Ring Road en East

Na weer een paar dagen school, heb ik weer een tripje gepland. De Eastfjords was het enige gebied in IJsland waar ik tot nu toe nog helemaal niet geweest was, dus daar moest verandering in komen. Deze keer besloten we om met een kleiner groepje te gaan. Omdat de Eastfjords wel erg ver weg is, hebben we hiervoor een nacht extra gerekend. We gaan dit keer dus voor een vierdaagse trip, van donderdagmiddag tot zondagavond. We gaan dit keer met zijn vijfjes: ik, Frence (NL), Ann-Sophie (AU), Sarah (AU) en Alina (DE).
Donderdagmiddag zijn we van Reykjavik naar Akureyri gereden. Onderweg niet echt noemenswaardige stops. De hele rit voelde korter dan gedacht. In Akureyri sliepen we weer in hetzelfde backpackers hostel als vorige week. We hebben in het hostel gegeten en zijn daarna de stad rondgewandeld. Akureyri blijft een leuk schattig stadje, een erg mooie plek. Een soort mini-Reykjavik, hoewel Reykjavik eigenlijk ook al best mini is vergeleken met de

steden die wij in Europa kennen.
Dag twee zijn we van Akureyri naar het Noord-Oosten gegaan. Onderweg zijn we bij lavarotsformaties gestopt (Dimmuborgir). Hier schijnen ook de dertien “Yules” te leven, vandaar dat we ook de kerk hebben gezien (grot in de rosten) en een aantal “Yule houses”. We vervolgden onze tocht naar Studlagil Canyon, die we via F-wegen hebben bereikt. Deze F-wegen waren prima te doen, zoals iedere F-weg met goede en slechte stukken. Nieuw deze keer was echter het doorkruisen van rivieren, dat had ik nog niet eerder gedaan. Het ging verbazingwekkend goed, ik had het erger verwacht maar het was best prima te doen. De omgeving van de weg was erg mooi, maar ook de canyon was zeker de moeite waard. Helaas was het water in het stuwmeer hoog of laag, of iets in die richting. Er was in elk geval iets met een stuwmeer, waardoor het water niet zo blauw was. De foto’s op internet laten een veel blauwer meer zien, ik kan me dus voorstellen dat het er anders nog veel mooier was geweest.
We hebben nog een waterval bezocht, waarna we richting slaapplek gingen. Ik had wat mooie wegen uitgezocht, niet de standaard saaie ring road, maar meer avontuurlijke bergwegen. Dit ging erg goed, echter is het rijden in de bergen niet iets wat we in Nederland leren. Ik dacht dat ik al veel op de motor af aan het remmen was, maar kennelijk niet voldoende. Tegen het einde van de dag hadden we last van oververhitte remmen… we hebben de auto langs de kant van de weg moeten zetten en laten afkoelen, voordat we verder konden. Om de remmen te sparen heb ik geprobeerd het hele laatste stuk zonder te remmen te doen, wat aardig goed ging maar toch best een uitdaging is als je de berg af gaat met continu haarspeldbochten. We hebben het in ieder geval gehaald en hopen dat morgen het geluid van de remmen weg is en alles het weer helemaal goed doet.
We overnachtten in “Blabjorg Guesthouse”, een supermooi guesthouse. We hadden een appartement en een tweepersoonskamer geboekt. Het appartement was super mooi, zeker voor de prijs die we betaalden. Daarnaast mochten we gebruik maken van de spa. Er was een binnensauna en een buitensauna, een binnen hottub en twee buitenhottubs, direct naast de zee. Heerlijk om na een lange dag rijden even in bij te komen. Om 22:00 uur ging de spa dicht en keerden we terug in het appartement, waar we nog even spelletjes hebben gespeeld alvorens we zijn gaan slapen.
Dag 3 zouden we de dorpjes gaan bekijken in de Eastfjords, maar ook wat natuur bezienswaardigheden meer in het binnenland. We begonnen met de weg naar Hengifoss en Litlanesfoss. Deze watervallen bleken een flinke hike te zijn. Het kostte ons behoorlijk wat tijd en energie om boven bij de grote waterval te komen. Helaas is het laatste stuk niet toegankelijk genoeg om helemaal bij het punt waar de waterval rivier wordt te komen, maar de hike er naar toe was toch erg leuk. We wisten niet dat het zo ver was en zijn dan ook aardig wat tijd verloren.
We reden door naar Seydisfjordur, een dorpje wat niet echt IJslands is. De architectuur is meer Noors. Het dorpje is oorspronkelijk door Noren gemaakt, zij kwamen hier aan land en maakten hier hun dorpje. Seydisfjordur is een schattig dorpje, waarvoor je eerst een

