Another week, another story. En deze week gebeurde er weer iets leuks (uitzonderlijks) waar ik jullie graag van willen laten meegenieten. Het begin van de week is zoals ieder andere gewoon aan mijn bureau. Echter komt er deze week een collega uit Napier langs voor wat vergaderingen. Hij komt een keer per twee maanden langs omdat hij in Napier in zijn eentje op kantoor zit.

Nu moet er in Napier veldwerk gebeuren voor 2 projecten en ben ik gevraagd om met Alin mee te gaan en te zorgen dat deze jobs getest worden. Voor mij is dat opzich geen probleem, hotel en eten worden zoals normaalgesproken geregeld. Het enige probleem of nadeel is dat ik met de bus terug moet, maarja, gelukkig onder werktijd.

Het originele plan is dat ik op woensdag met Alin meerijdt naar Napier (lees 4,5 uur rijden) en daar dan overnacht. Op donderdag ga ik dan proberen om de testen te doen en dan vrijdagochtend met de bus (lees 5 uur rijden) terug naar Hamilton.

Op woensdag rijdt ik dus met Alin mee en komen we rond 7 uur eindelijk aan in Napier. Ik check in bij m'n hotel, trek m'n deur open en weet niet wat ik zie. Ik heb een heel appartement voor mezelf, inclusief een keuken, woonkamer, 2 televisies, badkamer, aparte slaapkamer met, en nu komt het, een mega bubbelbad voor mezelf.

Ik was inderdaad niet heel blij dat ik naar Napier ging en heb dat wel lichtelijk laten merken aan administratie en nu heb ik dus een kamer met een bubbelbad, mijn dag kan niet meer stuk. Ik ga snel ergens een hapje eten en zorg dat ik als de sodemieter in bad zit vanaf waar ik Masterchef Australia volg.

De volgende dag word ik opgehaald door Alin en ga ik naar het kantoor waar hij in zijn eentje werkt. Er is nog een andere werknemer in Napier maar hij werkt over het algemeen vanuit thuis. Hij is wel degene die het materiaal moet brengen om mijn werk te kunnen doen. Uiteindelijk komt hij pas om 10 uur aankakken en dan moet ik dus nog beginnen met mijn test. Ik weet dat het bijna onmogelijk is om die 2 projecten in een dag te doen.

Alin brengt mij naar het project waar ik begin met testen. Echter kom ik er al snel achter dat de eerste paar centimeter uit grind bestaat, wat het erg lastig maakt om met een handboor een gat te boren. Ik geef dus de moed al op om 2 projecten op een dag te doen en wordt om half 3 weer opgehaald. Dan heb ik nog mijn lunchpauze en dus besluit ik overleg om nog een dag langer in Napier te blijven. Hoezee, een extra dag bubbelbad!

De volgende dag gaat ongeveer hetzelfde, echter komen we op de heenweg naar ons project langs de Frying Dutchman, als trotse Nederlander vraag ik meteen wat dit is. Zoals de naam doet vermoeden is dit een Nederlandse snackbar, mijn maag draait drie keer rond, want dit is waar ik al drie maanden op wacht.

Ik besluit hier 's avonds dan ook te eten en gewapend met een frikandel speciaal, een kroket en knoflookfriet vul ik mijn maag, uiteraard betaald door het bedrijf. Het is zo'n drie kwartier lopen naar mijn appartement en ik kom werkelijk waar doorweekt aan.

Nat werd ik toch want daarna uiteraard voor de laatste keer in mijn bubbelbad voor ik zaterdag met de bus 5 uur naar huis kon. Ik ben ondertussen zo snotverkouden dat ik van alle kanten tissues aangereikt krijg in de bus, waarvoor dank.

Mijn halve dag weg kom ik aan in Hamilton waar ik me echt belabberd voel en op bed ga liggen, hier mis wel iemand die voor me zorgt hoor, maar gelukkig heb ik hier ook paracetamols.

Ik ga in ieder geval op tijd naar bed want de volgende dag staat mijn vervoer om 9 uur voor de deur. Ik ga op zondag namelijk met wat collega's naar de Waitomo Caves.

