Daar is die weer, veel later dan normaal en ondertussen is week 8 ook alweer 3 weken geleden. Excuses daarvoor maar er zijn wat zaken tussen gekomen die in de volgende blogs nog naar voren zullen komen. Desalniettemin, het verhaal is er niet minder om en de activiteiten die ik heb ondernomen staan voor altijd op beeldmateriaal vast.

Ook deze week is, net als alle andere weken een afwisseling van rapporten schrijven en zo nu en dan een veldtest tussendoor. Dat het voor jullie eentonig is om te lezen betekent niet dat het voor mij ook saai is. Iedere opdracht is anders en hoe meer ik er doe hoe meer ik leer over wat er mogelijk is.

Iets wat deze week wel anders was is dat ik aan mijn eerste complexe geotechnische rapport ben begonnen. De rapporten die ik tot dan toe heb gemaakt zijn wat we als basis rapporten testen bestempelen omdat alle resultaten door onszelf bevonden worden.

Een complex rapport houdt in dat er een andere partij bij betrokken is die CPTs uitvoert, een afkorting voor Cone Penetration Test. Waar wij zelfs slechts testen uit kunnen voeren tot meestal 2 meter diep en uitzonderlijk 3 meter diep kunnen zij met hun materiaal tot dieptes van 10 meter komen. Voor een doodnormaal huis is dit normaliter niet nodig tenzij de grond bizar zacht is, dan zal verder onderzoek noodzakelijk zijn.

De opdracht die ik moest doen was gelukkig ook niet voor een huis maar voor een bedrijf dat kunstmest produceert en opslaat. Het bedrijf staat er al maar een nieuwe opslagruimte moest gerealiseerd gaan worden en hier zouden de testen voor uitgevoerd gaan worden. De testen heb ik zelf niet gedaan, want de bouwplaats ligt zo'n 5 uur verderop, maar op basis van de resultaten heb ik wel heel het rapport geschreven. Zoals je je in kunt denken is de belasting ook vele malen hoger dan bij een woonhuis aangezien de zakken kunstmest opgestapeld worden tot 4 meter hoogte.

De resultaten van de CPT worden samengevat in het rapport maar worden ook geanalyseerd. Iets wat wij in Nederland niet kennen is Liquefaction Hazard, kort door de bocht is dit het risico dat de aarde centimeters omhoog kan komen door een aardbeving.

Mij is deze week uitgelegd hoe een dergelijke analyse gemaakt wordt en deze heb ik dan ook meteen uitgevoerd voor deze opdracht. Voorafgaand aan de analyse dienen wat berekeningen gemaakt te worden en daarna kan ik de analyse maken. We rekenen hier met een aardbeving met een magnitude van 7,5 wat vrij heftig is, zo erg zullen ze op het Noordereiland zelden zijn. Ook kijken we dan wat de eventuele verschuiving kan zijn voor 1:25 jaar en voor 1:500 jaar. Voor deze opdracht valt het gelukkig allemaal mee, voor de extreemste situatie zal de grond slechts 7 mm omhoog komen, dat is nog te overzien.

Terwijl ik druk bezig met de opdrachten houd ik deze week ook in het bijzonder het weer in de gaten. Zoals je je misschien nog kunt herinneren heb ik een aantal weken geleden de Tongariro Alpine Crossing afgezegd door slecht weer. Ik heb deze verzet naar zondag dit weekend en hoop dat het weer zich goed houdt.

Door de week blijkt dat ze zondag slecht weer opgeven met hele harde wind en regen, geen fijne omstandigheden om 19 kilometer over een berg heen te klimmen. Ik heb daarom gekeken wat er mogelijk is en zag dat vrijdag en hele mooie dag beloofde te worden. Omdat ik niet te voorbarig alles om wilde gooien heb ik gewacht tot donderdag voor ik alles om ging zetten. Dat ik hem op zaterdag wilde gaan lopen had wel flink wat gevolgen.

