Christoffel bedankt!!!!!

Aan alle slow travel komt een einde. We zijn inmiddels een aardig eindje van huis afgedwaald, maar nu is het tijd om - liefst wat sneller ook - weer huiswaarts te keren. Er wachten ons 2470 km asfalt. Eigenlijk hebben we er helemaal geen zin in!

Bulgarije is een fantastisch vakantieland gebleken en inmiddels begrijp ik dan ook wat de oud burgemeester van Maastricht in Bulgarije als vakantieland zag.
De vraag die ik mijzelf altijd stel aan het bijna einde van een vakantie: zou ik in dit land kunnen en willen leven? Het antwoord is nu een volmondig ja. Het enige nadeel is dat je door Servie moet, dat is gewoon NOG minder fijn rijden dan in Bulgarije met ronduit direct gevaar voor eigen leven. Zou ik volgende keer weer met de auto gaan?
Nee, ik zou dan toch gaan vliegen en een spiksplinternieuwe auto huren bij www.toprentacar.bg, De reclameborden van deze firma zijn aan elke lantaarnpaal gespijkerd door het hele land en hun wagenpark ziet er prima uit. Als vakantieland is

Bulgarije voor de meeste Nederlanders nog onbekend en onontdekt. Dat is zonde! Het is zoveel meer dan Sunny Beach of Golden Sands alleen: prachtige nationale parken met goed gemarkeerde wandelpaden - zorg wel voor een Engelstalige wandelkaart, die zijn daar met pech op of alleen in het Cyrillisch te vinden -, mooie guesthouses met vaak zwembaden en/of spa's, schitterende kloosters, cultureel erfgoed en mooie oude stadjes/dorpjes met houten huizen. Tot slot natuurlijk de prachtige stranden van de Zwarte Zee waar je bovendien ook kunt duiken! De skigebieden zijn sneeuwzeker in de korte en koude winter, maar de liftfaciliteiten (nostalgisch!) en de kleine skigebieden spreken ons toch wat minder aan als verwende Frankrijkskiers. Wanneer je echter niet hecht aan een enorm groot gebied zijn de skigebieden van Bansko, Borovet, Pamporova of zelfs de Vitosha stadsberg van Sofia leuk skieeen.

Onze laatste lokatie Tsarevo aan de Zwarte Zee is bewust zo gekozen, omdat vanuit Burgas de enige doorgaande snelweg van Oost naar West dwars door het land naar Sofia loopt. Aan slow travel huiswaarts hebben we geen behoefte meer: het paard ruikt de stal zeg maar.
Vlak voor vertrek maak ik mijn laatste ochtendduik in Zwarte Zee, we tanken, doen de inkopen voor de lunch en slaan wederom voldoende water in. Onze auto is inmiddels getransformeerd tot een rijdende vuilniswagen, en ik besluit eerst maar s grote schoonmaak te houden, want ik en Anniek passen er anders niet meer in.
De wijn voor de buurman en pa is ook weer ingeslagen - hoeveel mag je eigenlijk invoeren in Servie? - maar aangezien we buiten WiFi bereik zijn, laten we het antwoord op die vraag maar zitten.
We tellen ons geld en concluderen dat het onmogelijk is om de laatste Lev op te maken in 1 dag. Er komt vast nog iets op ons pad waardoor we die kwijt raken, dus we besluiten nog maar even niet over te gaan op onzinnige aankopen. Nog meer wijn in de kofferbak gooien, durven we niet aan. De snelweg schiet lekker op. Voor we het weten zijn we rond lunchtijd alweer in Plovdiv - de stad van onze verdwenen jassen. We besluiten toch even van de snelweg af te slaan, om nog even persoonlijk te gaan informeren bij het hotel of onze jassen toevallig gevonden zijn. Bovendien kunnen we dan daar meteen even zwemmen en lunchen op het terras, met als gevolg dat de ingeslagen broodjes voor morgen zijn - dan maar oud brood!
De jassen blijken niet meer boven water te zijn gekomen, niet echt een verrassing!
De receptie noteert nog ons adres en geeft aan dat ze nagestuurd zullen worden als ze ooit nog gevonden worden. Ik schat de kans nul, maar ben verrast door haar service.

