Vannacht heeft het geregend, maar als we opstaan is het weer droog en schijnt het zonnetje af en toe door de laaghangende wolken heen. De temperaturen variëren hier niet veel en zeggen op zich ook niet zoveel. Bij 9 graden kan het aangenamer aanvoelen dat bij 14 graden met harde wind. Vandaag waait het te hard voor de veerboot naar vogeleiland Mykenes dat we van hieruit in de verte zien liggen. Na het ontbijt blijven we eerst nog wat lummelen op onze kamer. We laten de ‘housekeeping’ aan ons voorbij gaan en aan het eind van de ochtend maken we ons op voor een fietstochtje. We willen eigenlijk van hier naar de westpunt van het eiland fietsen, maar bij nadere bestudering van de kaart blijkt het laatste dorp, Gásadalur, aan het andere eind van een eenbaanstunnel te liggen en dat is dus niet haalbaar, maar tot de tunnelingang moet wel lukken. Na Sørvágur, waar op zondag niets te doen is (en op andere dagen van de week waarschijnlijk ook niet veel) nemen we de ‘afslag’ naar beneden naar het zoveelste pittoreske dorpje van de Faeröer, Bøur. Ook hier weer uitgestorven, maar aan de met rotsblokken of watergevulde jerrycans verzwaarde trampolines kun je zien dat de bevolking hier nog niet aan het vergrijzen is. Van hieruit heb je een schitterend uitzicht op de rotseilanden Tindhólmur en Gásholmur (volgens onze Diplom-Geograph ‘sagenumwoben’) en bijbehorende ‘needles’. Een kort maar opnieuw pittig klimmetje brengt ons weer op de hoofdweg waar het uitzicht onveranderd fraai blijft. Na nog een paar fotostops belanden we voor de tunnelingang en hoewel Kees van mening is dat we er best doorheen kunnen fietsen en dat die 1700 meter die er aangegeven staan absoluut niet kloppen, keren we hier toch terug. De tunnel stamt van 2006 en tot die tijd kon Gásadalur alleen via de zee (en een in de rotsen uitgehakte trap) of over de bergen bereikt worden. Beide even uitdagend. Dit doet ons denken aan de fjordendorpjes in Noorwegen die wij tijdens onze vakantie in 1980 al verlaten aantroffen. Hier ligt dat dus anders. Voordat de tunnel werd aangelegd woonden hier nog maar 16 mensen, maar dat stond de tunnelaanleg niet in de weg, integendeel. Het dorp maakt nu een levendige indruk. Er word zelf weer gebouwd. In onze reisgids lezen we over postbode Jákup Andreas Henriksen uit Gásadalur die van 1915 tot hij in 1975 op 80-jarige(!) leeftijd met pensioen ging de post te voet over de bergen heen en weer transporteerde. Als blijk van waardering voor 60 jaar trouwe dienst heeft zijn werkgever bij zijn pensionering een postzegel aan hem gewijd.
Terug in het hotel lummelen we nog even verder en kijken we hoe we ons programma voor de komende dagen gaan invullen. Internetbereik blijkt hier een eerste levensbehoefte te zijn. Sommige veerverbindingen moet je reserveren en dat kan tegenwoordig alleen via internet. Helaas gelden de Europese roamingregels niet voor de Faeröer en zijn we dus aangewezen op de wifi-verbinding in de hotels die overigens overal uitstekend zijn tot op de kamers aan toe!

Tegen het eind van de middag rijden we het ‘hele’ stuk naar Gásadalur nog een keer opnieuw, maar nu met de auto. Gásadalur blijkt verassend veel te bieden te hebben. Er is een pad uitgezet over de rand van de rotsen naar diverse uitzichtpunten met bankjes. In het dorp blijkt bovendien een gezellig (modern Deens ingericht) café te zijn dat sinds dit jaar open is. Het is er uiteraard behoorlijk druk, want waar vind je zoiets op de Faeröer?! We maken een praatje met de eigenaresse en ook die blijkt -net als veel andere Faeröerders- Nederland te kennen. Haar man komt er regelmatig zegt ze en ze geeft aan dat de Nederlanders en de Faeröerders veel verwantschap hebben en dat dat komt door de visserij. We kunnen het alleen maar beamen. Vlak voor we de tunnel weer ingaan lopen we ook nog even naar de waterval Mulafossur die hier spectaculair de zee in duikt. Alweer een dag voorbij. We zijn inmiddels ruim over de helft.