Week 15, dat betekent nog een week dichterbij bij het einde van mijn stageperiode en dus het begin mijn vakantie. Ik moet eerlijk zeggen dat ik steeds meer uit kijk naar mijn vakantie, zeker nu ik zo met mijn ouders wat heb rondgetourd en ik bezig ben met alles regelen voor mijn eigen vakantie.

Voor mijn ouders kwam het einde van hun vakantie ook in zicht en na afscheid genomen te hebben op donderdag kan ik uiteraard weer gewoon naar stage toe. We hadden met Clement al afgesproken dat we de auto mee zouden krijgen voor het weekend. Ik had dan voor mezelf ook al een goed idee wat ik wilde zien dit weekend en we hadden 2 andere (vaste) werknemers meegevraagd voor het weekend.

Donderdag spreken we af waar we heen willen gaan en dan blijkt opeens dat niemand meer mee wil naar wat ik wil zien, het zou namelijk een tweedaagse trip worden met een overnachting aan de andere kant van het eiland. De een had zondag een afspraak in Hamilton, de andere wilde niet ergens anders slapen dus mijn plan leek in het water te vallen.

We spreken dan dus maar af om het vrijdag even door te spreken wat we dan wel willen gaan doen.Vrijdagochtend houd ik ook de vliegtuigradar in de gaten om te kijken waar mijn ouders ongeveer uithangen. Als ik van Auckland Airport het vliegtuig een rondje zie rijden op het vliegveld snap ik er helemaal niks meer van, dit heb ik nog nooit gezien.

Het blijkt dat er iemand in hun vliegtuig onwel is geworden en dat het vliegtuig dus om is gedraaid terug naar de gate waar de persoon en zijn bagage uit het vliegtuig gehaald worden, dat zal dus een vertraging worden.

Vrijdag spreken we op stage ook af waar we heen gaan en willen de anderen opeens richting Tauranga en Mount Manganui beklimmen, waar ik dus al een keer ben geweest. Ik weiger dan ook om daarheen te gaan en vraag Clement of ik de auto dan maar in mijn eentje mee mag nemen. In eerste instantie zegt hij dat hij hij dat niet wil.

Als mijn gezichtsuitdrukking dan verandert in onweer en hij mij komt vragen of ik GDC Consultants ook op school wil promoten is mijn positie om te onderhandelen wel heel makkelijk. Uiteraard wil ik GDC Consultants promoten, maar dan wil ik de auto mee haha. Ik leg hem uit dat ik nog 3 dingen op mijn lijstje heb staan om te bekijken en dat eentje alleen te bereiken is met de auto.

Na hem beloofd te hebben dat ik de berg niet op zal rijden en dat ik veilig rijd (tot nu toe nog niets anders gedaan) krijg ik toch de sleutels aangereikt. Mijn dag is weer helemaal prima en ik kan toch gaan bekijken wat ik wil zien, wel in mijn eentje.

Zaterdagochtend vertrek ik om half 8 met de auto naar het zuiden. De tijd dat ik vertrek is met voorbedachte rade, ik wil namelijk naar the Three Sisters rock formation and the Elephant Rock. Deze rotsen zijn te bekijken vanaf een afstandje, maar tevens door over het strand er naartoe te lopen. Meest ideale situatie is dat het water dan niet hoog staat, anders kom je terug met soppende schoenen.

Onderweg naar het zuiden kom ik de ene na de andere regenboog tegen. Dat houdt in dat regen en zonneschijn elkaar afwisselen, wat ze ook voorspeld hadden. Onderweg begint het zo hard te regenen dat ik moeite heb om de weg te zien, de achterlichten van degene voor mij volgen is een goede optie op dat moment.

Iets na tien uur kom ik aan bij de parkeerplaats van de rotsformatie, waar overigens nog helemaal niemand is. Het is nog zachtjes aan het miezeren, maar ik ben precies op tijd voor het lage tij (om 10:20). Ik trek snel wat oude schoenen en een waterdichte jas aan en loop het strand op.

