Zondag, 19 november 2017
NAMIBIE - Solitaire
Solitaire Guest Farm Campsite

Na twee winderige (en frisse) dagen bij de Oranjerivier in het zuiden van Namibiê vonden we het welletjes en hebben we ingepakt en opgekraamd richting het warmere noorden.
Na de laatste 40 km asfalt begonnen we aan ontelbare gravelwegen in Namibië richting Canon Roadhouse Campsite, in de buurt van Hobas, naast het Gondwana Canyon Park en Fish River Canyon.
Beschrijving van een gravelweg : in Namibië is een gravelweg een hoofdweg.
Er zijn in het land een paar snelwegen met asfalt, maar meestal bestaan alle wegen uit gravel.
Een gravelweg is een smalle of heel brede weg, bestaande uit en bezaaid met zand en/of losse steentjes, al dan niet met veel putten en/of wasbord.
Het kan gaan van een gladde weg met links en rechts een spoor om te volgen, zodat je (met een Landrover dan toch) ongeveer 70 à 80 (soms zelfs 90 !!) per uur kan halen. De lokale Toyota’s (of toeristen met een doodswens) vliegen erover tegen 120 per uur. Heel dikwijls kom je het bekende wasbord-effect tegen. Zie het als een weg vol (diepe of ondiepe) ribbeltjes waar je overheen rammelt en davert. Inderdaad, hoe sneller je rijdt hoe comfortabeler het voelt, maar tegen 120 een stuurfoutje maken eindigt dikwijls met een dodelijke koprol. Zie de vele vreselijke autowrakken naast de weg.
En ik bedoel in het zuiden van Namibië dus gravelwegen van soms wel 250 km lang, meanderend door een fantastisch woestijnlandschap van droge vlaktes en rode duinen, met lange bochten, over heuvels met het ene vergezicht na het andere.
Sommige gravelwegen staan “bol” zodat uitwijken voor een tegenligger altijd een beetje hachelijk is : kop-staart aanrijdingen zijn onbestaand in Namibië, koprollen zijn een traditie.
Voor de toekomstige Namibië-reizigers : de C27 tussen Helmeringhausen en Sesriem is een wasbord-nachtmerrie : u bent gewaarschuwd ?
Enfin, onze witte Jack rammelt (RAMMELT) overal op zijn gemakje overheen en wij hebben voorlopig al onze tanden nog ?.
De Canon Roadhouse Campsite was een leuk weerzien (sinds 2010) : op de valreep een kampeerplek kunnen scoren (de tijd van onaangekondigd ergens aan komen waaien is blijkbaar voorbij) en s’avonds eens goed gaan eten : Oryx-steak. Sorry aan de vegetariërs, maar twas heel lekker ! En lekkere latte en cappuccino (eens iets anders dan Nescafé aan den jeep ?).
Nog steeds veel wind en friskes s’nachts en s’morgens : blijkbaar is de wind in Kaapstad de schuldige : waait helemaal over naar Zuidwest Namibië.
Nadat Peter alle aanwezige woestijn-autowrakken uitgebreid had gefotografeerd konden we weer op weg.
Via onze geweldige App (I-Overlander : geen internet nodig) had ik een ver afgelegen woestijnkamp gevonden, maar de afstand was wat groot om in een paar uren te overbruggen (we hebben tijd he !!), dus we maakten een tussenstop in Bethanien.
Geweldige verrassing ! Midden in de woestijn een sympathiek dorpke met het oudste hotel van Namibië (Hotel Behtanien) waar ze ook een paar campsites en een zwembad (woehoe !!) hebben. T’is toch waar he : wie houdt er nu niet van een zwembadje na een stoffige rit door de woestijn.
De managers, Elleke (!) en Johan waren toffe Zuidafrikaners die het helse leven van een safari-lodge (yep, wakeup, een safarilodge uitbaten is geen droomjob !) hadden ingeruild voor het stoffige, maar veel rustigere leven in Bethaniën.
We konden s’avonds mee aanschuiven aan de springbok-pastei en er werden weer nieuwe vriendschapsbanden gesmeed. Het leven onderweg : leuk !!
Voor de geïnteresseerden even een financieel plaatje : een campsite in Namibië met véél ruimte (dikwijls met eigen badkamertje) en alles erop en eraan kost gemiddeld 10 euro per persoon per nacht. De diesel is hier een pak goedkoper, een warme maaltijd kost gemiddeld ook 10 euro en een colaatje nog geen euro. Goed vol te houden zou ik zo zeggen.
Het kampeerleven zelf bevalt ons ook goed natuurlijk. Onze ijskast bevat het hoogst noodzakelijke en wat extra lekkers : melk, eieren, vers fruit, yogurtjes, kaas, tomaten, boter, confituur, wat koude pintjes, wat cola, veel water natuurlijk, maar ook Nutella en Cote d’Or chocolade (?) dus.
We ontbijten met Brinta-pap en havermout of bokes met choco.
Onderweg eten we noten, rozijntjes, koekjes, appels en bananen (niks zo lekker als een koude Kaapse Golden uit de ijskast).
S’avonds koken we simpel of we schuiven aan als er warm eten te krijgen is aan de campsite.
Het was een beetje zoeken in het begin om alles terug te vinden in den auto (alles zit in plastic Curver bakken met deksel), maar nu weten we feilloos alles liggen en we zijn een geöliede machine van het opzetten van de tent tot het vinden van een schaar ?
Slapen in de daktent is, zoals we al wisten, zalig en rustgevend.
Alleen kwestie van genoeg slaapzak voorzien als het fris is, ofwel met de zon opstaan als het warm wordt.
Meestal zijn we wakker rond 7uur en gaan we slapen rond 21 uur (afhankelijk van wie we leren kennen en hoe laat we nog zitten uit te leggen).
Veel mensen verbazen zich over onze Belgische nummerplaat en dus moeten we dikwijls ons verhaal doen.
Mijn verkoudheid is nog niet helemaal over : het woestijnstof doet er geen goed aan natuurlijk, maar we bijten door !

