De trein stopt op eindstation Banyuwangi om 04.10 uur 's ochtends. Vanaf hier lopen we een paar minuten richting het water en zo komen we bij de ferry naar Gili Manuk, Bali. Een uiterst vriendelijke man helpt ons, natuurlijk geheel belangeloos, met het kopen van tickets voor de ferry. We betalen hem 8.000 Rupia (€ 0,50) voor de overtocht van een uur. Hier pakt de man 1.500 Rupia op. Nog geen tien eurocent. Het is de beste man gegund. Heel toevallig heeft hij een vriend op Gili Manuk met een taxi. Voor 500.000 Rupia (+- € 30,-) brengt hij ons naar Seminyak. Een ritje van ongeveer drieënhalf uur. Misschien ligt het aan het tijdstip, het slaaptekort, of omdat we simpelweg niet weten wat het zou moeten kosten, maar we vinden het prima geregeld zo.

We stappen op de ferry en daar begint de ellende. Er is nogal veel golfslag en we schommelen vreselijk terwijl we nog aan wal liggen. Binnen no time ben ik zeeziek. Reinier amuseert zich kostelijk, maar ik kan niet wachten tot we weer aan land stappen. Gelukkig worden we al opgewacht en kunnen we rechtstreeks de taxi instappen naar Seminyak. Ik ben nog steeds zo misselijk dat ik groen zie, dus ik ben maar wat blij dat ik in de auto bijna de hele rit kan slapen.

We laten ons afzetten in het centrum en gaan ergens ontbijten waar ze wifi hebben om een hotel te kunnen zoeken. Tegen de tijd dat we klaar zijn met eten hebben we het Ossotel geboekt en is er een taxi voor ons besteld via Grab (een variant op Uber). De chauf lijkt niet zo blij dat hij een stel toeristen moet vervoeren voor zo'n € 0,40. Ik denk dat ze voor toeristen zonder Grab toch een ander tarief rekenen.

We worden netjes voor de deur afgezet en worden hartelijk ontvangen met een welkomstdrankje in de lobby. De kamer is nog niet klaar, maar we mogen al wel gelijk gebruik maken van het zwembad, ligbedden en handdoeken. Ideaal, want veel meer dan dat gaan we vandaag toch niet doen. Tegen de tijd dat de kamer gereed is hebben we wat gegeten en kunnen we een paar uur gemiste slaap inhalen.

Als we weer wakker worden is het al donker en weer tijd om te eten. De eerste keer dat we aan zee kunnen eten! Het is hier, zeker in vergelijking tot Java, erg toeristisch en het, vooral Australische, volk varieert van typetjes met opgespoten lippen en te korte jurkjes naast nèt te brede, nèt te gebruinde kerels onder de tatoeages met in verhouding nèt te smalle benen tot simpele, dolgelukkige en dronken feestgangers. In alle restaurants is het wel bijzonder rustig. Onze chagrijnige ober zegt dat dat normaal is en niets met de Ramadan te maken heeft. Okay, sorry for asking. The food is good en het is happy hour, dus vanavond dopen we om tot cocktailnight.

Na het eten lopen we nog wat verder over de boulevard en komen uit bij Beachclub Azul. Een supermooie hut van bamboe en netten en heel veel verdiepingen en leuke hoekjes. We bestellen twee Tiki cocktails en krijgen twee grote 'kannen' met hele zure zooi. Als we bij het afrekenen bekijken wat deze geintjes eigenlijk kosten doen we het af als een zeer onnodig drankjes. Bedtijd.