Zijn we weer, de koningsdag in de titel refereert naar Koningsdag in Nederland, maar daar kom ik zometeen nog op terug. De week is een gekke en tevens korte week geweest. Maandag was gewoon een normale stagedag zoals ik die al een flink aantal heb gehad, maar dinsdag, midden in de week, is een vrije dag.

Dinsdag 26 april is het namelijk ANZAC Day in Nieuw-Zeeland en Australië. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die geen idee hebben wat het inhoudt, want dat wist ik ook niet de eerste keer. ANZAC Day kun je vergelijken met dodenherdenking in Nederland. Alle overledenen tijdens oorlogen in zowel Australië als Nieuw-Zeeland worden herdacht op deze dag.

Aanvankelijk was ik van plan om naar een parade te gaan die hiervoor gehouden wordt. Deze wordt gehouden op de ANZAC Parade vlak bij het centrum. Waar ik echter niet bij stil had gestaan en wat niemand mij had verteld is dat deze parade al om 5 uur 's ochtends zou zijn. Toen lag ik uiteraard nog met mijn hoofd in bed. Deze parade gemist heb ik eigenlijk wederom niet heel veel gedaan. Het lijkt wel alsof ik hier de hele dag geen donder uitvoer.

Wat ik wel heb gedaan is wat plannen gemaakt voor wanneer mijn ouders op bezoek komen. Over een weekje staan ze hier al op de stoep en hoewel we het eerste weekend samen gepland hebben, mag ik bepalen wat we het tweede weekend gaan doen. Om dit wel de moeite waard te laten zijn wil ik natuurlijk er 2 leuke dagen van maken.

Ja de rest van de week, het begint een beetje saai te worden voor jullie, ben ik weer op stage geweest. Niet heel veel bijzonders deze week, wel een veldtest gedaan met Graham en dat was het eigenlijk wel. Ik heb altijd muziek op mijn hoofd op stage dus als iemand nog een goeie tip heeft voor leuke nummertjes zijn die wel altijd welkom.

Donderdag na stage hadden ik en Hanna afgesproken om samen te eten en wat te bakken. Omdat het Koninsdag is geweest in Nederland heeft de Nederlandse gemeenschap in Nieuw-Zeeland een feestje georganiseerd voor de koning in Auckland. Ik heb tegen Clement gezegd dat we hier graag heen zouden willen, en daarbij ook de vraag of we dan 2 uurtjes eerder weg zouden mogen van stage om onze bus te kunnen halen.

Clement is de moeilijkste niet altijd en dus gaf hij akkoord. Wel was een tegenprestatie dat we een traktatie bij moesten hebben om dit te vieren. Het is namelijk standaard dat er taart is bij een verjaardag, bij de toekenning van iemand zijn visa of omdat iemand gewoon taart wil bakken.

In taart bakken hadden we geen zin en daarom leek het ons wel leuk om appelflappen te bakken om ze toch iets Nederlands mee te geven hier. Gewapend met bladerdeeg, appels, een zak suiker en kaneel vertrekken we dus naar Hanna haar nieuwe woning. Onderweg stoppen we nog bij een slijterij om een flesje whiskey te halen voor vrijdag. Nuchter aankomen op een feestje waarbij ze alleen maar Nederlandse muziek (niet mijn favoriet draaien) zag ik namelijk niet zitten.

Na heel wat uurtjes later zitten eindelijk de appelflappen in de oven en hebben we ons avondeten op. Ik vertrek rond 11 uur en kan dus lopend, zo'n 45 minuten naar huis lopen. De huisgenoot van Hanna werkt in Auckland en heeft aangeboden om ons te brengen op vrijdag, dat geeft ons wat meer tijd in Auckland voordat het feestje begint en daar maken we dan ook dankbaar gebruik van.

Dit is ook de avond dat er een tragisch ongeval plaats vindt. Mijn schatje, mijn poepie, mijn druifje, mijn alles, mijn tellie, mijn o zo geliefde telefoon is overleden. Deze is namelijk in het toilet gevallen, wees niet bang, het was voor ik mijn behoefte deed. Ik in alle stress, ik had natuurlijk wel nog een telefoon met een Nieuw-Zeelands nummer, maar dit was mijn goede telefoon met mijn Nederlandse nummer.

