De tijd vliegt hier harder dan ik had gehoopt, het lijkt wel gisteren dat ik ingestapt ben in het vliegtuig naar Nieuw-Zeeland. Aan de andere kant ben ik ook al zo gewoon aan alles hier, weet ik ondertussen de naam van de buschauffeur die normaal op de bus zit en loop ik met mijn ogen dicht naar kantoor toe.

Ook op kantoor heb ik het steeds meer naar mijn zin, de collega's worden steeds losser en er hangt steeds een betere sfeer. Er worden ook steeds meer grapjes gemaakt onderling dus ik ga ook met steeds meer zin richting kantoor.

Serieus kan het ook zeker zijn, dat bleek op maandag toen iedereen bij elkaar geroepen werd en er even gevraagd werd waarom er vorige week maar 2 rapporten de deur uit zijn gegaan. Mijn verklaring was gelukkig makkelijk omdat ik heel de week in Thames zat zonder een werkende laptop. Die van anderen was wat minder duidelijk, maar wel is het zeker dat de werkdruk met de week toeneemt en dat het aantal projecten dat tegen de deadline aan zit ook langzaam meer wordt.

Na deze meeting heb ik mijn uiterste best gedaan om de rest van de week, mijn bijna afgeronde rapporten allemaal de deur uit te krijgen. Met goed gevolg ook en met complimenten van directeur die zelfs taart had gehaald op vrijdag. Ik heb 6 rapporten afgerond en volgens hem was dat de reden dat er taart was, mij hoor je in ieder geval niet klagen.

Zoals gezegd heb ik heel de week op kantoor gezeten om mijn rapporten af te maken en werd er gezegd dat niemand mij even mocht lenen voor veldwerk of inspecties. Ook daar had ik geen problemen mee en met een muziekje op ben ik heel de week mijn gang kunnen gaan.

Op dinsdag was er toch enige afleiding want toen werd mij weer gevraagd om naar de vergaderkamer te komen. Er was namelijk een vertegenwoordiger op bezoek die even wat nieuwe producten toe kwam lichten. Super handig, want dit helpt mij bij het maken van rapporten en tegelijk leer ik hoe de ontwikkelingen er hier voor staan. Zo werd al duidelijk dat de eisen op het gebied van isolatie hier echt vele malen lager ligt dan in Nederland.

Ik hoorde deze week, op het toilet, van de directeur dat er een andere stagiaire zou komen uit Nederland. Ik had mezelf al voorgenomen om begin volgende week een mailtje te sturen of ze ergens hulp mee zou hebben aangezien ik de hulp die ik kreeg van de locale bevolking hier ook erg op prijs stelde. Als ik het goed heb zal ze in de eerste week van april gaan starten met haar stage hier, dus ik ben benieuwd.

Woensdag kwam ik thuis en lag er een niet thuis kaart op de keukentafel van NZPost. Ik had niks besteld en had dus geen idee wat dit zou kunnen zijn, na opzoeken bleek wel dat het een internationaal pakketje was, maar de afzender stond hier niet op vermeld. Na contact gehad te hebben met NZPost kon ik hem opnieuw laten bezorgen op een andere dag. Ik ben natuurlijk overdag niet thuis, dus dat had niet echt zin. Ik heb hem daarom op mijn werk laten bezorgen op vrijdag.

Toen de bezorger binnen kwam en ik de blauwe Coolblue doos in zijn handen zag viel het kwartje. Ik had 1,5 week eerder namelijk een mailtje gestuurd naar Coolblue dat mijn met kerst van hen gekregen rugzak het al begaf na 2 weken. Zij hebben daarop als antwoord mij een nieuwe tas opgestuurd met een leuk kaartje erbij. Heel sympatiek en onverwachts, super leuk.

Vrijdag was ook de dag dat ik maar 4 uurtjes hoefde te werken omdat ik de week ervoor wat overuren had gemaakt. Om 12 uur kon ik dus vertrekken van kantoor naar mijn afspraak bij de kapper. Na 7 weken was het wel weer eens tijd om kort gewiekt te worden. Een beetje nerveus liep ik de kapperzaak binnen, maar dat werd al snel weg genomen. Ik kreeg een warm handdoekje in mijn nek en het ijs was gebroken. Deze kapper bleek ook een Nederlandse haargel te importeren dus dat was al meteen onderwerp van gesprek.

