Jup, week 14 alweer en nog steeds heb ik geen rust want m'n ouders zijn nog in het land. Nu moet ik niet doen alsof ik dat erg vind, want afgelopen blog bleek al dat ik het erg naar mijn zin heb met hen. Zoals ook bleek zou ik op maandag vrij zijn en een dag extra hebben met mijn ouders.

Zo geschiedde het ook, op maandag vertrekken we vroeg, in de hoop de spits in Hamilton voor te zijn, richting Coromandel Peninsula. Dit is een schiereiland gelegen in het midden van het Noordereiland wat zelfs door Kiwi's mooi gevonden wordt als we kijken naar de hoeveelheid vakantiewoningen in dit gedeelte van het land.

Om 7 uur rijden we richting Thames, waar ik al een aantal keer gewerkt heb, wat het start en eindpunt wordt van vandaag. Ik heb dan ook een groot gedeelte van het schiereiland gezien, maar enkel tijdens werktijd, waardoor ik de toeristische attracties over heb geslagen.

Eerste echte stop, uitgezonderd de fotostops is Tairua aan de oostkust van het schiereiland. Een van de grotere plaatsen waar de State Highway dwars doorheen loopt. We besluiten om hier een bakje koffie te drinken en even wat te kijken langs het water. Het weer zit ons tot nog toe mee, eigenlijk alle dagen tot nu toe. Het mag dan wel niet heel warm zijn, we lopen met een dun jasje of een vest, maar de zon schijnt toch het overgrote deel.

Tijd om door te gaan, vanuit Tairua rijden we door naar Hot Water Beach. Ik had geen zwembroek bij me en was niet van plan om te gaan zwemmen, maar dit strand heeft een bijzonder fenomeen. Vanaf de parkeerplaats zien we al mensen met scheppen richting het strand lopen. Dit strand wordt namelijk, naast meerdere plaatsen in Nieuw-Zeeland verwarmd door hete lava of magma (ben het verschil ertussen even kwijt) kilometers onder ons. Het is dus het idee dat je met een schep een kuil in het zand graaft en daarmee je eigen warm water badje maakt. Als je een beetje goed hebt gegeten de avond ervoor heb je extra geluk en heb je je eigen bubbelbad, ideaal concept.

Nadat ik wat foto's heb gemaakt van mensen die als een bezetene aan het graven waren, mijn moeder een zak vol met schelpen heeft gevuld en ik m'n schoenen heb afgeklopt vertrekken we verder om het rondje Coromandel Peninsula af te maken.

Volgende stop Cathedral Cove, waar de meeste mensen dit niet lijken te kennen durf ik te wennen dat na het zien van een foto er een belletje rinkelt bij de meeste. Deze locatie is gebruikt voor onder andere (en ik noem een klein rijtje op) de volgende films; Lord of the Rings, The Hobbit, The Chronicles of Narnia, King Kong en zelfs Kuifje heeft hier een scene opgenomen.

We rijden naar een plaatsje genaamd Hahei wat ons toegang geeft tot de parkeerplaats van Cathedral Cove. Daar aangekomen hebben we uitzicht op de gehele baai, maar nog geen teken van ´the hole in the rock´ zoals het ook ook wel eens genoemd word.

We hadden al gelezen dat het pad hierheen vrij stijl was, maar we zijn niet voor Jan Lul op en neer gereden, dus lopen we het eerste stuk naar beneden. Naar beneden is normaal niet zo erg, maar we weten dat we hetzelfde stuk ook weer naar boven moeten. Het pad leidt ons op een gegeven moment ook weer naar boven toe en uiteindelijk weer naar beneden. Het hele grapje neemt zo'n 30 minuten in beslag.

