Op naar Reykjavík!

Het uitslapen is me wederom niet gegund, want ook vandaag moet ik vroeg op. Om 8 uur vertrekt de bus naar Reykjavík. Ik heb naar verschillende manieren gezocht om van Akureyri naar Reykjavík te gaan en had uiteindelijk twee bus opties. De ene bus is een bus van Straeto, het busbedrijf wat de lijndiensten in IJsland verzorgt. Het andere is een bus van SBA-Nordurleid. Deze bus gaat niet over de Ring Road, de mooi geasfalteerde weg die het eiland rond gaat, maar deze bus gaat dwars door de Highlands, het gebied in IJsland wat alleen ’s zomers toegankelijk is en waar je alleen met 4x4 voertuigen heen mag.

Die laatste optie leek me leuker, dwars door de Highlands, zo zie je nog eens iets. Om 8 uur kwam ik aan bij de Bus Terminal in Akureyri. De bus kwam net aangereden en bleek een soort vrachtwagen te zijn. Geen moderne overigens. Ik heb het later op de site opgezocht

en het bleek een vrachtwagenbus uit 1982 te zijn, een 4x4 speciaal gemaakt voor in de bergen. Ik was niet de enige die de bus nam, er waren nog 3 anderen die ook met de bus mee wilden.

Eenmaal vertrokken, volgden we eerst een stuk van de Ring Road, dezelfde weg als naar het raften. We maakten 1 stop bij een tankstation, dit is een van de haltes van de bus. Hoewel de bus door de Highlands gaat en er bijna niets daar is, is het toch een soort lijnbus en zijn er dus ‘haltes’ onderweg. Niet veel later sloegen we af om de F35 op te gaan. Alle wegen in IJsland die met de F beginnen zijn alleen toegankelijk voor 4x4 voertuigen, het zou dus niet lang meer duren voor de asfaltweg een gravelweg ging worden. En inderdaad: het asfalt hield op en we begonnen te hobbelen. Het gehobbel viel me overigens mee vergeleken met toen ik zelf over een gravelweg reed, de vering in de vrachtwagenbus is iets beter en doordat hij grotere wielen heeft heeft hij minder last van de kuilen in de weg.

Doordat de vrachtwagenbus gemaakt is voor de bergen, kunnen we met een aardige snelheid over de weg. Auto’s hebben kleinere wielen en dus meer last van de kuilen, zij rijden dan ook een stuk langzamer. Zelfs op de smalle gravelwegen haalt de buschauffeur nog auto’s in. En niet alleen auto’s, op wonderbaarlijke wijze komen we ook een aantal fietsers tegen onderweg. Ik verklaar ze compleet voor gek, het is niet echt warm in IJsland, het zijn geen fijne wegen om te fietsen: overal kuilen en hobbels en stenen, iedere keer als er auto’s langskomen word je vies en het is echt een flinke afstand die je af moet leggen, met maar weinig leven tussendoor. Maar goed, ieder zijn hobby natuurlijk.
Net als het landschap steeds ruiger wordt en de omgeving steeds meer op de maan begint te lijken, komen we aan bij een van de stops: Hveravellir. Hier stoppen we voor de komende drie kwartier.

Het verbaast mij dat deze plek bestaat: in de middle of nowhere is er ineens een gebouw met verschillende kamers, een restaurant en een campingveld en een voor publiek toegankelijk gemaakt geothermisch gebied, wat een beetje lijkt op waar ik zelf tijdens de Diamond Circle rit langs ben gekomen. Er zijn verschillende stomende gaten in de aarde en we mogen niet van de paden af: de grond is 80 tot 100 graden, dan smelten je zolen weg. Ik blijf dus op de houten vlonders en loop tussen de stinkende zwaveldampen door, om te kijken naar alle vreemde gewaarwordingen. Het is toch gek om een plas water te zien koken of een soort vulkaanvormig iets te zien stomen. Ik maak wat foto’s en loop een stukje rond, waarna ik weer richting de bus moet en we verder gaan.

