Ja je leest het goed, week 10, dat betekent dat ik halverwege mijn 20 weken durende stage ben. En ja, deze blog is weer veel later dan ik gehoopt had, maar ik heb het zo druk met mijn minor regelen, leuke dingen doen, stage en mijn 6 weken durende vakantie plannen. Ik doe mijn best om jullie alsnog op de hoogte te houden, sowieso door enkele foto's te plaatsen op Facebook.

Dat ik halverwege ben houdt ook in dat ik mijn eerste beoordeling van stage heb gekregen. Wat later dan gepland, wederom te wijten aan dat ik het veel te druk had met andere zaken, heb ik mijn verslag afgerond en lever ik deze samen met het beoordelingsformulier in bij Keegan.

2 dagen later krijg ik mijn beoordelingsformulier terug en, niet geheel onverwachts, is deze bijzonder goed. Mijn inzet wordt gewaardeerd, er wordt gezegd dat ik zelfstandig ben en nog belangrijker, ik krijg een compliment over hoe goed is Engels spreek voor mijn tweede taal.

Ik vind zelf ook dat ik gigantisch snel vooruit ga, waar ik op het begin nog struikelde over veel worden begint het nu echt steeds makkelijker te gaan. Waar ik voornamelijk een probleem mee had is dat alles in mijn hoofd in het Nederlands ging, vaak kwam er dan ook een random Nederlands woord voorbij in mijn zinnen.

Waar ik in de eerste weken ook nog een beetje ´verlegen´ (een verlegen Stijn, dat klinkt gek) was om met collega's te praten doe ik nu (tussen de werkzaamheden door) niets anders. Ik zit daarnaast ook nog langs een telefoon die een aantal keer per dag afgaat. In mijn eerste weken deed ik net alsof ik hem niet hoorde zodat mijn buurman hem kon beantwoorden. Nu vind ik het allemaal geen probleem meer en neem ik graag de telefoon op om een babbeltje te maken met de andere kant, voor mij een positief punt aangezien het een van mijn doelen was om beter en vloeiend Engels te spreken.

Als ik reflecteer op de afgelopen tien weken dan zijn er sowieso grote stappen gemaakt, niet enkel op het gebied van taalbeheersing. Waar ik op 6 februari nog niets of nauwelijks iets wist van stormwater en wastewater management knal ik nu het ene na het andere rapport de deur uit. Dat wil dus ook zeggen dat mijn kennis een stuk vooruit is gegaan en we zijn pas halverwege, nog zat tijd om nog meer te leren dus.

Dan nu weer terug naar week tien, de week die in het teken stond van maar een ding: Cycloon Cook. Nieuw-Zeeland is een super mooi land en het weer is hier fantastisch, maar het nadeel (zoals al gebleken) is dat als het weer hier omslaat het ook gigantisch om kan slaan. Cycloon Cook is verwacht om donderdagavond en vrijdagochtend grote schade aan te richten in heel Nieuw-Zeeland. De cycloon zou in een boog over Nieuw-Zeeland trekken en zoals het eruit zag zou Hamilton gespaard blijven.

Als ik 's avond m'n avondeten eet staat meestal het nieuws op en de waarschuwingen die daar voorbij waren niet mis. Ze voorspelden windsnelheden tot 200 km/h en zeiden dat het aan te raden was om voor minstens 7 dagen eten in te slaan. Nu ben ik als nuchtere westerling niets wat hier ook maar op lijkt gewend en dus sloeg de paniek al lichtelijk toe.

Op stage ging het er uiteraard ook over en in tegenstelling tot mij was het overgrote deel daar enthousiast om eindelijk weer een cycloon te zien, geen spoortje angst hier. Zoals ik al zei zou Hamilton gespaard blijven dus misschien vraag je je af waar ik dan in vredesnaam zo bang voor was, en daar komt het. Om het vrijdag Goede Vrijdag zou zijn en we niet hoefde te werken en maandag op 2e Paasdag ook vrij zouden zijn zouden ik en Hanna 3 daagjes naar Wellington gaan met de bus.

Op donderdagavond om iets voor 11 uur zouden wij in de bus stappen om vervolgens 8 uur later in Wellington uit te stappen. Ik verwijs even terug naar een paar regels terug waar ik zei dat de cycloon van donderdagavond tot vrijdagochtend over zou trekken, daar was ik dus bang voor. Daarnaast zou Hamilton dan wel gespaard blijven, maar Wellington zou op ramkoers liggen en op vrijdagochtend zou Cycloon Cook daar aankomen. Op het werk verklaarde iedereen ons dan ook voor gek, maarja bus en hostel waren al geboekt dus er was geen weg terug meer.

