Allemaal Nederlanders!

We verlaten Omoljica over B-weggetjes, want zelfs al is het vandaag zondag, nog een keer dwars door Belgrado slaan we liever even over. Theo en Carina leggen ons uit waar de volgende Donaubrug zich bevindt met een aansluiting op de snelweg richting Bulgarije.
Het platteland van Servië ziet er in ieder geval een stuk vriendelijker uit dan het betongrijs van de stad. We rijden langs uitgedroogde zonnebloemvelden en door schattige dorpjes met vaak maar 1 verharde weg. Langs de kant van de weg zien we aangereden beesten: vooral veel honden, vosjes en een ooievaar. We herhalen voor alle zekerheid ons reismantra nog maar s: voor het donker binnen zijn! Het donker valt hier vroeg, dus krijg ik fijntjes te horen "dat wordt dus niet teveel treuzelen onderweg!" Het platteland verlaten we. Voor ons doemen de uitlopers van de Karpaten op. Ik ga in relaxstand - voeten bloot en omhoog, zo kan ik het kilometers volhouden.

Over een nieuwe snelweg strak in het asfalt - gesponsord door de EU - rijden we razendsnel naar de grens met Bulgarije. De rijstijl hier went snel, van gesneden worden na een inhaalmanoeuvre links of rechts van ons kijken we al niet meer op. Ik gil het zelfs niet meer uit en ook krachttermen hoor ik steeds minder. Het is gewoon een kwestie van of zelf even bijremmen of juist even wat gas bijgeven wat resulteert in het vaak in andere vorm door mannen gespeelde spelletje op kantoor "wie heeft de langste" - even laten zien wie de baas is!

De rij bij de grens lijkt niet zo lang, maar voor de wachttijd blijkt dat niet veel uit te maken. Ik pak de autobingo er maar weer s bij. We scoren ineens veel Turken (TR), Grieken (GR), Macedoniërs (MK) en......heel veel Nederlanders (NL). Er wordt vriendelijk gezwaaid, gevolgd door een eerst in het Turks en vervolgens na een glazige blik onzerzijds: "Hallo, jullie zijn zeker ook op weg naar huis? "Nee, wij zijn gewoon op vakantie hier", antwoord ik.

Ik lach mij inwendig rot, want ten eerste wordt Mark door zijn gebruinde huid nu al aangezien voor "iemand van ver" en ten tweede zeg ik hem zachtjes om misschien krachttermen als @@@ en @@@ dan toch maar te laten voor wat ze zijn, want de kans is groot dat die ander niet alleen Servisch, Bulgaars of Turks spreekt, maar OOK vloeiend Nederlands!

Anderhalf uur later zijn we zonder noemenswaardige problemen de grens over. Het werd even spannend toen de autopapieren gevraagd werden en hoeveel mensen we in de auto hadden... Euh 3 dat zie je toch? Ik was al voorbereid op alles te moeten uitpakken om te laten zien dat er niemand in de auto verstopt zat. Overal om ons heen werden auto's aan een vergaande controle onderworpen. Istanboel is nog maar 600km, Athene ca 1000km, ik vraag of we zullen doorrijden?

De navigatie merkt het meteen dat we de grens over zijn....ze besluit vanaf nu alleen nog maar Cyrillisch te kennen. Het volgende overnachtingsadres is dan ook "onprogrammeerbaar" geworden. Terwijl naast mij iemand lichtelijk nerveus daarvan wordt en blijft proberen de navigatie weer op andere gedachten te brengen, haal ik mijn ouderwetse Freytag & Bernd kaart (ik zweer erbij!) uit de tas. Voorlopig is het probleem opgelost door een kaart met beide schriften. Ik heb namelijk al snel door dat de hoofdwegen weliswaar tweetalige bordjes kennen, maar ik ben niet zo zeker van de B-weggetjes. Toch nog maar even iets beter het Cyrillisch alfabet leren!
Anniek reageert enthousiast met "oh leuk mam, dan gaan we een soort van geheimschrift maken!"