De andere 3 passagiers zijn bij deze ‘halte’ achtergebleven en er is niemand meer bij gekomen, wat betekent dat ik de enige passagier nog ben. Toch best bizar om door een ruig landschap tussen allerlei bergen en gletsjers door te rijden in een 4x4 vrachtwagenbus met privéchauffeur…

We rijden door naar de volgende halte, Kerlingarfjoll. Weer zo’n

bijzondere plek: midden in het niets is er ineens een hotel, restaurant, er zijn er meerdere huisjes in de verhuur en je kunt er kamperen. Gelegen aan een mooi riviertje, een soort oase in het stenen maanlandschap. Er lopen zelfs schapen te grazen. Ik heb hier weer even de tijd om rond te wandelen en rond te kijken, waarna we weer vertrekken. Er is iemand bij gekomen, dus het is geen privébus meer. Vol kun je het natuurlijk ook niet noemen, want er zijn nog meer dan 30 stoelen leeg in de bus.

We rijden weer een paar uur door en dan wordt de F35 weer een asfaltweg, waarna we al snel aankomen bij de Gullfoss waterval. Deze waterval is onderdeel van de Golden Circle, een route door het zuiden van IJsland die populair is bij toeristen omdat er veel highlights onderweg zijn, waaronder de Gullfoss waterval. Die populariteit is te merken: er staan enorm veel auto’s en bussen op de parkeerplaats, er is een enorm toeristisch ingericht gebouw met souvenirshops en een restaurant. Er zijn trappen aangelegd om makkelijk naar de waterval te komen en op die trappen ontstaan gigantische files van toeristen. Je loopt in een soort optocht naar de rivier toe. Het is zo druk dat ik er eigenlijk maar weinig aan vind, de watervallen bij de Diamond Circle waren veel mooier, groter, ruiger en hebben veel minder publiek dan deze waterval. De andere passagier en ik raken in gesprek en concluderen dat we het hier te toeristisch vinden en daardoor minder leuk. Hij blijkt een Duitser te zijn die een paar dagen door de bergen is gaan hiken. In de 3 dagen dat hij te voet rond trok in de Highlands, is hij niemand tegengekomen, hier bij de waterval zijn het dan ook erg veel mensen.

Na 20 minuten moeten we weer terug zijn bij de bus en rijden we een klein stukje verder naar Geysir, een geothermisch actief gebied met de bekende geisers. Hoewel Geysir, de vroeger actieve geiser waar

het woord ‘geiser’ vandaan komt, niet meer actief is, is de kleinere geiser ‘Strokkur’ nog wel actief. Eens in de paar minuten spuit die omhoog. Samen met de Duitse Freek Vonk loop ik richting 'Strokkur'. Onderweg maken we foto’s van dit indrukwekkende gebied. Er zijn veel helderblauwe kokend-water poelen en soms kun je een stukje onder de grond kijken. Ook komt er mysterieuze zwavelmist uit de poelen. We zijn ook nog getuige van het spuiten van de geiser en ik weet het zelfs te presteren om op het juiste moment een foto te maken. Daarna moeten we weer terug naar de bus en blijken er zelfs meer mensen bij te zijn gekomen: we zitten inmiddels met 6 passagiers in de bus.

Inmiddels zit ik al 8,5 uur in de bus en ben ik nog 2 uur verwijderd van Reykjavík. We rijden via Selfoss, een stad in de buurt van Reykjavík waar ook een stop van deze SBA-bus is. Je merkt al vanaf de waterval dat je meer in de bewoonde wereld komt, er zijn steeds meer huizen en er is steeds meer verkeer. Op een gegeven moment is er zelfs een tweebaansweg met een soort fly-over, iets wat ik in heel IJsland nog niet gezien had. We naderen Reykjavík en komen niet veel later aan bij de BSI Coach Terminal, een soort centraal station voor alle excursiebussen. De bus is inmiddels niet meer wit maar vooral bruin van alle gravel, maar we hebben het gered.
Ik loop weg, op zoek naar het hostel, maar bedenk al snel dat mijn jas nog in de bus ligt. Deze had ik nog niet gemist, omdat het hier in Reykjavík best wel warm is: je kunt er prima zonder jas rondlopen. Ik bedenk het nog net op tijd, want de bus staat er nog. Gelukkig maar, scheelt weer een hoop gedoe…

