Eindelijk een keer een korte vlog, ook een keer een opluchting voor jullie. Week 16, dus mijn stage komt langzamerhand tot zijn einde. Ik wil me daarom in de blogs even niet meer focussen op de stage zelf, maar op wat ik daarnaast doe. Ondertussen denk ik dat jullie wel enigszins een idee hebben van wat ik zoal uitspook op kantoor dus daar hoef ik niet meer woorden aan te besteden.

Op stage ben ik op tijdens mijn lunchbreaks voornamelijk bezig met het opdoen van inspiratie voor mijn vakantie en daarnaast wat ik in de weekenden wil doen. Aangezien ik aan het einde van mijn stage begin te komen wordt mijn lijstje met wat ik nog wil zien hier ook aanzienlijk korter.

Een van de dingen die ik nog graag wil doen is wat ze hier White Wildwater Rafting noemen. Dat witte gedeelte eraan houdt enkel in dat het overdag is. En ja, ik hoor je denken, het raften kan inderdaad ook 's avonds in het donker, maar ik geef de voorkeur eraan om het doen wanneer ik kan zien op welke rots we af gaan.

Op stage ben ik dus aan het zoeken naar raften in de omgeving van Rotorua en mijn achterbuurman (Mark) heeft ook wel interesse om met een rubberbootje een losgeslagen rivier af te gaan en dus spreken we samen af wat we willen doen.

Ik wil per se rond Rotorua omdat hier de Kaituna rivier vlakbij ligt. Deze rivier heeft de hoogste waterval waar voor commerciële doeleinden vanaf geraft mag worden.

Heel de week en ook voor het weekend is er veel regen voorspeld. Daar maak ik me niet al te veel zorgen om aangezien ik ervanuit ga dat ik toch wel nat uit m'n bootje ga komen.

Waar ik niet bij stil had gestaan is dat de regen wel daadwerkelijk roet in het eten kon gooien. De regen vult uiteraard ook de rivier en dit had als gevolg dat de rivier drie keer de snelheid had die is toegestaan om te mogen raften. Raften op deze rivier ging hem dus niet worden.

Op vrijdagochtend ontvangen we een mailtje dat het inderdaad niet door gaat. In het mailtje wordt wel een andere optie gegeven, om te raften op de Rangitaiki wat geen slechte optie lijkt te zijn, het raften duurt langer, een lunch is inclusief en er is zelfs een optie om te zwemmen in een warmwaterbron. Mark en ik kiezen er daarom voor om deze raft dan ook maar te doen.

Zo geschiedt het, op zaterdag word ik door Mark om 7 uur opgehaald en vertrekken we richting Rotorua. Onderweg giet het er uit en ik ben blij als we eindelijk in ons busje zitten. We halen nog een paar andere mensen op en krijgen dan het welkomstpraatje.

Een van de eerste dingen die ons gezegd wordt is dat er een kans is dat we voor Jan Lul naar de rivier rijden. De regen heeft er hier namelijk ook voor gezorgd dat het water vele malen hoger staat dan normaal is. Op hoop van zege vertrekken we richting een kampeerplek waar de gidsen en boten staan te wachten.

Hier aangekomen kleed in me om en krijgt iedereen z'n eigen pakketje spullen aangereikt. Het pakket bevat de volgende spullen: een wetsuit, fleecevest, waterdichte jas, waterschoenen, een helm en een zwemvest. Nadat iedereen zien omgekleed heeft en weer terug in de bus zit vertrekken we in het busje met de gidsen verder naar de rivier.

Is de bus krijgen we meteen een uitleg van de groepsleider van vandaag. Enigszins angstaanjagend vertel hij hoe het gisteren gigantisch fout is gegaan met iemand die vast zat in de rivier, wat uiteraard wel goed is gekomen. Maar hij vertelt ook dat omdat we allemaal ons geld hebben betaald het niet meteen betekent dat we ook daadwerkelijk gaan raften. We dienen namelijk eerst te bewijzen dat we ook daadwerkelijk kunnen raften.

Na 20 minuten over een onverharde weg komen we aan bij het begin van ons avontuur op de rivier. Er wordt nog eenmaal gekeken of we ons allemaal fatsoenlijk aan hebben gekleed en dan volgt er een groet op z'n Maori's aan de rivier om ons allemaal heel naar het einde te brengen.

