Met een been sta ik alweer in week 3 na een leuk maar uitputtend weekendje Auckland. Met mijn koffer gepakt stap ik op maandagochtend in de auto die ik de vrijdag ervoor mee naar huis mocht nemen. Met de auto naar kantoor gaat toch wat rapper dan de bus die ik iedere ochtend pak en ondertussen weet ik (helaas) ook welke wegen 's ochtends vaststaan dus deze heb ik als een echte kiwi ontweken.

Op mijn stage aangekomen, nog in Hamilton dus, heb ik mijn laptop en toebehoren gepakt en mijn veiligheidslaarzen die ook geen overbodige luxe zijn hier. Daarna heb ik gewacht op een collega die ook naar Thames zou gaan, maar op eigen gelegenheid. Hem ben ik achterna gereden zodat ik niet zou verdwalen in de binnenlanden van Nieuw-Zeeland. Na een rit van 1,5 uur kwam ik rond 10 uur aan in Thames waar ik minstens tot donderdag zou blijven.

Het kantoor in Thames is heel klein en biedt plek aan 4 personen. Een van de personen die er werkt is een groot gedeelte van zijn tijd kwijt met het doen van testen en deze vervolgens te verwerken in de computer. Met hem zal ik deze week ook meelopen omdat het werk iets te veel opgestapeld is. Zijn naam is Vish en hij is even oud als ik ben wat het denk ik ook een stuk leuker maakt om mee te werken.

Bij aankomst in het kantoor was Vish er echter niet en ging ik meteen mee met de collega die ik achtervolgd had. Hij bracht me naar een plaats waar Vish al aan het werk was samen met een collega uit Auckland die Leo heette. En hoewel je het niet verwacht aan zijn naam was dit een Chinese jongen die zich gedroeg alsof wij idioten waren en een beetje een verwaande indruk gaf. Dan ben je bij mij aan het verkeerde adres en toen hij een foutje maakte heb ik hem dat ook meteen even gezegd. Gelukkig ging Leo naar een andere klant waardoor ik en Vish door konden werken.

Het werk wat ik heb gedaan is voornamelijk met een Scalar Penetrometer de draagkracht van de grond bepaald. Nu denk je misschien, wat is dat in vredesnaam, simpel uitgelegd is het een speer van 1 meter lang met daarin een scherpe punt. Hier bovenop schroeven we nog een verlengstuk waar een gewicht van 9 kilo aan hangt. De taak die we dan hebben is om het gewicht telkens omhoog te tillen en naar beneden te zien klappen. We houden dan bij hoeveel klappen er nodig zijn om 100mm te zakken wat ons vertelt hoe draagkrachtig de lagen zijn die we tegenkomen en uiteindelijk bepalen wat voor fundering benodigd is.

Zoals ik in de vorige blog al zei zou ik op wat mooie plekjes kunnen werken. De eerste dag heb ik op een heuvel midden tussen de bergen staan werken. Onze auto kwam niet omhoog op de oprijlaan dus ik ben benieuwd hoe de klant zijn camper straks omhoog gaat krijgen (dat zou namelijk de bedoeling moeten zijn).

De dagen die volgden heb ik mij voornamelijk bezig gehouden met de Scalar Penetrometer en af en toe ook een gat in de grond geboord. Ook de al eerder uitgevoerde soakage testen heb ik weer gedaan. De plekken waar dit gebeurde varieerde flink. Zo heb ik 2 keer echt recht aan zee gestaan om te testen met de erfgrens tot aan zee. En andere keren stond ik op een heuvel met een paar honderd meter voor me de zee of juist de bergen. Al met al een mooie ervaring om meegemaakt te hebben.

Het hotel wat mijn stage voor me had geregeld was simpel, maar goed genoeg om te slapen en te douchen. Daarnaast werd mijn eten betaald en heb ik iedere dag (ja, heel slecht) een hamburger op. Die hamburgers zijn de beste die ik ooit op heb, ze heetten Steak and Egg burgers. Waardoor er eerst een verse hamburger op mijn broodje lag, gevolgd door een lap steak met daarop nog een ei, wat groenten en een sausje. Als iemand een tent in Nederland kent die dit ook verkoopt dan hoor ik dat graag.
Ook liep ik iedere ochtend voor ik naar stage ging naar de bakker en haalde daar mijn ontbijt en lunch, allemaal op kosten van de zaak dus ideaal.

