Zondag, 14 januari 2017
Cape Mc Clear – MALAWI
Van Senga Bay naar Cape Mc Clear

Hallo iedereen in het koude België (niet wanhopen, als wij terug zijn komt de lente er snel weer aan !!),

Eerst en vooral : WE ZIJN BACK ON THE ROAD !
Na 18 lange, bange (maar ook toffe en leerzame) dagen van ingehouden spanning op de campsite van Cool Runnings en onder de goede zorgen van Superwoman Sam(antha), konden we gisteren eindelijk ons kamp opbreken en naar een volgende bestemming rijden.

Effe snel korte samenvatting : op 26 december kwamen we aan in Senga Bay en toen we daar op 30 december wilden vertrekken, gaf onze trouwe Jack de geest.
Hij wou erg graag starten, maar de motor wou niet gaan en op het dashboard gebeurden rare dingen.
Na enkele dagen hard zoeken, zweten, panikeren, terug kalm worden, wakkerliggen, raad vragen via alle kanalen (Google, Whatsapp, Facebook, sms, telefoon), met de hulp van Saidi, de wakkere technieker en coole kerel van Cool Runnings Campsite, Samantha de eigenaar van de campsite en de vele passerende expats, gasten en Malawi-mensen, vonden we een garage in Lilongwe waar ze aan onze Landrover konden werken.
Na een bezoekje van Sam aan de eigenaar van de garage, stuurden ze Chimodzi (groot, gespierd en indrukwekkend – carrière bokser gemist), een erg goeie technieker (Landrover Academy) die 250 km moest rijden van Lilongwe naar Senga Bay om de auto na te kijken.
Leuk detail tussendoor : Chimodzi kwam steeds 4 uur te laat opdagen (Afrika-time hahaha) en had de eerste keer warempel zijn vriendin (rond en gezond) bij, die dacht dat ze gezellig mee op uitstap kon naar het meer, maar zich na een uur al stierlijk stond te vervelen met haar smartphone in de hand).

Na een paar uur speurwerk en computertesten bevestigde Chimodzi spijtig genoeg ons vermoeden : de ECU (boordcomputer) was schielijk overleden.
Onmogelijk te krijgen in Malawi, dus wij op zoek in Zuid Afrika en Belgie. Uiteindelijk een goeie gevonden bij Daniël, een toffe Landroverman uit Roosendaal en dankzij onze zalige, supersnelle en efficiënte buurvrouw Pascale kon alles binnen de 6 dagen via DHL in Lilongwe geraken (en er zat zelfs nog een Humo in het pakje ook !!!). Pascale en Daniel : we sturen jullie veel goei karma en zonneschijn !!
Samantha heeft alles opgepikt op de luchthaven (en regelde met haar geweldig acteertalent bij de douane dat we geen importkosten moesten betalen) en Chimodzi reed weer 250 km om de ECU te komen plaatsen en programmeren.
Na een klein paniekmomentje (de gaspedaal reageerde niet, maar kon ingeprogrammeerd worden) draaiden we de sleutel om. Met een dikke zwarte wolk en een hoestje van het stilstaan gromde onze trouwe Jack en draaide hij weer als een Singer naaimachientje.
De hele campsite juichen !!!
Na nog een halve nacht gezellig bijbabbelen en slappe lach met Sam, hebben we dan gisteren opgekraamd en zijn we vertrokken naar Cape Mc Clear, zo’n 180 km verder, een prachtplek en natuurgebied, ook aan Lake Malawi.

Onze 18 dagen op de campsite van Cool Runnings waren een rollercoaster van emoties, teleurstelling en bang afwachten. Maar ook van nieuwe vriendschappen, het leren kennen van de echte cultuur van Malawi, de humor, moed, passie en rock ’n roll van Samantha en haar team, de hartelijkheid van de Malawianen, de Europese vrijwilligers die daar helpen (jongens en meisjes rond de 19 jaar, die soms een jaar lang in moeilijke en warme omstandigheden komen helpen), de vriendelijke expats en wereldreizigers uit alle hoeken van de wereld,….

We wilden heel graag iets terugdoen voor alle hulp die we van Samantha kregen, dus, zoals ik al vertelde, hebben we meegeholpen bij een nieuwe kleuterschooltje in de buurt en ben ik (na een hele uitleg van Sam over haar projecten) in mijn pen gekropen om binnen Malawi een sponsorwerving te doen en tegelijk ook mijn contacten in België aan te spreken om zoveel mogelijk hulp uit België te sturen voor Samantha. Voor de details : zie mijn vorig verhaal.
Aan iedereen die dit leest : we nemen nog contact op wanneer we terug zijn : we gaan er alles aan doen om een pakket met hulpmateriaal te verzamelen en naar Cool Runnings te sturen. Dat hebben ze daar dubbel en dik verdiend, maar vooral : ze hebben het écht nodig ! De armoede is schrijnend !

