Despacito - Langzaam!

Na het ontbijt in het hotel van Melnik met deze keer een tot hotelkat gepromoveerd zwerfkatje heeft Anniek haar review drastisch bijgesteld...ook hier wil ze nog langer blijven dus dan zit het wel goed! Niet alleen wij maar ook het katje heeft genoten van het ontbijt, vooral de zorgvuldig in stukjes gesneden ham viel erg in de smaak bij het beestje.
We vertrekken naar Bansko, maar pakken daarbij de bergweggetjes die het Pirin gebergte oostwaarts doorsteken. We gaan voor langzaam dus vandaag.
Al bij de eerste afslag draait Mark bij het zien van de staat van de weg om...als mijn man er niet aan wil beginnen dan is het echt erg slecht gesteld met de weg. Ik raadpleeg mijn ouderwetse kaart en zie dat er nog een alternatieve route is: eerst zuidwaarts richting Griekse grens en dan wederom oostwaarts. Plan B is geboren! Ik gok dat dit misschien een betere doorsteek zal zijn, ook al is de weg even wit op de kaart.
Na 10 kilometer rijden we dan ook weer terug richting Melnik om mijn zogenaamde plan B route te proberen. Als dit niet lukt, treedt plan C in werking en dat is terug over dezelfde

grote doorgaande weg zoals we ook gekomen zijn. Gelukkig werkt plan B. We rijden over een mooie pas door eindeloze bossen en over ruige heuvels richting Gotse Delchev. Heel langzaam kronkelen we omhoog en wordt het steeds koeler, wat erg aangenaam is. Onderweg passeren we rustieke dorpjes waar de tijd heeft stilgestaan. Oude vrouwtjes zitten op bankjes en keuvelen met elkaar, net als de mannen. Niemand heeft er haast. Over die wonderlijke Nederlandse auto wordt meteen gepraat en gewezen - dat voel je. Er wordt vriendelijk naar ons gezwaaid en ik zwaai vrolijk terug.
Op het hoogste punt van de pas staat een groot standbeeld van Gotse Delchev - een Bulgaars/Macedonische verzetsheld. Hier houden ze nog van melagomaan grote standbeelden.
In het dal aangekomen, gaan we onmiddellijk weer de hoogte voor een tochtje langs typische bergdorpjes als Leshten en Kovachevitsa. We zien nog net in het Cyrillisch de afslag naar Kovachevitsa en nemen die. Het aantal paard en wagens vind ik ineens vrij opvallend, maar ik besteed er niet al teveel aandacht aan. Plotseling zijn wij midden in een Romakamp beland, bestaande uit zeer armoedige hutjes, de kinderen lopen in hun blootje op straat en de ouders drijven handel op straat en dus is de straat geblokkeerd. Werkelijk

iedereen bekijkt ons. Ik wil een foto maken met de telefoon, maar naast mij klinkt het onverbiddelijke "camera weg nu!". Ik geef mijn ogen dus maar goed de kost, terwijl Mark controleert of de deuren op slot zijn. Het is een afschuwelijke armoede die ik zie, het leven aan de rand van de samenleving is hier letterlijk genomen doordat het kamp aan de rand van het eigenlijke dorp blijkt te liggen. Gelukkig is de sfeer hier een stuk vriendelijker in vergelijking met Roemenië waar we tien jaar geleden ook al s in een Romadorp belandden - de sfeer was destijds bijzonder dreigend.
We worden nieuwsgierig aangekeken, blote kinderen bedelen om snoepjes, maar de handel gaat gewoon door en een woest uitziende Roma loodst ons er keurig doorheen.
Mark wil zoals gewoonlijk snel wegwezen, terwijl ik nou juist graag even was uitgestapt om fruit te kopen en een praatje te maken. Ik voelde namelijk niet de dreiging die ik tien jaar geleden intuïtief meteen voelde.
Ik heb natuurlijk toch stiekem een foto genomen, maar toen waren we alweer uit de drukte van de mensen, dus de foto geeft niet goed de sfeer weer die er heerste.
Achteraf bleek dat er ook een nieuwe weg om het kamp heen liep naar Kovachevitsa. Toch had ik dit ommetje niet willen missen, ook al was het best confronterend.
De weg voert ons langzaam verder omhoog langs mooie bergdorpjes en prachtige vergezichten. Gelukkig is de EU al bezig de oude traditionele huizen te restaureren, daar waar in mijn boekje de Trotter van tien jaar geleden nog stond " afschuwelijk slechte weg vol hobbels en kuilen", was dit nu een gewone hobbelige asfaltweg geworden met opgevulde kuilen met af en toe nog een kuil of put zonder deksel (ook erg fijn!).
We rijden door een Bulgaars moslimdorpje, langs de moskee.
Bulgarije viel in een ver verleden onder het Osmaanse rijk. Overal staat oud Russisch materieel. Bulgarije is een walhalla voor de oude