Nadat ik mijn Nieuw-Zeelandse coupe in ontvangst had genomen ben ik nog ergens op mijn gemak gaan lunchen, heb ik nog even wat boodschappen gedaan en ben ik richting huis gegaan.

Daar heb ik zoals iedere vrijdag mijn tas ingepakt voor het weekend. Dit weekend zou ik namelijk naar Rotorua gaan, ook wel het geothermische centrum van Nieuw-Zeeland.

Zaterdag pak ik wederom de InterCity bus gewapend met een vest en een paraplu want de voorspellingen waren niet heel goed voor dit weekend. Ik ben dan ook door de miezer richting het transport centrum gelopen.

2 uur later kwam ik aan in Rotorua en ik weet niet welk weerbericht ik heb gekeken, maar het eerste wat ik deed is mijn vest uit trekken. Lekker warm was het met een graad of 22 en een blauwe lucht. Daar liep ik dan voor lul met mijn grote paraplu en mijn vest om mijn nek.

Een echt plan voor de eerste dag had ik niet, ik ben na arriveren richting de govermental gardens gelopen die vrij mooi waren. Ook viel mij op toen we de stad inreden, en dat vind ik geweldig, dat overal stoom omhoog komt. Zoals gezegd is dit een geothermisch gebied wat betekent dat er onder de grond verdomde veel gebeurt. Zelfs uit putten komt de stoom omhoog en in de parken heb je geregeld scheuren in de grond waar stoom uit komt of waar water aan het koken is.

Na de tuinen ben ik doorgelopen naar het grote meer waar Rotorua aan ligt en heb ik hier een wandeling langs gemaakt. Ook hier heb je verschillende punten waar de stoom de grond uit komt en waar borden staan met waarschuwingen. Wat ook niet onbelangrijk is om te vertellen is dat het in Rotorua stinkt naar rotte eieren, veroorzaakt door de zwavel die hier ook in de lucht hangt. Niet heel prettig, maar na een tijdje raak je daar wel aan gewend.

Nadat ik genoeg had gezien van het meer heb ik voor een lunch gezorgd en heb ik mijn weg vervolgd richting Te Puia. Dit is wederom een park met geothermische activiteit waar de grootste (actieve) geiser van Nieuw-Zeeland in staat. Toen mij gevraagd werd waar ik woon en ik antwoorde met Hamilton kreeg ik blijkbaar korting op de entree, mooi meegenomen.

Het park richt zich op de oude Maori cultuur en er zijn dan ook wat oude gebouwen gerelateerd aan deze cultuur terug te vinden. Ook hebben ze een broedplek voor Kiwi's (de nationale vogel van Nieuw-Zeeland) echter heb ik bij binnenkomst slechts een kiwi gezien en dat was een opgezette, niet heel erg onder de indruk dus.

De hoofdattracties van dit park zijn de geisers en de borrelende modderpoelen die in grote getale aanwezig waren. Mijn paraplu had ik nog steeds in mijn handen en toen ik deze even aan de kant zette viel hij door het hek naar beneden. Helemaal over de zeik ben ik langs het hek geklommen wat ten strengste afgeraden wordt, maar met als resultaat dat ik mijn paraplu weer had.

Met wat schrammen en gewapend met mijn paraplu loop ik in ieder geval verder door het park naar de grootste bezienswaardigheid, de actieve Pohutu Geyser. Deze geiser barst een tot 2 keer per uur uit en haalt dan een hoogte tot 30 meter. Natuurlijk wil ik deze uitbarsting bijwonen en mij wordt verteld dat als de kleine geisertjes aan de voet beginnen met spuwen dat het dan niet lang duurt voor de grote uitbarst.

Ik heb ondertussen een positie ingenomen op een platform waar ik in mijn eentje sta terwijl iedereen beneden staat te drommen en ik ervan overtuigd ben dat ik het vanaf hier beter zie. Na 15 minuten heb ik nog steeds geen spetter water gezien en hetzelfde geldt voor nog een kwartier later. Na zo'n 40 minuten wachten in de brandende zon begonnen de kleine geisers wat meer activiteit te vertonen en uiteindelijk kwam ook de klapper toen de Pohutu Geyser zelf uitbarstte.

