F35 en het Noorden

Wederom een week verder (pffff wat gaat de tijd toch hard hier…). Én wederom een week waarbij ‘The Dutch Travel Agency’, zoals ze me hier inmiddels noemen, niet stil heeft gezeten. Het schoolwerk is wel aardig te doen. Icelandic Nature and Cultural Legacy heeft 2x per week les, de andere vakken zijn een beetje verschillend in het rooster. Soms een week wel, soms een week niet, soms een lang college, soms niet… heel wisselend. Educational Settings is erg leuk, je ziet veel verschillende onderwijsomgevingen, maar levert ook veel werk op. Na elk bezoek moeten we een report schrijven, die voldoet aan allerlei eisen… vreselijk gewoon. Icelandic Nature and Cultural Legacy vind ik vreselijk. Ik had gedacht dat dit het leukste vak zou zijn, maar helaas. Het Geology gedeelte is interessant, het Nature en Culture gedeelte is geen bal aan… zonde, ik had er meer van verwacht. Maar goed. Aan elk saai college valt ook wat te doen, de lecture over Icelandic Culture leent zich wekelijks erg goed voor het voorbereiden van tripjes. Zo maak ik me toch nog nuttig deze uren.
En deze week gaat het tripje door de highlands richting het noorden en weer terug. Het is een beetje een uit de hand gelopen tripje… door de afgelopen tripjes wint de Dutch Travel Agency aan populariteit… mijn oproep kreeg wel erg veel gehoor. Ik had een appje in een groepschat gestuurd dat ik graag F35 en het noorden wilde gaan bezoeken. Deze route heb ik al eerder gedaan, maar dat was met de bus van Akureyri naar Reykjavik. Nu ik meer ervaring heb met rijden hier wil ik graag een keer zelf deze F-weg rijden. Mijn oproep was bedoeld om een auto te vullen… met zijn vijfjes huren is goedkoper dan de kosten in je eentje dragen. Echter reageerden er twee mensen tegelijkertijd voor de laatste stoel, dus hebben we gezocht naar een auto met zeven stoelen. We waren al met 6, dus hadden we nog maar 1 iemand nodig. Weer een oproep gedaan, om de laatste stoel te vullen. Ook dat was gelukt. Eind goed, al goed… En toen kwam de Thorsmork trip, hadden we het over tripjes en reisplannen, en waren er ineens nog twee mensen die een tripje wilde maken. De accommodaties zou geen probleem zijn, alleen de auto’s deze keer. Dus: als zij nog drie mensen konden vinden hadden ze ook een volle auto en konden ze ook mee. Echter: ook die oproep werd iets te enthousiast opgepikt, waardoor zij nog hebben gebeld met het autoverhuurbedrijf of ze de auto konden upgraden naar een 7-seats. Dat kon… en dus waren we ineens met 14 mensen voor deze reis. Toch iets anders dan de 5 die ik in eerste instantie had verwacht…
We begonnen de eerste dag met rijden naar Gjaín, een gebied wat ik nog niet eerder had gezien in het zuiden. Wat ik niet wist, is dat het laatste stuk naar dit gebied een F-weg was. En dan niet zomaar een goede F-weg, maar een met veel grote stenen en kuilen, waar je echt heel zacht en voorzichtig moest rijden. We hadden gelukkig super auto’s gekregen, splinternieuw en van alle luxe voorzien, waardoor het rijden geen probleem was. Een mooi gebied, waar we even doorheen zijn gelopen. Op de terugweg hebben we nog een waterval bezocht, en toen begon de tocht naar de Highlands. Vlak voor we de Highlands in zijn gegaan hebben we nog even gestopt en getankt bij Geysir, waarna we aan de tocht begonnen: via Kerlingarfjoll naar Hveravellir, waar we zouden overnachten.
Doordat we ’s morgens wat tijd hadden verloren met laatkomers bij de autoverhuur, was het al laat toen we bij Kerlingarfjoll aankwamen. Kerlingarfjoll is een klein berg dorpje waar je kunt stoppen, maar als je een paar minuten verder rijdt over een uitdagende 4x4-weg, kom je bij een parkeerplaats waarvandaan je de prachtige omgeving in kunt. Ik had een hike in gedachten van een paar uur, maar helaas

was het al begonnen met schemeren en moesten we nog een uur rijden naar Hveravellir. We konden dus niet de wandeling doen die ik had gehoopt… erg balen.