Hierna worden we in 3 groepen en over 3 boten verdeeld. Mark en ik zijn de enige mannen van de boot en besluiten daarom voorin te gaan zitten als captains. Na de nodige commando´s geoefend te hebben is het tijd om het water op te gaan waar we alle commando's nogmaals doornemen.

Hierna is het ijd om te oefenen wat te doen als er overboord valt, en ja, iedereen dient eenmaal het water in te gaan. Ik besluit er als een malloot in te springen en alles wat droog zou moeten blijven door mijn waterdichte jas is zeiknat, maar we weten wel hoe we iemand moeten redden, hiephoi.

Hier blijkt ook dat inderdaad niet iedereen geschikt is om te gaan raften. Een dikke man doet er 5 minuten over om te bukken en geloof me, als er een boom aankomt wil je eerder zijn dan die boom bij je is. Hij besluit dus maar om niet mee te gaan, daar gaat je geld.

Wij mogen gelukkig wel door en het heftigste stuk van de rivier is meteen aan het begin, goede opwarming dus. We gaan met drie boten vlak achter elkaar en knallen door verschillende stroomversnellingen en waterkolken heen. Ik zit met een super grote glimlach op mijn gezicht in de boot en hoe meer water Mark in zijn gezicht krijg hoe groter mijn glimlach wordt.

Na het eerste heftige stuk komen we op een heel kalm stuk uit. Onze gids, overigens de leukste van de drie gidsen, daagt ons uit om in het water te springen en dus spring ik met een frontflip het water in. Nat was ik toch al, dus dat maakt niets meer uit.

In het water met ons liggen trouwens ook een kano en iemand met een waterboard. Degene in de kano maakt onderweg de nodige foto's en degene op het waterboard is er om ons te redden als we in het water geraken.

Op het vlakke water water stroom ook water van beekje dat zo helder is dat we er even voor stoppen en middels een door handen gevormd kommetje een slokje nemen. Net als de rest van het water, verdomde koud, maar wel verfrissend.

Na rust komt zoals te verwachten chaos en de nodige versnellingen en kolken volgen weer. De boot raakt een paar keer flink hard een steen en ook schrapen we verscheidene keren over de bodem van de rivier, maar het lijkt allemaal niets uit te maken.

Peddelen blijkt nog vrij zwaar te zijn en Mark en ik moeten daarnaast ook nog eens in hetzelfde tempo peddelen omdat de rest ons na moet doen. Dit alles terwijl we ons ook tussen alles wat mogelijk is vastklemmen zodat we er niet uit sodemieteren.

Als onze gids me op een gegeven moment uitdaagt om te gaan staan op een stuk waar dat niet gevaarlijk is dan doe ik dat uiteraard graag. Al is het alleen om zijn teleurstelling te zien als ik erin slaag om te blijven staan.

Alles wat leuk is heeft een einde en zo komt er ook aan het raften na ruim 1,5 uur een einde. Nadat we de boten allemaal op het droge en op elkaar gezet hebben stappen we zeikesnat het busje weer in. Op de kampeerplaats kleden we ons weer om, wat nog een gigantisch gedoe is met zo'n wetsuit en krijgen we een lunch.

Ik heb besloten me om te kleden, maar Mark zit nog in zijn zwembroek in de bus omdat hij in een warmwaterbron wil zwemmen. Omdat hier geen omkleedmogelijkheden zijn, sla ik dat deze keer over. Ik ben overigens wel al bij de bronnen geweest, niet om in te zwemmen, toen ik bij Wai-O-Tapu was.

Na dit warme plasje voor Mark vertrekken we terug naar Rotorua waarna we weer terug naar Hamilton vertrekken. Verwarming op standje Hawaii want Mark zit nog steed in zijn zwembroek komen we rond 6 uur eindelijk thuis.

Een lange, maar leuke dag geweest die ik voor geen goud had willen missen. Misschien is Blackwater rafting ook nog een leuke optie ooit, we gaan het zien.

Hoewel ik spierpijn verwachtte op zondag is dat niet het geval en dus kan ik gewoon mijn ding doen, blogs schrijven voor jullie, Helsinki regelen en mijn vakantie een beetje vorm geven.

Voor nu zeg ik weer: Tot de volgende!