berg over moet. Eenmaal aangekomen is het kerkje het hoogtepunt. Voor het kerkje ligt een prachtig kleurrijk regenboogpad, waardoor het kerkje zich erg goed leent voor foto’s.
Doordat de hike ons meer tijd kostte dan gedacht en het daglicht hier met de dag korter wordt, hebben we besloten om naar de slaapbestemming te gaan. Je kunt hier naartoe rijden door weg 95 (oude ring road) of weg 1 (nieuwe ring road) te nemen, je kunt ook een stukje afsnijden door in plaats van om de berg óver de berg te gaan. Dit is weg 939 en is de zogeheten “Oxi Pass”. Deze weg heeft veel haarspeldbochten, maar ook enorm mooie uitzichten. We kozen er voor om Breiddalsvik, een ander dorpje, over te slaan en de Oxi Pass te nemen zodat het nog licht zou zijn als we daar reden. Dit was zeker de moeite waard, een erg mooie route met veel mooie uitzichten.
We kwamen aan bij het Guesthouse, maar helaas was het weer niet goed: het regende flink. Het begon te schemeren en we zagen verderop nog wat gebouwen, wat onze nieuwsgierigheid wekte. We zijn een stukje verder gereden en kwamen daar ook een andere weg tegen die er wel leuk uit zag. Deze leidde langs de rivier. Je had hier duidelijk een 4x4 nodig, er waren erg steile stukken, grote rotsen en wederom enkele rivieren die je moest doorkruisen. Op google maps bestaat de weg niet, maar als je op satelliet drukt kun je wel zien hoe de weg loopt. Iets verderop zou een waterval moeten zijn en dus reden we verder (we moesten ook wel, want de weg was te smal om om te keren…). Af en toe was het spannend, want als je heel steil omhoog gaat, kun je niet zien waar de weg naar toe gaat op de top. Er zaten wat scherpe bochten in en je moest de puntige stenen ontwijken, waardoor je bij de knik iedere keer een paar seconde hoopte op heel veel geluk, want je had geen idee wat er zou komen.
De waterval was het niet echt heel erg waard en het was inmiddels ook al donker. Daarnaast regende het nog steeds gigantisch hard, ik heb het nog niet eerder zo hard zien regenen hier, en was de weg

ronduit belabberd. We besloten een stukje door te rijden (want keren kon nog niet), om vervolgens om te keren. De weg terug was lastiger dan de weg er naar toe: je had nu ook je lampen nodig om de weg te kunnen zien, maar als de weg ineens heel erg steil naar beneden gaat, schijnen je lampen in het niets. Ik heb een paar keer moeten uitstappen om te kijken hoe de weg ongeveer verder liep, om daarna de daling in te zetten puur op gevoel en herinnering van wat ik zag tijdens het uitstappen. Het was erg lastig om uit te stappen steeds, doordat de regen met bakken uit de lucht kwam kon je moeilijk iets zien. Gelukkig hebben we dit avontuur zonder kleerscheuren gered, dit was de slechtste ‘weg’ die ik tot nu toe heb gehad hier… en dat zegt toch heel wat na alle rampenwegen die ik al eerder had.
We kwamen aan in het Fossardalur Guesthouse. De gastvrouw was erg vriendelijk, doordat er meer gasten waren mochten we haar keuken gebruiken. Ze had overal zelfgemaakte schilderijen van schapen hangen en vertelde ons van alles over de schapenboerderij die ze ook runnen. Het is het moment in het jaar waarop alle schapen uit de omgeving worden verzameld, waardoor er al veel schapen binnen waren. Ze vertelde dat het een van de beste boerderijen in het land was en je kon goed merken hoeveel passie ze had voor de schapen. Alle 800+ schapen die ze hebben, hebben een unieke naam gekregen. Van deze 800 zijn er een stuk of 100 ‘special ones’, deze blijven voor altijd bij hen en worden niet gebruikt voor de slacht.
De meiden hadden gevraagd of we de schapen konden bekijken de volgende dag, maar omdat we alweer vroeg weg moesten nam de gastvrouw ons meteen ’s avonds nog mee naar de schapen. Het was een paar minuutjes lopen, maar door de harde regen gingen we met de auto. Daar zaten we dan, met zijn vijfjes in een oude Nissan Micra, meer dan een miljoen kilometers op de teller, alles beslagen, niets te zien in het donker, rammelend over een vreselijk slechte weg. Ze wist ‘ongeveer wel hoe de weg liep’, dus ze reed een beetje op gevoel. Een IJslandse beleving zullen we het maar noemen. Aangekomen in de stal vertelde ze honderduit over de schapen en hoe dat allemaal in zijn werk ging. Erg leuk om te zien hoe gepassioneerd ze was. We konden uiteraard ook de schapen aaien. Althans, de meiden konden dat, voor mij waren alle schapen bang en doken ze in een hoekje. Op den duur vonden we toch ook nog een schaap dat mij wél leuk vond, waarna ook ik een schaap kon aaien. Erg leuk dat de gastvrouw ons meenam naar de schapen, iets typisch IJslands waar we nu meer over te weten zijn gekomen en het nu eens van dichtbij hebben kunnen zien.
Na terugkomst zijn we wat kaartspelletjes gaan spelen en gaan slapen. De volgende dag moesten we de hele weg terug naar Reykjavík gaan rijden. We zijn gestopt bij Diamond Beach, in de hoop deze keer wél diamonds aan te treffen (en met succes!), waarna we verder gingen naar Fjallsarlón. Vanaf daar zou het nog een paar uur rijden terug zijn, maar doordat we constant te hard rijden over de ring road bespaarden we een hoop tijd. Ik wilde terug over F-wegen, omdat de Ring Road erg slaapverwekkend is voor langere stukken en een F-road je wakker houdt en vaak mooiere uitzichten heeft en avontuurlijker aanvoelt.
We kozen voor weg F210. Een erg goede keus dachten we. Totdat we strandden. 10 meter voor het bordje waarop stond ‘Only 4x4 allowed’, kwamen we vast te zitten in een gigantische scheur in de weg. Het materiaal van de weg was wat zachter, een soort lavamodder lijkt het. De ondergrond kon het gewicht van de auto niet aan zo dicht langs de scheur, waardoor het afbrokkelde en de auto wegzakte in de scheur. Ook het achterwiel kwam daardoor vast te zitten, waardoor we geen kant meer op konden. We hebben van alles geprobeerd, maar helaas zonder succes. We zaten écht vast.
Gelukkig was het het begin van de F-weg en waren we net een boerderij gepasseerd. We zijn naar de boerderij gewandeld in de hoop dat zij ons er met de tractor uit konden slepen. Door het

