De ene blog is nog niet klaar en ik begin alweer aan de volgende, ik heb nog wat in te halen van voorgaande weken. Maandag is de dag dat Hanna, de stagiaire uit Nederland, voor het eerst zou komen werken en dus heb ik op haar gewacht op het transport centre zodat we samen naar GDC konden lopen.

Daar aangekomen wordt aan mij meteen gevraagd of ik twee veldtesten kan gaan doen vandaag. Ik besluit om meteen te vertrekken want het weer ziet er niet heel goed uit deze week. Voornamelijk dinsdag en woensdag wordt veel regen voorspeld en hoe leuk ik buiten zijn ook vind, met regen zit ik toch echt liever binnen.

In het kantoor in Thames zijn ondertussen ook wat problemen, de jongen die daar werkt en waar ik ook al een aantal keer mee heb gewerkt, Vish, zijn visa is verlopen. Hij is blijkbaar te laat geweest met aanvragen en mag vanaf dat moment dus ook niet meer werken tot zijn visa is goedgekeurd. Door het slechte weer wat daar ook al is geweest lopen we al een beetje achter met het veldwerk dat gedaan moet worden.

Aangezien ik normaal bijna alleen maar opdrachten uit Thames doe wordt mijn lijst dan ook steeds langer, afronden kan ik de rapporten helaas niet want daarvoor zijn toch echt de testresultaten benodigd. Naja, waar het op neer komt is dat Clement (de directeur) mij vroeg of ik naar Thames wilde om daar Vish zijn werkzaamheden over te nemen. Ik vind het werk leuk, ik heb het naar mijn zin, maar om iemand anders zijn rotzooi over te nemen zie ik echt niet zitten. Daarbij komt nog dat er nog niets bekend was over wanneer hij terug zou komen dus dat het goed mogelijk was dat ik er 3 weken zou zitten, die sla ik toch maar even over.

Uiteindelijk besluit een andere collega om te gaan en kan ik rustig door met mijn eigen werkzaamheden. Voor donderdag had ik 3 veldtesten geregeld om samen met Hanna te doen. Alles klaargemaakt, in de auto gezet en al op de oprit van de klant worden we gebeld door Clement of we terug willen komen want hij vindt het niet verantwoord om de testen te doen na 2 dagen hevige regen.

Ik vind het onzin omdat we sowieso een presoakage moeten doen en zo denkt degene die mij de opdracht heeft gegeven er ook over, maar hij is de baas dus komen we netjes terug. Donderdag is ook de dag dat Stephen, de reviewer van de Stormwater en Wastewater rapporten zijn laatste dag werkt. Hij heeft een andere baan gevonden en verlaat GDC dus na 3 jaar. Rond een uur of 3 staat er dus weer een taart in de kantine klaar en wordt er een goed woordje voor hem gedaan. Ja je leest het goed, alweer taart, ik groei hier dicht op kantoor haha.

Iets belangrijks wat aan het woord kwam is dat Stephen aan dragonboat racing doet, je kent het vast wel, een man of 20 in een grote boot waar iemand met een grote trommel voorop het ritme aangeeft. Hier hebben we even over gepraat en Stephen zei dat Hanna en ik echt moesten komen om dat te ervaren. Nog leuker was het toen Clement dit beaamde, onthoud dit, want dit is zo van belang.

Afscheid genomen van Stephen en hem mijn visitekaartje gegeven voor als hij ooit in Nederland is neem ik de auto van de zaak mee naar huis omdat we voor vrijdag de 3 veldtesten nogmaals gepland hebben. Vrijdag om kwart over 8 staan we dan met z'n tweeën weer op de oprit van de klant en krijgen we groen licht, gelukkig. Na deze test en een volgende gedaan te hebben besluiten we te lunchen bij een bakehouse.

Het weer is gelukkig goed en we vertrekken dan ook snel weer door naar de volgende klant. Hier parkeren we op de weg die naar het huis leidt en het is pas echt paniek als de klant weg wil en onze auto de weg blokkeert. Op zich is dat geen probleem, maar mijn broekzak waar de sleutel in zou moeten zitten is leeg, de sleutel blijkt na eventjes zoeken in het gras te liggen, oeps.

