Zondag, 28 januari 2017
Hwange National Park – ZIMBABWE
Van Cape Mc Clear naar het noorden van Zimbabwe

Dag allemaal !
Terwijl ik dit zit te schrijven, komen er in de verte net 3 olifanten en een familie bavianen drinken aan een waterhole hier bij de campsite. Echt prachtig dit plekje in Zimbabwe ! Later meer hierover.

Het heeft weer even geduurd eer ik nog eens tijd maakte om een stuk te schrijven.
De omstandigheden moeten goed zijn : goed zitje, goei internet, een namiddag tijd,…. Ge weet wel, dat is niet iets om rap tussendoor te doen !

Na ons vertrek uit Cape Mc Clear hebben we het mooie Lake Malawi vaarwel gezegd en zijn we naar beneden gereden, richting Liwonde National Park (ook nog in Malawi). Dat grote park is geconcentreerd rond een rivier (shame on me, ben de naam vergeten) en is toch wel een redelijk uniek park qua fauna en flora. We konden er niet gaan kamperen bij Mvuu Camp, want de toegangsweg was onder water gelopen, maar we konden via een 4x4 binnenweg van 16 km naar de overkant van de rivier rijden, waar we de auto voor een konden achterlaten en waar ze ons dan met een bootje kwamen ophalen.
We hadden een goei prijsje onderhandeld (laagseizoen) voor een nachtje lodge, met alle maaltijden, een gamedrive en een riviertocht inbegrepen.
Na alle miserie met de auto hadden we dat ook wel verdiend vonden we.
De binnenweg naar de rivier was pittig (maar Jack was krachtig en enthousiast) ging langs veel heel arme dorpen en was toch wel confronterend. Het is pas als je de grote wegen verlaat dat je de achterkant van een land leert kennen. De kinderen vroegen hier allemaal naar lege plastic waterflesjes om hun water mee naar school te kunnen nemen. Een schril contrast met de luxe waar je in een safari-lodge in terecht komt.
Sjieke safaritenten, sjiek eten, op je wenken bediend worden, gin-tonic bij de zonsondergang,… heel relatief allemaal. En ook best wel een drukte : om 14u lunch (amper tijd om na aankomst te douchen), direct daarna gamedrive met sundowner, dan direct daarna (kwartierke om om te kleden) den uitgebreide diner, dan in de sjieke tent slapen. S’Morgens stipt op tijd ontbijt (eten, eten, eten, eten,… pffff) en dan direct daarna klaarstaan voor de riviertocht.
Heel tof allemaal, maar toch wel wat stressy als je gewoon bent om alles op het gemakske te doen).
Bij de riviertocht zijn we dan ook nog aangevallen geweest door een kwaaie hippo. Ongelooflijk hoe rap die zijn : 1 enorme sprong uit het water, dan nog een grote duik onder water en 1 seconde later sprong hij bijna op de boot. Was gewoon een kleine waarschuwing dat we te dicht bij zijn familie waren. Amai, respect ! Ik wist dat ze levensgevaarlijk waren, maar dit was indrukwekkend ! Ik heb er, begrijpelijk, geen foto’s van !
Wel veel gezien op die riviertocht : honderden hippo’s natuurlijk, veel vogels, veel krokodillen, een uitgebrande boot van de stropers (die worden hier meedogenloos neergeschoten of ze belanden in de rivier (yummie zeggen de kroks). En een prachtige sundowner (zondsondergang met hapje en drankje) op de oever.
Tijdens de gamedrive veel hoefdieren (onze eerste sabelantiloop) en één eenzame olifant. Maar toch wel een mooi park !