Na de verfrissende duik in het water bespreken we tijdens de lunch wat het plan voor de middag is. Halen we het nog om in Hongarije te overnachten of betekent dat dat we in het donker deels door Servië zullen moeten rijden? We verwachten dat twee keer een Servische grens passeren teveel tijd gaat kosten, dus we besluiten om net voor de grens te kijken hoe laat het dan is en pas dan ons plan te maken. Ook het tweede deel van onze eerste etappe gaat vlotjes en voor we het weten naderen we de grens. Omdat we het nog te vroeg vinden om te stoppen en een hotel te zoeken, besluiten we aan te sluiten in de rij voor de grens. Het grote voordringen is weer begonnen! Mark blijft in eerste aanleg rustig, maar heeft het op een gegeven moment zo gehad (of een zonnesteek!) dat hij niemand maar dan ook niemand meer voor laat gaan. Tot dusver is de auto als door een wonder deuk- en krasvrij gebleven, maar nu vrees ik dat dat voorbij is.....
Een keer of tien gaat het bijna mis. Mark is nu even in een "Balkan man" veranderd.....

Twee uur later zijn we eindelijk de grens over. Onze laatste Levs gingen eenvoudig op: onze autoruiten zijn tijdens dat wachten wel tig keer gewassen.....
Ik vraag mij toch serieus af wat al dat geduw en gedrang nu eigenlijk aan tijdswinst oplevert....in mijn ogen niets, het levert alleen een hoop ergernis op.
We kijken op de klok, zien dat dat het in Servie een uur vroeger is, en bedenken misschien toch nog voor 20uur het Rozenboompje te kunnen halen. We bellen Theo en Carina en ja hoor, we zijn van harte welkom. We kennen de weg inmiddels - na een kilometer of vijftig sturen over landweggetjes bereiken we Omoljica en Pancevo weer. We doen nog even een "Japanse sightseeing" en rijden langs de plek waar Karadzic zich jaren als psychiater verborgen heeft gehouden in Pancevo voor het gerechtshof in Den Haag. We doen een drankje in zijn stamcafé en zien het huis waar hij heeft gewoond. Let wel, dit is in geen enkele reisgids te vinden, dit zijn de dingen waar mijn man mij dan mee verrast. Na afloop van ons eerste verblijf zei hij namelijk dat Karadzic in Pancevo zich jaren voor het tribunaal van Den Haag verborgen heeft gehouden, waarschijnlijk met medeweten van het hele dorp (en land). Lidmaatschap en steun van de EU was alleen mogelijk als Servie zijn laatste oorlogsmisdadigers uitleverde.....de meningen in Servië waren zeer verdeeld...

Later checken we in bij Theo en Carina onder het genot van thee, koffie, Hollandse koekjes en het NOS journaal. Ja, echt waar! Theo zapt ons trots langs alle Nederlandse zenders die hij heeft. Eh tja...
Een late avondduik, een vroege ochtendduik in hun zwembad en na een heerlijk ontbijtje en knuffelsessie met Snoopy (het tot huiskitten gebombardeerde zwerfkatje - ik weet zeker dat als ik in Servië of Bulgarije zou wonen ik een heleboel katten en honden zou hebben....) stappen we in de auto op naar Oostenrijk, het gewenste eindpunt van deze tweede etappe.