Mijn verwachting was een krachtige stoot water, maar het duurde een paar minuten voordat de geiser weer afgekoeld was. Na een filmpje, wat foto's en een selfie met dit natuurgeweld kon ik in ieder geval mijn observatieplek afstaan aan een andere gelukkige. Langs de geisers lopend voel ik de spetters nog op me neerkomen en hoor ik enorme hoeveelheden water het beekje in stromen. Waanzinnig om te zien hoeveel kracht moeder natuur achter zo'n natuurverschijnsel kan plaatsen.

Verder door het park lopend kom ik nog langs verschillende bronnen en modderpoelen waarbij er een in het bijzonder opvalt. Dit is een kleine heetwaterbron en de borden en afbeeldingen erbij laten zien dat deze gebruikt werd en word om in te koken. Een homp vlees wordt een bepaalde tijd in een zak in het kokende water gehangen waarna het vlees gaar is en genuttigd kan worden, een leuke uitvinding van de Maori.

Na, denk ik, alles gezien te hebben in het park verlaat ik na zo'n 3 uur het park, iets langer dan ik had verwacht maar wel volledig de moeite waard. Het blijkt ook dat ik er lang ben geweest door het aantal mensen wat nog aanwezig is, de grote hoeveelheid Chinese toeristen is in ieder geval weer weg.

Teruglopend naar het centrum waar mijn hostel zich bevindt begint het godzijdank te regenen. Niet dat ik blij ben dat het regent, maar dat ik eindelijk mensen zonder paraplu vrolijk aan kon kijken. De dag is overigens echt prachtig geweest zoals waarschijnlijk ook op de foto's te zien is, ik heb niks te klagen.

Na snel wat gegeten te hebben bij een fastfoodketen ben ik richting mijn hostel gelopen. Wel nam ik een omweg door een vrij toegankelijk park, zoals we die ook gewoon in Nederland kennen. Het enige verschil is dat de bordjes hier in het Engels zijn en dat het onder de aardkost net iets warmer is dan bij ons. Ook hier komt op verschillende plekken stoom uit de grond en er zijn zelfs huisjes gerealiseerd waar je met je voeten in een warm bad kunt badderen, uiteraard verwarmd door de natuur.

Na mijn spullen op mijn kamer gedropt te hebben ben ik weer met mijn paraplu geopend naar de supermarkt gelopen voor morgen, want daar heb ik dan geen tijd voor en heb ik nog even een biertje gedronken in het hostel.

De volgende dag gaat mijn wekker om half 6, niet echt nodig, maar om de een of andere reden wil ik graag op tijd wakker zijn als ik ergens anders verblijf. Een beetje nutteloos op mijn telefoon en nog eventjes mijn ogen gesloten sluit ik mijn tijd door tot 7 uur. Hierna kan ik mijn ontbijtje naar binnen werken en wacht ik op mijn shuttle die me om 8 uur ophaalt.

Vanuit Hamilton heb ik namelijk geregeld dat ik opgehaald en teruggebracht wordt naar mijn hostel om naar Wai-O-Tapu te gaan. Wederom een geothermisch park, maar deze wordt bestempeld als mooiste en voornamelijk kleurrijkste park rondom Rotorua. Iets later dan gepland komt het busje mij ophalen en zetten we koers richting het park.

In het busje krijgen we ook uitleg van de chauffeur, Thomas, die vol plezier over de omgeving en het ontstaan van verschillende zaken verteld. De eerste stop brengt ons bij de grootste modderpoel van Nieuw-Zeeland en zelfs de twee na grootste op de wereld. Enkel de modderpoel in het bekende Yellowstone park overtreft deze. Best indrukwekkend om te horen, maar enkel het formaat is anders dan de modderpoelen die ik de dag ervoor al heb gezien.

Na wat foto's geschoten te hebben trekken we verder naar Wai-O-Tapu wat zich slechts enkele minuten verder bevindt. Hier krijgen we te horen dat we maar een uurtje hebben wat mij al zorgen baart. Het park is vrij groot en heeft 3 routes die gelopen kunnen worden, al meteen wordt gezegd dat we ze niet alle 3 kunnen lopen nu, maar dat we terug komen. Zo gezegd zo gedaan, ik ben iets sneller dan de wat ouderen mensen waar het busje mee gevuld is en vertrek richting het park waar ik uiteindelijk 2 routes binnen het uur heb afgelegd en uiteraard voldoende tijd heb genomen om foto's te maken.