Na Mvuu Camp ging het zuidwaards naar Zomba (halverwege richting Blantyre in Malawi) waar we gelezen hadden over Casa Rossa : een mini-hotel met restaurant en één campsite, gerund door een Italiaans koppel.
Heel leuk, beetje modderig op de campsite (van die rode modder die overal blijft aanplakken), maar het ETEN !! Italiaanse homecooking (even een hemelse verandering na ons gebruikelijk kampeer-eten – dat trouwens ook lekker is !!), geweldige cappuccino en hééél toffe mensen.
In Zomba nog wat geld gewisseld, inkopen gedaan en dan konden we weer op pad.
Tussenstop in Blantyre, de enige grote stad in Malawi (buiten hoofdstad Lilongwe). Daar was het echt nat en koud weer, dus konden we terecht in een typisch Afrikaans hotel. Voor een appel en een ei een kleine simpele kamer, met de gebruikelijke scheefhangende gordijnen en rare kitchy inrichting, maar een goei bed en lekker warme douche waren heel welkom in het koude, natte weer. We (Peter dus, zoals gewoonlijk) hebben ’s avonds ons eigen potje gekookt onder een afdak en ’s morgens waren ze, tot onze grote verbazing, de auto helemaal aan het poetsen en stond er een ontbijt klaar (roereieren met gebakken patatjes en thee). Allemaal in de prijs inbegrepen ! De jonge eigenaar was een zalig sympathieke gast, die ons nog een goeie binnenweg naar de grens met Mozambique heeft getoond.
En dan waren we weer op weg naar land nr. 6 : Mozambique. Een klein stukje doorsteek, maar toch wel interessant.
Het begon al aan de grens ! De machine om Visa af te drukken was kapot (dat was de week daarvoor ook al zo, hadden we gehoord van collega-overlanders) en dus werd de douane héél ambetant (gezichtsverlies hahaha) tegen ons en moesten we drie uur wachten (en zwijgen en braaf zijn) tot ze uiteindelijk een scheef papierke in ons paspoort konden plakken. Was wel effe spannend want die mannen konden er niet mee lachen. Peter wierp mij regelmatig De Blik toe (zwijgen he Edith) om te vermijden dat ik een Edithiaanse colère zou uitbarsten, maar ik heb mij zeer voorbeeldig gedragen.
Na het wisselen van de nodige Metical konden we dan eindelijk Mozambique inrijden, richting Tete.
Mozambique is toch weer helemaal anders dan Malawi, dat merkten we direct. Redelijk drukke mensen, vuile omgeving ook en niet echt onmiddellijk toeristvriendelijk. En de Portugese taalbarrière helpt ook niet echt natuurlijk.
Tete was een vuile, drukke en chaotische industriestad aan beide oevers met de Zambezi. Wel een sjieke brug (zie foto’s).
We hebben gekampeerd bij Jésus E Bom een kleine oase aan de oever van de rivier, uitgebaat door een joviale Zuidafrikaner.
Zijn citaat : “Trump sais Africa is a shithole, well… Tete is the biggest shithole”. Maar zijn campsite was de max in de chaos van Tete. We zijn er twee nachten gebleven en we hebben genoten van de rust, hebben onze was nog eens laten doen en waren steeds in het gezelschap van de lieve Labrador van het huis !

Na Tete zijn we direct doorgereden naar Nyamapanda, een van de grensposten met Zimbabwe. We waren eerst van plan om nog meer zuidwaards te rijden in Mozambique, maar die weg was blijkbaar heel saai met geen enkele campsite, dus we besloten om ons verblijf in Mozambique dan maar kort te houden en direct naar Zimbabwe te rijden.
De grenspost met Zimbabwe was al direct een schot in de roos : supervriendelijke en vrolijke mensen, geen opdringerige gidsen of geldwisselaars, alles heel relax en tof !
Ons plan om naar het hooggebergte in het zuidoosten van het land te rijden viel ook wat in duigen, want de 4X4 -route was niet meer toegankelijk omdat er een brug was weggespoeld.
Dan maar richting Harare, de hoofdstad van Zimbabwe.
En…. fantastisch…onderweg geen énkele politiecontrole (en dus geen enkele van de welbekende corrupte politiemensen die proberen om iedereen geld af te troggelen of gefantaseerde boetes te geven omdat bvb je auto te vuil is). Sinds het aftreden van Mugabe zijn die corrupte politieposten van de ene op de andere dag verdwenen en het is voor iedereen een verademing op de baan nu !
En wij vinden Zimbabwe dus een geweldig land. Iedereen is vriendelijk en we worden overal met open armen ontvangen. De mensen zijn geciviliseerd en hoopvol gebleven in hun 30 jaar ellende en dictatuur van Mugabe. Er is nooit criminaliteit geweest tegen toeristen (iedereen was triest dat de toeristen bang waren om naar Zimbabwe te komen) en nu hopen ze dat iedereen snel terugkomt om in hun prachtige land te reizen. Het is in ieder geval een aanrader !

Voor aankomst in Harare hebben we nog een nacht doorgebracht in een Afrikaanse “baanlodge” : plaatsje tussen de chalets en een sleutel gekregen om in een van de chalets te gaan douchen. Er stond dat weekend een DJ te spelen : toffe gast, maar veel te luid natuurlijk (zoals overal de muziek in Afrika : iedereen is, denk ik, een beetje doof).