Dinsdag, 21 november 2017
NAMIBIE – Swakopmund
Tiger Reef Campsite

Vanuit Bethaniën vertrokken we dan naar onze hele speciale kampeerplek : midden in de duinen van de Namib Desert. Dat park telt maar 2 kampeerplekken(Namib Rand Family Hideout) en zijn dus moeilijk te pakken te krijgen.
De vroegere (meestal Duitse) enorme farms zijn omgebouwd naar ecologisch natuurgebied. Om de eigenaars toch nog iets te laten verdienen en het gebied te onderhouden worden er een paar kampeerplekken voorzien en kunnen er ecologische rondritten en trails gedaan worden tegen betaling. Duurder dan een gewone campsite, maar zeker de moeite waard.
We hadden geluk : Campsite Orion was beschikbaar voor een nachtje.
16 km van de weg af, door los zand naar een uniek plekje midden in de woestijn ! Maar wel met toilet en douche op zonne-energie : typisch Afrika. De campings in Europa zijn echt een lachtertje in vergelijking met wat je in Afrika krijgt op de meest afgelegen plekken. Dat zal nog wel blijken uit de volgende verhalen.
Naast onze kampeerplek was een waterput waar ’s avonds en ’s morgens de oryxen komen drinken. Prachtig gewoon !
De stilte is overweldigend en de sterrenhemel ’s nachts is onbeschrijflijk !
Op deze plek geen electriciteit, dus een goeie moment om onze tweede batterij te testen. En ja, prima : na 24 uur nog steeds stroom en een ijskast op 6 graden. Perfect !

En effe tussendoor : nogmaals sorry voor de late verhalen. Nergens, maar dan ook nergens deftig internet (geen verbinding) of deftige wifi (één streepke maximum). Dus foto’s downloaden onmogelijk.

Van kampeerplek Orion reden we dan verder door stof en over zware gravel, naar Solitaire. Een oude nederzetting (nu een supertoeristische tussenstop met tankstation, winkeltje en bakkerij met de wereldberoemde Solitaire-appeltaart).
Ik had gelezen dat de campsite van Solitaire een jaartje dicht was wegens verbouwingen, maar dat de nabijgelegen Solitaire Guest Farm tijdelijk een paar campsites verhuurt. En weer een plekje kunnen bemachtigen. Mét restaurant en zwembad !! Daar zijn we twee nachtjes blijven staan : een avondje mee aanschuiven in het restaurant (5 gangen voor 10 euro) en in/uit/in/uit het zwembad, want het was daar HEET en DROOG !
Veel “weavers” rond de campsite : kleine vogeltjes die kleine en grote “hangnesten” maken in de bomen. Ze zijn héél tam en eten uit je hand. En een paar brutale woestijn-eekhoorns die ook een kijkje kwamen nemen.

Voor de geïnteresseerden, dieren die we tot nu toe onderweg tegenkwamen: oryx, zebra, struisvogel en springbok ?

Na de dagelijkse Jack-routine : olie checken, water checken, bandendruk checken, … (alles altijd prima in orde) en het wisselen van een luchtfilter (VOL stof en steentjes) konden we weer op weg voor een lange rit deze keer.
Na een tussenstop in Solitaire zelf voor diesel, cash geld (oei, de ATM kapot, geen geld dus) en een snelle koffie konden we weer verder.
Van Solitaire naar de kust, Swakopmund (zeelucht, een normale temperatuur van 22 graden, géén stof en goeie wifi !!!).
Het was een eindeloze rit van 250 km met af en toe een canyon oversteken : veel lastige gravelbochten en voorzichtig stijgen en dalen. Het laatste stuk van 140 km was letterlijk KAARSRECHT en bleef maar duren. Ik aan het stuur met
drijfnatte t-shirt, een lege ijskast en de laatste twee flessen (warm) water.
Na elke heuvel : “en NU gaan we de zee zien” weer een uitgestrekt stuk woestijn.
Maar dan eindelijk kwam Walvis Bay in zicht. Swakopmund was dan nog een slordige 40 km en bij aankomst ademden we de frisse zeelucht in !!
Onze campsite hier is zalig : groot, fris, enorme douches met zalig heet water, 50 m van het strand en van de Tiger Reef Beach Bar (ook niet onbelangrijk).
Swakopmund is een (wel wat Duitsachtig) kuststadje met alles erop en eraan : grote supermarkten, een winkelstraat, strandappartementen, een zee-aquarium en alles wat een kampeerder verder nodig kan hebben om voorraad in te slaan vooraleer naar het ongerepte en zwoele noorden van Namibië te vertrekken.

We blijven hier maar liefst 3 nachten staan : genieten van de frisse zeelucht, het stof van ons lijf (en van Jack) afwassen, beetje beschaving ondergaan,
een wandelingske door de stad, wat strandwandelingen,….
En het reisdagboek voor jullie aanvullen natuurlijk : ben ik nu dus aan het
doen !
Hieronder een pak foto’s, zoveel mogelijk in volgorde.

Het plaatsen van het volgende verhaal zal afhangen van de omstandigheden : wifi, wifi, wifi ! Dus niet wanhopen, het komt eraan. Alleen wanneer is de vraag ?
Toedeloe en knuffels van ons alledrie.
Edith, Peter en Grote Jack