Eindelijk heeft Breda een klapper, we hebben nu een Foodhall, gesitueerd in een oud bioscoopcomplex.
Het gebouw is mooi verbouwd en heeft een industriële uitstraling. Ik ben zo trots, dit gaat trekken, absoluut.
Uiteraard hebben manlief en ik ook het eten uitgeprobeerd en we zijn enthousiast.
Er zijn talloze keukens met een centrale plek voor de bars en de tafeltjes. De nadruk ligt op de Aziatische keuken, alhoewel er ook hamburgers en frietjes, broodjes en zoetigheden te koop zijn.
De prijzen vallen alleszins mee, het zijn bijna Spaanse prijzen.
Wij kozen voor de Vietnamees en aten springrolls en noodels met rundvlees en groentjes. Heerlijk. Je kan je bestelling per telefoon doen als je wil en krijgt, terwijl je rustig aan je drankje zit een berichtje als het klaar is en…..je moet betalen per pin of ideal. Ideaal.
Het publiek is heel divers, zakenlieden, pubers, moeders, stelletjes en gezinnetjes.
En op de bovenste verdieping kun je gezellig en knus borrelen.
De reden dat we naar de stad waren gelopen, was het bezoek aan een tentoonstelling van een select clubje (8pp) hobby fotografen, de ‘huiskamer’ geheten.
We waren zeer benieuwd, maar werden enorm teleurgesteld. De uitstraling was knullig, en de entourage rommelig en van het werk kon ik maar 2 fotografen aanwijzen, die me aanspraken.
Gelukkig maakte de foodhall alles goed en….. raadt eens, op de terugweg scoorden we nog twee koffers, voor de lange overwintering van 2020. Helaas geen ‘Chinees’ prijzen, maar toch viel het mee, vandaar. Uiteraard hebben we de boek wel laten bezorgen en gratis ook nog eens.
Tja, die auto missen we nog steeds niet en de taxipot is tot op heden zowat onaangeroerd, inmiddels is het dus een vetpot.
Moederdag had dit jaar een andere lading voor mij.
We doen er nooit iets aan, te commercieel vinden wij en bovendien, laat dochterlief lekker genieten van haar eigen Moederdag met die schatten om haar heen.
Maar toch, had ik het moeilijk dit jaar, ik voelde ‘verlies’, mijn moederrol is uitgespeeld,….ik heb geen moeder meer en mijn omarol staat op een lager pitje. Het was geen prettige dag.
Deze week had ik weer mijn jaarlijkse onderzoek ivm onze familiekwaal, ‘hart en vaat ziektes’.
Elke keer is het weer spannend.
Gelukkig is alles goed met me en...mag ik de plaspil van 25mg, een maand lang halveren, als proef. Daarna wordt mijn bloeddruk gedurende een half uur gemeten en als het goed zit, word ik iets minder een ‘zeikerd’. Ik ben trots op mezelf.
Mijn Markdal vriendin maakt het goed, ze heeft het in de winter wel zwaar te verduren gehad, maar ze is weer opgekrabbeld en loopt weer lekker het Markdal door.
De ooievaars hebben jongen, ik heb zeker al twee koppies gezien.
Het is een drukke boel in ons dal, we hebben vele zwanen (de zwarte is weer verdwenen), en vele reigers. IJsvogeltjes heb ik niet meer gespot helaas.
De koeien zijn er ook weer, dat is steeds even wennen voor mij, deze beesten boezemen me door hun grootte en door ‘verhalen’ toch wel angst in. Doch, ik ben moedig, ik loop er stijf van angst langs en maak geen oogcontact. Maar deze week stond er zo’n doerak voor een poortje, ik kon het met geen mogelijkheid openen, het beest bleef stokstijf aan en keek me aan van, ‘wat mot je’. Dus…ik ben maar omgedraaid.
Fenny is gisteren ontslagen uit het ziekenhuis en is overgebracht naar een revalidatiekliniek en zal daar nog 1 maand moeten herstellen.
We zijn inmiddels volledig gewend aan ons Bredase leven en blijven genieten en....ik heb het druk met ‘klanten’, Zaterdag weer een leuke shoot, zin in. Ciao.