Wat ging er aan vooraf?

"En? Naar welk raar land gaan jullie dit jaar? Weer zo'n voormalig Oostblokland zeker?" Ik glimlach en zeg dat de roadtrip dit jaar inderdaad naar Bulgarije gaat. "Roadtrip?" echoot mijn collega verder. " Je bedoelt dat je gaat RIJDEN?" Ja, dat bedoel ik inderdaad! Hij kijkt mij enigszins meewarig aan.

"Hoeveel km is dat eigenlijk naar Bulgarije?", gaat hij verder. Ik antwoord dat ik om eerlijk te zijn dat niet zo heel precies weet, maar googlemaps geeft vast een goede indicatie. Hij raadpleegt zijn mobieltje en roept "Awel he, das toch zo'n 2100 km en dan ben je er pas!"

Sinds onze dochter leerplichtig is, zijn wij gebonden aan het hoogseizoen en zoeken we die plekken op die nog niet zijn platgewalst door het massatoerisme. Al net voor ons huwelijk besloten wij ons te richten op "de grenzen van Europa", naar het boek van Geert Mak - In Europa. Een mooi compromis voor de eerste 10 reisjaren van ons huwelijk. Daarna zou de wereld weer ons speelveld worden, is mij beloofd :-).

Ik vertel mijn collega over de tijd van voor "man plus kind", de tijd waarin ik o.a met kamelen door woestijnen trok, waarin ik deelnam aan een overlandexpeditie van Beijng in China dwars door het toen nog zeer gesloten Tibet naar Nepal, door Afrika reisde en "gevaarlijke" Midden Oosten landen bezocht. Een tijd die ik "reiswise" bij tijd en wijle mis: de woeste schoonheid van eindeloze desolate landschappen, de totaal andere wereld dan de verwende Westerse wereld, de inheemse culturen, het langzamere levenstempo en de ongeevenaarde gastvrijheid onderweg.
Ik heb een diep verlangen in mij mijn dochter, maar ook mijn man daar kennis mee te laten maken, met meer werelden dan alleen de Europese werkelijkheid, ik wil haar leren dat alles niet zo gewoon is, dat de wereld niet "wit" is en dat onze Westerse manier van kijken echt niet altijd "de beste" manier van kijken is.

Ik vertel mijn collega dat ons "compromis" bijna zijn einde nadert...de landen die nog niet bezocht zijn in Europa zijn namelijk " bijna op" en onze dochter wordt binnenkort 9 jaar....een leeftijd waarop kinderen over het algemeen beter bestand zijn tegen eventuele cultuurshocks, ontberingen en andere onverwachte zaken. Ook is ze inmiddels verworden tot een "makkelijke" eter, wat wel handig is als je de menukaart niet kunt lezen en je dus niet weet of je hond, slang, kwal

of cavia op je bord hebt liggen.

De koffie is inmiddels getapt, mijn collega neemt nog een slok en zegt dan: "Nou, je kunt ook nog altijd naar Centerparcs gaan! Dat is namelijk ook een wereld op zich EN een relatietest! Daar kan ik over meepraten! Hoef je echt niet zover voor te gaan rijden!" Ik schater t uit!

Thuis vertel ik tijdens het eten dit verhaal. Mijn dochter hoort t zo s aan, zet de oren op scherp als ze hoort over trektochten met de rugzak, kamelen en afzien, en zegt dan doodleuk tegen haar pappa: "Pappa, dat meent ze toch niet serieus he? Ik wil namelijk helemaal niet op zo'n stinkbeest zitten, hobbelen door het zand en al helemaal niet met zo'n zware rugzak lopen als er rolkoffers bestaan! Laat mamma maar lekker volgend jaar zelf op expeditie naar Verwegistan gaan, dan ga ik wel lekker met jou chillen op Ibiza, doei!!!"
Nu schatert mijn man het uit! Nu weet ik het zeker: het is nu echt 2 tegen 1 geworden.....

Bijschrift foto's: Precies 10 jaar geleden met de mountainbike naar de Zwarte Zeekust Roemenië/grens Bulgarije.