Als we op het strand aankomen zien we het grote gat met daarachter de reusachtige rots. Proberen om een foto te maken zonder mensen erop is een drama. En dan zijn wij er niet eens in het hoogseizoen, volgens mij kun je dan over de koppen lopen. Ook al staat er af en toe een hoofd op mijn foto's, ze zijn prima gelukt. Daarna doen we nog even een fotoshoot bij de reusachtige Sphinx Rock en vertrekken we op het gemakje weer terug naar de auto. Ik moet zeggen dat ik het gat opzich indrukwekkend vind, maar ook de grote rots en alles eromheen. Fantastisch om te zien wat de kracht van water kan doen tot zoiets als rotsen.

Na uitgepuft te zijn in de auto en met mijn hoofd uit het raam weg gereden te zijn zetten we koers naar Whitianga. Hier ben ik al eens geweest, maar zoals gezegd enkel voor werk. Nu is het tijd voor een drankje en om het strand en haventje te bekijken.

Na dit bliksembezoekje trekken we verder richting Coromandel Town. Onderweg komen we een bordje tegen welke waarschuwt voor penguins, die zie je ook niet iedere dag. Coromandel Town heeft niet heel veel te bieden en dus vertrekken we over de 60km lange weg weer terug naar Thames. Dit is de weg die ik eerder benoemde in een van de eerste blogs. Laat je niet foppen door de 60km want je doet er bij 1,5 uur over.

In ons geval deden we er zelfs nog langer over, de weg leidt je voor een groot gedeelte langs de kust en met een ondergaande zon op de achtergrond zijn we diverse malen gestopt totdat de zon zich in zee liet zakken. Wij tuffen in ieder geval rustig verder naar Thames waar ik mijn ouders een maal had beloofd ongeveer 3 maanden geleden.

Jullie weten vast nog wel dat ik altijd naar een burgerbar ging in Thames als ik daar moest werken. De burgerbar heet Mad Burger en ik heb eerlijk waar nog nooit zulke lekkere burgers op. Ik heb de eigenaar dan ook verteld dat ik mijn ouders mee zou nemen omdat ik wilde dat ze it ook eens proefden. Zo gezegd, zo gedaan en terwijl we Mad Burger binnen lopen roept Bryan (de eigenaar) mijn naam (Stine) al uit. Het was ook al even geleden dat ik er was geweest. Na onze bestelling geplaatst te hebben en terwijl we bezig zijn met de enorme berg friet en de overheerlijke burgers komt er een gesprek op gang. Bryan ziet mij ondertussen blijkbaar als vaste klant en als ik mijn plannen voor mijn vakantie uitleg zegt hij dat ik even moet wachten. Hij gaat naar achteren en komt met een hemd met reclame voor Mad Burger op aanzetten. Hij vertelt dat al op verschillende plekken op de wereld foto's zijn gemaakt met een hemd en wil graag dat ik hem ook in het buitenland promoot, kleine moeite uiteraard.

Nadat ik een foto met hem en zijn vrouw heb genomen als aandenken aan deze overheerlijke burgers ziet hij dat mijn vader ongeveer even groot is en krijgt hij ook een hemd. Met zijn hemd kunnen we verdomme alle foto's weer opnieuw maken, maar het is de moeite waard haha. Na afscheid genomen te hebben en ik beloofd heb mijn best te doen om nog eenmaal langs te komen vertrekken we weer naar Hamilton waar ik morgen weer gewoon naar stage moet.

Dinsdag gaat mijn wekker dus weer vroeg en kan ik weer naar stage terwijl mijn ouders feest voor het leven vieren hier in Nieuw-Zeeland. Ik zie ze in ieder geval op vrijdag weer als ze naar kantoor komen voor een kopje koffie en me uiteraard ook naar huis brengen. Ik geef ze een rondleiding door het oudbollige kantoor en dat is ook de indruk die hun krijgen. Na een bakje koffie slaat de klok 5 uur en dus tijd om weer een weekend plezier te maken.