Nu ik op zaterdag zou gaan lopen zou dat betekenen dat ik op vrijdag om 10 uur 's avonds de bus zou pakken waardoor ik om half 1 in Turangi aan zou komen. Ik kan je zeggen dat je na die tijd heel veel moeite moet doen om een hostel te vinden en ik heb besloten omdat het toch maar voor een paar uurtjes zou zijn gewoon te wachten op mijn shuttle die om 6 uur 's ochtends me op zou komen halen.

Bij het busstation in Hamilton aangekomen moet ik nog eventjes wachten op de bus en begint een wat oudere man met me te praten die dezelfde bus blijkt te hebben. Hij vraagt of ik wel een andere outfit bij me heb omdat ik er niet heel warm uitzie en of ik een beetje fit ben. Het antwoord op beide vragen is nee. Daarnaast vertelt hij dat hij ook op vakantie is geweest in Nederland en een rondreis door Europa heeft gedaan, ik sta er echt versteld van hoeveel Kiwi's (Nieuw-Zeelandse inwoners) hier een connectie hebben met Nederland. Ik wens hem een fijne reis en stap zelf ook de bus in.

In de bus heb ik al geen oog dicht gedaan dus dat belooft veel goeds voor de rest van de dag. Nu moet je weten dat Turangi een klein dorpje is waar zelf niet heel veel te beleven is, al helemaal niet na 12 uur. Ik heb, hoe stom het ook klinkt, op een bankje zitten wachten tot het eindelijk 6 uur werd. Gelukkig had ik muziek bij me en zit ik met een gigantisch tijdsverschil waardoor ik nog met een paar mensen heb kunnen Skypen. Ook heb ik wat rondjes gelopen want dat houten bankje zat niet heel comfortabel tot het eindelijk half 6 werd.

Om half 6 stond mijn geboekte shuttle al te wachten en kon ik in een lekker verwarmd busje stappen. Na nog 2 andere einzelgängers opgepikt te hebben vertrekken we richting richting het eindpunt van de Tongariro Alpine Crossing om nog eens 4 personen op te halen, zij hebben hun auto hier geparkeerd zodat ze als ze klaar zijn meteen op de goede parkeerplaats zijn. We zetten onze tocht verder door richting het beginpunt wat nog 25 minuten verderop blijkt te liggen. Ook krijgen we allemaal een bijna dood ervaring als er opeens 2 lampen onze kant op komen omdat een of andere idioot inhaalt in een bocht, iedereen is in ieder geval weer wakker.

Aangekomen bij het beginpunt krijgen we een of andere zege in het Maori's over ons heen dat we veilig bij het einde komen en wordt ons aangeraden hier nog even gebruik te maken van het toilet. Nadat ook nog een foto van ons allemaal gemaakt is, zodat ze weten wie ze uiteindelijk missen zegt de chauffeur doodleuk beginnen ik aan de 19,4 km durende tocht.

Ik loop voorop en al snel blijkt dat mijn tempo wat hoger ligt dan van de rest van de groep. De zon moet nog op komen en komt langzaam achter de bergen vandaan wat mooie plaatjes levert. Ik dacht ook dat wij al vroeg waren, maar ik loop de een na de andere voorbij. Als op een gegeven moment een man mij inhaalt die ook alleen blijkt te lopen vraagt hij of ik wil dat hij een foto van me maakt. Uiteraard wil ik dat en nadat ik ook foto's van hem heb gemaakt zet ik mijn tocht verder door. Er is een zijpaadje die je bij de Soda Springs brengt, het pad tot aan hier is vrij goed met houten vlonders en af en toe wat stenen die een trappetje vormen. De springs zelfs zijn mooi, maar na wat foto's ga ik weer rap verder, ik weet dat ik nog even te gaan heb.

Na de springs wordt het pad wat minder goed met losliggend grind, grote rotsen en voornamelijk heel stijl naar boven toe. Ondertussen is ook de zon opgekomen achter de bergen en begint het wat warmer te worden, dus mijn zomerjas en vest doe ik snel uit. Het zweet loopt nog net niet van mijn kop af, maar dit is stijler dan ik had gedacht. Ondertussen vergeet ik ook niet om van het uitzicht te blijven genieten natuurlijk en schiet ik de nodige plaatjes.