In Harare hebben we twee dagen gekampeerd bij “Its A Small World” een bekend backpackershotel midden in de stad, waar ook één piepkleine plaats is voor één auto met een daktent. Alweer een geweldige plek met een toffe sfeer en een fijn zwembadje om in af te koelen (toch ook niet onbelangrijk onderweg). We hebben daar ook (met hulp van een paar locale techniekers) onze dieselfilter vervangen (we kregen hem zelf niet los).
In Harare hebben we dan wat gewinkeld, een lokale telefoonkaart gekocht en nog maar eens geprobeerd onze creditkaarten en bankkaarten te laten werken. Zonder succes !!
Dat vraagt wel wat uitleg natuurlijk.
Mugabe heeft Zimbabwe dus volledig failliet achtergelaten. Dat wil zeggen : het land heeft geen geld meer en de USD is eigenlijk de officiële munt momenteel. Alleen is er daar een groot tekort aan. Dat wil zeggen : alle bankautomaten zijn leeg (allemaal !!) en USD zijn nergens te krijgen, want alle mensen houden hun USD goed bij om toch wat cash te hebben.
Apart van de USD heeft Mugabe voor zijn vertrek nog een hoop Bond-bankbiljetten laten drukken. Eén Bond is gelijk aan één USD. Er bestaan alleen briefjes van 2 en van 5 Bond. Als je in de winkel iets koopt met USD, dan krijg je wisselgeld terug in Bond.
Geen probleem…. Alleen moet je dan wel genoeg USD hebben en je Bond uitgeven voor je het land verlaat (want zijn buiten Zimbabwe niks waard).
Wij natuurlijk niet veel USD meer (Zimbabwe bezoeken was een last-minute plan) en daar bovenop : onze kaarten (alle 5 !!) van Belfius werken hier nergens. We kunnen er dus nergens mee betalen !
Voor ons kantoor in Kalmthout is het een raadsel.
En dus moesten we noodgedwongen aan onze cashreserve van USD zitten om te tanken, eten te kopen, camping te betalen,…..
Voor onze aankomst in Bulawayo hadden we dus nog welgeteld 80 USD en nog wat Botswana Pula op zak.
Die cash moesten we zeker bij houden om onze Visa voor Botswana te betalen, dus, met andere woorden, we zaten in geldnood !
Gelukkig (en raar maar waar) werkte onze ING-reserve-bankkaart wel overal. Maar daar staat geen geld op, dus wij dik in het rood bij ING momenteel hahaha (maar dat komt wel goed met de nodige bankoverschrijvingen).

En de redding woont in Bulawayo (tweede grote stad in Zimbabwe) !! Lees meer hierover beetje verder.

De weg van Harare naar Bulawayo was weer te lang (en we rijden niet graag lange stukken), dus onderweg nog maar eens naast een Afrikaanse lodge gekampeerd. Tussen wel 100 prachtige pauwen, die de overschot van onze spaghetti wel konden appreciëren.
En weer een sleutel gekregen van een chalet om te douchen : alleen zaten daar ’s avonds een stuk of 4 reuze spinnekoppen in en rond de douche, dus we zijn maar zweterig afgedropen en zijn zo in onze tent gaan liggen.
’s Morgens waren de achtbenige monsters verdwenen, maar het water van de douche was kokend heet en de koudwaterkraan werkte niet.
Andere chalet : helemaal geen water.
Andere chalet : alleen koud water.
Chalet nummer vier : ik een koude douche, Peter een warme douche.
Ach, Afrika, altijd verrassingen met een grote glimlach !

Volgend stopplaats was Antelope Park in Gweru: een privaat wildpark, waar ze ook leeuwen kweken om nadien vrij te laten en waar ze 4 Afrikaanse olifanten gered hebben van een grote droogte vele jaren geleden.
Het leeuwenprogramma is een beetje dubbel. Om geld in het laatje te krijgen voor hun projecten, kan je daar “wandelen met leeuwen”. Toch wel een beetje bij zijn haar getrokken, want daardoor wordt het moeilijker om ze vrij te laten (ze hebben er 120 en nog geen enkele kunnen vrijlaten in het wild).
We wilden niet meedoen aan het “wandelen met leeuwen”, maar het was wel ongelooflijk super en spannend om vlakbij die enorme beesten te zijn en een rondleiding te krijgen.
De 4 olifanten zijn (redelijk) gewend aan mensen, dus we hebben ervan geprofiteerd om er heel dicht bij te komen en ze aan te raken (met de nodige voorzichtigheid), want dat is in het wild totaal onmogelijk natuurlijk.
Er zijn blijkbaar ook maar een paar Afrikaanse olifanten die de aanwezigheid (zelfs in gevangenschap) van mensen aanvaarden. Toch wel beetje uniek dus en heel wat anders dan wat er met de Aziatische olifanten gebeurt.
Verder was het een prachtig park om weer een paar dagen te kamperen en al bij al hebben de dieren veel vrijheid in het grote park, dus allemaal wel ok !

