Hinsegin Dagar - Happy Pride!

Vandaag lekker uitgeslapen, tot over twaalven. Na lekker te hebben gedoucht (leuk feitje: de douches stinken hier niet naar rotte eieren, zoals dat in het Noorden wel het geval was…) en een ontbijtje te hebben weggewerkt, moest ik nog even langs het café hier in het hostel. Omdat ik nu een kamer heb waar ik 2 september in kan, is ook mijn definitieve check-out datum bekend en moest ik dus het bedrag voor de extra nachten nog betalen.
Daarna begon mijn wandeling richting ‘Downtown’. Om 14:00 uur zou de gay pride beginnen wist ik, en ik wilde ook ‘Laugavegur’ bezoeken, dé hoofdstraat van Reykjavík. Het is ongeveer een half uur lopen daar naartoe, dus ik heb weer flink kilometers gemaakt vandaag. Ik begon op een stuk van Laugavegur wat nog helemaal niet zo populair is, gewoon een grote weg met veel auto’s, maar meer ook niet. Blijkbaar was ‘the place to be’ een stuk verderop. De straat werd inderdaad steeds smaller en er waren steeds meer mensen. Voor een hoofdstraat vond ik het overigens nog best wel tegenvallen hoe groot het is, het stelt echt minder voor dan je op internet overal leest. Er zijn wel veel souvenirwinkels en informatiebureaus voor excursies, maar ook veel restaurantjes.
Ik had van tevoren de route opgezocht van de Gay Pride, ofwel de ‘Hinsegin Dagar’. Ik heb op Google translate opgezocht wat dat betekent, en dat is letterlijk vertaald ‘Rare dagen’. Toch gek dat een evenement voor inclusiviteit raar wordt genoemd, maar goed, dat zal wel aan mij liggen.
Om 14:00 uur zou de optocht beginnen. Ik wilde ook nog even langs de plek waar mijn kamer is lopen, om te kijken hoe het er daar uit ziet. Een erg leuk straatje, met kleurrijke huizen, precies tegenover het oudste zwembad van Reykjavík: Sundhöllin. Zwembaden zijn echt een ding hier, in elk klein dorpje zit er wel een zwembad, soms ook in the middle of nowhere. Het is echt een cultuurding hier. Wij gaan naar de kroeg om gezellig bij te kletsen, hier gaat men naar het zwembad. Het is dé sociale plek voor IJslanders. Ze komen er dan ook niet om te zwemmen, ze komen er vooral om te chillen in de geothermisch verwarmde baden van tussen de 38 en 42 graden. De plek waar ik komend halfjaar zal wonen ligt dus erg mooi en ligt erg praktisch: de hoofdstraat is maar een paar minuutjes lopen, ik zit vlakbij het bruisende centrum van de stad. Hier kan ik me denk ik wel een paar maanden thuis gaan voelen.
Ik loop terug naar Laugavegur om richting de route van de Gay Pride Parade te gaan. Ik ben er dichterbij dan ik dacht en zie in de verte, achter zo’n 8 rijen dik aan mensen, regenboogvlaggen wapperen. De eerste deelnemers van de optocht. Ik loop een stukje om om de drukte te vermijden en zoek een rustigere plek langs de route. Die blijkt er niet te zijn. Het is echt een gigantisch volksfeest hier, mensen staan rijen dik langs de straten, een heel groot deel met regenboogvlaggen, jassen, schmink en andere regenboogattributen bij zich. Er hangt een leuke sfeer. Wat me opvalt is dat er ook veel kinderen langs de route staan. Vergeleken met de Gay Pride in Utrecht staan er echt opvallend veel kinderen langs de route. Ook moeders met kinderwagens kom je veel tegen.
Ik sta op een plek waar 2 commentatoren vertellen wat er langs komt en wat de boodschap is. Dit doen ze in het IJslands en in het Engels, waardoor ik ook begrijp wat er langs komt en welke boodschap er wordt uitgedragen. De parade is een stuk gemoedelijker dan in Nederland. Ik heb niemand in de optocht gezien die aan de alcohol zat, in Nederland zie je het bier overal voorbij komen. Ook langs de