Veel te vroeg zet ik mijn telefoon weer aan de gehele onderkant lijkt niet meer te werken, niet heel handig aangezien daar het toetsenbord normaal zit. Als ik de ochtend erna op mijn telefoon kijk doet niets het meer en ondanks dat die in een bak rijst heeft gelegen die ik overigens ook nog over mijn vloerbedekking laat vallen ben ik ervan overtuigd dat ik hem niet meer werkend ga zien.

Gelukkig komen mijn ouders binnenkort en heb ik nog connecties bij Coolblue waardoor ik de splinternieuwe Samsung Galaxy S8 overweeg te kopen en door mijn ouders te laten bezorgen, wordt nog vervolgd.

Op stage is het eerst tijd om rond een uur of 10 (koffietijd in Nederland) de appelflappen uit te delen en Clement roept iedereen bijeen in de kantine. Ze zien er niet allemaal fatsoenlijk uit, maar we zien de progressie die we hebben geboekt tijdens het maken. Het uiterlijk van sommige flappen doet ze er niet minder om smaken. Ze vallen zelfs zo goed in de smaak dat sommigen een tweede pakken en ons vragen naar het recept. Als antwoord daarop heb ik ze gewoon de naam gegeven, dan zoeken ze het zelf maar op.

Om 3 uur, 2 uur eerder dan normaal, worden we opgehaald door de huisgenoot van Hanna. De rit naar Auckland duurt bijna 2 uur doordat het gigantisch druk is en het het einde van de paasvakantie is. Als we dan eenmaal aankomen worden we afgezet in Newmarket wat als shopbuurt van Auckland wordt gezien en waar we ook kunnen eten. Eerst ben ik nog even een winkel binnen gegaan om te kijken of een leuke telefoon hadden, maar de honger overheersde.

We zijn bij een chinees gaan eten waar ik een soort noedelsoep had met kip, het was zoveel dat ik het niet eens op heb kunnen eten, lekker was het wel. Na het eten was het donker en besloten we om richting ons hostel te gaan lopen, een wandeling van ongeveer 40 minuten. Nu komt de fles whiskey die we de dag ervoor hadden gekocht van pas.

Drinken op straat is hier in principe verboden en je kunt er dan ook een boete voor krijgen. We moesten door een paar parken heen en in ieder park haalde ik mijn flesje tevoorschijn. Hoewel Hanna normaal geen whiskey drinkt beviel die goed, tip voor mensen die er ook niet van houden, er zijn zoveel soorten, je vindt er vast wel eentje lekker!

Het flesje ging er in ieder geval snel doorheen en na een korte stop bij het War Memorial Museum met een mooi uitzicht over de sta en de verlichte skytower lopen we verder. In het laatste park dat we kruisen pak ik wederom het flesje uit mijn tas, nadat Hanna een slok op heeft en het flesje terug geeft zie ik politie nog geen 20 meter van ons vandaan staan. Ik duw als een malle die fles terug in mijn tas en we lopen alsof er niks aan de hand is verder.

Hoewel we allebei de indruk hebben dat er nog mensen achter ons lopen en we iemand voor ons ook 2 bierflesjes weg zien gooien kijken we aan het einde van het park achterom en staat er godzijdank niemand achter ons. Na ingecheckt te zijn in het hostel halen we nog een drankje bij naastgelegen slijterij. De kamer is trouwens de minst fijne tot nu toe, met geen enkel raam erin voelt het alsof we in een bezemkast zitten, gelukkig slapen we er alleen.

Er zitten nog wat andere mensen op de gang wat te drinken en als ik oranje haarspray tevoorschijn haal wordt iedereen op eens wel heel erg nieuwsgierig. En ja, je leest het weer helemaal goed, we gingen onze haren oranje verven. Hoewel ik normaal echt niet voor die onzin ben vond ik dat we op zijn minste iets moesten doen voor Koningsdag aangezien ik ook al geen oranje kleding had.

Staan we dan, in een vreemd land, in een vreemd hotel, met mensen uit ik weet niet hoeveel verschillende landen in de badkamer onze haren te sprayen. Ik heb iets meer dan een bus in mijn haren gespoten en het oranje zat er dan ook goed in. Hard dat het ook werd, mijn haargel was er niks meer bij.