En dan gingen we richting Bulawayo : op bezoek bij Belgen !!
Onderweg (nog in Malawi) hebben we Chris en Patrick ontmoet : twee sympathieke overlanders uit Hove, die ook veel in Afrika hebben rondgereisd met hun oude Landcruiser en die nu in Bulawayo een mooi huis op de kop getikt hebben. We hadden afgesproken dat we onderweg op bezoek zouden komen en dat was heel tof, want we zijn daar ontvangen als vorsten.
Prachtig koloniaal huis (van rond 1896), schitterende tuin, geweldig logement in de vroegere paardestallen en ontzettend toffe en hartelijke ontvangst gehad met zelfs biefstuk/friet en zelfgemaakte mayonnaise.
We hebben lang en uitgebreid zitten babbelen over België en het avontuurlijk reizen (met al onze wederzijdse anekdotes) door Afrika.
En…. Patrick en Chris hebben cashgeld voor ons kunnen fixen, zodat we weer zonder problemen in Zimbabwe konden verderreizen. Waarvoor nogmaals dikke merci !
Chris en Patrick : als jullie dit lezen : nogmaals : van harte welkom in Kalmthout en als jullie housesitters in Bulawayo nodig hebben : één adres !

Spijtig genoeg konden we maar één nachtje blijven, want ondertussen hebben we nog een kleine maand vooraleer onze 4 maanden erop zitten.
Op dit moment kamperen we op de prachtige Tuskers Campsite (deel van Ivory Lodge), aan de rand van het Hwange National Park in het noorden van Zimbabwe.
Toen we hier gisteren aankwamen, stond er een reusachtige oranje bus met enorme aanhanger op de campsite : 32 Duiters in een rijdend hotel ! Kamperen en slapen in een trailer ! Met 32 man, allemaal in een klein hokje ! Wonderlijk ! Ge moet er maar goesting voor hebben. Gelukkig zijn ze nu weg en hebben we de campsite voor ons alleen.
Sinds we hier staan (aan een grote waterhole en zonder omheiningen) zijn er hier gisteravond meer dan 80 olifanten gepasseerd om te drinken. En zonet, zoals ik in het begin vertelde, weer 3 olifanten en een familie bavianen (zolang die maar wegblijven bij onze campsite is dat geen probleem haha).
En Peter (die aan het avondeten was begonnen terwijl ik hier naast het zwembad zit te schrijven) kwam zonet aangelopen : de rangers hadden hem opgepikt aan onze kampeerplek om 200 meter verder naar twee jonge leeuwen te gaan kijken die net een buffel hadden gedood !

En hiermee eindigt mijn verhaal.
Ik hoop binnen een half uurtje ook naar de leeuwen en hun verse prooi te gaan kijken en waarschijnlijk bij valavond weer een heleboel dieren aan de waterplas te zien !
Morgenvroeg rijden we opnieuw naar de Victoria Watervallen, waar nu, na de regen van de voorbije weken in Zambia, wel weer veel water staat, zodat ze opnieuw spectaculair zijn. Ik hoop dat ik jullie daarvan veel mooie foto’s kan tonen.
Daar blijven we een dag of drie en dan rijden we het wilde Botswana opnieuw binnen, waar we via Nata en Maun nog de Kalahari woestijn willen verkennen.
Ik hoop persoonlijk op een ontmoeting met een helebooel meerkatjes !!
Vandaar Zuid Afrika weer binnen en dan weer richting Capetown !
Dus waarschijnlijk is het volgende verhaal het laatste !
Geniet ervan… dat doen wij ook elke dag !
Veel liefs,
Edith en Peter
En Grote Jack opnieuw en nog steeds in topvorm !

PS : ik had weinig mogelijkheid om dit verhaal te posten, dus ondertussen weer paar dagen verder (aan de Victoria Falls, maar dat is het volgende verhaal).
Toen ik mijn computertje had afgezet na bovenstaand verhaal, kwamen de rangers ons nog eens halen om naar de leeuwen en hun vangst te gaan kijken
Ik heb prachtige foto's kunnen maken van de jonge leeuw, vlak bij zijn prooi en van de gieren die op hun deel zaten te wachten. De verse halfopgegeten buffel heb ik maar zo gelaten : daar is weinig mooi aan te zien op foto.... Wel kwam er ook daar een enorme troep olifanten langs (na enige aarzeling omdat de leeuwen in de buurt lagen) en waarvan enkelen het zwembadwater veel lekkereder vonden dan de modderige waterplas.
Die avond, toen we met ons tweetjes in het donker na ons laatste koffietje in de lodge, te voet met onze pillamp naar de campsite wandelden, hoorden we zwaar geritsel in het struikgewas ...... echt NIET om te lachen in het donker, als je weet dat er ook nog eens twee andere leeuwen in de buurt rondhingen. Het bleek een enorme olifant, die, nadat we een paar keer in onze handen klapten, angstig met zijn staart in de lucht op twee meter voor ons naar de overkant van het weggetje vluchtte. Dan voel je je toch wel piepklein ! Die avond passeerde nog een stuk of 10 olifanten op twee meter van onze tent op weg naar de waterplas. Spannend ! Tuskers Campsite/Ivory Lodge was echt wel een hoogtepunt in Zimbabwe !