Nadat deze test ook is gedaan komen we toch een beetje uitgeput op kantoor. Ik besluit dan de dragonboat race nog eens bij Clement aan te halen en begin het gesprek met: ´Je zei dat we de race echt moesten zien, maar we hebben geen mogelijkheid om daar te komen´. Ik zei hem ook dat ik weet dat de poolauto stil staat in het weekend dus of we die mee kunnen nemen, na even overleggen en wat moeilijke blikken krijgen we de auto mee voor het weekend. Ik ben zo blij als een hond met 7 staarten, want ik heb dit zelf ook al een aantal keer aan hem gevraagd, eindelijk succes.

Collega's op het werk staan me ook lachend aan te kijken en van eentje krijg ik het compliment dat ik ballen heb om het zo aan hem te vragen. Gelukkig ben ik niet op mijn mondje gevallen en krijg ik de indruk dat Clement me ook wel mag, dat blijkt ook uit het feit dat we nog een half uur naar werktijd hebben staan praten.

Lang verhaal kort, ik breng Hanna naar huis en we spreken voor de volgende dag af dat ik haar om 8 uur ophaal om dan bij de dragonboat national championships ons weekend te starten.

Ook krijg ik deze week leuk en minder leuk nieuws uit Nederland. Ik ben al geruime tijd bezig met het regelen van een minor (specialisatiefase) in Finland met als onderwerp duurzaamheid. Ik heb me daarbij volledig gefocust op de universiteit in Lahti omdat school zei dat bij die universiteit die kans bijna 100% is dat ik daarheen kan.

Ik moest ook een tweede keuze opgeven en mijn begeleider zei, kies maar iets, ik vermoed dat het toch gewoon Lahti wordt. Je raadt het al, mijn eerste keuze wordt niet gehonoreerd en nu ben ik uitgeloot voor Helsinki. Een universiteit waar ik geen informatie nog over heb en geen idee hoe hun processen lopen. Je kunt je dan ook wel goed voorstellen dat ik daar goed over de zeik van was. Wel leuk uiteraard dat ik daar heen kon, maar qua voorbereidingen kan ik weer opnieuw beginnen.

Misschien valt nu ook het kwartje waarom mijn blogs wat later komen, bellen met school via mijn ouders, mailen en alles regelen terwijl ik de weekenden ook druk bezig ben laat vrij weinig tijd over om jullie op de hoogte te houden. Maar ik val jullie niet lastig met mijn gedoe haha, ik laat het weten als ik iets meer zekerheid heb over Helsinki.

Terug naar het weekend dan zoals afgesproken geschied het ook, mijn tassen ingepakt, wat lekkere snacks in de auto en om 8 uur sta ik voor de deur. We vertrekken naar de Keriperi dam waar een meer wordt gevormd door een immens grote dam. Aan een kant van de dam zal de race plaats vinden, maar omdat we nog wat aan de vroege kant zijn parkeren we de auto en nemen we een kijkje bij de dam.

Bij de race kopen we een kopje koffie en pak ik weer de befaamde Nederlandse stroopwafels uit mijn tas. Wat heel grappig is dat er Nieuw-Zeelanders naast ons staan die vragen waar ze die kunnen kopen want daar hebben ze toch ook wel zin in. Ik heb er helaas maar 2 bij me, maar vind het wel leuk dat dit oer Hollandse product hier ook bekend is.

De race begint en dan moeten we uit zien te vogelen welk team Stephen in zit, makkelijker gezegd dan gedaan. We denken hem te zien in de vierde race als we de zon op een kale kop zien schitteren. We besluiten het te filmen en kijken na de race of we Stephen nog kunnen zien, helaas zonder succes, maar we hebben in ieder geval de foto's dat we er wel daadwerkelijk zijn geweest.

Het thema van de rest van het weekend is watervallen, ik ben daar groot fan van, maar normaal gesproken als ik met de bus reis zijn deze lastig te bezoeken. Eerstvolgende stop is in Matamata, een gigantisch toeristisch plaatsje omdat hier alle tours naar Hobbiton vertrekken. De tour zelf gaan we niet doen, maar je kunt er wel wat leuke foto's maken.

Na Matamata rijden we door naar de eerste watervallen die ik op de kaart heb zien staan. De watervallen liggen op 25 minuutjes rijden van Matamata en heten de Wairere Falls. Als we dichterbij komen zien we heel in de verte een hoeveelheid water naar beneden storten, dit moet hem wel zijn.

Geparkeerd in de buurt van de parkeerplaats blijkt dat we zo'n 3 kwartier moeten lopen naar de waterval. Geen probleem en zo vertrekken we door een dicht beboste omgeving met waterstroompjes overal om heen je en over een pad bezaaid met rotsen. Nadat de nodige foto's onderweg al geschoten zijn komen we aan bij de waterval die er echt prachtig uitziet. Heel druk is het gelukkig niet op het uitkijkplatform en nadat ik een foto heb gemaakt van 2 andere toeristen wordt er een foto van ons gemaakt.

