En route!

Een ongeluk met een vrachtwagen zorgt ervoor dat we vlak na Linz de autosnelweg verlaten en aan een ca 100 km traag reisje langs de Donau beginnen tot Melk. Dit blijkt niet zomaar een B- weg maar de Romantik strasse. Mooi is het er in ieder geval zeker! En het stikt er van de fietsers die de Donauradweg fietsen. In Grein am Donau stappen we uit om wat te eten, weer s wat anders dan traditioneel de eerste reisdag de McDonalds opzoeken. We spelen autobingo met landenstickers van Europa - wie t eerst de kaart van Europa vol heeft - dat gaat nog knap lastig worden denk ik stiekem met San Marino, Monaco en Vaticaanstad er door mij heimelijk aan toegevoegd......hoe hou je je dochter bezig? Anniek is t spelletje na een paar honderd kilometer wel even zat en maakt haar eigen bingo: de automerkenbingo.....en ze spot een wel heel bijzondere auto...de spionage-auto.....volgens mijn man de nieuwe Audi A6 of A5.

Daar waar we tien jaar geleden op doorreis nog ons tentje opzetten op Donaucamping Emmersdorf, hebben we nu een Gasthof geboekt - Donaublick...alles met "blick" belooft immers een fantastisch uitzicht!
We komen in een traditionele gasthof van oma terecht en vergapen ons aan haar poppencollectie. Het ontbijt is overdadig en het uitzicht fantastisch. Brandschoon is het er ook, want ik ruik de Dettol als ik naar de Fruhstuckzimmer loop. Met een "Servus" nemen we afscheid.

10 jaar geleden schoot een bezoekje aan het Unesco erfgoed de Abdij van Melk er bij in, want er stond toen nog een lange reisdag op het programma. Ook nu is dat niet anders: vandaag moeten we via Hongarije door naar Servië. Deze keer tien jaar ouder en wijzer geef ik mij niet meer zo snel gewonnen, ik begin met een fotosessie met de Nikon en stuur mijn man een klein weggetje in omhoog, want ik moet hoogte hebben om de abdij goed te kunnen fotograferen. Hij zucht, want ook hij weet inmiddels wat dat betekent....oponthoud! En met een beetje pech een zandpad. Ik had ook pech, de zon stond verkeerd.
Omdat ik ook nog de abdij van dichterbij wil vastleggen, slaan we af

naar de grote parkeerplaats, waar om 9 uur het nog relatief rustig is.
Mijn man zucht voor de tweede keer: hou maar op, ook ik ken je inmiddels goed genoeg, dus ga maar kaartjes kopen, dan gaan we wel gewoon naar binnen. Wat maakt t eigenlijk ook uit hoe laat we in Servië zijn!" Ha, de vakantiemodus van manlief staat nu dus ook aan!

Toeval bestaat dus niet, want wie groet ons op de binnenplaats als eerste? De heilige Christoffel, patroonheilige van reizigers. Ik lees het kaartje naast het kunstwerk en zie dat hij begraven ligt in de abdij. Nooit geweten, ik ken m wel als patroonheilige van Roermond, maar niet als die van Melk.
We bezoeken het museum, en dan staan we ineens in een schitterende bibliotheek. Ik hoor de gids van de groep die voor ons staat zeggen dat het nog dertig jaar gaat duren voordat alle boeken gedigitaliseerd zijn, en ik denk wat zonde.....ik hoop wel dat dit soort bibliotheken bewaard blijven, want ze zijn ongelooflijk indrukwekkend. Ondertussen maak ik stiekem een foto met de telefoon, want fotograferen mag eigenlijk niet.
Op de binnenplaats genieten we even van het mooie uitzicht op de Altstad van Melk en de Donau en stappen dan de Stiftkirche binnen,

onze monden vallen open van al die pracht en praal uit de Hoogbarrok tijd. Ik maak wederom stiekem een fotootje zonder flits met de telefoon. Deze keer ziet Anniek dat, is ze hoogst verontwaardigd en sist mij toe " Mam, toe zeg, kun jij niet lezen wat hier staat!" Ze wijst mij vinnig op een bordje en gaat verder met "Dit kan echt niet hoor! Jij moet nodig gaan biechten bij de pastoor, dan is het probleempje opgelost en als je t niet doet dan vertel ik het hoor! ". Ik onderdruk mijn lach en zeg heel serieus "klikken mag ook niet". Ik vervolg met "O wacht de pastoor zit ook op Facebook, dus die weet t dan vast toch al!"
Dan komt Anniek met het verlossende antwoord: "Nou mam, als je nou gewoon de foto wist, is het wat mij betreft ook opgelost".

