Woensdag, 3 januari 2017
Senga Bay – MALAWI
Van Lusaka (Zambia) naar Senga Bay (Malawi)

Dag iedereen daar ver weg,
Op het moment dat ik dit schrijf zitten we te kijken naar de golfjes op Lake Malawi. We staan hier al 8 dagen en zullen hier nog wel een aantal dagen blijven. Later meer daarover…

Mijn vorige verslag heb ik geschreven in Pioneer Camp, een 20 km voorbij Lusaka, hoofdstad Zambia.
Daar hebben we nog een fikse regenseizoen-bui op onze daktent gekregen, waardoor de leuke rustige plek een heel andere aanblik kreeg : beetje somber, nattige ondergrond (we stonden laag in het bos) en overal rond onze auto een kolonne agressieve mieren, die hadden besloten dat wij serieus in de weg stonden.
Met agressief bedoel ik ECHT agressief : zet een voet neer en ze kwamen af, klimmen razendsnel op je voeten of benen en dan bijten ze zo hard ze kunnen. Echt gemene beestjes.
Het was sowieso tijd om daar te vertrekken, dus wij weer verder, richting Malawi.
Afstanden zijn groot in Zambia en de voorzieningen niet dik gezaaid, maar we vonden Bridge Camp, halverwege de grens met Malawi.
Bridge Camp is een kampeerplek aan de hier donkerbruin gekleurde Zambezi rivier met aan de overkant Mozambique.
Eigenlijk een prachtig uitzicht over weer een heel ander soort omgeving.
We hadden in Pioneer Camp een Zuidafrikaans koppel uit Kaapstad ontmoet : Etienne en Franzelle en hun kleine zoontje Robert. Ze reizen net als wij voor vier maanden rond, maar niet met een daktent. Ze hebben een volledig ingerichte Isuzu truck met alles erop en eraan; handig met een kleintje bij natuurlijk.
Toffe mensen die nu ook bij het Bridge Camp hun kamp hadden opgeslagen.
Diezelfde avond arriveerde nog een andere Zuidafrikaan, in zijn eentje op stap met de moto en twee koppels luidruchtige (tja) Brazilianen met een huurauto en twee daktenten.
Toch altijd plezant, want we ontmoeten mensen van overal en naarmate we dieper doorreizen komen we veel andere soorten mensen tegen, vooral mensen die langer reizen dan de gebruikelijke twee of drie weken. Altijd veel over-en-weer vertellen natuurlijk : waar gaan jullie heen, waar kom je vandaan, hoe verloopt de reis, wat zijn goede tips,… Heel tof allemaal.
Die nacht geen regen, maar zoals gebruikelijk bij de opbouw naar een regenbui : héél heet en plakkerig warm. Maar we zijn het al gewoon ondertussen hahaha.

Malawi lokte natuurlijk, dus wij weer verder tot Chipata, een stadje vlak bij de grens met Malawi. Leuke rommelige campsite gevonden : Dean’s Hillside Lodge. Boven op een heuvel (de weg ernaartoe was de moeite !) met een mooi zicht op de lichtjes van Chipata ’s avonds. En daar was de verwachte regenbui : samen met een indrukwekkende onweersbui en grote bliksemschichten over de stad.
We hebben daar ontdekt dat onze “awning” (groot zonnescherm) het ook perfect doet in harde regen, dus geen zielige taferelen onder een paraplu meer. We hebben nu volwaardige bescherming tegen de regen ! Hoera !
Denk nu niet dat het hier constant regent : het bouwt een paar dagen op met schitterende zon en blauwe lucht, maar je voelt de temperatuur dag per dag stijgen en de vochtigheid wordt groter. Dan komt er stilaan wat wind, de wolken verschijnen en dan weet je dat het ’s nachts of de volgende ochtend serieus gaat plenzen. Na de regen is het weer zonnig, aangenaam warm en dan begint de hele opbouw opnieuw. Dus het is hier goed te voorspellen en we zijn er ondertussen op voorzien. Onze daktent is ook superwater en winddicht, dus als de wolkbreuk snachts uitbarst worden we zelfs al niet meer wakker.
In Chipata bleek dat ze op de campsite geweldige cappuccino konden maken (Italiaanse eigenaars), dus dat was heel welkom. Een mens wordt blij met kleine dingen in Afrika !
Daar kwamen we ook weer onze Zuidafrikaanse familie tegen : zij gingen daar Kerst vieren met hun zoontje.
Wij wilden tegen Kerst in Malawi zijn, dus we bleven maar één nachtje.