Op dat platform merk ik ook pas hoe warm ik het heb, daar tussen al die bebossing was het toch best wel benauwd. De keuze om nog 45 minuten verder naar boven te lopen om op de top van de waterval te staan hebben we overgeslagen omdat we nog meer wilde zien vandaag.

Weer naar beneden gestrompeld over de rotsen zetten we de airco op standje noordpool en vertrekken we richting Taupo waar we ons hostel hebben geboekt voor de nacht. Een aantal kilometer voor we bij Taupo zijn had ik al gezien dat er een geothermisch park ligt en deze willen zowel Hanna als ik graag even bezoeken. Het park heet Orakei Korako en wordt bestempeld als een van de actiefste gebieden van Nieuw-Zeeland.

Daar aangekomen worden we met een kleine veerpont naar het actieve eiland gebracht. Voor mij niet helemaal nieuw, maar voor Hanna wel die nog nooit zoiets had gezien. Ook hier waren de meest felle kleuren te vinden en was een route aangelegd die je in 1,5 uur over het eiland zou voeren. Na op het gemak rond gelopen te hebben en de nodige foto's gemaakt te hebben zijn we langs modderpoelen, grotten en stomende geisers gelopen en kunnen we het pontje terug naar het vasteland pakken.

Ondertussen loopt het al tegen 4 uur aan en besluiten we verder te gaan naar Taupo, maar niet voor ik Hanna de machtige Huka Falls heb laten zien. Ik heb ze al eens gezien in een van mijn eerste weken hier, de watervallen die zo'n 200,000 liter per seconde naar beneden voert. Om half 5 sluiten de poorten en dus doen we een bliksembezoekje, maar goed genoeg om de waterval te bewonderen. Wat opvalt is dat de waterval echt vele malen ruiger is dan toen ik er was, dat zal wel te wijten zijn aan de regenval van de afgelopen dagen.

We vervolgen onze weg naar Taupo waar we op een uitkijkpunt nog een foto nemen, en dan inchecken in ons hostel. Dit is overigens hetzelfde hostel als waar ik een aantal weken geleden verbleef, die was goed bevallen. Ook rammel ik van de honger ondertussen en zoeken we een restaurantje op waar we een hamburger met een biertje bestellen terwijl de achtergrond rood en oranje kleurt van de al in het water gezakte zon.

Na het eten gaan we rap naar de supermarkt om alvast een ontbijtje voor morgen te scoren en maken we dat we terug gaan naar het hostel. Het is namelijk happy hour en daar profiteren we maar al te graag van. Na het happy hour loopt de bar echter vrij ver leeg en na een aantal glaasjes whiskey en wat kaartspellen die Hanna me heeft uitgelegd duiken we onze bedden in.

De volgende dag staat mijn wekker om half 6 en maak ik de halve kamer ook wakker, oeps. Ik wilde vroeg wakker zijn om de zonsopkomst in Taupo te zien. Waar ik niet bij stil had gestaan is dat het hier herfst wordt, de maximum temperaturen zitten nog lekker rond de 20 graden, maar 's nachts wordt het vrij koud. Ik sta daar dus in mijn korte broek en besluit dan maar de auto te pakken naar een uitkijkpunt.

Op het uitkijkpunt zet ik mijn camera neer en geniet ik van achter de voorruit van de zon die steeds meer van zichzelf laat zien. Als de zon helemaal te zien is is het 7 uur en ga ik naar de supermarkt om wat jus d'orange en verse zoete broodjes en croissantjes te halen voor het ontbijt.

Bij terugkomst is Hanna ook wakker en eten we ons ontbijt waarvan we genoeg overhouden voor de lunch en vertrekken we snel naar een warm water bronnetje in de buurt. In de bron zijn we niet geweest maar het is wel leuk om dat stomende water in een grote rivier te stromen wat een lekker warm badje op levert.

We hadden al besloten dat we naar Tongariro National Park wilden, waar ik vorige week de toch heb gedaan. In het park is echter nog veel meer te zien en de route hierheen, die zo'n 100 km lang is, voert ons langs mooie plekjes langs het meer waar we nog een aantal keren stoppen.