Dit weekend heb ik de regie en mag ik 2 dagen beslissen waar we heen gaan, ik heb dan ook het een en ander al uitgezocht en geregeld, het belooft een mooi weekend te worden. Zaterdagochtend vertrekken we vrij vroeg naar Rotorua waar ik eerst Hanna nog ophaal bij haar huis. Het plan is om naar de Lady Knox Geyser te gaan die ze een keer per dag uit laten barsten en waar ik wel al een keertje ben geweest. Voor zowel mijn ouders als Hanna is dit de eerste keer en dus staan we hier om 10 uur klaar.

Na de geiser rijd ik nog even langs de grootste modderpoel van Nieuw-Zeeland die er een heel stuk minder modderig uitziet dan toen ik er ben geweest, maar dat terzijde en vervolgen we onze weg naar Waimangu Thermal Valley. Dit is een park waar ik nog niet ben geweest, maar die ook weer volledig in het teken staat van thermische activiteit. Na een bakje koffie lopen we het park in waar we de nodige stomende meren, hete riviertjes en felle kleuren tegenkomen.

Na uiteraard weer wat plaatjes geschoten te hebben kunnen we met de bus terug naar het beginpunt, godzijdank hoeven we niet alles terug te lopen. Met de auto rijden we terug naar het centrum van Rotorua waar we snel even lunchen aan het naar zwavel stinkende meer en dan vertrekken we naar de hoofdattractie van vandaag. Ik had mijn moeder overigens al gezegd wat we zouden gaan doen want ik wilde niet riskeren dat ze op de dag zelf niet wilde, gelukkig vond ze het een leuke activiteit.

Wat ik had geregeld als verassing is dat we een helikoptervlucht over Rotorua zouden gaan maken als moederdagcadeautje. Onze vlucht was een uur verzet wat ons ook wat meer tijd gaf in het park waar we waren, maar alsnog waren we goed op tijd bij VolcanicAir. Ik had al wat contact gehad met het bedrijf en degene achter de receptie bleek half Nederlands te zijn, dat kan ook niet anders met een achternaam als Bos. Hanna was overigens nog steeds bij ons en zou ook met de helikopter meegaan, hoe vaak maak je nu me over en geothermisch gebied te vliegen.

Na even gewacht te hebben komt onze helikopter inclusief piloot aanvliegen van een andere vlucht. Als we zeggen dat we Nederlands zijn blijkt dat hij ook familie heeft in Nederland, zijn achternaam is dan ook van Eijck. Zoals eerder al gezegd, iedereen heeft hier iets met Nederland, je vindt ons daadwerkelijk echt overal. Na instructie gehad te hebben worden we een voor een ingeladen in de helikopter, de gordels vast gemaakt en wordt er een koptelefoon op je hoofd geploft.

Na nog wat uitleg van de piloot is het ready voor take-off. Ik moet zeggen dat ik verrast ben hoe goed je elkaar kunt verstaan door de koptelefoon. Als de piloot even iets zegt op een andere frequentie hoor ik dan ook helemaal niks, ik zie alleen zijn lippen bewegen, een heel raar gezicht. Ik zat trouwens voorin en had een GoPro om alles vast te leggen op het raam geplakt. Terwijl we een rondje over Rotorua, het kokend hart van het Noordereiland, vliegen vertelt onze piloot van alles over de stad en neem ik de ene na de andere foto. Alle plaatsen waar ik zowel vandaag als al eerder ben geweest zie ik onder me.

Ik vind het echt een machtig gevoel en heb ook nog nooit in een helikopter gezeten, kan het gevoel wat ik had niet echt omschrijven. Na de vlucht worden we gelukkig weer met beide voeten op de grond neergezet waar onze piloot nog even een groepsfoto van ons maakt en weer een ervaring rijker de auto in kunnen stappen. Ik zet Hanna af bij hostel, wat zij blijft nog een nachtje in Rotorua en wij vertrekken richting de ondergaande zon naar Hamilton toe.