We zijn vrij vroeg en lijken de grote drukte voor te zijn, ook lijkt het weer tot nu toe prima, maar ik weet dat er erger voorspeld is. Wat er in het park te zien is varieert heel erg, zo zijn er gitzwarte modderpoelen, stoom overal waar je kijkt en verschillende geisers. De hoofdattractie in dit park is ´het kleurenpallet´. Dit is een soort grote vijver met daarin allerlei afzettingen van zwavel, fosfor en andere stoffen die niet bij ons uit de kraan komen. Dit leidt tot mooie kleuren in het water van hemelsblauw naar geel en oranje. Een vijver die kookt had ik ook nog niet gezien en ook hier zag het grijs van de stoom, maar ik heb mijn plaatjes kunnen schieten.

Verder was er een panaromapunt in het park uitzicht over wat punten die op de 3e route lagen en ben ik op mijn gemak weer naar de bus gelopen. Net voor het einde kom ik bij het bad van de duivel. De kleur die dit bad heeft is gif en gifgroen, zoiets heb ik nog nooit gezien, echt heel mooi en ook hier heb ik de nodige foto's gemaakt.

In het busje wordt verteld dat we naar de Lady Knox Geyser gaan die ook op enkele minuten van het park af ligt. Ik frons mijn wenkbrauwen al als ik hoor dat hij iedere dag om kwart over 10 uitbarst, dat klinkt niet als heel natuurlijk. Eenmaal aangekomen zit de tribune bom en bomvol, gelukkig ben ik alleen wat het makkelijk maakt om een plekje op de eerste rij te bemachtigen.

Stipt om kwart over 10 komt er iemand van het park met een microfoon en een zak zeep in zijn hand. Hij legt het volgende uit: de geiser is nog thermisch actief en barst normaal gesproken 1 keer per 3 dagen uit. Om de toeristen wat foto's te geven bespoedigen zij dit proces door iedere dag om kwart over 10 een zak zeep in de geiser te gooien. De geiser heeft 2 lagen water van 80 graden en 150 graden die normaal gesproken niet mengen. Door het zeep gaat het bubbelen en mengen de twee lagen toch met elkaar wat zorgt voor een uitbarsting.

Zoals gezegd barst de geiser netjes uit, maar ik vind het een stuk minder dan die waar ik gisteren ben geweest. In eerste instantie is deze een stuk minder hoog en ten tweede voelt het niet als natuurlijk, ook al is het proces enkel een beetje versneld.

Nadat we hier ook de tijd hebben gehad om foto's te maken vertrekken we terug naar Wai-O-Tapu waar we ditmaal nog 2 uur de tijd krijgen. Route 1 en 2 heb ik al gelopen en aangezien iedereen als een kip zonder kop van de geiser het park inschiet, pak ik de tegengestelde route waardoor ik het hele pad voor mezelf heb, zo slecht had ik dat nog niet bedacht. Deze route voert me langs wat grote, kokende meren, een zwavel grot en 2 watervalletjes. Helaas begint het na een half uur wel te regenen, maar ik heb het meeste gelukkig al gezien. Uiteraard liep ik hier ook weer onder een paraplu terwijl de rest loopt te soppen in hun schoenen.

Met nog een uur over ga ik lunchen bij het park en geniet ik van de zeiknatte mensen die binnen komen strompelen, wie het laatst lacht, lacht het best. Wanneer iedereen in het busje is gestapt rijden we weer terug naar Rotorua. Ik heb nog 2 uur voordat de bus naar Hamilton vertrekt en aangezien het weer niet heel veel beter wordt loop ik op het gemak nog even langs het meer tot het uiterste puntje, drink nog een bakje koffie en koop ik nog een ijsje.

Eenmaal thuis vertel ik Collin hier zoals iedere week wat ik allemaal gezien en gedaan heb. We zijn hier nog steeds maar met z'n tweeën wat mij erg goed bevalt. De chinezen die ik ooit benoemde zijn hier 2 weken geweest en hebben we beiden nooit meer gezien, geen idee wat daar mee gebeurd is.

Ik kan wel zeggen dat dit een geslaagd weekendje is geweest. Niet al te veel gelopen dit weekend dus op en top fris voor weer een nieuwe stage en volgend weekend weer een nieuw avontuur voor de boeg, jullie lezen het snel weer.

Tot de volgende!