Het waait echt ontiegelijk hard en na een paar keer gezandstraald te zijn kan ik de hoek om lopen waar ik de three sisters zie staan. Het zijn hoge rotsen die in een rechte lijn achter elkaar staan. Ik schiet wat foto's maar loop ook als een bezetene door. Eens stuk verder zou namelijk de Elephant Rock moeten staan die dus daadwerkelijk de vorm heeft van een olifant. Ik kom een plasje wat tegen waar ik doorheen moet en als ik mijn voet hierin zet zit ik tot aan mijn knie aan het water. De Elephant Rock sla ik dus helaas maar over.

Terwijl ik terugloop naar de Three Sisters zie ik ook de eerste andere toeristen aan komen lopen en maak ik van de gelegenheid gebruik om hen wat foto's van mij te laten maken. Verder teruglopend zie ik best een grote groep mensen aan komen lopen en ben ik blij dat ik alles hier heb gezien. Ik loop langs de gladgeschuurde rotsen terug naar de parkeerplaats die uiteraard ook vol staat nu.

Vanaf de parkeerplaats rijd ik naar een uitkijkpunt over de rotsen, het waait echter zo hard dat ik mezelf er niet bij op de foto kan zetten door de wind in mijn ogen. Weer eenmaal in een verwarmde auto vertrek ik verder in de richting van New Plymouth en lunch ik bij een bierbrouwerij.

Hoofdattractie waar dit weekend om draait is de gigantische berg Mount Taranaki waar ik dit weekend volledig omheen rijd. Er is mij verteld dat de berg van ver al te zien moet zijn, maar het weer zit echt niet mee vandaag, ik zie er niks van. Ik besluit om naar het North Egmont Visitor Centre te gaan welke op iets minder dan een kilometer hoogte ligt. De weg naar dit Visitor Centre begint aanvankelijk goed, maar als ik op een gegeven moment de sneeuw in rijdt weet ik niet of het zo'n goed idee is om naar boven te rijden.

De weg ligt vol met ijs als ik een paar keer slippende bandjes heb gehad ben ik op de parkeerplaats aangekomen. Als jullie goed hebben gelezen had ik Clement beloofd niet de berg op te gaan en ik begrijp ook waarom. Ik sta midden in Nieuw-Zeeland in de sneeuw en besluit een stukje rond te lopen.

Van de berg zelf zie ik alleen het besneeuwde topje in de verte en voor de rest niks, ik ben dus ook best wel teleurgesteld want deze berg is hetgeen waarvoor ik hier ben. Ik maak foto's van alles wat ik wel zie en het uitzicht op alles onder me en kom lichtelijk rillend weer in de auto. Ik wil nog een klein stukje verder omhoog rijden waar nog een andere parkeerplaats is.

Als ik de helling op rijd, mijn motor afslaat (van een automaat notabene) en ik naar achter glijd de helling af poep ik in mijn broek. Er toch in geslaagd niet van de berg af te glijden besluit ik om rustig en op mijn duizendste gemak naar beneden te rijden. Een glibberige weg naar beneden leidt me weer naar beneden waar het droog is en niet sneeuwt. Ik parkeer mijn auto even langs de kant van de weg en geniet vanachter de voorruit van het uitzicht op de enigszins in de wolken verhulde berg.

Recht zo die gaat, door naar New Plymouth waar ik onderweg nog bij Lake Mangamahoe stop en een stuk om het meer rond loop. Ik kom op een punt met een gigantisch mooi uitzicht en terwijl de aan het proberen ben een constructie te creëren om een foto van mezelf te maken komt er iemand aanlopen die aanbiedt een foto van me te maken. Met de foto's in de pocket loop ik weer naar beneden over gammele bruggetjes.

Op de weg naar New Plymouth stop ik nog bij Tupare Park, een van de vele parken waar deze omgeving bekend om staat. Het park is goed onderhouden, maar wanneer ik een route wil volgen kom ik er na een kwartier achter dat hij opeens ophoudt door werkzaamheden. Toch heb ik een goede indruk gekregen van het park en loop ik weer terug naar de auto.

Ik ben ondertussen bijna in New Plymouth en de avond begint ook al in te vallen. Ik rijd snel naar de supermarkt omdat ik morgen lekker op tijd weg wil en er in het dorpje waar ik slaap niet heel veel mogelijkheden tot shoppen zijn.