Het laatste uur over F35 moesten we doen in het donker. Voor de passagiers geen probleem, er was buiten genoeg te zien… er was namelijk volop zonneactiviteit en de lucht was helder. Dat betekent: veel noorderlicht te zien! Terwijl zij zich bezig hielden met het noorderlicht, hield ik mij bezig met het ontwijken van kuilen en stenen. Ondanks het donker was de rit goed te doen, F35 is een 4x4-weg en meestal betekent dat dat het een slechte gravelweg is met steile hellingen en grof terrein. F35 heeft wat pittigere stenen stukken, maar het grootste gedeelte is heel erg toegankelijk en goed te berijden. Ook in het donker had ik er geen moeite mee om te rijden. Een erg leuke uitdaging!
We kwamen aan in Hveravellir, waar we een hut hadden gehuurd. Er waren een heleboel matrassen, de rest moest je zelf meenemen. Er waren geen kussens, geen beddengoed, helemaal niets, alleen matrassen. Gelukkig wisten we dit van tevoren en hadden we alles wat we nodig hadden meegenomen. Het was wat primitief, maar je kon er prima koken en het beste van alles… 5 meter naast ‘The Old Hut’ was een natuurlijke hottub! Hveravellir is een erg geothermisch actief gebied, met dus ook warmwaterstromen. Sam, Iztok en ik wilden de hottub proberen, maar we konden er nog niet in: hij was

veel te heet. We kwamen er achter dat het hete water wordt aangevoerd door een pijp en dat er ook twee koudwaterpijpen zijn. De twee koude pijpen lagen zo opgesteld dat het in de rivier terecht kwam, de heetwaterpijp kwam in de hottub terecht. Vandaar dat het zo heet was… we hebben de koude pijpen in het bad gelegd en de hete er buiten, waardoor het na een tijdje goed te doen was.
Toen ook de anderen overtuigd waren, zijn we met een groot deel van de groep in de hottub gaan zitten. Een biertje in de hand, af en toe noorderlicht te zien, een heldere lucht, meer sterren dan ik ooit heb gezien bij elkaar, zelfs de melkweg zichtbaar boven ons, in een bad met een zeer aangename temperatuur… volgens mij is dit wat het woord ‘genieten’ betekent…
Doordat we de tijd in de hottub een beetje waren vergeten, werd het een kort nachtje. We reden het laatste stuk van F35 richting Akureyri, om boodschappen te doen en de omgeving in te gaan. Het stuk F35 wat we moesten rijden was nog beter dan de eerste dag, af en toe was het net alsof het asfalt was. Op gravelwegen let je niet op je snelheid, je rijdt zo hard als veilig voelt. Soms is dat 10, meestal is dat rond de 40 maar op goede stukken rij je vaak harder. Dit stuk van F35 was zelfs zo goed, dat ik op een gegeven moment zelfs zag dat ik 110 reed. De weg was zo goed, dat ik niet eens door had dat het zo hard ging…
Na een tijdje kwamen we ook weer op de ring road terecht, waar het goed geasfalteerd is. Je mag hier 90, maar de wegen zijn perfect en

gaan vaak door de middle of nowhere. De meeste mensen rijden te hard op deze weg en er zijn maar weinig snelheidscamera’s. Doorgaans heb ik de cruise control op 115 staan, wat echt een heleboel tijd scheelt als je dit de hele dag doet. Alle snelheidscamera’s worden op voorhand aangegeven met een verkeersbord en als je een ‘verdachte’ auto langs de weg ziet staan die mogelijk politie is, moet je even op de rem. Verder kun je vaak gewoon de hogere snelheid aanhouden, soms zie je een kwartier lang helemaal niemand voor of achter je. Wel oppassen voor schapen natuurlijk!
In het noorden zijn we gestopt bij bijna allemaal dezelfde stops als die ik al deed toen ik net in Akureyri aankwam. Het weer was minder, waardoor ook de bezienswaardigheden minder mooi tot hun recht kwamen. Gelukkig had ik alles ook al mét mooi weer gezien, dus dat scheelt. We overnachtten weer in Akureyri Backpackers, het hostel waar ik eerder ook al had geslapen toen ik net in IJsland aankwam.