Na de nodige inkopen in de chaotische supermarkt in Chipata (ook daar iedereen druk druk voor Kerstmis, maar dan wel bij 35 graden) konden we de grens met Malawi oversteken.
Dat viel redelijk goed mee : de nodige fixers van ons afschudden, ons uitstempelen uit Zambia, van het ene loket naar het andere, visa betalen (75 USD per man !!!), carnet voor de auto laten invullen, autoverzekering onderhandelen en afpingelen en dan gingen de barelen van Malawi voor ons open.
Al snel bleek dat Malawi een heel arm land is. De markten minder kleurrijk (dus minder fruit en groente), huisjes en hutten nog eenvoudiger, meer bedelaars, weinig winkels en weinig infrastructuur overal.
Wel mooie natuur, veel heuvels, maar duidelijk (het gedeelte tussen de grens en hoofdstad Lilongwe) ook veel ontbossing.
We wilden heel graag snel Lake Malawi zien (water !!), maar de afstand van de grens tot het meer was net iets te groot om in één dag te doen (met onze Jack zijn we traag he), dus Barefoot Camp gevonden vlak voor Lilongwe.
Een soort lodge waar ze trips in Malawi organiseren en waar je ook op het gras in de mooie groene tuin mag kamperen.
Dat werd dus onze plek voor Kerstavond en ochtend !
Na een eenvoudige Kerstdiner (ik denk dat het bonen in tomatensaus waren), de gebruikelijke stortbui ’s nachts hebben we daar ’s morgens een Engels ontbijtje (op z’n Malawi’s) gedaan met de kerstmuts die we al zo lang meezeulen.
En dan kwam Lake Malawi in zicht natuurlijk. We hebben ons laten verleiden door een kampeerplek bij een groot hotel te kiezen, vanwege het aanwezige zwembad.
Maar dat hebben we ons beklaagd !
Toen we eindelijk in Senga Bay aankwamen bij de campsite van het Livingstonia Hotel, bleek dat half Malawi en een hoop volk van de buurlanden ook het idee had om daar te gaan kamperen of er een dagje aan het water door te brengen voor Kerstdag.
Met andere woorden : honderden mensen, kinderen, barbeques, luide muziek, rommel en afval overal,… De electriciteitsplugs die gewoonlijk voorzien zijn voor de kampeerders (ijskast en zo), waren ingenomen door laders van gsm’s en muziekinstallaties.
De douches en toiletten ga ik zelfs niet beschrijven. Het zwembad waar we zo naar uitkeken VOL joelende tieners. Echt VOL !
Wij helemaal in shock natuurlijk, na zoveel nachten rust, natuur en kampvuurkes.
Maar ach, deze mensen waren allemaal Kerst aan het vieren aan het meer, dus wie zijn wij om hier over te zeveren.
Vermoeiend was het wel die dag en avond, want veel rust hebben we niet gehad.
Eten hebben we maar in het hotel gedaan, douchen ’s avonds laat in de douches naast het zwembad van het hotel en slapen met de ogen open, want de (overigens goeie) DJ op de campsite heeft er tot in de vroege uurtjes een feestje van gemaakt.
Blankenberge in Malawi, ik kan het niet anders beschrijven.
De volgende dag (na een toch wel mooie zonsopgang over het meer) hebben we rap alles opgekraamd en zijn we 3 km verder gereden naar Cool Runnings.
Een oase aan het water, koele groene tuin, alles erop en eraan. Mooi strand, ligstoeltjes onder de bomen op het gras. Een klein paradijsje, gerund door de hele toffe Sam, een madam die héél véél doet voor de arme dorpen rondom. Daarover later ook meer.
We hebben nog een toffe boottocht gemaakt naar Lizard Island (een klein rotsachtig eilandje vol hagedissen).

En toen…. En nu komt het ….. we zijn hier nog steeds.
Al de 10de dag, want onze ouwe trouwe Jack is in panne gevallen en het is ernstig !!
Toen we na 4 nachten relaxen bij Cool Runnings verder wilden rijden naar de lodge die we voor Nieuwjaar gereserveerd hadden, heeft hij niet meer kunnen starten.
Sindsdien hebben we alles, maar dan ook alles uitgetest en nagekeken, met hulp van Saidi, een hele goeie automechanieker die hier werkt.
We hebben niets, maar dan ook niets mechanisch kunnen vinden, dus het bleek een ingewikkeld electrisch probleem.
Ingewikkeld in die zin : we weten nu ondertussen, na veel stress, rondmailen, bellen, whatsappen, testen, … dat waarschijnlijk onze ECU het heeft begeven.
Dus Jack WIL heel graag starten, klinkt gezond en doet alle moeite, maar de ECU stuurt geen impulsen meer.
De ECU is een soort boordcomputer die alarm, startblokkering en starten (dieselpomp en injectoren) regelt.
De startblokkering en het alarm hadden we op voorhand laten verwijderen om problemen te vermijden. Maar het starten (dieselpomp en injectie dus) moet altijd door de ECU geregeld worden. Daar is niks aan te doen. En die heeft het nu dus waarschijnlijk (90 % zeker) begeven.
Maar we zitten in Malawi natuurlijk, niet in Europa of Zuid Afrika, waar electronica-problemen snel opgelost geraken. En dan nog in Senga Bay : 120 km van de hoofdstad en de dichtstbijzijnde serieuze garage, tweede optie is Mzuzu, 300 km verder.
Een nieuwe ECU moet uit Zuid Afrika of Europa komen en het uitlezen en programmeren kan hier ook niet gebeuren.