De zon gaat bijna onder en ik wil per sé Paritutu Rock beklimmen om vanaf hier de zon in zee te zien zakken.De rots staat aan de rand van New Plymouth, is zo'n 160 meter hoog en biedt uitzicht op de zee en de Sugar Loaf Islands. Het eerste stuk gaat vrij goed met een fatsoenlijke trap tot ik bij een bordje kom dat de stijlheid en moeilijkheidsgraad iets omhoog gaat. Ik snap ook meteen waarom, van een trap is geen teken meer, ik zie enkel rotsen en de leuning is vervangen door een ketting waar je jezelf aan omhoog moet trekken.

Ik op mijn nette schoenen met gevaar voor mijn leven toch maar naar boven geklommen, ik ben er overigens maar een keer. Even tussendoor, er zijn verschillende mensen overleden op en bij deze rots, dus mijn zorgen waren niet voor niets.

Terwijl ik op de top sta zakt de zon steeds verder en ik besluit om als de sodemieter naar beneden te klimmen. Ik wil dat pad gevormd door rotsen namelijk echt niet beklimmen als het donker is. Wederom goed aan de ketting vasthoudend klim ik naar beneden waar ik uitgeput op de parkeerplaats uit kom. Op de top had ik gezien dat er vlakbij een parkeerplaats is met uitzicht over zee en de zonsondergang.

Ik besluit hier heen te rijden en kijk vanachter mijn ramen hoe de zon in zee zakt. Ondertussen krijg ik ook bericht uit Nederland dat mijn ouders eindelijk geland zijn en dus besluit ik hen meteen even te bellen. Het blijkt dat zij wat gedonder hebben gehad met vliegtijden en vertragingen maar dat dit super is opgelost door de maatschappij terwijl ik mijn verhaal doe over mijn bijna dood ervaringen vandaag.

Als de zon onder is vertrek ik richting het centrum van New Plymouth waar ik bij de BurgerFuel een hamburger naar binnen werk, de auto vol tank en mijn weg vervolg naar mijn accommodatie van vandaag. Mijn accommodatie ligt in Opunake helemaal aan de westkant van het eiland, wat nog 1,5 uur rijden is.

Na zo'n dag op pad en verschillende uren in de auto is het best vermoeiend om in het pikkedonker, want straatlantaarns heb je hier lang niet overal, naar mijn accommodatie te rijden. De verwarming staat goed hoog want het zit dicht tegen het vriespunt aan vannacht. Ik rijd op teenslippers want mijn beide schoenen zijn zeiknat van de wandeling op het strand en het lopen door de sneeuw.

Bij de accommodatie word ik naar mijn kamer (met notabene 4 bedden) gebracht en krijg ik nog een extra verwarming. Als ik de auto wil verplaatsen heeft die moeite met starten, waarschijnlijk door het koude weer, maar ik hoop dat dat morgen goed gaat. Ik duik in ieder geval na een warme douche mijn bed in.

De volgende dag sta ik rond half 7 op om op tijd weer op pad te gaan, ok de zonsopkomst wil ik graag zien. Als ik de gordijnen open doe van mijn kamer weet ik niet wat ik zie. Ik zie een gigantische berg met het topje besneeuwd en geen wolkje eromheen.

Als een bezetene pak ik mijn spullen in en stap ik de auto, die gelukkig ook zonder problemen start en rijd ik naar het strand. De zon komt super mooi achter de berg tevoorschijn wat ook hele mooie plaatjes oplevert, ik ben niet voor niks heel dit stuk hierheen gereden.

Eerste bezienswaardigheid van vandaag zijn de Dawson Falls. Het pad hierheen doet me denken aan die naar het visitor centrum gisteren. Het pad erheen is begroeid door bomen wat het idee geeft alsof ik door een groene tunnel rijdt. De lucht schijnt hier ook zo schoon te zijn dat er gewoon mois op de weg groeit.

Op de parkeerplaats van de Dawson Falls aangekomen ben ik wederom op een auto na de enige die er staat. Ik houd daar wel van om ergens te zijn zonder tientallen mensen die in mijn foto's te zijn. Ik sta nu ook weer aan de voet van de berg en heb al een gigantisch mooi uitzicht.

Ik besluit om een wandeling te maken door deze omgeving en volg het Wilkies Pools pad wat me leidt naar een beekje wat uitmondt in verschillende door rotsen gevormde badjes, met ijs en ijskoud water. Ik vertrek verder, het is namelijk een rondwandeling, en kom over paden die modderig en kletsnat zijn, daar had ik niet goed bij nagedacht.

