Whitewater Action!

Vandaag wederom vroeg de wekker: tien over zes. Om tien voor half acht word ik opgehaald door Viking Rafting.

Ik was als eerst aan het ontbijt vanmorgen, de rest van het hostel sliep nog. Nathalie, mijn Amerikaanse kamergenoot, moest ook vroeg op dus het was geen probleem dat mijn wekker ging. Ik heb me snel gedoucht en daarna lekker warm aangekleed: thermokleding, 2 vesten en een skibroek. Daaronder skisokken. Best warm in het hostel, maar op de rivier waar we gaan raften zal ik er blij mee zijn.
Ryan, onze instructeur, pikt me op voor het hostel. Ik ben de enige die opgehaald wordt, en ondanks dat de rit anderhalf uur duurt, cancellen ze de rit niet. We rijden over een weg die ik de dagen ervoor nog niet zelf gereden had, dus weer een hoop nieuws te zien en wederom prachtige omgeving. Langs de weg staan, zoals je wel vaker in IJsland ziet, veel schapen te grazen.

We pikken nog 4 spanjaarden op van een camping vlakbij het rafting gebouw, om vervolgens naar de Viking Rafting Base te gaan. Hier krijgen we uitleg over de drysuits, wat je aan moet, waar je op moet letten, etc. Als iedereen is omgekleed en al zijn spullen heeft (Minimaal 3 lagen

bovenkleding, het drysuit, warme schoenen, dikke neopreen handschoenen, een soort warmhoud-badmuts, een helm en een reddingsvest), zijn we klaar om te gaan. We stappen een soort vrachtwagenbus in, om ongeveer drie kwartier schuddend de bergen door te gaan. Voor mijn gevoel zijn we echt in the middle of nowhere, maar af en toe is er ineens een boerderij te zien. Na drie kwartier komen we aan op een plek waar je bij de rivier kunt, tot dan toe was het zo’n diepe spleet in de aarde dat je er lopend of met de auto niet bij kon komen. We krijgen eerst veiligheidsinstructies: wat moet je doen als je om slaat, wat moet je doen als je er uit valt, etc.

Dan gaan we beginnen. We hebben 2 rafts en zijn verdeeld, ik zit in de boot met 2 Amerikanen, 1 ex-Viking Rafting werknemer en 2 Denen, Ryan is onze instructeur. De rivier begint langzaam, maar af en toe zitten er flinke versnellingen in. Al met al zijn we 2x omgeslagen en ben ik 2x overboord gevallen.

Halverwege de 18km lange trip, stopten we aan de kant van de rivier. Vroeger werd er eten en drinken lopend naar beneden gebracht door de boerderijhouder, tegenwoordig is er een constructie met een soort Zip-line, waarin een plastic box met eten naar beneden kan worden getakeld. Er staat warme chocolademelk klaar en we krijgen vers gemaakte wafels met jam en slagroom: iets heerlijk warms is wel welkom na de koude tocht op het water.

Het water in de East Glacial River is ijskoud: 10 uur voordat we gingen raften was het water nog ijs, het komt vers van de Gletsjer af. Vandaar ook de 3 lagen kleding en het drysuit. Een wetsuit zou te koud zijn, en zelfs met de drysuit aan heb ik nog koude voeten.

Na de pauze varen we door, we komen al snel bij een stroomversnelling uit waar we tegenin kunnen peddelen. Precies op het punt waar de waterstromen elkaar raken, gaan we met de boot zitten. We slaan bijna direct om. Daarna doen we het nog een keer, en weer slaan we om. Hoewel het heftig stroomt en je best hard naar de kant moet zwemmen, voelde ik me toch veilig. We waren met 2 rafts op het water en er waren iets van 8 safety kayaks bij ons, die als je in paniek boven kwam meteen herinnerden dat je moest zwemmen en je benen hoog moet houden. Omdat je niet weet wat er onder water aan stenen is, is het belangrijk dat je je zo veel mogelijk laat drijven en je voeten gebruikt als een soort stootkussen. We kunnen niet zien wat er onder water is, dus wil je ook niet met je voet blijven hangen of je knie stoten aan iets wat je niet ziet.

Later slaan we nog een keer om, waarbij de boot of iemand uit de boot op mijn rug knalt. Ik heb wat last van mijn rug, maar kan nog prima verder varen.

Een stukje verder stoppen we de boot weer aan de kant. We kunnen een stukje de canyon op klimmen en in het water springen. Het is ongeveer 6 meter hoog. Ik twijfel of ik het durf en of mijn rug het een goed idee vindt, maar als ik iemand anders eerst heb zien gaan besluit ik het toch te doen. Het was vrij lastig om naar boven te klimmen op de rotsen, dat was eigenlijk het gevaarlijkste stuk. Je zit nergens aan vast en bent toch best hoog boven de puntige stenen onder je. Je hebt natte schoenen aan, dus de stenen zijn ook wat gladder, en je hebt niet je handen vrij omdat er een soort wetsuit-wanten aan zitten. Boven aangekomen ben ik gaan springen, iets wat er heel eng uit zag maar eigenlijk enorm mee viel. Super gaaf om vanaf een 6 meter hoge rots in het ijskoude water te springen!! We vervolgen onze tocht…
Hoe verder we naar het einde gaan, hoe rustiger de rivier wordt. Het laatste stuk werd er dan ook veel gepraat in de boot en hoefden we weinig te doen om veilig met de stroom mee te kunnen. Heerlijk even bij komen. Vanaf het eindpunt gingen we weer terug in de vrachtwagenbus en na een rit van ongeveer 10 minuten zijn we weer terug op de Viking Rafting Base.

Na te hebben geluncht en de foto’s te hebben bekeken (die ik overigens niet heb gekocht, ik vond ze te duur en zo veel stond ik er ook niet op…) is het tijd om weer terug te gaan. Ik word weer teruggebracht naar het Akureyri Backpackers Hostel en doe mijn best om niet in slaap te vallen, het was toch wel vermoeiend zo’n dag. Net op het punt dat ik bijna in slaap dommel en heerlijk van de omgeving geniet, steken er ineens 3 schapen over. De eerste 2 springen op tijd weg, maar het derde schaap kon de chauffeur niet meer ontwijken. Hij remde heel hard, maar voor je met een busje van 90 naar 0 bent duurt wel even. Net iets te lang voor dit schaap… we raken hem aan de voorkant en hij is op slag dood. Een klein stukje verderop is een parkeerplaats, van daar lopen we terug om het schaap in de berm te leggen. Het moet een flinke knal geweest zijn, want de ingewanden van het schaap lagen verspreid over een stuk wegdek van zeker 50 meter…

Net als de chauffeur het schaap in de berm heeft gesleept en we terug lopen, zien we een ander aangereden schaap in de berm liggen. Er zijn op dit stuk weg dus meer suïcidale schapen geweest… even schrikken, maar daardoor was ik wel meteen weer wakker voor het laatste stuk.
In het hostel heb ik mezelf even gedoucht onder de stinkende zwaveldouches. Omdat het water direct van de bron komt stinkt het

nogal naar zwavel, een beetje de geur van rotte eieren. Dit schijnt in heel IJsland gebruikelijk te zijn…

Ik bestel nog een lekkere Potato Wedges with Bacon and Cheese in het hostel en ga dan lekker naar bed toe… mijn tijd in Akureyri zit er alweer bijna op. Morgen vertrek ik richting Reykjavík door de Highlands!