In ieder boek wat je leest over Nieuw-Zeeland zul je de Waitomo Caves tegenkomen en dan voornamelijk om zijn bewoners, de glowworms. Ik ga met Hanna, Ray, Keerthana en Art naar de caves waar we rond een uur of 10 aankomen.

We willen graag een tour doen door de caves om de gloeiwormen zelf ook te kunnen bekijken. Eenmaal bij de ticketbalie komen we erachter dat alles tot nu toe volgeboekt zit tot 3 uur. Art kan helaas niet tot zo laat blijven en dus boeken we voor 4 man kaartjes.

Om de tijd te doden tot 3 uur nemen we een bakkie koffie en besluiten we met de auto naar een van de wandelpaden rondom de grotten te gaan. Gratis toegankelijk en niet per definitie minder moooi.

We nemen een pad dat ons langs verschillende door natuur gevormde tunnels en grotten brengt en Art, met een goede camera, maakt foto's allom. De paden langs de tunnels zijn super gaaf en met behulp van een zaklamp banen we ons een weg door de natuur.

Als we bijna terug zijn besluit ik nog ergens een grot in te klimmen, waar ik meteen ook weer spijt van krijg als ik naar beneden wil klimmen. Maar, alles voor de foto haha, ik ben er in ieder geval geweest.

Terug bij de auto brengt Art ons terug naar de parkeerplaats en vertrekt hij weer richting Hamilton. Wij hebben echter nog wat tijd te doden en dus vertrekken we met Ray zijn auto naar de Mangapohue Natural Bridge.

Na een klein stukje lopen komen we aan bij een enorme door de natuur gevormde brug. Het is echt gigantisch groot en moeilijk te geloven dat natuur tot zulke dingen is staat is, maar zoals al vaker is gebleken, blijkt dat wel zo te zijn.

Na de brug lopen we door een omgeving met grote rotsen gevormd uit leisteen terug naar de auto. Door de regenval afgelopen weken is het pad echter veranderd in een slipperige boel en het duurt dan ook niet lang voor ik onderuit ga en me nog net met mijn handen op kan vangen.

Na de brug vertrekken we richting de Marokopa Falls. Een van de favorieten, watervallen was weer aan de beurt. Met de zon op de achtergrond zien we een regenboog verschijnen en na het schieten van enkele plaatjes is het tijd om weer terug naar de Waitomo Caves te rijden omdat het richting 3 uur begint te worden.

Bij Waitomo Caves kunnen we bijna meteen naar binnen toe. Allereerst is een korte rondleiding door de grotten zelf welke uit leisteen gevormd zijn. Na een rondleiding en wat uitleg over de historie worden we naar een dieper gedeelte van de grot gebracht waar we wachten op een boot.

Eenmaal in de boot, die gedreven wordt door mankracht en niet door een motor varen we geruisloos door pikdonkere grotten waarvan de plafonds gevuld zijn met honderden tot duizenden gloeiwormen. Hoewel ik er meer van had verwacht, want het is maar een puntje van de gloeiworm dat daadwerkelijk gloeit, geeft het toch een heel speciaal effect. Het lijkt alsof ik naar een rijkelijk gevulde sterrenhemel kijk.

Na een rondje gevaren te hebben is de rondleiding te einde en zetten wij weer koers naar de auto. Leuke ervaring, maar ik weet niet of ik het het geld waard vond. Misschien omdat juist iedereen zegt dat je erheen moet verwachtte ik er te veel van, ik heb geen flauw idee.

Foto's maken in de grotten was niet toegestaan dus de enkele herinnering die ik aan de grotten heb is wat ik in mijn bovenkamer heb. Een ervaring rijker gaan we in ieder geval richting huis waar ik onderweg nog een lading fish and chips naar binnen werk voor ik weer op tijd mijn bed in duik, top voel ik me nog steeds niet helemaal.

Hopelijk voel ik me snel weer een beetje beter, want mijn verjaardag komt eraan. Dat alles komt in de volgende blog weer aan de orde.

Tot de volgende!