Dag 3 zijn we de weg terug gaan doen. We hadden op dag 2 alle bezienswaardigheden al gehad, omdat F35 ons veel minder tijd kostte dan gedacht. Hierdoor hadden we meer tijd. Met 14 mensen is het lastig om tot een plan te komen, er zijn zoveel verschillende meningen… uiteindelijk is het toch gelukt. We besloten om terug te gaan over F35 en te stoppen in Kerlingarfjoll, om nu wél de hike te doen die we dag 1 niet konden doen. Voor mij heel leuk, want F35 is een stuk leuker en uitdagender om te rijden dan de ring road… daar val je vaak bijna in slaap omdat het zo eentonig is.
Niet iedereen wilde gaan hiken, dus hebben we een aantal mensen in het dorpje (lees: vakantiedorp met minder dan 10 gebouwtjes) afgezet, zodat zij naar de hottub konden. De overige 10 mensen zijn in de auto gestapt richting Kerlingarfjoll, wat nog ongeveer een kwartiertje rijden verderop was. Wederom de enorm slechte weg, maar we hebben het de eerste keer gered dus de tweede keer moet ook lukken. We zochten het zogenaamd gemarkeerde pad over de bergen en maakten veel foto’s. Na 3x de verkeerde weg te hebben genomen (maar wel met mooie uitzichten), kwamen we een pad op wat wel gemarkeerd leek. We volgden de paaltjes en hadden het idee op de goede weg te zijn. Na ik denk anderhalf uur paaltjes volgen, zagen we ineens geen paaltje meer. We zagen er alleen een in de verte op de klif, maar de weg daar naar toe was niet aangegeven. We kozen dus voor de meest makkelijk lijkende optie. We waren met zijn vijfjes dit stuk aan het doen. De eerste drie waren al boven, Julie (een Belgisch meisje die alle lessen hetzelfde heeft als ik) en ik moesten nog. Julie vroeg of ik achter haar kon blijven en dat bleek achteraf maar goed ook. Bij Julie haar tocht naar boven pakte ze een rots vast. Deze grote rots (2x zo groot als een volwassen mensenhoofd, als het niet groter is…) kwam naar beneden, Julie gleed twee meter naar beneden en de steen kwam op haar arm. Gelukkig stond ik achter haar en kon ik Julie opvangen en de steen stil houden. Ik kreeg de steen echter niet in mijn eentje weg geduwd, deze was te zwaar. Julie kon niet helpen, want de steen had haar bovenarm geraakt waardoor ze daar ook geen kracht meer mee kon zetten. Uiteindelijk heb ik de steen moeten laten gaan en is die ook over mij heen gekomen. Gelukkig had ik een portemonnee in mijn zak zitten die de klap op mijn been opving, en had ik goede schoenen waardoor ik ook geen pijn had aan mijn voeten. Alleen bij het opvangen van de steen zat mijn hand er tussen, waardoor die eventjes pijnlijk was en een schram had, maar vergeleken met Julie heb ik heel veel geluk gehad. Julie trouwens ook, want het had niet veel gescheeld of de steen was ergens anders beland en dan hadden we een groter probleem gehad.
Uiteindelijk zijn we boven gekomen en konden we de tocht vervolgen, er waren niet meer zulke gevaarlijke steile stukken, waardoor we goed naar de auto konden komen. Door de val en het bijkomen en alles bij elkaar, was het te laat geworden om ook nog naar de hottub te gaan. We hebben de andere groep proberen te bellen (maarja, middle of nowhere… geen bereik…), en zijn terug richting Reykjavik gegaan. Het was een erg mooie trip, met veel uitdagende gave wegen. Een groep van 14 is toch wel lastig, sommige mensen nemen wel erg veel tijd op plekken, waardoor anderen moeten wachten. Een kleinere groep is toch makkelijker en leuker, volgend tripje weer een kleiner groepje.
Kerlingarfjoll is, ondanks het ongeluk met Julie, toch ook een van mijn favoriete plekken in IJsland tot nu toe. De stomende grond, de mooie kleuren, de gletsjers, de riviertjes… een magische plek die erg aan Mars doet denken. Mijn hoogtepunt van deze trip is zéker weten Kerlingarfjoll, hoewel de hottub in Hveravellir toch ook een mooie toevoeging was aan deze trip… nu weer op naar een nieuwe week school…