Het Rilaklooster

Als kind zag ik ooit een plaatje van het Rilaklooster. De plek leek mij magisch mooi. Vandaag was ik er dan! Mooi was t, precies zoals op de plaatjes. Het meest verbazingwekkende vond ik dat je nietsvermoedend komt aanrijden en dan ineens doemt de toegangspoort op terwijl de weg zich verder langs een muur slingert. Geen grote P's maar een klein P'tje voor en achter het klooster, ik had het mij dat in ieder geval anders voorgesteld voor dit UNESCO monument. We worden doorverwezen naar een overloopveld(je) 1500 meter verderop. Mark ziet echter dat daar een onverhard pad weer terugloopt richting klooster en doet even alsof hij in een terreinwagen rijdt. Het resultaat is wel dat we op 200 meter van het klooster parkeren - gewoon in het bos.

We vergapen ons aan de iconen, de iconostase, Anniek repeteert haar misdienaarslessen en weet - in tegenstelling tot pa en ma - veel elementen te benoemen. Wij verliezen glansrijk de kwis die ze ter plekke bedenkt.
De kerk is prachtig, overal waar je kijkt bladgoud en muurschilderingen.
In het klooster wonen nog slechts 10 monniken, in vroegere jaren wel zo'n 300. Ze wisten de mooie plekjes wel te vinden!
Alleen als pelgrim of als monnik mag je hier logeren, dus helaas komen wij niet daarvoor niet in aanmerking. Anders was ik er zeker een nachtje blijven slapen.

Op de terugweg wil ik nog graag de Stob piramides bezoeken, echter

dreigend onweer en bliksem in de verte en het gegeven dat die wandeling ook zeker 1 uur kost, maakt dat we omkeren. Nog een keer overvallen worden door noodweer zien we absoluut niet zitten.

Onderweg rijden we door typische dorpjes, zien we paard en wagen en herders met hun kudde geiten, schapen en een koe. Ook hier een beroep wat aan het uitsterven is. De Bulgaarse jeugd verlaat in hoog tempo deze dorpjes.

De wegen tot dusver zijn prima, de bevolking is vriendelijk en de rijstijl rustiger dan in het buurland Servië. Een vriendelijk vakantieland, dat is hoe wij Bulgarije nu al ervaren.