Eenmaal de grote stijle berg op geklommen heb ik ook al tientallen mensen ingehaald waardoor ik er niet veel meer voor me zie lopen. Ook staat er weer een bordje die naar rechts wijst om de top van Mount Ngauruhoe te beklimmen, dit zou 3 uur moeten duren. Als ik voorzichtig naar rechts kijk zie ik een flinke berg die zo stijl is dat ik denk dat ik deze niet kan beklimmen met mijn simpele sneakers. Ik vervolg mijn weg en kom uit op een grote open vlakte wat tekenen heeft van een krater.

Ondertussen heb ik ook wel zin in een uit Nederland afkomstige stroopwafel wat het plaatje helemaal compleet maakt. Met een behulp van een rots en de timer op mijn telefoon maak ik nog wat foto's waar ik zelf ook op sta en loop ik verder. Ik zie wederom een heel stijl pad, nog stijler dan die ervoor een heel stuk omhoog lopen en weet dat ik ook hierover heen moet.

Ik ben ondertussen al een stukje hoger dan toen ik begon en dus begint het ook wat harder te waaien wat het koud maakt. Wanneer ik het stijle stuk aan het beklimmen ben komt voor het eerst de realisatie pas dat ik boven de wolken ben als ik een grote witte pannekoek over het uizicht zie liggen, echt heel vet.

Na ook dit stijle stuk beklommen te hebben sta ik op het hoogste puntje van de 19,4km durende route op 1886 meter hoogte. Best hoog als je weet dat ik op 1100 meter hoogte begonnen heb. Op dit punt heb je echt een prachtig panorama uitzicht en word ik gevraagd door 3 verschillende personen om een foto van hen te maken, voor mij allemaal prima terwijl ik nog bij aan het komen ben.

Op deze top staat een bordje voor een side track en omdat ik al een stuk sneller op de top sta dan de chauffeur had gezegd besluit ik om de 3 kwartier durende klim naar de top van Mount Tongariro te doen (1967 meter hoog). Terwijl ik hierheen loop komt ik niemand tegen en heb ik de mooiste vergezichten. Als ik 3 kwartier later dan ook eindelijk op de top sta, waar ik het laatste stuk mezelf aan wat rotsen omhoog heb moeten trekken sta ik helemaal in mijn eentje op de top. Blijkbaar ben ik de eerste die het idee had om hierheen te gaan, maar dat maakt het wel speciaal.

In de verte zie ik ondertussen een stipje aankomen, ideaal want ik heb iemand nodig die een foto van me maakt hier. Het weer is overigens zo helder dat ik Mount Taranaki welke helemaal aan de westkant van het eiland ligt kan zien, wel ligt er een wolkendek over het grootste gedeelte maar dat geeft een heel apart plaatje.

De jongen die aan komt lopen blijkt uit Australië te komen en is op doorreis, uiteraard maakt hij wat foto's van me als ik dat vraag terwijl er meer mensen aan komen lopen. Ondertussen staan we daar met een man of 15 en ik besluit terug te lopen naar het normale parcours waar ik de Australische jongen weer tegen kom. Ik loop nog even een stukje met hem mee en we praten wat over wat hij al heeft gezien en wat ik nog wil gaan zien.

Het ergste stuk komt nu, hoewel naar beneden normaal leuk moet zijn was dit het echt niet. Dit was zo ongelofelijk stijl en een pad van alleen maar losliggend grind dat ik zo veel mensen onderuit heb zien gaan. Ikzelf gleed ook iedere keer weg en heb een paar keer scheelde het niks of ik ook op mijn plaat lag. Wel zien we beneden ons de Emerald Lakes verschijnen, kristalblauwe meren die zich midden tussen de vulkanen hebben gevormd.

Als ik de afdaling overleefd heb neem ik even een lunchpauze bij de meren net als alle andere wandelaars lijkt het wel. Wanneer ik doorloop kom ik nog bij een heel groot meer en dan begint de echte afdaling. Als je weet dat je alles wat mooi is al gezien hebt, maar je toch nog 2,5 uur naar beneden moet dan zakt de moed wel een beetje in je schoenen hoor. Het pad was voornamelijk aangelegd en volgde een slingerweg naar beneden toen naar de parkeerplaats met halverwege een hutje.