De 100 km lange route brengt ons uiteindelijk midden het park waar de uitzichten enkel vulkanen bevat die mij wel heel bekend voorkomen, hier liep ik vorige week langs of overheen. Na ook hier weer wat mooie plaatjes geschoten te hebben, want het weer was heel helder rijden we verder en zien we een gigantisch chateau voor ons opdoemen. Dit gebied wordt in de winter ook gebruikt om in te skiën en zoals je al kunt bedenken slapen de mensen dan in deze plaats.

Wij zijn hier niet op zoek naar een slaapplek, maar naar wat watervallen. De eerste watervallen wordt bestempeld als een grote en heet Taranaki Falls. We parkeren de auto en zien dat we wederom een route van 1,5 uur voor de boeg hebben. Gelukkig zijn de uitzichten echt mooi aangezien we in een dor landschap lopen met stroompjes aan alle kanten en vooral de gigantische vulkanen aan beide kanten. We zijn ons er ondertussen al bewust van dat de bordjes niet kloppen met het tempo waarop wij lopen en dus komen we na zo'n 50 minuten al aan bij de waterval welke echt hoog is.

Aanvankelijk lopen we eerst naar beneden toe via een stijl trappetje en zien we al het water naar beneden storten terwijl we onze lunch nuttigen. Een Duits stel naast ons komt op het idee om de man naar boven te sturen terwijl zijn reisgenoot foto's maakt van onderen. Dat hoeven wij geen 2 keer te zien, dat willen wij ook. Terwijl de man bovenop de waterval staat te springen (wat ik echt niet ga doen) besluit Hanna naar boven te gaan waarna het mijn beurt is. Ik maak nog wat selfies met het water daar boven en kom dan ook weer naar beneden toe.

Ook loop ik bij de waterval zelf nog achter het water door waardoor ik wel nat weer terugkom maar wel weer wat leuke foto's heb. We besluiten om weer terug te lopen en wederom neemt dit slecht 45 minuten in plaats van de geschatte 1,5 uur in beslag. Op de weg terug wisten we dat er nog een klein watervalletje te vinden was, de Tawhai Falls welke een stuk kleiner zijn, maar waar je ook maar 10 minuten voor hoeft te lopen. De lucht wordt ondertussen een stuk bewolkter en de vergezichten van eerder die dag zijn niet meer te zien. Na deze waterval besluiten we om naar Raglan te gaan, zo'n 200km terug richting Hamilton.

Ik heb niet super veel geslapen en aangezien ik alles rijd lijkt het me verstandig om halverwege in Te Kuiti even te stoppen. We drinken daar een kop koffie om wat cafeïne binnen te krijgen en wat frietjes om de maag te vullen. We vervolgen onze weg richting Raglan en merken dat we waarschijnlijk net te laat aankomen voor de zonsondergang.

Dat dit zonde is merken we al snel als we op het laatste stuk zitten, ik heb nog nooit zo'n prachtige zonsondergang gezien, eerlijk waar. Hanna maakt de nodige foto's terwijl ik een noodgang toch nog op tijd probeer te komen, maar te laat zijn we toch. We besluiten daarom de auto even langs de kant van de weg te zetten en wat foto's te maken. De lucht heeft meest mooie kleuren, van paars, oranje, naar rood en geel, zie onderstaande foto's straks maar.

Als we dan toch in Raglan aankomen, wat een surfstadje is, is het donker en heeft de kleur nog wat oranje kleuren over. We lopen even naar het strand en zoeken dan iets om te gaan eten. Omdat we geen zin hebben in een hele maaltijd en al wat frietjes op hebben halen we ergens een gefrituurd visje af. Zo hebben we toch fish and chips op over 2 plaatsen verspreid.

Hierna is het rond half 8 en rijden we terug naar Hamilton wat nog zo'n 45 minuten weg is. Ik breng Hanna nog naar een kamer waar ze wilde kijken om wellicht te verhuizen en breng haar uiteindelijk naar huis toe.

Dat was me het weekendje wel, heel veel gezien, heel goed weer gehad en voornamelijk heel veel gereden. In die 2 dagen hebben ik zo'n 750 kilometer gereden. Morgen tanken we de auto nog zodat die even vol zit als toen we hem kregen en dan beginnen we weer aan een nieuwe (slechts 4 dagen durende) stageweek .

Volgende week hebben we een tripje naar Wellington gepland, maar dat lezen jullie vanzelf.

Voor nu zeg ik weer, tot de volgende!

(Ps. Als jullie goed naar de grote foto kijken zien jullie een klein mannetje bovenop de waterval zitten, 3 keer raden wie dat is!)