Oostblok auto liefhebber, al zal ook dat beeld waarschijnlijk razendsnel verdwijnen. Tegelijkertijd zijn de nagelnieuwe Porsches, Toyota Landcruisers en Pajero's niet op 1 hand te tellen.
In Kovachevitsa draaien we om, want de begaanbare weg houdt daar echt op. We rijden nu in 1 ruk verder naar Bansko - het bekendste ski-oord van Bulgarije. Na 3 keer bellen met het hotel (hotel stond niet op navigatie in Romeins schrift onder de nuttige punten....) en wat aanwijzingen vinden we het hotel dan eindelijk ver buiten de stad. We komen hier in een uit de grond gestampt vakantieoordencomplex voor ski en golf terecht, waar het blijkbaar niet alleen in de winter druk is, maar nu dus ook. Een wereld waar overduidelijk de welgesteldere Bulgaren vakantie vieren. Parkeren is een puinhoop hier. Waar wij nette parkeervakken verwachten, is het hier gewoon een kwestie van de auto ergens waar plek is neerzetten. De capaciteit van mogelijke parkeerplekken ten opzichte van de capaciteit van alle vakantieoorden op dit terrein staat absoluut niet tot elkaar in verhouding! En dan is het hier nog geen wintersport hoogseizoen!!

Ons appartementencomplex Aspen golf, skiresort & spa heeft een leuk zwembad dus daar duiken we nog lekker een paar uurtjes in. We besluiten dat we geen zin meer hebben om na het zwemmen (dat was om 20u) nog de oude stad in te gaan. Als echte Hollanders hebben we in de auto nl nog een kratje noodvoer....Anniek heeft zin in gewoon rijst, sperziebonen en snackballetjes in satesaus. En ik ook! Ik trek de keukenkastjes open, en ontdek tot mijn schrik maar 1 pan, 1 dinerbord, 3 ontbijtborden, 2 glazen, 4 kommetjes. Volgens ons is de rest - het is een ruim appartement voor 4 personen - gewoon door voorgangers meegenomen. Het is mij desondanks gelukt om alles warm op tafel te krijgen! Het smaakt heerlijk! Ondertussen kijken we vanaf ons terras uit op de golfbaan en de toppen van het Pirin National Park.

Ik doe een poging om de plannen voor morgen door te spreken en begrijp al snel dat er weinig animo is om weer een bergwandeling te gaan maken. Zonde denk ik, maar als compromis willen ze wel mee met de kabelbaan omhoog tot 2000 meter. Echter, weer 2,5 uur omhoog lopen naar de top van de hoogste berg hier op 2900 meter, nee daar hebben ze geen zin in. Het zal dus wel n mix worden van met de auto het Pirin National park in, de kabelbaan hoger nemen, terrasje bij de hut doen, daarna Bansko even in en dan lekker zwemmen! Omdat Mark op googlemaps wil uitzoeken hoe de weg precies loopt en welke windrichting hij dus in Bansko moet kiezen - de borden van de hoofdweg af zijn nl vooral in het Cyrillisch - hebben we toch echt WiFi nodig. De WiFi doet het alleen in de lobby en dus slenteren we daar heen. Ook hier is de WiFi erg langzaam. Een Bulgaars meisje met een onuitsprekelijke naam ontdekt in Anniek een speelkameraadje. Al snel wordt er samen gedanst op de muziek. Het meisje leert Anniek een paar dansjes op hits van Kristian Kostov - hier erg populair. Ze dansen verder op de Italiaanse " Socco bacci" die dat meisje ook kent en tenslotte - we ontkomen er hier trouwens in geen enkel bergdorp aan - schalt Luis Fonci's Despacito door de lobby. Wat muziek betreft is er 1 Europa: de meisjes gaan samen helemaal los op Luis Fonsi. Er bestaat geen taalbarriere meer!