Na een maand een plaspil minder geslikt te hebben, mocht ik voor een half-uurs onderzoek, naar de huisarts. Ik was enorm (te) gefocust, dit moest lukken om dat pilletje definitief te kunnen skippen.
Ik werd in een kamertje van een psycholoog gezet, hangend aan het bloeddruk apparaat, zittend in een luie stoel.
De bloeddrukmeter ging regelmatig aan het werk, ik kon zien hoe het ervoor stond. De eerste meting was te hoog, SHIT, dit kon toch niet, ik wist wel beter, want thuis had ik een bloeddruk van een deerne. Ik begon de zenuwen te krijgen, ik had last van omgevingsgeluiden doordat de deur niet dicht was, ik vond de kamer te ‘geiten-wollen-sokkerig’ naar aanleiding van de titels van de boeken die ik zag, de doos tissues stoorde mij, de schilderijen vond ik te braaf en noem maar op. De tweede meting was iets lager, maar toch aan de hoge kant.
Het werd er niet veel beter op, ik had de moed opgegeven, het pilletje zou er weer bij moeten.
S’middags werd ik door de huisarts gebeld, ......het pilletje mocht er toch af, zij kon zien aan de onderdruk, dat de bovendruk niet in verhouding was en wist met zekerheid te zeggen dat het goed zat. Gelukkig, want ik vind dat ook, dus bij deze ben ik geen bovenmatige zeikerd meer.
Wat lopen en gezond leven toch kan doen met een mens.
Maar....wat zeker ook meespeelt, is de rust die ik heb sinds de oude dame is heen gegaan, er is een levenslange druk van de ketel, ongekend, ik hoef me niet meer te bewijzen, ik hoef me niet meer schuldig te voelen.
Breda had weer een evenement, een salsa happening in de stad. Superleuk om daar te gaan fotograferen en te genieten van de muziek en de dansende, kleurige mensen.
Wat zou ik graag ook kunnen salsa dansen. Ik heb overwogen om dat te gaan leren, maar heb besloten dat ik al genoeg leuks heb, er is geen tijd voor meer. Ik ga op YouTube gewoon proberen mee te dansen, in mijn eentje, ook leuk, haha.
Manlief ging niet mee, hij heeft al ruim een week een wondje aan zijn voet en wil dat eerst laten helen, ik heb hem gezegd dat hij zich eens op suiker moet laten testen, maar deze raad slaat hij vooralsnog in de wind.
En....er is elke dag wel wielrennen op de tv, daar geniet hij enorm van, dus....deze dame ging alleen op stap.
Helaas was de dansvloer onbereikbaar voor mij, het was alleen voor betalende salsa dansers, en 12€ vond ik iets te veel van het goede en....je kreeg dan een polsbandje om en was dan meteen aangeschoten wild, want...... beroepsdansers.....konden je zomaar de vloer op halen. Dat gingen we dus echt niet doen he.
Het was niet te doen om zonder telelens mooie platen te schieten. Dus….. ik moet goed sparen voor een telelens, die kan niet ontbreken bij een straatfotograaf.
Ik heb geduld, de lens moet nog ‘uitkomen’.
Maar sparen lukt me aardig, alles wat ik verdien met portretteren gaat in de pot hoor.
Deze week had ik weer een enorme uitdaging, 3 kids moest ik fotograferen. De moeilijkheid was dat de kids, moesten passen op een verticale acryl plaat van 140/80. Dus ik moest ze boven elkaar schieten en dat leverde hilarische momenten op. Het ging om een jongens-tweeling van 9 en een meisje van 6. Uiteindelijk hebben we met hulp van krukjes DE plaat weten te schieten. De kids dachten zelf ook mee, we probeerden van alles uit, superleuk. Waar ik wel aan moest wennen, was dat de ouders achter mijn rug meekeken, een beetje hete adem in mijn rug dus, pffff.
Maar....missie geslaagd en iedereen tevreden, ik kreeg nog een extraatje ook, zo leuk.
Aan het bewerken van de vele foto’s ben ik behoorlijk lang bezig geweest, dat is eigenlijk niet in geld uit te drukken, ik zie dit echt als een hobby.
Hopelijk krijg ik toestemming om wat foto’s te plaatsen.
Het zakelijke portret van vorige week, staat inmiddels onder het kopje ‘Studio Ciao’.
Het geluk van deze zomerse dagen: Onze Jasmijn bloeit uitbundig en geurt ongegeneerd het hele huis door.
Ciao.