Een heuse bergwandeltocht

Het belooft vandaar weer heet te worden, dus zoeken we de hoogte op. Niet voor niets zijn we hier aan de rand van het Rila-gebergte gaan zitten, om tenminste toch 1 keer een gezonde wandeltocht te maken. Ergens had ik gelezen dat de zeven meren tocht de tophike van Bulgarije zou zijn, en in een uur of 3 te lopen. Precies goed dus voor mijn twee wandelhaters. Mijn droom werd nog dezelfde avond aan diggelen geslagen door guesthouse eigenaar: die tocht die ik voor ogen had duurt 5- 6 uur, tel daar voor mijn twee medewandelaars nog maar zeker twee uur extra bij. Ik vroeg hem of hij een alternatief wist zodat we toch nog een glimp zouden kunnen opvangen van de meren. Gelukkig wist hij dat en kwam met een combinatie van paden tot een rondje van ca drie uur lopen, waarbij het even flink klimmen zou zijn en daarna relatief op dezelfde hoogtelijn.
Anniek had er gisteren nog zin in, maar dat was voor ze het kuuroord hierachter het huis had gezien. Met de belofte daar ook nog een

dagje te plonsen, ging ze met frisse tegenzin mee op stap.
De stoeltjeslift in Panachiste was even zoeken, geen enkele aanwijzing te vinden, dus maar even binnengestapt bij het park visitor center om na te vragen waar die nou precies was en de weersvoorspelling te checken. Het zou allemaal "no problem" vandaag zijn met het weer. Een bord in het Bulgaars waarschuwde blijkbaar getuige de tekening voor beren in het bos....
Dachten we eerst op een maandag alleen te zullen zijn in de bergen, de hike bleek populair.....het was erg druk. De lift (type jaren 70 traag) daarentegen bleek pas om 12.30 open te gaan op maandagen, dus het werd wachten geblazen. Op het terras ontmoetten we twee Amerikaanse gezinnen die met hun kids twee maanden door Europa trokken, de mannen zijn broers, hebben op jonge leeftijd Bulgarije verlaten en eentje had het overduidelijk helemaal gemaakt, Op 38 jarige leeftijd hoefde hij niet meer te werken en hield zich nu bezig met "charity". Zijn ongenoegen over het totale gebrek aan service bij zijn voormalig landgenoten stak hij niet onder stoelen of banken. "somebody has to tell them!" Mark raakte in een gesprek over Trump verwikkeld en ik dacht o jee nu ga je t hebben. De broertjes raakten onderling zelf in een verhitte discussie, het was duidelijk dat eentje pro Trump was en de ander anti Trump. Ik gaf Mark op zijn falie dat hij zo'n onderwerp aansneed, hij moest toch weten dat juist dit onderwerp hele families verscheurd heeft in de USA?! Gelukkig was de klim steil, dus iedereen raakte buiten adem en de gemoederen bedaarde in de simpele roep om "more water please!"
Anniek zwoegde ook dapper omhoog, maar de schoonheid van het landschap kon haar even niet bekoren. "Mam, kan dit niet wat luxer allemaal?" Ik vraag haar hoe ze zich dat dan bedacht had. "Nou, om te beginnen was die stoeltjeslift achterlijk ouderwets en heel traag (klopt, het was vast de oude skilift uit Galtur uit de jaren '70, zo leek t wel), en daarnaast zou het helpen als ze gewoon van die rolmatten

neerleggen waarop je kunt gaan staan en je zo naar boven rolt".

Ondertussen werp ik tijdens de klim al heimelijk een blik naar de opkomende wolken in de verte. Echt vertrouwen doe ik t niet, er hangt voor mijn gevoel onweer in de lucht. Jassen hebben we niet bij (35 graden, waarom?!) we zijn van die typische dagtoeristen - zelf was ik te lam om mijn O bag om te pakken in een rugzak voor dat "ommetje" .
Ik maan Anniek en Mark tot niet al teveel treuzelen - zo zijn de rollen in de bergen nu duidelijk omgekeerd.
Af en toe checken we de wandelkaart of we nog lopen conform de uitleg van onze gastheer. Nu een verkeerde afslag nemen zou niet grappig zijn. Met de donkere wolken en gerommel in de verte zetten we er een stevige pas in. Als we eindelijk de Rilahut weer zien liggen, breken de wolken los en zijn we in vijf minuten doorweekt. Als het dan ook nog rechts van ons knalt en bliksemt, het inmiddels hagelt en Anniek nu echt in paniek raakt, vind ik het ook even minder leuk. Ik maan Anniek tot kalmte, zij wil wachten op Mark, maar ik zeg dat pappa het zelf maar moet weten, maar ik wil met haar hetzij de hut inrennen hetzij nog snel de stoeltjeslift in springen, weg van het heel snel naderende noodweer. Ik gok, want ik tel de tijd tussen de donder en de bliksem en snel reken ik uit dat we met deze twintig minuten durende lift net voor het echte noodweer blijven. Als druipende katjes zitten we in de lift, ik hou Anniek warm met mijn lijf en stel haar gerust. Ik heb goed gegokt want hoe meer we dalen hoe droger het wordt (en warmer).
Bij de auto stroop ik al haar natte kleding uit, en zet haar in een

deken gerold in de auto. Wij hebben het niet koud, dus houden de natte zooi maar aan, zetten de autoverwarming en de stoelverwarming in de hoogste stand en rijden terug naar het dal. En dan breken de sluizen boven ons los, waardoor de hele weg in een wildstromende rivier is veranderd. Mijn rekensom en mijn gok waren dus goed geweest. Vandaag zijn er weer een paar lessen geleerd: vertrouw nooit op een weerapp of "no problem", kijk naar de lucht en leer de wolken te lezen en draai om als je twijfelt ook al lijkt er nog geen vuiltje aan de lucht te zijn. Een jas had ons vandaag niet veel geholpen, maar als t lang kouder was geweest dan waren we zeker onderkoeld geraakt. Wij hadden geluk dat zelfs nat in de stoeltjeslift we nog niet hebben zitten klappertanden. Een volgende keer laat ik mijn Obag ook voor een dergelijk "ommetje" thuis, maar wordt de rugzak gewoon fatsoenlijk ingepakt voor een hooggebergtewandeling, dwz met trui en wind/regenjas ook al is het 35 graden.

De hete sauna en het stoombad waar we direct na thuiskomst in doken, maakte alles weer goed.

Lekker opgewarmd met een kop thee waren wij het toch eens met elkaar. Ondanks de schrik op het einde, hadden we de wandeling vandaag niet willen missen! Anniek eindigde met de woorden die onlangs meneer pastoor gebruikte om iets uit te leggen aan haar: " Mam, ik vond het hoog in de bergen toch wel heel erg mooi. Het is alleen zo zwaar om er lopend te komen, skiën is veel makkelijker. Maar de wereld is toch eigenlijk wel gewoon een schitterend ongeluk!"