Donderdag hadden we zo'n groot werk wat we moesten doen dat we al vreesden dat we het niet af zouden gaan krijgen met z'n tweeën. Dit was een plek waar we wederom uitzicht hadden op de zee, maar we moesten testen doen voor een nieuw huis, een nieuwe stal voor koeien en een stal die er wellicht ooit nog zou gaan komen om te melken. We stonden in de middle of nowhere dus hadden geen water en met 26 graden op je hoofd zijn we dan ook rond een uur of 2 naar het dichtstbijzijnde dorpje gereden om drinken en een ijsje te halen, wederom betaald trouwens. Gewerkt hebben we uiteindelijk tot 7 uur waardoor we vrijdag wat eerder konden stoppen.

Ik heb trouwens bijna iedere dag Vish gereden terwijl hij navigeerde. Ik vind het uiteraard leuk om te rijden en zeker door de bergen is het een uitdaging wat er achter iedere bocht gebeurt.

Vrijdag mocht ik om 1 uur naar Hamilton toe rijden met een splinternieuwe voorruit. Nadat ik mijn spullen thuis had afgeleverd heb ik de auto afgeleverd op kantoor en ben ik met de bus naar de supermarkt en naar huis gegaan, lekker op tijd weekend. De ene koffer uitpakkend en mijn tas voor zaterdag en zondag weer inpakkend ben ik mijn avond doorgekomen.

Zaterdag ochtend ging de wekker namelijk weer en ben ik weer lopend naar het Transport Centre gelopen. Ik had namelijk een tripje gepland voor 2 dagen naar Taupo (2 uur en 40 minuten rijden). De bustocht verliep voorspoedig en na een korte stop waar ik mijn eerste steak pie op heb vervolgden we onze weg naar Taupo waar ik rond half 1 aankwam.

Ook hier had ik al een idee wat ik wilde zien en dus ben ik meteen vertrokken richting de rivier waar een wandeling van 1,5 uur je naar de Huka Falls voert. De wandeling zelf was al een goed voorproefje want de hele wandeling liep je evenwijdig aan de rivier naar de watervallen toe en hoe dichter bij je komt hoe harder het geluid van naar beneden kletterend water wordt.

De watervallen zijn niet hoog en ook niet super groot, maar staan bekend om de gigantische hoeveelheid water die hier doorheen stroomt. Dat was ook duidelijk te zien aan de grote schuimkoppen op het water en het geweld wat hierachter zat. Uiteraard kon je ook weer over de koppen van de toeristen lopen en na het maken van een aantal foto's heb ik mijn weg vervolgd.

Nu zag ik ergens in de struiken een bordje staan met uitkijkpunt over de Huka falls, dit bordje volgend kwam ik uit op een plateau met een mooi uitzicht over de mond van watervallen, het leuke was dat ik hier helemaal in mijn eentje stond.

Daarna ben ik doorgelopen naar een bezienswaardigheid waar ik nog niks van had gelezen maar waar ik wel bordjes van had gezien langs de weg. De attractie heet: ´Craters of the Moon' en is een park waar krates liggen waaruit hete stoom en modder komt. Hier heb ik heen moeten lopen over een asfaltweg, bloed en bloed heet. Een weg door het bos was was er wel, maar je moest een soort abonnement hebben voor dat bos om er überhaupt doorheen te mogen lopen. Om een boete te voorkomen ben ik dus maar over de asfaltweg gelopen.

Hier kwam ik uitgeteld aan bij het park waarna ik een blikje drinken achterover heb geslagen en eventjes heb gepraat achter de mevrouw achter de kassa. Ze had blijkbaar medelijden, want ik kon mijn tas (die nog steeds vol was, ik was nog niet bij mijn hostel geweest) achterlaten bij haar terwijl ik de route zou lopen. De route zou 1 uur moeten duren met een uitzichtpunt waar je tot aan Taupo zou moeten kunnen kijken.

De route liet je langs verschillende grote en kleinere kraters lopen. Het rook en naar rotte eieren (door de zwavel) maar dat nam ik dan maar voor lief. Verschillende borden met ´WARNING HOT´ en ´KEEP ON TRACK´ kwam ik onderweg tegen en ik ben dan ook maar braaf op het pad gebleven. De tweede grote krater waar ik langs kwam was ook meteen de grootste en is voor het laatst uitgebarsten in 2002. Het is een modderkrater en ik heb me dan ook laten vertellen dat bij die uitbarsting een laag van 5 cm van modder, as en puin over de paden en het terrein lag. Indrukwekkend om te horen en ik ben blij dat ik hier heelhuids ben vertrokken,

Na dit bezoek ben ik op mijn gemak weer terug gaan wandelen naar Taupo, het was ondertussen namelijk al 5 uur geweest. Mijn hostel had ik ook een mailtje gestuurd dat ik om 2 uur inchecken niet ging halen, dat was gelukkig geen probleem. De route terug bracht me weer langs de watervallen waar het nog steeds poepie druk was en de rivier. Ook van hetgeen ik op zondag heb gedaan heb ik al een glimp opgevangen.