De chauffeur had gezegd dat we als we bij dit hutje waren een berichtje moesten sturen omdat het vanaf daar nog 1,5 uur was naar de parkeerplaats. We hadden 2 opties om opgehaald te worden, 3 uur en 5 uur en ik had in eerste instantie dan ook gezegd dat ik om 5 uur opgehaald wilde worden omdat ik een side track wilde lopen. Om kwart voor 1 was ik echter al bij het hutje waardoor ik nog te vroeg voor de eerste shuttle aan zou komen op de parkeerplaats. Ze hadden gezegd dat het normale parcour me 6 tot 8 uur zou duren.

Na het pad afgelopen te hebben in de brandende zon, want warm was het ondertussen achter een horde van mensen aan komen we aan in een meer bebosde omgeving wat duidt dat we dichter bij de parkeerplaats zijn. Wel leuk om te vertellen is dat sommige mensen het pad achterstevoren hardlopend doen, die zijn echt niet goed wijs, maar je komt er zat tegen op je weg naar beneden.

Na nog een klein watervalletje gespot te hebben in het bos ben ik beneden en zie ik de auto's eindelijk staan. Omdat ik toch moet wachten neem ik even al mijn foto's door en krijg ik een gigantische glimlach op mijn gezicht. Ik heb het toch in mijn eentje op alles behalve een geschikte uitrusting in een noodgang afgelegd. Langs de route hebben verschillende mensen gelachen hoe ik daar liep, om mijn sneakers zonder profiel, met een polo, een normale broek, en een gewoon jack die niet wind noch waterproof was. Al met al heb ik de geschikte dag gekozen want de uitzichten waren echt prachtig.

Als mijn shuttle eindelijk aankomt is het eerste wat hij uit het busje haalt een koud biertje, goddelijk na zo'n tocht en binnen noodgang heb ik hem dan ook op. Maarja dan kom ik weer aan in Turangi, wat nu, want mijn bus komt me pas om 1 uur 's nachts ophalen.

Ik besluit om half 4 een kopje koffie te drinken met wat lekkers en wederom begint een wat oudere man tegen me te praten. Het gesprek gaat echt alle kanten op, van mijn stage, naar zijn tijd die hij in Hamilton heeft gewoond tot aan wat voor werk hij heeft gedaan. Ik heb zonder grappen 1,5 uur met deze man gepraat en na het sluiten van de bakkerij hebben we nog even doorgepraat op een bankje.

Ondertussen heb ik honger en ga ik naar het enige (niet-afhaal) restaurant dat Turangi rijk is om een maaltijd te nuttigen. Als blijkt dat het bier duurder is dan de whiskey haal ik nog een aantal glaasjes whiskey tot ik rond een 11 uur het restaurant verlaat. Ik neem weer plaats om het vertrouwde bankje van de nacht ervoor en wacht tot iets voor 1 uur mijn bus de hoek om komt. Ik neem plaats, zet mijn wekker en lig in coma. Niet te vergeten dat ik al vanaf vrijdagochtend wakker ben en dat en het beklimmen van de berg zijn tol heeft geëist.

Rond half 5 's ochtends kom ik op zondag weer aan in Hamilton waar ik dan nog 45 minuten naar huis moet lopen voor ik eindelijk in mijn bed kan, godzijdank. Ik slaap tot een uur of 12 en word een heel stuk uitgeruster wakker.

Vandaag zou ik ook even afspreken met de nieuwe Nederlandse stagiaire die vrijdag geland is in Nieuw-Zeeland. Rond een uur of 6 spreken we af bij de supermarkt omdat we bij mij thuis wat gaan koken. Tijdens het koken en een biertje erna blijkt dat zij ook in de weekenden wat dingen wil ondernemen dus dat we wellicht wat weekenden met z'n tweeën weg kunnen, maakt het voor ons beide leuker denk ik.

Nog een beetje moe duik ik zondag mijn bed in, om weer een nieuwe stageweek op maandag te starten. Voor volgend weekend heb ik nog niets gepland, maar we gaan zien hoe het loopt.

In ieder geval zeg ik voor nu, tot de volgende!