Een bijzondere ontmoeting

Na het ontbijt nemen we afscheid van de guesthouse eigenaar en de zelfbenoemde hotelhond Rexie. Het ontbijt was trouwens eindelijk een keertje gewoon toast met kaas, ham, tomaat, komkommer, gekookt ei en...jam als keuze. Lekker!
Inmiddels weten we ook dat het guesthouse zomer en winter open is. In de winter komen de mensen om een dag skieen in Borovets af te wisselen met een dag kuren. De zwembaden zijn dus ook gewoon in de winter geopend! Als er toch s rechtstreekse budgetvluchten naar Sofia vanaf Maastricht zouden gaan.....
De eerste stop is bij de Stob piramides, je weet misschien nog wel, dat wat we eerder noodgedwongen overgeslagen hebben vanwege dreigende onweerswolken en bliksem in de verte. Vandaag was het echter 's morgens al weer tropisch heet en dus togen we met drie-en halve liter water op pad voor een klim van een half uur omhoog (en ook weer een half uur terug). We kopen snel twee rieten zonnehoedjes want de zon schijnt genadeloos. We ontmoeten onze eerste echte Nederlanders, die ook met hun eigen auto aan het rondtoeren zijn en lopen samen omhoog. Het

klimmen gaat zoals gebruikelijk met weer veel gesteun en gekreun van onze jongedame gepaard. Een echt berggeitje is het voorlopig nog niet, ik weet zeker dat ik op haar leeftijd dit bergwandelen veel leuker vond. Alle moeite wordt echter beloond als we op de top aangekomen, uitkijken over een soort van mini Bryce canyon. Erg mooi, maar ook....geen hekje meer......we drijven onze kleren uit van het zweet, zo warm hebben we het van dit half uurtje steil omhoog lopen gekregen.
Naar beneden gaat echter een stuk makkelijker en sneller. We lunchen op een verroest bankje bij de auto en al snel zijn we omcirkeld door twee zwerfhonden die in ruil voor hun bewaking de restant sneetjes brood opeisen en met smaak opschrokken. Ze laten ons verder gelukkig met rust en we kunnen zonder problemen langs hen lopen de auto weer in. De zwerfhonden zien we vertrekken naar het volgende "slachtoffer". Die komen in ieder geval niet om van de honger!

We rijden verder en zien een wel heel bijzondere autogarage/retromuseum. Een verzamelaar/handelaar heeft op zijn terrein allemaal oude auto's staan, oude Wartburgs, oude Skoda's, oude Peugeots etc. Mark wil natuurlijk kijken, en ik vond het wel een fotogeniek plaatje al dat roest. We krijgen uitleg, mogen over het hele terrein struinen, en fotograferen. Na afloop een donatie zou fijn zijn. O ja, alles kon ook gekocht worden....laat er nu ook een Citroën DS staan.....Marks droom om ooit nog s eentje helemaal te restaureren....zodra hij de tijd heeft. "Laat ik eerst alles om en in het huis 's af maken, zegt hij manmoedig", maar hij neemt nog wel het visitekaartje aan. "Bij nader inzien is zo'n Russisch busje ook wel heel leuk om te restaureren! Lijkt je dat niet leuk, zo'n busje omgebouwd tot camper" Die kun je hier mooi nog anticyclisch kopen, voordat het net zo'n hype wordt als de Volkswagen HY bus!" Ik zie ook potentie als foodtruck. Hoppa, weer een potentiële onderneming is geboren, nee zonder werk zullen wij nooit zitten, ideeen genoeg.

Ik vond het een onverwacht leuke stop, daar bij "retromuseum Billy" zoals op het visitekaartje staat.

Inmiddels is het al middag en zijn we nog maar 40 km gevorderd. Gelukkig hoeven we vandaag niet ver. We koersen verder zuidelijk richting Athene oftewel richting Griekse grens en slaan linksaf richting Melnik en het Rozhenklooster. We rijden over een verder verlaten weg en ineens...politiecontrole....ja hoor, wij worden naar de kant gewuifd door twee norse agenten. Ik denk meteen "nu zul je t hebben!" Het rijbewijs, de autopapieren en de verzekeringsdocumenten worden gevraagd, de andere agent werpt een blik op de achterbank - waarschijnlijk om te checken of Anniek in de hier verplichte autostoel zit (gelukkig hadden we die last minute

weer gevonden en meegenomen!). Ik verwacht al bijna corruptie, maar de heren laten ons na 5 spannende minuten gewoon weer doorrijden zonder iets te hoeven betalen. Alle papieren in orde!