Rond 11 uur starten we de auto weer en rijden langs Wenen, via Budapest en het Balatonmeer naar Szeged, de grens met Servië. Hongarije was landschappelijk al nooit mijn favoriet en dat wordt nog

maar s bevestigd. Dan ineens belanden we in een file....de grens! We schuiven aan en controleren nog snel de watervoorraad, want inmiddels is het veertig graden geworden buiten. Na een half uur zijn we Hongarije uit, en dan staan we vast in het stuk Niemandsland (ja het bestaat dus nog) - niet langer in Hongarije maar ook nog niet in Servië. Ik zeg voorzichtig dat het zo te zien wel eventjes kan gaan duren. Ik wil uitstappen - tenslotte zie ik heel veel mensen buiten de auto lopen - om een gezellig praatje te gaan maken met de mannen van het Russisch skiteam. Het triggert namelijk mijn nieuwsgierigheid wat die hier in godsnaam doen....beetje uit de buurt hè en sneeuw ligt hier nu ook vast nergens met deze temperaturen, maar de rij schuif weer door. Anniek doodt de tijd met het verder spelen van de autobingo...dat is fijn scoren aan de grens, om ons heen staan auto's uit Rusland dus, Roemenië, de Oekraïne, Wit-Rusland, een Spanjaard (die is ook lekker ver weg), een Zwitser en zowaar nog een gekke Nederlander en een Belg met de auto.

Een uurtje later krijgen we een heuse stempel in onze paspoorten en dan zijn we eindelijk over de grens. Anniek vindt t maar ouderwets zo'n grens en mijn man...die past zijn rijstijl aan aan de Serviërs.......na t tanken, 1 snelheidscontrole verder en de chaos bij niet werkende tolpoortjes weet ie t zeker...het is hier oppassen.....Ik geloof niet dat Servië een favoriet vakantieland voor hem gaat worden. Gelukkig zijn we slechts op doorreis!

Plots roept onze dochter: "Pap , ik zie een Mc Donalds met een Mc kaffee! Het humeur van mijn man knapt zienderogen op, ik besluit ter plekke snel alsnog de McDonalds dag in te voeren. Onze vertraging is namelijk aardig opgelopen, ik verwacht dus niet dat ik nog veel zin heb om te koken in ons huisje vanavond.
De koffie laten we ons in ieder geval goed smaken, voordat we ons weer in het verkeer van Belgrado moeten gaan storten. Tot overmaat van ramp stuurt de navigatie ons dwars door Belgrado, waar de spits overduidelijk nog lang niet is afgelopen. Nu heb ik wel vertrouwen in de stuurkunsten van manlief, maar nu hij zich de Servische rijstijl (wisselen van baan continue, gewoon de pas afsnijden, geen richting aangeven, van meest links rechts afslaan, ongeacht of je er net naast rijdt) noodgedwongen heeft aangemeten, vind ik hem toch stukken minder leuk. Het gaat echt een wonder worden als we dit land zonder deuken uitkomen! Ze slingeren hier over de weg, wisselen te pas en onpas van baan zonder kijken en zonder richting aan te geven, er lijkt vaak drank in het spel en het stikt van de kuilen in de weg.
Net als we opgelucht de stad weer uitrijden, zegt mijn man "hè daar staan twee honden op de weg, das raar?" Vervolgens wordt onze auto achterna gezeten door deze twee wilde zwerfhonden, ze lopen onbevreesd voor de auto, waardoor Mark vol op de rem moet, en de vrachtwagen achter ons ook. Net voor collesion moment, wijken de honden blaffend en omhoog springend en laten ze hun tanden zien. Ik zie in de spiegel de vrachtwagen naar links uitwijken en terwijl mijn man dit land en alles wat er in voorkomt voorziet van een paar flinke krachttermen, adem ik eindelijk weer uit.

We logeren op het platteland zo'n 30 km buiten Belgrado, maar eerst rijden we gezellig langs een chemieterrein waar gele rook vrolijk uit de pijpen stoomt, iets wat volgens Mark in Nederland ongekend zou zijn.

Ik durf even niet meer te beginnen over morgen de oude stad te willen gaan bezoeken. Wil ik nog wel?