Helaas, zo vlot als etappe 1 ging, zo slecht en vooral Despacito - erg langzaam dus gaat het deze tweede dag. Met de vlam in de pijp rijden we met een gemiddelde slakkengang van 45 km/h uiteindelijk Hongarije in. De tolpoortjes (totaal inefficiënt! Echt druk is het namelijk echt niet!) en de grensovergang met Hongarije zijn ons vandaag funest geworden. Het duurt lang, heel lang, onze kofferbak moet open en we worden ook gecontroleerd. Gelukkig alleen oppervlakkig en we zeggen maar eerlijk het aantal flessen wijn in de kofferbak - gelukkig geen probleem - maar naast ons worden Turkse medelanders en Turkse Duitsers zwaar gecontroleerd. Alle busjes en volle stationwagens worden ondersteboven gekeerd, allemaal. Het "ethisch profileren" viert hier hoogtij. Er treedt een gevoel van plaatsvervangende schaamte bij ons op, want zou dit doorslaan werkelijk helpen die ene rotte appel te vinden? Bij de McDonalds bij Gyor besluiten we maar s een onderkomen voor de nacht te gaan zoeken, want Melk halen we echt niet meer. Met behulp van de WiFi van de McDonalds zie ik dat Gyor een Ibis met nog een kamer vrij heeft.

Alle slow travel van vandaag maakt dat we de laatste reisdag nog een etappe van maar liefst 1200 km voor de boeg hebben. Normaal draaien we onze hand daar niet voor om, maar nu weten we dat ook de Hongaars/ Oostenrijkse grens streng controleert en dat de Duitse snelwegen zijn veranderd in 1 grote "Baustelle " (met het bijbehorende fileleed...), vrezen we de "slow travel". Dan vergeet ik ook nog de verrassing die de Duitsers hadden om weliswaar geen grenscontrole te houden, maar WEL een kilometer NA de grens een politiefuik aan te leggen waar iedereen alsnog gecontroleerd wordt....uiteindelijk rijden we alleen Nederland in zonder ook maar 1 spoor van douane of politie. Om 23uur draaien we uiteindelijk de sleutel in ons slot....back home! Finally!

De volgende dag begint met de auto uitpakken, de auto wassen, de wasjes draaien, en ...met zwemmen! Het onkruid moet nog maar even wachten, alhoewel pa het meeste al weggetrokken heeft - heel fijn!
Door het mooie weer gaan we gewoon weer in vakantiestand en relaxen in onze eigen tuin in aanleg en zwembad.

Op zondagavond pak ik mijn handtas uit en constateer dat ik het strand van de Zwarte Zee heb meegenomen. De Christoffel hang ik nu aan een andere kleinere tas, volgens Anniek kan dat ook geen kwaad met "mijn rijstijl" (en weer bedankt dochterlief!)
Hoewel ik al jaren een Christoffel op verre reizen bij mij draag, op deze reis zijn we niet 1 , 2, of 3 keer aan ernstige ongelukken of blikschade ontsnapt, maar werkelijk ontelbare keren. De rijstijl is voor mij moeilijk hier plat te verwoorden , maar het komt er op neer dat er al wordt ingevoegd halverwege je auto (niet zoals je leert hier pas in te voegen als je de auto achter je weer in het midden van je achteruitkijkspiegel zoet), doorgetrokken strepen tellen niet - er wordt dus gewoon ingehaald, net als dat bergop inhalen ook normaal is - van een tweebaans weg kun je makkelijk een vierbaansweg maken, met zware regenval is het eigenlijk onmogelijk te rijden, voetgangers lopen op wegen en steken gewoon over ook al staan er verbodsborden, je moet bedacht zijn op zwerfhonden, loslopende koeien, paarden en schapen/geitenkuddes die ineens oversteken. Bellen, sms'en, op de iPad werken tijdens t rijden.....het is meer regel dan uitzondering en we zien menig chauffeur op onze weghelft belanden of slingeren terwijl hij een spelletje op zijn telefoon aan het spelen is. Tel daarbij het licht ontvlambaar rijtemperament op de Balkan en je hebt alle ingrediënten voor op zijn minst behoorlijke blikschade of erger.
Christoffel heeft dan ook ongetwijfeld - nee zeker weten - bijgedragen aan onze ongeschonden terugkeer! Dus.....6700 km deuk-, kras en ongelukvrij....Christoffel ontzettend bedankt!!!