Op donderdag mijn bureau schoongemaakt ga ik door de wind die al aardig optrekt naar huis waar ik op het gemakje eet, een strijk weg werk en mijn tas inpak. Ik wacht tot Hanna ook bij mij is en dan vertrekken we lopend richting de bus (de bussen houden namelijk rond 8/9 uur op met rijden hier). Aanvankelijk liepen we vrij rustig tot we op het idee kwamen dat iets te snacken en drinken wel fijn zou zijn voor een 8 uur durende busreis. Ik heb als een malle gerend naar de supermarkt omdat die binnen enkele minuten dicht zou gaan en gewapend met paaseitjes, koekjes en drinken kom ik naar buiten.

Eenmaal bij de bus, ditmaal manabus, vind ik de stoelen bijzonder ruim en ben ik blij met de usb-poorten op mijn telefoon op te laden. Na wat gesnackt te hebben ben ik als een blok in slaap gevallen, wel wat keren wakker geworden door een flinke windhoos of een stop, maar een zeer goede nacht gehad.

Veel te vroeg komen we aan in Wellington, rond 7 uur en alles ziet en zo dood uit als maar kan. Ik dacht in eerste instantie dat dat te wijten was aan de cycloon, maar het was ook Goede Vrijdag. In Nederland maar een keer in de paar jaar een feestdag en dus nietszeggend. In Nieuw-Zeeland wordt daar anders over gedacht en is alles gesloten, zeg ik alles? Ja ik zeg alles, zelfs supermarkten en restaurants.

Leuk en aardig, maar na chips en koekjes de dag van tevoren ben ik toe aan een fatsoenlijk ontbijt. Fijn om misschien te laten weten tussendoor is dat het weer grijzig was, met lichte motregen, maar een cycloon is niet geweest hier. Zoekend naar iets wat lijkt op een ontbijt lopen we het gesloten centrum door waar we uiteindelijk een restaurantje vinden om te ontbijten. Wel wordt hier 15% extra gevraagd op de normale prijs (om vermoed ik de boete voor het open zijn te betalen).

Na het ontbijt lopen we even door het centrum en besluiten we om naar Te Papa te gaan, HÉT museum waar iedereen het over heeft wat gratis toegankelijk is en godzijdank ook open is vandaag. Het museum heeft een grote tentoonstelling over een oorlog die hier is gevoerd en hoewel ik er graag wat van zou opsteken sta ik me dood te ergeren aan de mensen die voor m'n neus staan en dus lopen we snel de expositieruimte weer uit.

Verder staan in het museum allerlei opgezette beesten en is het heel interactief ingericht. Super voor kinderen, die ook in grote getale aanwezig zijn op hun vrije dag, maar ik vond het niet super. Wat ik wel leuk vond is de afdeling over Nieuw-Zeeland en de geschiedenis en natuurverschijnselen die hier aanwezig zijn, waarvan cylcoon Cook er een is. Hier staat dan ook een huis wat een aardbeving nabootst om dat eens te laten ervaren. Ik kan dus met trots zeggen dat ik een aardbeving mee heb gemaakt zonder dat daar ook maar iets van gevaar bij zat.

Ook heeft het museum uiteraard een afdeling over Maori cultuur die hier ook nog op verrassend veel plaatsen aanwezig is met oude attributen en hutjes. Ook is er een uitzichtpunt achter glas op het dak waar je uitzicht hebt over heel Wellington en waar je bekant weg waait, maar ik heb er wel even een fotootje gemaakt.

Na het museum vertrekken we naar het rode treintje dat op iedere ansichtkaart van Wellington staat. Voor een prikkie gaan we met het treintje naar boven terwijl Wellington onder ons opdoemt en we door een aantal discotunnels gaan. Boven hebben we dan natuurlijk weer een mooi uitzicht en hoewel het plan in eerste instantie was om door wat tuinen te wandelen zien we een gratis (en daar zijn Nederlanders dol op) shuttle naar Zealandia staan. Ik had daar al over gelezen, een groot natuurreservaat waar veel vogelsoorten en andere typische Nieuw-Zeelandse creaties rond zouden lopen.

Met de shuttle gaan we dus naar het park waar een eieren zoektocht gehouden kan worden. Hanna wil hier graag aan meedoen en gewapend met een plattegrond en potlood lopen we het park in waar we wederom de tassen moeten controleren op ratten en muizen, ik blijf het raar vinden, maar het blijkt voor te komen dat er soms een beest uit de tas springt.