In Sapareva Banya aangekomen zie ik meteen dat we een klein probleempje hebben. Sapareva Banya is namelijk veeeeeeeeel groter dan gedacht met veeeeeeel meer hotels en pensions dan ik had gedacht en met veeeeeeeeeel meer toeristen dan ik het gedacht.....het blijkt 1 van de grotere kuuroorden met minerale baden en de Bulgaren zijn daar gek op. Dus het is DRUK! We rijden eerst gewoon lukraak op en neer in de hoop "guesthouse Relaxa" te vinden. Die naam riep al eerder enige twijfels op bij mijn echtgenoot. "Weet je het wel zeker dat je niets raars geboekt hebt? Ik vind het zo'n rare naam!" Ik heb even "oeps" gedacht, dat wel, maar nu dit een kuuroord blijkt te zijn, ben ik er al geruster op. Het rondjes rijden levert natuurlijk niets op. "En nu? Hoe ga jij dit oplossen?" vraagt hij mij daarbij triomfantelijk aankijkend.
Ik stuur hem een onverhard pad in, want om te beginnen moet ik een local hebben en niet de toeristen. Ik zie onder een boom oudere mensen zitten te kaarten bij een buurtwinkeltje. Ik zeg "let maar s op hoe ik dat doe!" . Ik stap uit, mijn man roept nog "die spreken geen Engels, kansloos!" Ik roep terug "maar hun kinderen vast wel!" Ik laat de oudste van het stel het gezochte adres zien en dan begint het schouwspel waar ik zo van kan genieten. Er wordt iemand van elders gehaald die Engels spreekt, er volgt een verhitte onderlinge discussie in onbegrijpelijk Bulgaars en tien minuten later zijn ze het onderling blijkbaar eens geworden. Ik krijg in perfect Engels een zeer gedetailleerde routebeschrijving van mijn "vertaler". We vinden nu moeiteloos het guesthouse dat aan een onverharde weg ligt. Voor de deur ligt tot overmaat van ramp een zwerfhond waar Anniek niet langs durft te lopen.
We krijgen de beschikking over een riante suite en we mogen gebruik maken van sauna , stoombad en bubbelbad. De dames sprinten meteen weg in hun badjas, het avondeten moet maar even wachten!

We besluiten gewoon in het restaurant bij het guesthouse te eten, want met al die zwerfhonden willen we liever niet in het donker de straat op gaan.
We krijgen een tweetalige menukaart, dus gelukkig kan ik lezen wat de pot schaft, Mark werpt een blik op al die gerechten, bestelt zijn voorspelbare "Greek salad" en zegt droog "Nou, ik zie t al, jij kunt weer helemaal los gaan in dit land". Ik dien hem van repliek met een "Ik zie het ook al, dat wordt drie weken lang Greek Salad voor jou".
Ik bestel voor Anniek en mij samen, want ik hoop Anniek toch echt op te voeden tot een "wereldkeuken" eter. Een wereldkeuken die echt groter is dan de Greek Salad van haar vader, waarop hij standaard overschakelt als er geen pasta meer op de menukaart staat.....We beginnen niet al te wild: een gekruide kipspies van de barbecue met frites.
Ik geloof mijn ogen trouwens niet als ik de prijzen bij het eten zie, voor EUR 3- 5 per persoon omgerekend heb je hier inclusief drinken goed gegeten. Ik kook de hele vakantie niet meer besluit ik ter plekke!

De zwerfhond blijkt later de "hotelhond" te zijn, want hij heeft een naam "Rexie". Rexie heeft zichzelf van zwerfhond tot hotelhond gepromoveerd en blijkt een lieve aaibare lobbes te zijn, die in onze persoonlijke zwerfhondenwegjaaghond blijkt te veranderen wanneer we na het eten toch besluiten even een stukje te lopen naar het dorp. Rexie staat op en komt afwisselend naast ons en voor ons lopen. Ondertussen laat hij zichzelf uit, maar waakt over ons en jaagt andere honden al weg voor wij ze gespot hebben. Rexie steelt met deze aktie helemaal mijn hart!