De grenzen van Europa in Strandja Nature Park

In het kader van ons thema "op zoek naar de grenzen van Europa", willen we natuurlijk ook de grens met Turkije aantikken. De Zwarte Zee vormt onze grens met landen aan de "overkant": Rusland, Ukraine, Georgië en Turkije in het zuiden. Aan die overkant begint de legendarische zijderoute, die voor mij samen met een reis dwars door de Andes, toch wel de ultieme roadtrips zijn.

Zoals we tien jaar geleden de grens met Bulgarije in Roemenië "aantikten", is het vandaag de bedoeling de grens met Turkije aan te tikken in het plaatsje Malko Tarnovo. Het prachtige avondrood van gisteravond is inderdaad verandert in heel veel water in de sloot. Hier lijkt het gewoon niet een beetje te kunnen regenen. Het regent gewoon heel veel. De Zwarte Zee doet meteen haar naam eer aan. Het mooie turquoise is verandert in donkergrijs kolkend. De rode vlag hangt uit, maar de vier strandwachten van deze baai zijn wel gewoon aan het werk. Het belooft een rustige dag voor hen te worden.

Omdat het niet echt ernaar uit ziet dat het snel opklaart, besluiten we dan maar even een autotochtje te maken naar het Strandja Nature Park, aan de grens met Turkije. Volgens de Capitool gids een mooi park met een paar mooie authentieke dorpjes en zelfs een scenic drive van 55 km. We slaan bij Tsarevo meteen de hoofdweg baar het park in, op de kaart aangegeven als een gele weg, dus vast goed asfalt. De werkelijkheid is echter 35 km lang hobbels, kuilen en gaten

in de weg....en niet zo'n beetje ook! Die scenic drive over wegen die als wit op de kaart staan aangegeven, laten we dan ook snel zitten. Die zijn helemaal niet te berijden! Stapvoets slingeren we om alle gaten en kuilen heen, linkerkant of rechterkant - dat maakt niet uit. Tegenliggers hebben we toch bijna niet.Uitzonderingen zijn de vrachtwagens met hout en de stoet militaire voertuigen met gewapende militairen erin. "Ach, die zijn hier vast op oefening", denk ik nog (maar een beetje raar is het wel). Ook zien we op deze rustige weg regelmatig policia of borderpolice. Je moet je voorstellen: in de middle of nowhere ineens een politiepost of op bospaden/zijwegen staat er ineens een verdekt opgestelde politieauto. Ik verwacht inmiddels elk moment te worden aangehouden, want wij zijn tenslotte ook een beetje raar. Toch mogen we doorrijden.
Het woud is prachtig, ook in de regen. In Bulgari stap ik uit om wat foto's te maken. Hier dansen ze nog op vuur, helaas alleen op 3 en 4 juni ter ere van de heiligen Konstatin en Elena. Het museumpje over

het vuurdansen is gesloten. Hier heeft Emile Ratelband vast zijn ideeen ooit opgedaan!
In Malko Tarnovo rijden we naar de grens met Turkije. Die grens van Europa is hiermee ook aangetikt. Ik had alleen niet verwacht dat in de regen bij 13C te doen! De vraag is nu wanneer we deze grens per auto gaan passeren? Deze vakantie in ieder geval niet meer. Er wachten ons nog 2500 kilometers terug naar huis.
Bij de grens draaien we om en slaan af naar het kleine dorpje Brushlyan. Dit dorp heeft hele mooie 18e eeuwse houten huizen. Afgezien van de hoofdstraat is alles in het dorp nog asfaltvrij. Er arriveert ook een lading toeristen in Jimmys van de kust die ongetwijfeld een " authentic Bulgaria" toer geboekt hebben op deze regenachtige dag en zo hobbel ik snel nog richting deze toeristen naar het etnografisch museum waar ik nog net getuige ben van het volksdansen met toeristen. Overigens is het inmiddels aardig opgeklaard en stijgt de temperatuur weer richting 20 C. Tijd om weer naar het appartement te gaan zodat we nog kunnen gaan zwemmen.
Mark weigert dezelfde hobbelroute terug te nemen, dus zijn we genoodzaakt om over Burgas terug te rijden - een ommetje van twee keer 70 km ongeveer. Gelukkig zie ik een eerdere doorsteek over een witte weg, maar ik gok dat deze beter is dan de wegen in het park. Ik krijg Mark zover dat hij toch deze shortcut neemt van 30 km.
We komen door arme dorpjes en ook een verlaten dorp waar de vervallen flats zijn ingenomen/bewoond door Roma.
De werkeloosheid is hier enorm hoog, we zien mannen en vrouwen de hele dag gewoon rondhangen. In een veld zie ik een paar Roma families hun paarden en wagens uitgespannen hebben, terwijl zij zitten te genieten van de doorbrekende zon. Ook zij zijn door die hoosbuien natuurlijk doorweekt geraakt. Een prachtig plaatje wat ik vast wil leggen...helaas stopt Mark niet. Bij de mooiste tafereeltjes geeft hij gas en wil hij ook niet omdraaien. De nieuwsgierigheid en de behoefte aan contact leggen heeft hij duidelijk niet.
Bij het appartementencomplex is het droog en halfbewolkt tot zonnig met veen temperatuur van 20C.
Anniek en ik duiken dus het zwembad in, want bij de zee wappert nog steeds de rode vlag. Een stel kinderen kijken ons aan of we gek zijn geworden, de ouders vertalen het voor ons in het Engels. Hier waagt niemand zich het water in bij temperaturen onder 25C , that's too chilly. Ik leg uit dat in Nederland iedereen met 20C massaal uit rukt naar zee en dat 20C in Nederland gewoon geldt als een zomerse dag waarop je prima kunt zwemmen. Toch?!

NRC artikel: https://www.nrc.nl/nieuws/2017/08/17/bulgarije-stuurt-honderden-gevechtstroepen-naar-turkse-grens-om-migranten-op-te-sporen