wegzakken van de auto zat ook de onderkant van de auto vast, en die is nooit verzekerd, waardoor ik ook liever het verhuurbedrijf nog niet wilde bellen. We hoopten dat de boer ons kon helpen en vroegen hem om hulp. Helaas hadden we niet een heel erg hulpvaardige vrolijke boer. Hij was erg nors en ‘maakte zijn werk af en dan zou hij wel even komen kijken’. Leuk voor het beeld: de boer was hooibalen aan het verplaatsen, van de ene kant naar de andere kant, en als je de stapel hooibalen zo zag had hij er nog ongeveer 300 of meer te gaan. Hoe lang zou ‘even mijn werk afmaken’ dan wel niet gaan duren…
Na een tijdje besloten we te vragen hoe lang het zou gaan duren, en kregen we als antwoord fifty of fifteen minuten… dat konden we niet verstaan, maar hij was al weggereden voor we nog meer konden vragen. We zijn alvast terug gelopen naar de auto en na een aantal minuten kwam de boer toch al aangereden, met grote tractor inclusief spanband. We hebben de spanband onder de auto aan de as vastgemaakt en ik ben in de auto geklommen. Best een uitdaging, de auto was schuin weggezakt waardoor ik via de bijrijdersstoel en over de versnellingspook heen moest klimmen om in de auto te komen. Het er uit halen ging soepeler dan ik dacht: er was geen eens schade!
Frence heeft de boer nog 5000 ISK gegeven als dank voor de hulp,

waarna we besloten om om te keren en toch maar terug te gaan via road 1. Genoeg avontuur voor deze trip. Op de weg terug wilden we nog stoppen bij Reykjadalur, een warm water rivier in de buurt van Reykjavik. Eenmaal aangekomen was het al pikkedonker en bleek dat we een uur lang moesten hiken om bij de rivier te komen. We besloten dit niet te doen, het water zou niet superwarm zijn en een uur lang hiken terwijl we niets konden zien leek ons ook niet echt handig. We hebben op Google een andere hot spring gezocht die beter bereikbaar was en zijn daar heen gereden. Zodoende kwamen we uit in Skatalaug, een warm water hot spring ten zuiden van Reykjavik, meer in de richting van Keflavik. We hebben in deze warme (maar niet hete…) hot spring gezeten, met een mooie sterrenshow. Deze hot spring was makkelijker bereikbaar, maar niet zo bekend. Er was niet eens een bordje of parkeerplaats, we hebben de auto naast de weg moeten zetten en met onze zaklampen en google maps satellietbeelden de hot spring moeten vinden. Na alle avonturen van de afgelopen dagen was dit toch een hele mooie afsluiter!
De Eastfjords zijn samen met de Westfjords het oudste gedeelte van IJsland. Als ik moet kiezen tussen East en West, kies ik toch voor East: de bergen hier zijn imposanter, de toppen zijn besneeuwd, je ziet een heel ander landschap en de dorpjes zijn erg mooi. Daarnaast zijn de wegen vol mooie uitzichten, maar niet te uitdagend. De slaapplekken waren fantastisch, we waren met een klein maar supergezellig groepje en het is eigenlijk jammer dat we maar zo kort tijd hadden in het oosten. Ik wil hier zeker nog eens naar terug, maar dan langer!