Nadat we onze drankjes op hadden konden we dan naar de locatie van het feest op zo'n 10 minuutjes lopen. Als welkomstdrankje kregen we een Heineken, hoezee, als ik een soort bier niet lekker vind is dat het wel.

Over op de whiskey dan maar en de eerste portie bitterballen wordt besteld. Gek eigenlijk, in 3 weken 2 porties bitterballen, dat is nog meer dan ik in Nederland normaal gesproken eet, maar ze bevallen goed.

Onder luid gelal van alle andere Nederlanders, de nodige glaasjes whiskey en alle Nederlandse hits van de afgelopen 50 jaar brengen we de avond door. Oja, uiteraard nog steeds met een oranje kop, nog nooit zo voor lul over straat gelopen.

Gelukkig boeide het binnen helemaal niemand hoe ik eruit zag en terwijl ik onder andere alle carnavalshits meezing vordert de avond vrij snel. Ik keek er in eerste instantie niet heel erg naar uit naar al die Nederlandse muziek, maar ik kende er verrassend veel nummers van.

Rond een uur of 2 vertrekken we in ieder geval weer naar onze kamer toe. Ik besluit om die oranje zooi uit mijn haren te wassen voor ik op bed ga liggen, waar ik 3 keer mijn haren voor moet wassen. Heel de douchecabine ziet in ieder geval oranje na mijn douchebeurt, toch nog iets Nederlands in het hostel achtergebleven.

De volgende ochtend word ik lekker uitgeslapen wakker, pak ik mijn tas weer in en loop ik naar de badkamer. De douche ziet nog steeds oranje, en minder leuk, mijn hoofd ziet tussen mijn haren door ook nog steed oranje. Het is een hele poos later dat ik deze blog schrijf, maar ik kan jullie mededelen dat ik nog 1,5 week lang oranje of mijn hoofdhuid heb gehad, sterk spul die verf.

Alles gepakt gaan we op zoek naar een tentje om te ontbijten en met een paar eieren op toast, een hashbrown en een smoothie begint de dag al goed. Een minpuntje is dat het regent vandaag, gelukkig heb ik wel mijn spiksplinternieuwe waterdichte jas aan, maar mijn schoenen zijn er niet op voorzien.

Omdat we geen plan hebben lopen we richting de haven waar de Master Games gehouden worden. Een groot sportevenement met 28,000 deelnemers, helaas is er van de sporten zelf niks te zien en dus lopen we weer richting het centrum. We duiken wat souvenir winkeltjes in en ik houd eindelijk een Samsung Galaxy S8 in mijn handen vast, nu weet ik zeker dat ik er een wil hebben. Als ik in Hamilton ben kan ik hem dan ook meteen bestellen.

Omdat het weer zo druilerig blijft en we geen plan hebben gaan we naar de bioscoop waar we zien dat de nieuwe film Going in Style draait. Wel duurt het nog even en dus gaan we een verdieping lager waar de speelhal zich bevindt. Een paar potjes airhockey en tientallen credits verder kunnen we onze prijs uitkiezen, een zakje jelly beans, daar doen we het voor.

We eten een typische Nieuw-Zeelandse lunch bij een hamburger fastfood keten en lopen weer naar de ruimte waar de film begint. Een aanrader overigens, heb echt gelachen hoe een paar mannen die al met pensioen zijn een bank willen overvallen.

Na de film duiken we nog een kroegje in (die blijkt later in de top 5 van beste kroegen van Auckland zit) en pak ik nog een glaasje Whiskey voor we de bus instappen.

De bustocht terug duurt bijna 3 uur door een ongeluk op de weg. Het wegenstelsel in Nieuw-Zeeland is iets minder uitgebreid en dus is dit de enige weg die we kunnen nemen naar Hamilton. Ik slaap nog even wat bij in de bus.

Eenmaal aangekomen is de night market in Hamilton er weer en dus eten we daar weer wat alvorens ik naar huis vertrek. Daar duik ik weer mijn op tijd mijn bed in terwijl ik op zondag weer helemaal niks uitvoer naast de standaard dingen. Kamer opruimen voor di papi et di mami die volgende week aankomen en ik schrijf een paar blogs van eerder.

Volgende week wordt dus een leuke week waar ik ongetwijfeld veel ga zien, dus dat zal wel weer een lange blog worden, sorry :).

Tot de volgende!