We rijden verder door een wonderlijk landschap vol mooie rotsformaties. Via een steile maar goede weg arriveren we bij het schitterend gelegen Rozhen klooster. Dit klooster is veel minder druk bezocht en ademt nog een serene sfeer.
We lopen rond, zoeken een omslagdoek om onze korte broeken te verdoezelen en kunnen dan pas de kerk betreden. Wederom een schitterend kerkje met muurschilderingen en een schitterende kloosterbinnenplaats.
Ik zie ook een monnik op en neer lopen. Hij lijkt gasten rond te leiden. In de kloostertuin ga ik op kleine afstand staan, ik durf wederom niet zo goed te vragen of ik hem mag fotograferen. Terwijl ik dat tegen Mark en Anniek uitspreek, word ik aangesproken door een man uit

zijn gezelschap. Hij vraagt mij waar wij vandaan komen, hij had Noorwegen gegokt maar twijfelde. Ik vertel hem dat we uit Nederland komen en hier in Bulgarije op vakantie zijn. De man begint mij uit te leggen dat Bulgarije 12 bisdommen kent en wij tegenover de bisschop (patriarch) van deze regio staan. We schudden de bisschop een hand en Anniek corrigeert ons meteen "mam, je moet nu wel knielen en buigen!" Oeps, daar staan we dan compleet fout gekleed tegenover de bisschop....in onze korte broeken. Ik zou het nooit in mijn hoofd halen om in korte broek zeg maar onze bisschop Wiertz de hand te schudden, als ik hem überhaupt al ooit zou tegenkomen. Op dit niveau kunnen we deze ontmoeting wel vergelijken, begrijp ik uit de uitleg van onze vriendelijke Bulgaar. Hij vraagt ons vervolgens nog of hij een foto van ons met de bisschop zal maken. Zo gezegd zo gedaan. Waarvan akte!
We krijgen tot slot nog een zegen van de bisschop. Het was met

recht een bijzondere ontmoeting.

In de auto trekt mijn man de nuchtere conclusie dat de bisschopdichtheid hier in Bulgarije groter is dan in Nederland en de kans dus groter om een bisschop te ontmoeten. Ik probeer zijn logica te volgen, iets met het aantal inwoners en het aantal bisschoppen, geloof ik.

We keren terug naar Melnik - bekend om de Melnik wijn - sorry buurman, de auto zit vol - en checken in in ons guesthouse Despot Slav. Anniek vindt het maar behelpen hier zonder luxe van een sauna en zwembad. De kamers zijn ook in haar ogen te spartaans...nou zij zal wel s een review schrijven, dondert ze, vooral als ze later wel een hotel van haar gading ziet. " Mam, had je dat nou niet gewoon kunnen boeken? "
Ik dien haar van repliek dat ik haar vaak genoeg heb gevraagd mee te kijken naar de plaatjes op de boekingssites, maar dat tante het blijkbaar te druk had met haar nieuwe iPad! Een "grpppphhhhhh" volgt.....

Vanavond gaan we voor Bulgaarse begrippen vroeg eten, al om

18.30, want Nederlandse tijd eigenlijk gewoon 17.30u is.
Hier lopen de restaurants pas rond 20u vol, en dus zijn we vanavond de eersten die in het restaurant zitten. Al snel krijgen we gezelschap van 2 katten en een hond.
We slenteren na het eten nog een keer door Melnik en nemen het toetje in het restaurant van ons eigen guesthouse. En jawel hoor, ook hier weer zwerfkatten. Een kitten steekt onmiddellijk het hart van Anniek en mij. Nee Anniek, we kunnen hem echt niet meenemen naar huis! Alsof katten weten wie de grootste kattenhater is, zoekt het beestje het plekje naast Mark op. Feilloos voelt het beestje aan dat dat de man is die echt overgehaald moet worden.....