Waar ze me ook wel voor hadden mogen waarschuwen is dat het pad dwars door een rivier heen ging. Een pad was hier niet, enkel rotsen die naar beneden gespoeld waren. Je kan je wel voorstellen met dat water en het vriezen wat het 's nachts doet dat deze stenen spek en spekglad zijn. Met gevaar voor mijn leven, want ik was er echt niet gerust op, ben ik naar de overkant gesprongen zonder kleerscheuren.

Ik loop terug naar de parkeerplaats en loop vervolgens richting een ander pad naar de Dawson Falls zelf. Ook hier word ik weer geconfronteerd met de gladde stenen als ik een paar keer bijna onderuit ga. Bij de watervallen maak ik wat foto's en ik loop weer richting de auto waar ik heel het pad naar de voet van de berg weer af kan rijden.

Ik rijd naar Stratford om te tanken en zit in een dubio. Zal ik wel of niet naar het visitor centrum rijden waar ik gisteren was, ik weet namelijk zeker dat ik daar nu een prachtige foto kan maken. Ik geef mezelf het voordeel van de twijfel en rijd er toch heen. Niet te vergeten dat je trouwens overal waar je rijdt nu de besneeuwde berg top overal bovenuit ziet steken, er is nog steeds geen wolkje aan de lucht.

De weg naar het visitor centrum is een stuk makkelijker vandaag, geen sneeuw die me weg doet glijden en het zonnetje maakt de temperatuur aangenaam. Ik neem een bakje koffie met een muffin, koop wat ansichtkaarten en loop naar het uitzichtpunt. Ik heb hier een half uur gestaan en gekeken naar hoe mensen zich vermaken in de sneeuw terwijl ik genoot van het uitzicht op de berg. Eenmaal iemand gevraagd om een foto van me te maken was het tijd om weer naar beneden te rijden en koers te zitten richting Hamilton.

Ik ga hierheen over een bijzondere weg, The Forgotten Highway. Dit is een 150km lange weg zonder tankstations, met een paar kleine dorpjes maar met mooie uitzichtpunten. De weg is uiteraard slingerig en niet heel druk bereden, maar ik neem de gok erop.

De uitzichten zijn nog steeds prachtig en ik zie op verschillende punten Mount Taranaki nog boven de heuvels uit steken. Ik rijdt tot aan Whangamomona, een stadje met slechts 15 inwoners die zichzelf tot een eigen republiek hebben uitgeroepen. Attractie van dit plaatsje is het hotel waar ik ook mijn lunch nuttig. Omdat zij een eigen republiek zijn kun je hier een paspoort kopen en een stempel in je eigen paspoort krijgen. Uiteraard heb ik beiden als aandenken gekocht, de inkomsten hiervan gaan trouwens in een donatiepot voor het dorp.

Na deze korte stop ga ik verder over de Forgotten Highway waar de doorgang geblokkeerd wordt door verdwaalde schapen. Ik pak ook ergens een grindpad naar een waterval, kruis een uit rots gehakte tunnel en moet vervolgens over 12km (!!!) grind pad om bij de andere kant van de Highway uit te komen. Als iets vervelend rijdt is het wel grind, ik trilde nog net niet de wagen uit en was blij toen ik weer asfalt onder mijn voeten had.

Ik kruis nog eenmaal een verzakking van wat grond voor ik weer op de normale, niet vergeten, Highway uitkom die mij naar huis moet brengen. Ik kom in het donker aan bij mijn huisje en ben na 2 dagen kapot, maar ook echt blij met alles wat ik gezien heb. Ik heb in die 2 dagen bijna 900km afgelegd, maar het was de moeite waard.

Alles wat ik tot nu toe heb gezien is eigenlijk de moeite waard, ik heb niet voor niets al bijna 4000 foto's gemaakt hier en iedere foto is stuk voor stuk prachtig.

Nog een paar weken te gaan en naar verwachting was dit het laatste weekend dat ik 2 dagen weg ben geweest, dus de blogs zullen vanaf nu wat korter worden en ik kan me meer gaan focussen op het afronden van mijn stage en het plannen van alles voor vakantie.

Voor nu zeg ik weer: Tot de volgende!