kant wordt er niet echt gedronken. Er wordt vooral gevierd dat iedereen er in IJsland bij hoort en er is een soort trots op het land voelbaar. Uiteraard zijn er een aantal excentrieke deelnemers aan de optocht, maar lang niet zo veel als in Nederland. Het zijn vooral ‘gewone’ mensen die vieren dat ze er gewoon bij horen in dit land. Het lijkt ook of diversiteit hier meer geaccepteerd is en normaler wordt gevonden. Ook in het noorden viel het me al op dat er regelmatig regenboogvlaggen te zien zijn en dat er veel regenboogzebrapaden zijn. Ook hier in Reykjavík zie je overal regenboogvlaggen. Bij bijna alle winkels is ook de etalage versierd met regenboog items. De Gay Pride leeft echt in deze stad, dat merk je niet alleen aan de etalages en vlaggen, maar ook aan de 100.000 bezoekers. Op een land met maar 340.000 inwoners is dat echt extreem veel. Het is dan ook het een na grootste feest van het land, de Reykjavík Culture Night is nog net iets groter. Die vindt over precies een week plaats en dan is de hele binnenstad afgesloten voor verkeer, omdat er overal op straat een groot feest is.
Ik zie alle deelnemers voorbij komen en als de vrachtwagen met de meeste glitters langs is gekomen is het afgelopen. Een gigantische mensenmassa loopt achter de optocht aan, onderweg naar het ‘Gay Pride Outdoor Concert’ in een park. Omdat tegen de stroom in gaan

weinig zin heeft, besluit ik ook maar met de stroom mee te lopen en zie ik wel waar ik uit kom.
Ik kom op een grasveld uit, wat erg doet denken aan een bevrijdingsfestival in Nederland. Er is een podium, er zijn veel mensen, een paar eetkraampjes, gratis entree en verschillende artiesten. Ook zitten er veel mensen op een kleedje op het gras. Het enige verschil: in Nederland moet iedereen door de veiligheidscontrole heen, wordt er nog wel eens gefouilleerd als er grote publieke evenementen zijn en zie je overal betonnen blokken om het verkeer tegen te houden. Hier zie je een enkele politiemotor staan, is de weg afgezet met een klein houten hekje en kan iedereen zo ongecontroleerd het terrein op.
Om half vier begint het concert. Er is nergens te vinden welke artiesten er komen en ik weet dan ook niet wat ik moet verwachten. Er wordt veel in het IJslands gezongen en de meeste muziek is niet echt mijn smaak. Er zit maar een enkel goed nummer tussen, maar het is wel leuk om te zien hoe de IJslanders zich vermaken en hoe populair de muziek bij hen is. Er is maar één band die ik ken, Hatari, de deelnemers aan het songfestival van afgelopen jaar, met hun SM-act. Erg leuk om die nu ook live muziek te zien maken, maar man wat een herrie.
Tussen de verschillende optredens wordt er van alles in het IJslands verteld. Het land is erg ingericht op inclusiviteit, want gedurende het hele concert, zowel bij de praatjes

tussendoor als tijdens alle muzikale acts, staat er een doventolk op het podium om alles in gebarentaal te vertalen.
Na het concert begin ik aan mijn wandeling terug, het is best een flink stuk lopen. Ik moet nog iets eten en zag eerder op de dag een friettent. Ik bestel een medium sweet potato fries met mayo en een blikje cola. Ik wordt wederom geconfronteerd met de hoge prijzen hier. Voor een patatje en een cola ben ik zowaar 11,53 euro kwijt!!
Ik vervolg mijn tocht weer naar het Laekur Hostel, het is nog ongeveer 25 minuutjes lopen en ik kies voor de route langs de kust. De wind is enorm toegenomen vergeleken met gisteren en af en toe spatten er flinke golven uiteen op de stenen kust, erg gaaf. Na nog even op een bankje te hebben gezeten en te genieten van het uitzicht, kom ik terug in het Hostel.
Het was een mooie zonnige dag, met een leuke sfeer in de stad en een gemoedelijke Gay Pride. Wel begint het af en toe best eenzaam te voelen, ik heb nog maar weinig contact met de mensen hier. Ondanks dat vermaak ik me tot nu toe nog prima, nog een paar dagen tot de kennismakingsdagen van de universiteit zijn. Daar leer ik vast een hoop anderen kennen. Ik heb nog geen idee wat ik morgen ga doen. Ik denk uitslapen en boodschappen doen. Misschien nog wat verder naar de punt van Reykjavík toe, om ook daar de stad wat verder te ontdekken. Dan ga ik waarschijnlijk wel met de bus, ik heb al zo veel gelopen deze dagen…