Langs hagedissen, verschillende soorten vogels en vele soorten varens lopen we door het park terwijl we druk bezig zijn met het zoeken van bordjes voor de eieren zoektocht. Ook praten we met een aantal vrijwilligers en als we aan het einde van onze route zijn blijken we de helft van de bordjes gemist te hebben. Terwijl Hanna het nu op wil geven word ik fanatiek om die zoektocht die voor kinderen bedoeld is af te ronden. De zon schijnt terwijl we teruglopen en de resterende bordjes worden ook gevonden.

De eieren eenmaal in ontvangst genomen pakken we de shuttle weer terug naar het centrum en kunnen we eindelijk inchecken in ons hostel. Waar we eerst dachten dat de restaurants 's avonds wel open zouden zijn, was dit niet het geval. We waren daarom op ons zelf aangewezen en aangezien de grote supermarkten niet open waren waren we aangewezen op een klein supermarktje vlakbij. Verse groente of vlees had deze niet en dus hebben we de meest schandalige maaltijd die ik in tijden heb gehad op.

Het voorgerecht bestond uit een vers klaar gestoomd kant-en-klaar pakje noedels met als hoofdgerecht een heerlijke pie uit de magnetron. Gevolgd door een yoghurtje die je normaal aan je kinderen geeft en een banaan.

Op onze kamer zijn ondertussen meer mensen aangekomen, een Franse jongen: Antoine en een jongen uit Myanmar die het woord gay eer aandoet, zo vrolijk heb ik zelden iemand gezien. Het was zijn eerste weekendje weg en hij was zo blij met zijn stapelbed dat hij in de kamer stond te dansen.

Lang verhaal kort, ik wilde naar een Belgische bierpub om een eindelijk een fatsoenlijk biertje lees: ´boven de 5% te drinken´ en een portie bitterballen naar binnen te werken. Antoine wilde wel met ons mee en zo liepen we met een paraplu boven ons hoofd richting de bar. De bar was wonder boven wonder open, maar eenmaal binnen wordt gezegd dat als we geen maaltijd eten we geen bier kunnen krijgen omdat het Goede Vrijdag is.

Zijn ze van de pot gerukt, hier kijk ik al 10 weken naar uit, maar er lijkt geen discussie mogelijk. Als we bij geen enkele andere bar bier kunnen krijgen door deze achterlijke feestdag besluiten we terug te gaan naar het hostel. Nu het zoveel over bier gehad te hebben had ik er echt zin in en besloten we maar om tot 12 uur te wachten, want vanaf zaterdag zou het wel weer mogen.

Om stipt 12 uur stappen we het hostel uit en stappen we de eerste beste bar in. Ik weet niet wat we hebben gemist, maar iedereen loopt voor 12 uur al knetter lam over straat. Het lijkt hier wel wat ik zie van Zon, Zuipen, Ziekenhuis uit Engeland. Maar zoals gezegd heb ik dorst en dus bestel ik 1L bier en een glaasje whiskey voor mezelf. Na nog een whiskey wordt het weer tijd om naar het hostel te gaan waar ik nog even douche en het ondertussen al 3 uur is.

Zoals jullie ook weten houd ik niet van een dag verspillen en dus sta ik om half 7 weer naast mijn bed, ga ik even internetten op de gang en doe ik boodschappen voor het ontbijt. Het idee is om wentelteefjes te maken omdat we nog wat oud brood hebben en dus haal ik alle ingrediënten. Als Hanna ook wakker is komen we tijdens het bakken een Nederlandse man tegen die er ook wel eentje wil proeven, na een gesprek maken wij ons weer klaar voor een dagje Wellington.

Vandaag bezoeken we Mount Victoria. Een heuvel die je vanuit heel Wellington kunt zien en vanaf waar je een mooi uitzicht zou moeten hebben. Het weer is ondertussen echt fantastisch, de zon schijnt ondanks alle voorspellingen en ik baal al bijna dat ik geen korte broek bij me heb. Na een fikse klim staan we boven op de heuvel en kunnen we inderdaad, door vrij helder weer, een flink eind in de verte kijken.

Eenmaal beneden zijn we toe aan een bak koffie en zoeken we een van de koffiehuizen die aangeschreven staat in onze boekjes op voor een lekker bakkie pleur. We vertrekken richting het centrum en doen de rest van de dag bijzonder weinig naast wat shoppen en rond kijken. Dit is ook de enige dag dat alles open is, want morgen is het Eerste Paasdag en begint heel het gezeur met gesloten winkels weer opnieuw.

Iets wat we vandaag wel doen is zoeken naar een waterdichte jas voor mij. Na de Tongariro Crossing, slechter wordend weer en de geplande 2 weekse vakantie op het Zuidereiland heb ik die wel echt een nodig. Eenmaal een leuke jas gevonden hebben ze niet de kleur die ik wil in mijn maat en dus bestel ik hem online zodat die op het werk geleverd wordt.