We hebben de voorbije dagen echt in zak en as gezeten, de halve wereld rondgewhatsappt, met hulp van de geweldige Sam (campsite manager, zoals ik al zei) en Saidi de mechanieker. Weinig eetlust en slapeloze nachten natuurlijk (geweldige oplossing om kilo’s te verliezen hahaha).
De enige opties waren nog slepen naar….. ??? In het slechtste geval een manier vinden om de auto terug in Kaapstad (3000 km in vogelvlucht) te krijgen. Einde reis… ??!!

Nieuwjaarsavond hebben we wel onze fles Champagne gekraakt op de goede afloop, terwijl we naar de sterren en het vuurwerk van de rijke Indiers keken.

Maar sinds vanmorgen is er licht in de duisternis : we hebben een grote goeie garage in Lilongwe gevonden die de wagen gaat doorlichten. Sam heeft geregeld dat de garage-manager een technieker naar hier gaat sturen (zij geeft die dan onderdak en eten). Op die manier hebben we eindelijk professionele hulp en moeten we voorlopig (nog niet direct tenminste) de auto door half Malawi laten slepen of laten transporteren.
Ook niet vergeten dat ons hele huishouden in de auto zit natuurlijk.
Als het echt de ECU is, dan hebben we ook een Belgische garage in Mzuzu (300 km verder) gevonden, waar ze ook electronica en software hebben om ons met de ECU te helpen.
We hebben via contacten in Johannesburg al een splinternieuwe vervang-ECU gevonden : die ligt klaar om, indien nodig, naar hier gestuurd te worden.
Dus mensen, het is erop of eronder !!
Als het niet opgelost geraakt, moet onze ouwe trouwe Jack op een truck geladen worden, wij de vlieger op en terug naar Kaapstad.
Dan is het effectief einde trip.

We sturen grote dikke bliksems en vreselijke vervloekingen en folteringen naar de persoon die besloten heeft om vanaf 1999 een computer in de Defender TD5 te installeren (Jack is van 1999).
We waren op alle mogelijke problemen voorzien met gereedschap, kennis en vervangstukken. Maar niet op dit natuurlijk. Dit kunnen we zelf onmogelijk oplossen.

Enfin, wordt vervolgd, ik hou jullie op de hoogte. Ik zou zeggen : allemaal KEIHARD duimen, bidden, kaarskes branden, voodoo, magie en bijgeloof….. we hebben het nodig de komende dagen !

En dan nog iets. We mogen ongelooflijk van geluk spreken dat we hier op deze campsite (Cool Runnings) aan het strand van Lake Malawi bij Sam in panne gevallen zijn. We staan hier veilig, aangenaam en hebben alles wat we nodig hebben.
Sam doet het mogelijke en onmogelijke om ons te helpen via al haar connecties.
Ze heeft hier prachtige projecten lopen (voetbal, palliatieve zorgen, veiligheidswacht, medische zorgen) en geeft de helft van haar winst aan de gemeenschap rondom de campsite. Zelf is ze verpleegster en elke ochtend staan hier mensen te wachten om verzorgd te worden door haar !
Dus… als we terug thuis zijn (sneller of zoals voorzien hahahaha), dan zou ik graag een pakket met medisch materiaal naar haar sturen vanuit Belgie.
Als jullie nu eens allemaal een klein beetje beginnen verzamelen, dan krijgen we een mooi pakket voor haar : windels, pleisters, brandwondenverband, plastic handschoenen, schaartjes, tangetjes, … met andere woorden alles waar haar kleine mini-wachtzaaltje mee geholpen is. Ik steek er ook wat bij en zorg voor de verzending !
Deal ?

Dus mensen, ons verhaal wordt vervolgd … one way or another. Ik blijf schrijven en verslag uitbrengen.

Veel groeten uit het mooie, maar heel arme Malawi.
Edith, Peter en zieke Jack (hij wil zoooo graag verder) !

PS : op het moment dat ik dit verhaal op het internet zet (5 januari, namiddag nu) is er zonet een nieuwe ECU verzonden vanuit Belgie via DHL; De mechanieker die gisteren geweest is heeft alles nagekeken en de auto (en de ECU) niet aan de praat gekregen. Dus zodra de nieuwe ECU aankomt, wordt hij geplaatst en dan is het erop of eronder. We zitten hier dus nog zeker een dag of 6.
Morgen gaan we uitwaaien tijdens een lange strandwandeling langs het meer en de komende dagen gaan we wat vrijwilligerswerk doen voor Sam : we gaan de tuin van een kleuterschooltje opkuisen. Kwestie van onze (luxe)problemen, want dat zijn het tenslotte, wat te relativeren.