar schoonfamilie.
Na een voortreffelijke lunch, gingen we gezamenlijk aan de wandel.
We liepen heerlijk koel door de Sint-Anna tunnel, altijd weer een belevenis. Ik heb er al eens over geschreven:
https://ciao.waarbenjij.nu/reisverslag/4818570/een-warm-hart-naar-antwerpen-dragen

Eenmaal aan de overkant van de Schelde vonden we het toch te heet om te wandelen en uitzicht was er ook niet, want de Japanse Duizendknoop (terror onkruid) stond meters hoog, dus we doken een terras op, en onder een parasol tikten we wat wijntjes weg en aten bitterballen, niet verkeerd hoor.
Het was een heerlijke dag met broerlief en schone zuster en de

terugreis verliep ook nog eens voorspoedig en...vooruit...ik biecht het toch maar op, ik ging weer voor de bijl en verorberde op het station toch nog een wafel, ik was daarna kotsmisselijk haha.
Extraatje van deze mooie dag, Maurice heeft eindelijk weer kleur.
Rutger Hauer is overleden hoorden we op het nieuws. Ik heb hem gekend, hij kwam in ons studentenhuis in Maastricht, hij was bevriend met mijn vriendin (zij zat op de Jan van Eyk).
Rutger was in die tijd al een BNN-er door zijn rol als Floris.
Hij was een ontwapende knul, ik mocht hem graag.
Mijn vriendin mailde me meteen en we haalden via de mail wat herinneringen op.
Mijn vriendin woont en werkt in Amsterdam, een recent werk van haar is;
https://www.nrc.nl/nieuws/2019/01/03/een-mysterieus-ballet-boven-de-stad-a3127654, heel interessant voor de vogelaars onder ons.
Wat was het warm hè, voor mij ondragelijk, ik wist niet waar ik het zoeken moest. Zelfs tijdens al onze zomervakanties in Kroatië heb ik niet zo’n warmte stuwing gehad.
Mijn pruik zette ik niet op, maar had hem wel binnen handbereik, want als de bel ging, dan plantte ik hem snel op het hoofd en dat zul je altijd zien, de bel ging geregeld.
Ook had ik een natte lap op het hoofd, ik ben er tevens mee gaan slapen, kan mij het schelen.
Het is gelukkig voorbij, nu nog de hitte uit het huis zien te krijgen.
Wekenlang had ik me verheugd op het zomercarnaval in Rotterdam, ik zou er met mijn jongste broer heen gaan om te fotograferen, helaas, we gingen niet, de weersverwachtingen waren ronduit slecht.
Maar....uiteindelijk is het meegevallen, dus wat heb ik nu een enorme spijt dat ik zo’n slappeling was om niet te durven.
Ik zie nu jaloers makende foto’s langskomen op Instagram, grrrrrrrrrrr, Ciao!