Wat we ook doen vandaag is waar ik al 10 weken naar uitkijk, fatsoenlijk bier en bitterballen, want ja, vandaag mogen we wel een biertje drinken. De prijs doet me bijna mijn dorst vergeten, maar ik ben er maar een keer. Antoine heeft ons ondertussen ook weer gevonden en kan een Belgisch biertje ook wel waarderen.

Na deze alcoholische versnapering gaan we terug naar het hostel waar we vandaag wel fatsoenlijke boodschappen hebben kunnen doen en bereiden we een lekker maaltje met een stuk meer voedingsstoffen dan gisteren.

Ook hebben we maar biertjes gekocht in de supermarkt en willen Hanna en Antoine nog even iets gaan drinken. Ik wil eigenlijk niet mee, maar dan zit ik maar op die kamer en dus ga ik toch maar mee (standvastig ben ik nog steeds niet als het over drankjes gaat), wat geen verkeerde beslissing lijkt. We gaan naar een van de Craft Beer Breweries die Wellington rijk is, waar Hanna en Antoine een biertje pakken na er een aantal geproefd te hebben en ik toch maar weer aan de whiskey ga.

Na dit drankje gaan we weer terug naar de bar van gisteren waar weer de nodige lamme mensen worden aangetroffen terwijl we onderweg nog mensen zien braken en een pinautomaat gevuld met een maaginhoud tegen komen. Gelukkig zijn we beschaafde Nederlanders en pakken we gewoon weer een biertje (ik een whiskey). Om 12 uur precies gaat de muziek uit, de lichten aan en wordt iedereen naar buiten gewerkt. Zoals je kunt raden, zondag, Eerste Paasdag begint en dus geen alcohol meer. Redelijk op tijd zijn we dus weer in het hostel.

De volgende ochtend ben ik weer vroeg wakker en lig in bed lekker wat Youtube video's te kijken terwijl de rest ligt te slapen. Heel lang heb ik hier de tijd niet voor want we moeten een ferry halen. We gaan vandaag naar Somes Island wat in de baai van Wellington ligt. Hoewel het niet in heel boekjes staat wil ik er toch wel graag heen.

We nemen afscheid van Antoine die weer liftend (zoals die al een paar maanden door Nieuw-Zeeland trekt) naar zijn volgende bestemming gaat. Eenmaal op de boot blijkt het weer schitterend weer te zijn en aangekomen op het eiland worden we allemaal in een hokje gepropt waar we een uitleg over het eiland krijgen. Misschien raad je het al, iedereen moet hier zijn schoenen reinigen en zijn tas controleren op (ik hoor het je al denken) muizen en ratten. Tegen alle verwachting in, is mijn tas weer leeg, ik wil er echt een keertje een uit mijn tas zien springen.

Het eiland is afgezonderd van de buitenwereld en afgezien van een vijftal vakantiehuisjes zijn hier geen mensen te vinden. Hanna en ik lopen een aantal uurtjes rond, maken mooie foto's, knuffelen wat schapen en zien tientallen salamanders de bosjes in schieten voor we terug naar het vaste land gaan.

Ik had het geniale idee om op het dek te gaan staan en op het moment dat de boot weg vaart begint het te regenen, we staan dus weer binnen. De regen lijkt de komende paar uur nog aan te houden en dus lopen we onder een paraplu naar een tentje om koffie te drinken. Hier besluiten we door de regen maar naar de bioscoop te gaan waar de splinternieuwe film, Fast and Furious 8 draait.

Eerst lopen we nog over een evenement waar het vol staat met oude Volkswagen busjes met geinige kentekens en lunchen we bij een Sri Lankaans marktkraampje met heerlijke roti.

De bioscoop lijkt wel een hotel en is echt poepie luxe, voor een prikkie, een paar dollar (kan de Pathé nog wat van leren) kopen we onze kaartjes en zijn we 2,5 uur onder de pannen.

Na de film is het donker buiten en besluiten we ondanks de feestdag een eettentje te zoeken. We komen bij een gezellig tentje en mogen godzijdank een biertje bij onze maaltijd (wel een slappe zoals dat hier gewoon is). Na het eten lopen we ons gemak naar de bus die ons weer terug naar huis zal brengen in een 8 uur durende busrit.

Voor we instappen koop ik bij de Mac Donalds een frozen Fanta, geen idee dat dat bestond, maar wel echt gigantisch lekker. We stappen de bus in, waar ik ons Wellington uit heb zien rijden en weer als een blok in slaap val.

Maandag zullen we aankomen in Hamilton waar ik in de volgende blog op verder zal gaan, die week hebben we namelijk ook wat leuks gepland.

Voor nu zeg ik: Tot de volgende!