Ik ga op zoek naar het hostel. Dit is nog niet zo makkelijk. Ik had gehoopt bij mijn toekomstige slaapplek terecht te kunnen, maar die hebben na een aantal mails en telefoontjes nog niets laten horen, dus heb ik een kamer geboekt in het Laekur Hostel. Deze zit aan de

andere kant van Reykjavík en is dus best een stuk lopen. Extra onhandig: er wordt veel aan de weg gewerkt in Reykjavík, en Google Maps weet daar niet altijd vanaf. De route die mij wordt aangeraden is dan ook niet mogelijk. Ik probeer uit te zoeken hoe ik er met een Straeto bus heen kan komen, maar tevergeefs. De app is te onduidelijk en Google Maps helpt me met het OV ook niet verder. "We hebben niet de laatste dienstregeling dus weten niet of dit reisadvies klopt.".
Ik heb na de lange rit, bijna tien uur en drie kwartier, ook flink honger gekregen en ga eerst op zoek naar iets te eten op de route naar mijn hostel. Ik kom uit bij Roadhouse Reykjavík, een Amerikaans burgerrestaurant. Ik bestel een heerlijke bbq bacon burger en een glas Fanta. Het glas is volgens de Amerikaanse maatstaven: erg groot…
Als ik ga betalen vraag ik of ze me kunnen uitleggen hoe de bussen werken. Ik krijg uitleg hoe je een ticket koopt. Dit kan niet in de bus zoals in Nederland, maar werkt via de Straeto-app. Je moet je ticket activeren als je in de bus zit en dan aan de buschauffeur laten zien. Je camera opent dan, maar waarom dat is weet ik eigenlijk niet precies. Wie weet kom ik daar nog wel achter de komende tijd. Ik krijg uitgelegd hoe ik naar het hostel kom, maar als ik buiten sta weet ik al niet meer hoe de kant heet waar ik heen moet. Ik probeer de app nog eens maar ook die maakt me niet veel duidelijk. Dan komt er een bus langs en vraag ik het aan de buschauffeur, ik moet een stuk verder lopen naar een andere halte en daar bus 12 nemen. Welke kant op moest ik maar even uitzoeken. En dus ging ik weer met mijn rolkoffer hobbelend over de schuine straten van Reykjavík.

Aangekomen bij halte Hlemmur, blijkt dit een grote bushalte te zijn. Ik ben aan het einde van Laugavegur, de hoofdstraat van Reykjavík, en zie heel veel bussen. Ik pak gelukkig de goede en stap bijna voor het hostel uit. Daar heb ik uitgelegd dat ik nog niet weet hoe lang ik blijf, omdat ik nog problemen heb met het contact met mijn verhuurder. Na wat overleg heb ik nu een bed in een 4-persoonsslaapzaal geboekt, tot en met 23 augustus. Dit is de kortste periode waarbij ik nog de maximale korting krijg. Ik moet morgen laten weten tot wanneer ik echt blijf, want morgen weet ik hoe lang ik zal blijven: dan ga ik namelijk langs bij het andere hostel waar ik voor een halfjaar een kamer heb (als het goed is).

Al met al was het een lange rit, maar zeker geen saaie. Het was erg tof om door de Highlands te rijden en ik ben blij dat ik niet voor de ‘gewone’ bus over de Ring Road heb gekozen. Ik kan deze busrit aan iedereen die naar IJsland toe wil aanraden… Route 610a van Akureyri naar Reykjavík is prachtig en een stuk comfortabeler dan ik dacht. Morgen eindelijk lekker uitslapen en bijkomen en dan Reykjavík verder verkennen!