Mijn vlucht naar Auckland is ook zonder problemen verlopen. Ik had bij het online inchecken een stoel gekozen waar geen stoel achter stond en het eerste wat ik deed na het opstijgen was dan ook mijn stoel naar achteren klappen. Mijn hoop om wat te slapen was echter niet van lange duur, ik heb op de hele vlucht van wederom 11 uur maximaal 2 uurtjes kunnen slapen. Desondanks kwam ik toch enigszins fit aan op Auckland International Airport om 12:00 uur.

Zoals gebruikelijk diende ik ook hier door de paspoortcontrole heen te gaan. Ik had alleen gelezen dat ze hier in Nieuw-Zeeland heel streng zijn en dat met een visum de nodige documenten aanwezig moesten zijn. Ik had dus een uitdraai van mijn bankrekening, vliegticket etc. bij me om hier zo snel mogelijk doorheen te geraken. Of het nu kwam door de gigantische rij achter me of mijn onschuldige blik, de enige vraag die ik diende te beantwoorden na het tonen van mijn visum was of ik mijn baantje al gevonden had. Natuurlijk was het antwoord hierop ja waarna ik de stempel in mijn paspoort kreeg.

Omdat ik enige tijd in de rij had gestaan bij de paspoortcontrole lag mijn koffer al op de bagageband en kon ik door naar de volgende controle. Iets waar ze in Nieuw-Zeeland ook heel streng op controleren is wat je het land binnen voert. Dit gaat best ver van etenswaren tot zelfs eventueel zand wat onder je bergschoenen zou kunnen zitten. Zo las ik zelfs dat er mensen een boete kregen omdat zij 2 appels uit Bangkok mee hadden gekomen. Om dit te controleren moest alle bagage door een röntgenapparaat heen waar ik uiteraard goed uitkwam.

Ondertussen was een uurtje verstreken sinds het landen van mijn vliegtuig, echter zou mijn gereserveerde bus pas om een uur later vertrekken. Opzich geen straf op om hierop te wachten want met 26 graden in de schaduw op een bankje zitten ging me goed af. Toen het tijd was had ik al tientallen bussen gezien, echter was de mijne nog niet op komen dagen. Er stonden gelukkig nog wat andere mensen te wachten zij zeiden me dat het wel vaker voorkwam dat die bus een half uur te laat kwam. Dit zou komen door het drukke verkeer in Auckland centrum waar de bus vandaan moest komen.

Dik 35 minuten later dan gepland kwam de bus dan eindelijk aan op het vliegveld. En hoe verrassend ook, mijn naam stond niet op de reserveringslijst. Het is maar goed dat ik een volledig pak A4 van de Action erdoorheen gejaagd had met kopieën, want ervaring leert dat het bij mij nooit goed gaat de eerste keer. Na het zien van mijn reserveringsbevestiging mocht ik godzijdank toch instappen. De laatste kilometers naar Hamilton konden dus gemaakt worden. Bij het instappen werd even kort vermeld dat de airconditioning het niet deed en dat het helaas niet toe was gestaan om met de deuren open te rijden voor wat verkoeling.

Na een half uur bleek de buschauffeur hier toch wat meer moeite mee te hebben dan gedacht en werd de bus aan de kant gezet zodat iedereen frisse lucht kon halen. Bij mij sloeg de paniek langzaam toe omdat ik een vrij strakke planning had om op mijn kamer te kunnen en er al een vertraging van drie kwartier was. De tijd die ik nu aan zou komen zou na sluitingstijd van het vastgoedbedrijf zijn. Al deed de airconditioning het niet, WIFI was wel aanwezig in de bus en dus had ik, wederom godzijdank, de codes gekregen waarmee ik op mijn kamer kon. Het is klaarblijkelijk gewoon hier dat een huurder geen sleutels krijgt, maar via een cijfercombinatie de woning ingaat.

Eenmaal aangekomen in Hamilton, zo'n 4 uur na landing, kon ik op weg om mijn kamer te gaan zoeken. Waar ik niet bij stil had gestaan is dat Nieuw-Zeeland iets minder plat is dan Nederland en dat het met al mijn bagage een hele klus is om 4 kilometer heuvel op, heuvel af te lopen. Gelukkig zag een Nieuw-Zeelander ook dat dit echt niet ging zo en hij heeft mij dan ook zonder hiervoor iets terug te vragen naar mijn woning gebracht.