In Hamilton neem ik mijn ouders nog even mee naar de Night Market waar ik zelf ook al een aantal keer heerlijk heb gegeten en afgaande op hun gezichtsuitdrukkingen en de lege bakjes bevalt het hen ook hartstikke goed. We sluiten de dag af met een vers gerold ijsje en bereiden ons voor op de laatste dag samen.

Ook deze dag heb ik mogen samenstellen en is iets minder spannend, maar niet minder leuk. Ik neem mijn ouders mee naar Raglan waar we allereerst middels een lange slingerweg naar de Birdal Veils Falls gaan. Deze waterval zou slechts vijf minuutjes lopen zijn van de weg en dat was ook zeker waar. Echter stonden we dan aan de top van de waterval waar we niet bizar veel konden zien. Naar de bodem kon ook, maar dat was dus bijna 60 meter naar beneden. Ook hier geldt, alles wat je omlaag gaat moet je ook weer omhoog.

Van beneden was het wel een stuk mooier en vanaf hier konden we dus weer omhoog klimmen. Vanaf de waterval rijden we door naar Raglan, een plaatsje aan de westkust met een vrij ruige kust. Ook hier ben ik al een keer geweest, maar toen was het donker en heb ik er enkel een visje op. Voor mij dus ook nieuw hier, het staat bekend als een surfplaatsje, al was er weinig te surfen in Raglan zelf. Na een soort hippie markt bezocht te hebben pakken we nog een bakkie pleur en rijden we een stukje langs de westkust. Die surfers moeten ergens uithangen en al snel komen we aan bij een baai waar het water zwart ziet van de surfers. We besluiten op een heuvel met uitzicht op zee te lunchen en lopen nadien nog even een stukje naar beneden toe.

Na dit avontuur kon ik een heel stuk van de heenweg weer terug rijden, volgende stop zou namelijk Otorohanga zijn. Hier is een Kiwi Breeding House gevestigd waar de nationale vogel van Nieuw-Zeeland (de kiwi) te bezichtigen zou moeten zijn. De kiwi is alleen een nachtvogel en is dus amper te zien, daar kwamen we achter toen we binnen in de zwarte ruimte stonden en enkel schimmen voor ruiten voorbij zagen schieten. We hebben ze dus gezien, al was het niet meer dan een vlek, foto's maken was dan ook helaas niet mogelijk.

De rest van het park is aangekleed met andere Nieuw-Zeelandse vogelsoorten waar ik voornamelijk geïnteresseerd ben in de roofvogels en een mooie foto weet te maken. De overige 80% van het park bestaat uit 30 verschillende eendensoorten. Niet heel boeiend, eenden hebben we in Nederland ook en ik zie het verschil echt niet tussen een Nieuw-Zeelandse en een Nederlandse haha.

Ondertussen wordt het al wat later op de dag en we besluiten, omdat m'n ouders daar de kans nog niet voor gehad hebben, om de Hamilton Gardens te bezoeken voordat de zon onder gaat. We komen echter pas tussen 4 en 5 uur aan bij de Gardens en dus gaan we er in een rotvaart doorheen waardoor ze toch alles gezien hebben.

Om de dag en hun tijd met mij af te sluiten eten we ergens in het centrum van Hamilton na we in die ellende eindelijk een parkeerplaats hebben gevonden. Morgen is het weer maandag en kan ik weer naar stage toe (hoezee) terwijl mijn ouders nog een paar daagjes rondreizen voor ze vrijdag weer naar huis vliegen.

Wederom hele leuke dagen gehad, dingen gezien die nog op mijn lijstje stonden en wederom weer enorm genoten. Een tijd die zowel ik als mijn ouders niet snel ga vergeten. Ik zie ze gelukkig woensdag nog even voor ze naar Auckland toe vertrekken en dan ben ik hier weer op mezelf aangewezen. Ik zorg dat ik nog een wasje doe voor die tijd zodat mijn moeder nog rap alles weg kan strijken voor ik weer zelf aan de bak kan.

Voor nu is het nagenieten met de foto's en herinneringen en zeg ik tegen jullie: Tot de volgende!