Vandaag vroeg op want we hebben een vol programma. Allereerst willen we graag met de veerboot heen en direct weer terug naar en van Mykines. Gisteren ging hij niet vanwege zware zeegang voor de haven, maar voor vandaag wordt er minder harde wind voorspeld, dus gaan we ’s ochtends direct reserveren. Had ik al gezegd dat je hier nergens bent zonder internettoegang? Daarna willen we gaan fietsen op Sandoy, het grote buureiland ten zuiden van Streymoy waar Thórshavn op ligt. Na het ontbijt is er een mailtje van de ‘ Skipper of the ferry to Mykines’ dat onze gereserveerde afvaart ook vandaag niet door kan gaan. In onze reisgids hadden we ook al spannende verhalen gelezen over de dominee uit Vágar die naar Mykines ging om de gelovigen daar te bedienen en vervolgens 2 weken vastzat vanwege de golven die het terugvaren beletten. Toen de boot eindelijk weer voer en hij thuiskwam had zijn vrouw het huis verlaten met medeneming van alle huisraad. Onze Diplom-Geograph raadt de lezers van zijn reisgids derhalve aan om niet zonder wederhelft naar Mykines te vertrekken (maar dit terzijde). De Faeröer worden ook wel ‘The Land of Maybe’ genoemd en dus moet je er altijd een plan B (en liefst ook C) hebben en dat hebben wij dus ook. We willen namelijk ook gaan fietsen op Sandoy. De veerboot gaat maar 3x per dag en dus gaan we nu proberen om de afvaart van 11:15 uur vanuit Gamlaraett te halen. Hier kun je niet reserveren en omdat wij niet weten hoe druk deze route is, dus willen we op tijd zijn. De volgende gaat pas 2 uur later weer. We nemen nog wel even de tijd om het Sørvágsvatn/Leitisvatn (net vanuit welke kant je het bekijkt) op de foto te zetten. Het meer ligt slechts enkele 10-tallen meters van de oceaan, maar wel 40 meter hoger. Als je het vanuit de verte bekijkt lijkt het net of het een geheel vormt met de oceaan. Koen had ons al gevaagd of we hier al geweest waren en dus stoppen we hier even voor een fotomomentje.

Sandoy was ons door onze reisgids voorgesteld als het vlakste eiland van de Faeröer, waar het makkelijk fietsen zou zijn, maar vanaf de haven is het direct een stevig klimmetje. Gelukkig heb ik tegenwoordig mijn e-bike en dat levert onvermoede ervaringen op. Het is me in die bijna 40 jaar met Kees nog nooit gebeurd dat ik als eerste boven ben met fietsen, maar sinds zaterdag in Saksun weet ik dat dit wel degelijk tot de mogelijkheden behoort! Alleen als het steiler gaat dan 6% volgens hem. We zullen zien. We fietsen van Skopun naar Sandur (met het enige zandstrand van de Faeröer; geen badgasten te zien overigens) waar we ons bij de plaatselijke benzinepomp te goed doen aan de Deense nationale specialiteit, broodje ‘varme pølse’ met mosterd. Gelegenheden waar je een broodje kunt eten of koffie kunt drinken zijn er op de Faeröer niet buiten de hoofdstad en enkele andere pleisterplaatsen. We fietsen door naar Húsavíkar, met onderweg diverse stops om van het adembenemende uitzicht te genieten. Ook Húsavíkar is uitgestorven en aangezien we tot nu toe storm mee hadden durven we het niet aan om met die storm in de rug nog verder te rijden en we keren hier dus om, om met wind tegen terug te rijden naar Skoppun. We komen daar ruimschoots op tijd aan om nog een rondje te lopen door het dorp voordat de boot ons weer terugbrengt naar Gamlaraett. In Thórshavn overnachten we weer in de B&B bij de familie Mikkelsen en we gaan weer te voet de stad in om een hapje te eten. Dit keer zijn we beter voorbereid en we eten prima bij Brasserie Hvonn onder Hotel Thórshavn.