Na de deuren eindelijk geopend te hebben (want het zijn cijfercodes voor gevorderden) heb ik mijn bagage op mijn kamer gedropt, mijn bed opgemaakt en een korte broek aan getrokken. Hierna ben ik de eerste boodschappen gaan doen na een half uur gelopen te hebben. De supermarkt heet PAK ń SAVE en heeft meer tekenen van een magazijn dan van een supermarkt en doet me daarom ook denken aan Amerika. Alles staat hier in veel hoeveelheden, maar ook in hele grote hoeveelheden.

Na de boodschappen thuis opgeborgen te hebben ben ik naar huis gegaan en heb ik mijn ´Soup for one´ opgewarmd met wat brood. Ook trof ik mijn enige huisgenoot tot nu toe aan toen ik thuis kwam. Het is een al wat oudere man, ik gok tussen de 50 en 60 jaar oud (excuses als ik iemand beledig). Zijn naam is Collin en hij blijkt vrij veel gereisd te hebben en momenteel als vliegtuig techniker actief te zijn. Een nadeel is wel dat hij iedere dag om 5 uur 's ochtends op moet, ik hoop dat ik daar niet te veel last van zal hebben. Nu ga ik vroeg naar bed, morgen heb ik weer genoeg te doen.

Dag 2 in Nieuw-Zeeland en ja hoor, ik ben om 5 uur wakker, 3 keer raden waardoor haha. Ik ben nog een paar keer ingedoezeld, maar op een gegeven moment moest ik er toch echt uit. Om half 11 had ik namelijk een afspraak bij de bank om mijn Nieuw-Zeelandse rekening te openen.

Hier op het gemak heen gelopen te zijn diende ik enkel wat formulieren te tekenen en hoorde ik tot mijn spijt dat mijn pasje opgestuurd zou worden. Dit hield dus in dat ik dus nog steeds mijn boodschappen niet kon betalen. Gisteren kon ik pas met mijn 3e bankpas mijn boodschappen betalen namelijk. Gelukkig kon ik wel wat geld bij de balie afhalen waarmee ik de eerste dagen vooruit zou kunnen.

Na de bankzaken geregeld te hebben ben ik doorgelopen naar een warenhuis om wat spulletjes te halen als een wasmand, wasrek en een prullenbak. Ook heb ik in die winkel een SIM-kaart gekocht zodat ik ook voor alle Nieuw-Zeelanders te bereiken ben.

Zoals te begrijpen was het geen optie om met een wasrek onder mijn armen drie kwartier terug naar huis te lopen. Daarom liep ik met 4 tassen en een wasrek naar de bus toe. Hier heb ik maar meteen een Nieuw-Zeelandse OV-kaart gekocht (BusIt card) zodat ik profiteer van wat korting. Ik vermoed dat ik niet al te vaak naar stage zal gaan lopen haha.

Die dag heb ik voornamelijk thuis besteed, wat boodschappen gedaan en voornamelijk geacclimatiseerd aan mijn nieuwe omgeving. Ook het weekend heb ik naast uitslapen en een beetje door de stad lopen weinig gedaan.

Maandag daarentegen was het Waitangi Day, zoals gezegd een feestdag hier. Ook had ik in de bus naar Hamilton al een e-mail gehad dat ik pas dinsdag hoefde te beginnen met stage omdat ook zij maandag gesloten waren.

Waitangi Day zou ook in Hamilton gevierd worden met muziek en een podium in het Garden Park. Vol goede moed vertrok ik rond 11 uur richting het centrum naar dit park. Waar ik niet bij stil had gestaan is dat Hamilton blijkbaar twee van deze parken telt. Degene waar ik op uit kwam was in ieder geval niets te beleven. Ik heb daarom maar ergens een kop koffie gedronken met een brownie en ben wat in de omgeving gaan lopen. Langs een aantal andere parken en ook langs de RiverWalk langs de Waikato River. Dit leverde mede door het goede weer bijzonder mooie plaatjes op. Ik heb een aantal uur rond gelopen en af en toe op een bankje uit zitten rusten, ik heb de hele dag ongeveer zo'n 25 kilometer gelopen en ben zelfs nog even langs mijn stagebedrijf gelopen zodat ik weet waar ik morgen moet zijn. Eenmaal thuis aangekomen ben ik trouwens pas tot de conclusie gekomen dat Garden Park toch ergens anders was.....

Nu ben ik weer thuis en heb ga ik op tijd mijn bed in, morgen is namelijk de eerste stagedag en zal ik nog even moeten kijken hoeveel tijd ik er nu precies voor nodig ga hebben. Als ik mijn eerste dagen daar heb gehad stel ik jullie uiteraard weer op de hoogte.

Tot de volgende!