Zelf hebben we die 18 dagen ook heel anders geleefd : er is geen degelijke supermarkt in de buurt van Senga Bay en onze gas was op, dus kookten we met het eten dat we konden krijgen en op houtskool, zoals alle mensen hier alle dagen doen. Degelijk vlees is ook niet te vinden, dus effe de vegetarische toer op, met uitzondering van een pak gehakt dat we kregen van een stel ZuidAfrikaanse overlanders : die avond was het Spaghetti Bolognese feest in het maanlicht (een busje gemalen Parmesan hadden we nog, dus het feest was compleet).

En… wat zijn wij in Europa toch vreselijk verwend. Hier nog maar eens geleerd dat een tomaat, een ajuin, een aardappel, een avocado of een banaan er niet perfect uit moeten zien. Eerlijke groente en fruit, verkocht aan een minikraampje, recht uit een kleine moestuin, al dan niet overrijp of met vlekjes op smaken net zo goed (of zelfs beter) als je beseft dat er écht niets anders te vinden is.
En 50 soorten yoghurt in de supermarkt is ook niet nodig : als je plots ergens in een winkeltje twee potjes natuuryoghurt tegen komt, ben je blij als een klein kind met nieuw speelgoed. Melk uit een plastic zakje waar je een hoekje moet afknippen, lapjes Chesterkaas die per stuk verkocht worden in een stukje plastic,….. : allemaal voorbeelden van het leven hier.
En als je dan 4 tomaten koopt van iemand op straat, krijg je er met de glimlach nog 2 gratis bij ! Hartverwarmend !

Maar ik dwaal af !

We hebben gisterenmiddag dus ons kamp opgebroken (het gras onder en rond de jeep was helemaal vertrappeld en de vorm staat er waarschijnlijk nog weken in) en zijn na uitgebreid afscheid vertrokken van Cool Running Campsite, weg van Senga Bay.
Dat was met een heel klein hartje, alsof je een warme, beschermende nest moet verlaten, heel onzeker de wijde wereld in,
We weten natuurlijk nog altijd niet wat de oorzaak van de kapotte ECU was, dus hopelijk is er niks anders electrisch aan de hand en blijft de nieuwe het nog lang doen. We kunnen dat hier niet achterhalen, dus we rijden verder en hopen op het beste.
Er stond zo’n 180 km op het programma, naar het schiereiland en natuurgebied Cape Mc Clear wat verder aan Lake Malawi.
Ik denk dat we de eerste 50 km amper durfden ademen, uit schrik dat de auto het weer zou begeven, maar Grote Jack heeft het schitterend gedaan.
Het laatste stuk van de rit was best wel pittig : stuk zandweg met wasbord en wat steile beklimmingen en afdalingen, maar er was geen enkel probleem.
Hij is even krachtig en moedig als de voorbije 6000 km (nog een paar honderd en we zitten aan 7000).

En nu staan we te ontspannen aan het prachtige privéstrand van Chembe Eagle’s Nest Lodge . Toffe kampeerplek op het strand, lieve mensen, zalige douches, heel rustig, wat aapjes ’s morgens (maar tzijn brave), lekker weer, prachtig uitzicht en vooral RUST en geen kopzorgen meer.
We hebben daarnet een mooie boottocht gemaakt op een catamaran (alle eilandjes hier zijn bescherm Narionaal Park), veel fish-eagles gezien, beetje gesnorkeld maar vooral zorgeloos genoten!

Morgen rijden we dan richting Liwonde National Park : Mvuu Camp. Daar gaan we hopelijk weer veel hippo’s en olifanten op de campsite zien, we gaan een gamedrive doen en er is een zwembad !
En daarna steken we door naar de grens met Mozambique en zo door Zimbabwe naar Botswana.
En zo zijn we dan met vertraging begonnen aan onze terugrit naar Kaapstad.
In Tanzania zijn we niet geraakt wegens tijdsgebrek met de autopech, maar dat is voor een volgende keer.

Ik hoop dat jullie weer een beetje genoten hebben van ons verhaal. Het loopt niet altijd zoals we willen, maar voorlopig is het nog steeds een geweldige ervaring !

Op de eerste foto’s hieronder zien jullie Samantha, Saidi en Chimodzi. Daarna de ook het schooltje waar we geholpen hebben, Peter zijn kookkunsten op houtskool, de herstelling en daarna kunnen jullie meegenieten van onze dag hier in Cape Mc Clear.

Veel groeten en tot het volgende verhaal (hopelijk alleen maar mooie reiservaringen en geen autopech). Blijf toch nog maar éventjes kaarsjes branden .

Edith, Peter en Grote Witte Jack