De kinderen van toen.

Hallo lieve mensen, we hebben een hele bijzondere Zondag gehad, ik ga jullie daar straks alles over vertellen, eerst even in het kort wat updates.
Manlief heeft de jaarlijkse controle bij de neuroloog gehad. Zijn aandoening is progressief, dus hij gaat vanaf nu wat vaker met zijn stok op stap, vooral omdat mensen soms zeggen dat hij te diep in het glaasje heeft gekeken.
Met een stok wordt je wat serieuzer genomen en het geeft uiteraard meer veiligheid.
Wat eigenlijk best wel verdrietig is, is het feit dat manlief buiten de deur zelden alcohol durft te nuttigen in verband met zijn balans.
Het goede nieuws is, dat de (nieuwe) neuroloog zich serieus gaat verdiepen in het dossier van Maurice en zo mogelijk aanvullende onderzoeken wil laten doen.
Beter gaat het niet worden, maar het proces zou wellicht vertraagd kunnen worden.
Morgen zal de neuroloog bellen, we zijn zeer benieuwd.
We hebben meegedaan met de energie veiling van de ‘vereniging eigen huis’, dit jaar heeft Essent gewonnen, dus….dikke doei Budget Energie, we zijn ongeveer 25 euro per maand goedkoper uit nu.
Het was afgelopen Zaterdag ‘nationale hypotheekdag’ en onze bank, de ING, hield gratis consult.
Ik ben gek op goedkoper en ging erheen, manlief geloofde het wel.
Na anderhalf uur wachten, in een comfortabele fauteuil, met een spannend boek op mijn iPad, was ik aan de beurt. Om een lang verhaal kort te maken, het was een lonend gesprek, we gaan de rente ‘middelen’, betalen een kleine boete (225 euro) en zijn uiteindelijk maar liefst 150 euro per maand goedkoper uit (10 jaar vast), tel uit de winst.
Mijn nieuwe lens (85mm, F1,8) is gearriveerd, jullie weten wel….betaald van het ‘overtollige’ goud.
Het is een superlens, maar ik moet wel flink wennen aan het feit dat ik niet meer kan zoomen, ik moet meer afstand nemen, met de benen nu.
Wel fijn voor het model, nu zit ik ze niet meer zo op de huid.
Ik ga er goed mee aan de slag, want volgende week heb ik een leuke shoot.
Manlief is weer mooi, dankzij onze huiskapster.
Mijn Markdal vriendin (82jaar), wandelt al lange tijd niet meer, zij heeft een zenuwontsteking in haar voet. Ze heeft veel pijn en herstelt maar langzaam.
En nu…over Zondag.
We zijn naar een reünie geweest, een hele bijzondere.
Jullie weten wellicht nog dat ik in Oirsbeek heb gewoond, een klein dorpje in Zuid Limburg.
Mijn vader startte daar zijn eigen zaak, na een kleine 10 jaar als ‘Hollandse” ingenieur bij de Staatsmijnen in Heerlen, gewerkt te hebben.
Hij kocht in Oirsbeek een ruime ‘twee onder een kapper’ (nieuwbouw) en hield kantoor aan huis.
We woonden op de Provinciale weg (de riekswaeg), met nog een paar gezinnen van boven de rivieren en zelfs van verder weg (Indonesië), tussen de echte Oirsbekenaren.
Wij, de kinderen, integreerden snel omdat we allen bij elkaar op school in het dorp zaten. We hebben samen veel plezier gehad en veel meegemaakt.
Tegenover ons huis was de buurtsuper, annex drogisterij, van de familie Doomen. Zij hadden 6 kinderen en we trokken ook veel met hen op.
De dochter van deze familie nam het inititief om een reünie te organiseren. Ze mailde een paar mensen en warempel, die waren meteen enthousiast en de adressen druppelden binnen, iedereen kon weer met nog een adres op de proppen komen.
Zo heeft zij bijna alle kinderen uit de tijd van toen kunnen bereiken en zelfs nog enkele ouders.
Op slechts een paar uitzonderingen na (overleden, familie ruzies en verhinderden) waren we Zondag compleet in ‘cafe in de Vrie’ in Oirsbeek, het enige cafe dat Oirsbeek rijk is en....de eigenaar is ook nog eens een kind van de Riekswaeg van toen. Dit cafe kan ik iedereen overigens aanraden als je een bezoekje aan deze contreien brengt.
Het was een enorm leuke happening, velen hadden elkaar ruim 45 jaar niet meer gezien.
Toch kon ik nog wat gezichten herkennen en ja, de een is mooier

opgedroogd dan de ander en met de een had je meer dan de ander.
Tussen de vele gesprekken door, draaide er een slideshow met foto’s van ‘vreuger’, heel leuk.
We dronken koffie, aten vlaai en genoten op het een eind van een lekker stamppot buffet, dronken wat glaasjes met elkaar en haalden vele herinneringen op.
Contacten zijn vernieuwd, afspraken zijn gemaakt en…we voelden ons even weer het kind van toen.
Ik kwam tot de ontdekking dat ik toch een leuke jeugd heb gehad, dankzij mijn vrienden van toen.
Dat inzicht maakt me blij.
Grappig is, dat iedereen zijn eigen beleving heeft bewaard, bijvoorbeeld:
Ik rende mijn vriendin achterna met een rauw stuk lever (voor de poes) en zij is er heilig van overtuigd dat het een worm was.

Een oudere zus van een andere vriendin uitte haar gevoelens over mijn gedrag van toen, zij werd buitengesloten en had hier veel verdriet over gehad, ik schaam me diep nu en ga het contact met haar herstellen. Het gekke is dat ik haar altijd enorm bewonderd heb.
Ik heb veel om over na te denken nu en ik weet zeker dat er nog wat gesprekken zullen komen.
We maken nu allen de balans van ons leven op en hebben elkaar op een kwetsbare leeftijd mogen kennen.
Mijn broers waren er ook, eigenlijk waren er allemaal ‘gezinnetjes’, heel dierbaar en warm zo samen. Zelfs mijn hele vriendinnen clubje was bijna compleet, een warm bad, kan ik jullie vertellen.
Het was wel een zware en emotionele reisdag, maar dankzij onze taxipot, was het goed te doen.
Het ruikt naar meer en wie weet....volgend jaar weer?