Op naar de Zwarte Zee

"Mam, ik geloof niet dat ik in een zwarte zee wil zwemmen. Kunnen we niet nog even hier blijven?" Strak plan! Vandaag zijn we niet vooruit de branden en in plaats van uit te checken na het ontbijt, blijven we lekker hangen bij het zwembad. Uitchecken kan tot 12 uur en zo ver is het nou ook niet meer rijden tot de Zwarte Zee - nog iets meer dan 200 km over een rechte weg.
We zitten dan ook pas om 13 uur gepakt en gezakt weer in de auto. Ondertussen leg ik uit dat de Zwarte Zee niet zwart is maar in de zon bijna net zo turquoise is als "ons zwembad thuis mam?"
Bij Shumen bezoeken we de Tombulmoskee, de grootste in gebruik zijnde moskee van Bulgarije. Ik hul mijzelf in een lange jas met hoofddoek en daarna mag ik op blote voeten ook naar binnen. Zowel binnen als buiten staat de moskee in de steigers - men verwacht over twee jaar klaar te zijn. Parkeren konden we hier letterlijk voor de deur.
12 kilometer verderop ligt de volgende stop alweer: de ruiter van Madara, een rotsrelief uit de oudheid, Er staat ook een muntjesdraaiapparaat, dus dat is alweer een souveniertje.
Inmiddels loopt het tegen 17u en bel ik met degene die ons de sleutel van het volgende appartement gaat overhandigen. Ik meld dat we er waarschijnlijk wel binnen een uurtje zijn, aldus de navigatie We maken nog een korte stop bij het stenen woud, laten de auto op een parkeerterrein achter, maar worden dan gewaarschuwd door de kaartjesverkoper om de auto niet onbeheerd daar achter te laten omdat er gauwdieven actief zijn. Mark weet niet hoe snel ie terug moet lopen en laat het stenen woud voor wat het is. Ik schiet nog wat

foto's en steek met een ander stel de weg over om het stuk stenen woud aan de overkant te bekijken. Uit de schaduw komen vier blaffende wilde honden op ons af, ik wil instinctief gaan rennen, maar houd mijzelf nog niet op tijd in. De honden laten hun tanden zien, maar als ze zien dat we alledrie rechtsomkeer maken zijn ze tevreden en sloffen ze terug naar hun plekje in de schaduw.
Mark heeft feilloos de potentiële gauwdief in zijn vizier die ondertussen doet alsof zijn neus bloedt. Hier ontkomen we zeker weten aan een hoop gedoe. We zijn de kaartjesverkoper erg dankbaar en rijden snel verder. Het is meteen duidelijk dat we de toeristenzone naderen: in heel Bulgarije hebben we op de meest onooglijke plekjes onze volle auto achtergelaten, maar nergens hebben we dit onbehaaglijke gevoel gekregen.
In Varna blijkt dat we ons fors misrekend hebben, we zitten midden in de avondspits en voor het eerst hebben we een heuse file in dit land.
We rijden stapvoets langs de kust en al snel doemt Zlatni Pjasatsi (Golden Sands) voor ons op. Het is niet te missen: 3,5 km prachtig stuk strand wat op een smalle strook helemaal is volgebouwd met grote hotels, een stuk of 80. We passeren een slagboom....en beseffen dat dit eigenlijk gewoon een grote gated community is.....niemand komt er zomaar in als ie er niet hoeft te zijn. Dimitrov staat al op ons te wachten met de sleutel. Dat hij een half uur geleden al op t vliegveld van Varna had moeten staan, deert hem niet. Naast ons parkeert een mooie bolide met een kentekenplaat GE. Er stapt een potige kerel uit met een veel te jong en ontzettend knap meisje. Ik let echter niet op de personen die uitstappen, maar ik ben in mijn geheugen aan het graven welk land dat toch kan zijn? Ik hoor Mark nog roepen "je gaat dat echt niet vragen aan die kerel!", maar ik sta al voor de man zn neus en stel hem de onwaarschijnlijke vraag uit welk land hij eigenlijk komt, waar de GE op de kentekenplaat voor staat. De man kijkt mij nors aan, maar antwoord "Georgië", waarop ik stom stamel "I have never seen a car from Georgië! Absolutely a beautiful car sir! "....en ik maak dat ik snel weg kom, maar denk ondertussen wel "bonuspunten in de autobingo!"
We slepen onze koffers het appartement in, gooien de terrasdeuren open en.....we zitten pal aan het strand! Dat levert een luide hoera van dochterlief op. Manlief kijkt bedenkelijk en test meteen de geluidsdichtheid van het appartement, want overal hangen bordjes disco. De boulevard verandert savonds in een kakofonie van geluiden. Voor onze deur een trampoline met elastieken die natuurlijk deze dagen meerdere keren uitgeprobeerd gaat worden, beneden ons een fish spa en het allerbelangrijkste....de deur uit is het precies 15 passen tot het zandstrand van de Zwarte Zee.