Glymur Hike

Daniël was inmiddels naar huis, maar omdat alle autoverhuurbedrijven per 24 uur rekenen, hadden we de auto nog een hele dag voordat we hem moesten inleveren. We hadden nog een dagje vrij, waarop ik samen met Sarah, Luisa, Alina en Ann-Sophie nog een dagje op pad ben gegaan. We wilden naar de Glymur waterval, de op een na hoogste waterval van IJsland, toe en als de tijd het toeliet terug via een hottub.

Het weer was inmiddels wat veranderd, wat resulteerde in gladde/witte wegen. We konden niet zo hard rijden als we normaal konden, dus de reistijd was wat langer. Op de parkeerplaats aangekomen zagen we al een bord staan dat de boom die ’s zomers over de rivier ligt om over te steken er nu niet was. Een rondwandeling was dus niet mogelijk; dan zou je door de rivier heen moeten. De bewegwijzering was verder ook niet echt op orde. We

gingen linksaf, waarna we op een tweesplitsing kwamen. Er stonden verder geen bordjes bij, waarna we dus maar een kant hebben gekozen, mede gebaseerd op de satellietbeelden van Google Maps. Hoe verder we liepen, hoe dichter de bosjes werden. We hadden niet het idee dat dit de goede weg kon zijn, maar steeds als we een stukje door de dichte beschoeiing gingen kwamen we weer op een stukje uit wat leek op een weggetje. Toch maar weer vervolgen, waarna we weer in dichte bosjes kwamen, het bijna opgaven, en er dan toch weer ‘hoop’ was in de vorm van een paadje. We begrepen van Maron, een andere Nederlander die al eerder bij Glymur was geweest, dat het een heel makkelijke hike was, dus ergens moest er toch iets niet kloppen.
We kwamen steeds hoger, Google Maps hielp ons nog steeds niet echt, bordjes waren er ook nergens, maar we zagen ineens wel een persoon verderop lopen. We waren dus niet de enigen en moesten dus ergens goed uit gaan komen. Uiteindelijk hebben we een pad gevonden, die langs een soort canyon ging richting de top van de waterval. Het landschap was erg winters: we waren inmiddels boven de sneeuwgrens gekomen, wat er erg mooi uit zag. Helaas hebben we de waterval niet kunnen zien, alleen kunnen horen: vanaf de kant

van de canyon waar wij waren, zit er een stuk gesteente voor waardoor je het verval van de waterval niet kunt zien. We konden wel tot bovenaan komen, naar de rivier waar de waterval vandaan komt, maar de waterval zelf hebben we dus helaas gemist. We hebben nog gekeken of we op een manier de andere kant konden bereiken, maar we zagen ook al op de weg naar boven toe dat het aan de overkant wel erg smalle enge weggetjes waren naast een hoge afgrond. Met gladheid niet ideaal.
Bovenaan stonden bordjes naar de parkeerplaats. Deze hebben we gevolgd, waarna we binnen 45 minuten bij de auto waren: over een makkelijke, goed begaanbare weg. Ter vergelijking; onze weg omhoog duurde in totaal bijna 3 uur, over lastige ‘weggetjes’, door struiken, kruipend, klimmend, …
We hebben in elk geval erg gelachen. Toch verdwaald in een IJslands bos, iets wat volgens alle IJslandse grappen onmogelijk is. Helaas was het al te laat om nog naar een hottub te gaan, maar het avontuur in de IJslandse bossen was al leuk genoeg!