Eenmaal bij het hotel ging het inchecken vlot en kocht ik meteen een broodje worst die er na zo'n dag lopen wel in ging. Mijn kamer had 4 bedden en het leek erop dat er 3 meiden lagen aan alle cremepjes, kleding en slippers die er lagen. Na mijn spullen op mijn kamer gedropt te hebben heb ik een biertje op en ben ik ergens in de stad wat gaan eten. Ook mijn ontbijt heb ik daarna bij de supermarkt gehaald omdat er geen ontbijt was bij mijn hotel en wat spullen voor de dag erna.

Op tijd lag ik weer in bed na ik nog 2 biertjes in de bar heb gedronken. Dit hostel is overigens een stuk leuker dan die ervoor in Auckland en de mensen waren een stuk gezelliger. De meiden op mijn kamer waren vriendinnen van elkaar en leken uit Australië of Nieuw-Zeeland te komen, ik heb er in ieder geval niet veel mee gepraat.

Zondag was het weer raak, om 5 uur zat ik klaar wakker in bed en aangezien ik de rest niet wakker wilde maken ben ik pas om kwart over 6 gaan ontbijten. Uitgecheckt en mijn beddengoed ingeleverd heb ik een ochtendwandeling langs het meer waar Taupo zo bekend om staan (het grootste meer van Nieuw-Zeeland en ook wel het kloppend hart van het Noordereiland genoemd).

Na mijn ronde gelopen te hebben kwam ik om 10 over 9 aan bij Taupo Bungy Jump, want ik zou om half 10 mijn eerste Bungy Jump gaan doen. Terwijl alles nog opgebouwd werd, werd aan mij gevraagd om een formulier te ondertekenen met mijn gegevens en dat ik akkoord ging dat zij niet aansprakelijk waren voor eventuele verwondingen, daar gaat je relaxte gevoel haha.

Om half 10 was ik de eerste die de sprong mocht wagen. Na mijn veiligheidsvestje aangetrokken te hebben, mijn enkels ingewikkeld te hebben en door 2 man gecheckt te zijn stond ik op het randje. Ik had aanvankelijk gedacht dat ik het moeilijk zou vinden om te springen, maar het tegendeel was waar. De man die me had aangekleed telde af van 1 naar 3 en ik liet mezelf vrij vlot naar voren vallen.

Hoe het voelt om daar te bungelen en terug te veren kan ik niet beschrijven, het voelt zo onnatuurlijk. Het gaf wel even een klap toen ik het koord op zn verst had uitgerekt, maar voornamelijk de adrenaline overheerste. Eenmaal beneden in het bootje gehaald te zijn werd ik naar de kade gebracht en kon ik boven mijn foto's en filmpje gaan bekijken. Jullie hebben het filmpje misschien al op mijn FaceBook voorbij zien komen.

Nog stijf van de adrenaline en ook een beetje hoteldebotel ben ik weer terug naar Taupo gelopen waar ik heel rustig aan heb gedaan. Ik ben langs het meer gelopen, heb ergens een goede lunch op, ben nog verder naar de haven gelopen en ben zelfs nog even terug geweest in mijn hostel om een biertje te drinken.

Om 4 uur stond de bus weer klaar om me terug naar Hamilton te brengen. De chauffeur was de meest chaotische die ik tot nu toe heb gezien. We vertrokken dan ook 20 minuten later dan gepland. Na wederom een hobbel achtig en bochtig ritje kwam ik aan in Hamilton waar ik de bus naar huis heb gepakt.

Hier aangekomen heb ik wederom mijn tas uitgepakt, mij klaar gemaakt voor de volgende dag en op tijd naar bed gegaan.

Dit weekend was er een die ik niet snel zal vergeten. De Bungy Jump is het gaafste dat ik in tijden heb gedaan en gelukkig heb ik daar genoeg foto's en videos van. Ook Taupo is een leuke stad en ik denk dat ik ook hier nog een keer naar terug ga. Taupo is namelijk een stad die gebouwd is op activiteiten en er is dan ook zat te doen als skydiven en raften, ik kijk er nu al naar uit.

Voor nu begint week 4 alweer en de tijd vliegt hier echt voorbij. Voor ik het weet is mijn stage voorbij, waar ik voorlopig nog niet aan wil denken.

Ik zeg voor nu in ieder geval, tot de volgende!

Ps: de eerste drie foto's zijn van waar ik heb gewerkt in Thames, de rest van mijn weekend.